เจ้าชายหมีขาว

ลำดับตอนที่ #5 : - Fairy godmather and white storm-

★STAR 

  "ค่ะ ท่านนางฟ้า"

เด็กสาวผมทวินเทลสีชมพูโค้งให้หญิงสาวผมดำก่อนที่จะเดินมาใกล้ๆกับหญิงสาวผมบลอนด์แล้วดึงตัวเธอให้ลุกขึ้นมา

"นี่พวกคุณเป็นใครกันเนี่ย?"

หญิงสาวถามด้วยความประหม่าก่อนจะใช้สายตาพินิจพิจารณาทั้งสองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า 

"เหอะ ยัยเด็กน้อย เธอเพิ่งจะเกิดมาได้ไม่กี่ปีเองสินะ ถึงได้ไม่รู้เรื่องะไรแบบนี้เนี่ย" หญิงผมดำพ่นลมหายใจออกมาด้วยความเย้ยหยัน ดวงตาสีน้ำตาลเข้มนั้นทำให้เธอนึกถึงใครสักคนขึ้นมา

"ฉันว่า คุณต่างหากล่ะคะที่เกิดมานานเกินไป เธอน่ะไม่ได้เพิ่งเกิดหรอกค่ะ" เด็กสาวผมสีชมพูพูดประชดประชันหญิงสาววัยกลางคนเสร็จก็ยกมือเล็กๆของตนขึ้นมาปิดปากหัวเราะคิกคักอย่างสบายใจ

"เธอเองก็อายุเท่าๆกับฉัน เงียบไปเลยยัยผู้พิทักษ์" สายตาจิกของสาวผมดำนั้นทำให้เด็กหญิงหยุดหัวเราะกลางคัน

"เอ๊ะ?" หญิงสาวผมบลอนด์ส่งเสียงประหลาดๆออกมาทำให้ทั้งสองคนหันมามองทางเธอ

"ไหนๆก็ไหนๆ ต้องเล่าเรื่องราวให้ผู้ใสซื่อบริสุทธิ์คนนี้ฟังแล้วล่ะนะ" หญิงผมดำเดินสะบัดผ้าคลุมตนเองไปทางบ้านหลังเล็กที่เป็นบ้านของเธอกับคุณยาย

"ค่ะ ค่ะ ท่านนางฟ้า" เด็กสาวผมสีชมพูพยักหน้ารับด้วยความเอือมระอาพลางเดินอ้อมไปด้านหลังของหญิงสาวผมบลอนด์และออกแรงผลักให้เธอก้าวเดินมาข้างหน้า

เธอต้องเดินเข้าบ้านด้วยความกลัวว่าทั้งสองคนนี้จะทำร้าย แต่แล้วในที่สุดหญิงผมดำก็กล่าวออกมาด้วยความอ่อนโยน

"ไม่ต้องกลัวหรอกนะ" แต่คราวนี้เสียงของเธอกลับมาเป็นเสียงของหญิงชราที่เธอคุ้นเคย

"คุณย่า?" ร่างของหญิงชรายืนอยู่ตรงที่ที่หญิงผมดำคนนั้นสมควรจะยืนอยู่  การได้เห็นหน้าคุณยายที่เธอรักมันทำให้เธอผ่อนคลายลงได้เล็กน้อย แต่เรื่องที่จู่ๆคุณยายของเธอก็มายืนอยู่ตรงหน้ามันทำให้เธอประหม่าไม่ใช่น้อย

"เธอนี่มันโดนหลอกง่ายจังนะ" เสียงที่ใจดีของคุณยายกลับพูดเรื่องแทงใจดำไม่เหมือนเคย นั่นทำให้เธอรู้ได้ว่า นี่เป็นภาพหลอกลวงอย่างแน่นอน เธอแอบเหลือบไปมองเด็กสาวผมทวินเทลสีชมพู เด็กสาวคนนั้นยังคงดูอะไรรอบๆบ้านเรื่อยเปื่อยไปทั่ว ไม่มีท่าทีจะตั้งท่าป้องกันหญิงชราตรงหน้าได้แม่แต่น้อย

หญิงสาวผมบลอนด์ตัดสินใจกระโจนเข้าไปจับตัวหญิงชราด้วยความเร็ว แล้วกดร่างนั้นลงกับพื้น แต่แล้วจู่ๆภาพทุกอย่างก็สั่นสะเทือนเหมือนกับตัวเธอกลิ้งขลุกๆไปกับพื้น

...ก็เธอน่ะ เป็นฝ่ายล้มกลิ้งไปกับพื้นจริงๆนี่นา...

ข้อมือของเธอถูกบิดแล้วพาดไว้ด้านหลัง ความเจ็บแล่นขึ้นมาบนท่อนแขนจนเธอกลั้นเสียงเอาไว้ไม่ไหว เมื่อเธอเหลือบตามองก็พบว่าบนตัวเธอนั้น มีเด็กสาวผมสีชมพูที่มัดผมทวินเทลส่งยิ้มให้อยู่พลางนั่งทับตัวเธอเอาไว้

"อั่ก อ้ากก! มันเจ็บนะ" หญิงสาวผมบลอนด์ทองส่งเสียงออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยว

"ก็เธอทำอะไรไม่คิด ก็ต้องเจอแบบนี้แหละค่ะ" เด็กสาวผมสีชมพูพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยพลางบิดข้อมือของเด็กสาวให้มากขึ้นไปอีก    "อ้าาาาา!!!" เธอส่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

"พอได้แล้วน่า นางฟ้าแม่ทูนหัว เดี๋ยวจะสร้างความทรงจำไม่ดีให้เธอเอาได้นะ เรายังคงไม่อยากให้ผ้าสีขาวบริสุทธิ์แปดเปื้อนนี่นะ?" หญิงสาวผมดำแสยะยิ้ม  ความรู้สึกเจ็บที่หลังมือหายไป และน้ำหนักจากเด็กสาวที่กดทับตัวของเธอเอาไว้อยู่ก็หายไปเช่นกัน 

"ยุ่งยากจริงๆอย่างที่ยัยนั่นว่าน่ะแหละ" สาวผมดำเท้าคางพลางใช้มือสั่งให้เด็กสาวผมทวินเทลสีชมพูพาหญิงสาวผมบลอนด์ทองขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ตรงข้ามกับเธอดีๆ

"เอาล่ะ ฉันจะเริ่มเรื่องล่ะนะ"  ริมฝีปากสีเลือดนกเหยียดยิ้มออกอย่างมีเลศนัย

.................

_____________________________________

ดวงดาวที่พร่างพรายอยู่บนท้องฟ้าในเวลากลางคืนนั้นเป็นภาพแปลกประหลาดที่เจ้าชายไม่เคยเห็นมาก่อน   ก็ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่เคยเห็นดวงดาวบนฟากฟ้าเลยน่ะนะ แต่แบบนี้มันเยอะมาก  เยอะจนมันละลานตาไปหมด

"ตกใจล่ะสิ"

ร่างของเด็กสีขาวเดินลงมาจากฟากฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว ร่างนั้นเดินลงมาบนขั้นบันไดที่เขาไม่สามารถมองเห็นได้ ดวงตาสีเหลืองที่น่าแปลกประหลาดนั่นทำให้เขารู้สึกกระอักกระอ่วนไม่ใช่น้อย 

"แกเป็นใคร" ปากของเขาขยับ นั่นทำให้เขารู้ได้ว่าในที่สุด ตอนนี้ตนก็กลับกลายเป็นมนุษย์ดังเดิม

"ผู้รับใช้ของเหล่าทวยเทพ ปี่เซี๊ยะ" เสียงของร่างเล็กนั้นตอบกลับ  "งั้นแกก็เป็นผู้ชาย" เจ้าชายมองดูร่างเล็กสีขาวนั่นด้วยความตกใจไม่น้อย เพราะถ้าเพียงแค่ดูภายนอก ก็ไม่อาจรู้ได้เลยว่าคนตรงหน้าเขาเป็นผู้ชาย

ร่างเพรียวบาง แขนขาเล็กเรียว ผมยาวสยาย และชุดซันเดรสที่มีสีเดียวกับตัวของเขา สีขาว

ร่างเล็กนั่นกางแขนออกแล้วหัวเราะอย่างชอบใจ "เจ้านี่ฉลาดจริงๆ" ปากเล็กๆยิ้มกว้างแล้วพูดต่อ

"ข้ามีหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายมาจากทวยเทพ"

เด็กชายร่างขาวนั่นหยุดพูดเล็กน้อย เว้นช่วงจังหวะไว้แล้วพูดต่อ

"ให้มาช่วยเจ้าตามหาเจ้าหญิงที่หายตัวไปและนำพาเธอไปปราบเจ้าแห่งจอมมาร"

ดวงตากลมโตสีเหลืองส่องแสงเป็นประกายสะท้อนแข่งกับดวงดาวบนฟากฟ้า นั่นไม่ใช่สัญญาณที่ดีเลยแม้แต่น้อย

____________________________________________

"ฉันคือสโนว์ไวท์ มาจากสโนว์ไวท์และโรสเรด แต่ตอนนี้โรสเรดไม่ว่างเพราะเธอไปพักร้อนอยู่ที่อาณาจักร A" หญิงวัยกลางคนที่มีผมดำขลับ ผิวขาวผุดผ่อง และปากสีแดงราวกับเลือดนกแนะนำตัว 

ดวงตาของหญิงสาวผมบลอนด์เบิกกว้างด้วยความตกใจ

"เธอเป็นแค่นิทานนี่! เธอคนนั้นจะมีจริงได้ยังไง"

หญิงผมดำเอี้ยวตัวมาดีดหน้าผากเธอดัง 'เป๊าะ' ทำให้หญิงสาวกุมหน้าผากตนเองด้วยความเจ็บอย่างยิ่งยวด "ฉันกำลังพูดอยู่ อย่าขัดสิ"

เธอพยักหน้ายอมแพ้แต่โดยดีแล้วนั่งฟังหญิงผมดำที่เพิ่งแนะนำตัวไปว่าชื่อ 'สโนว์ไวท์' อย่างตั้งใจ

"ส่วนยัยเด็กผมทวินเทลสีชมพูนั่นน่ะ นางฟ้าแม่ทูนหัว" เธอคนนั้นชี้ไปทางเด็กหญิง  เด็กหญิงคนนั้นยิ้มและโค้งตัวด้วยความอ่อนน้อม

"นางฟ้าแม่ทูนหัว จากซินเดอเรลล่า" เมื่อเธอโค้งเสร็จ เธอก็ยิ้มแล้วชี้ให้หญิงสาวผมสีบลอนด์ทองหันกลับไปฟังสิ่งที่สโนว์ไวท์จะเล่าต่อไป

"พ่อกับแม่ของเธอฝากให้ท่านนางฟ้าช่วยนำเธอไปเลี้ยงเพื่อหวังให้เธอนั้นเจอกับรักแท้ : 1 ในเจ้าชายจากทั้ง 7 อาณาจักร" สายตาของสโนว์ไวท์แสดงออกถึงความรังเกียจปนสมเพชในคราวเดียวกัน "เหอะ เป็นเรื่องที่ดีใช่ไหมล่ะ ที่พ่อแม่อยากจะให้ลูกได้เจอกับรักแท้"

"แต่ฉันคิดว่าไม่หรอก นั่นมันเป็นแค่ข้ออ้างของพวกขี้เกียจเลี้ยงลูกเท่านั้นน่ะแหละ" สโนว์ไวท์พ่นลมหายใจออกมาทางจมูก ส่งออกมาเป็นเสียง 'เหอะ'

"แต่ฉันคิดว่ามันดีแล้วน่ะนะ ก็ยังดีกว่าพ่อแม่ที่เลี้ยงลูกไม่เป็น แต่ยังดันทุรังเลี้ยงลูกแบบผิดๆ" นางฟ้าแม่ทูนหัวยิ้มแสยะเป็นแนวสมเพช นั่นทำให้เธอนึกถึงความหลังเกี่ยวกับแม่เลี้ยงใจร้ายของเอลล่ากับลูกทั้งสองคนของเธอ...

"นั่นมันก็จริงล่ะนะ.... อ้อ! เรามาต่อกันดีกว่า เธอจะได้ไม่ต้องรอนาน" สโนว์ไวท์ยิ้มแล้วกลับเข้าเรื่อง

"ในตอนนี้ถึงเวลาที่พวกเจ้าชายจะต้องมาตามหาตัวเธอแล้ว นังหนู"

"แล้วคิดว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นกันล่ะ? เมื่อเจ้าชายจากทั้ง 7 อาณาจักรต้องการที่จะแต่งงานกับเจ้าหญิงคนเดียวกัน?" ดวงตาสีน้ำตาลเข้มของสโนว์ไวท์มองเข้ามาในดวงตาของเธอเหมือนกับต้องการที่จะเค้นหาคำตอบอย่างเต็มที่ 

"สงคราม?" หญิงสาวผมบลอนด์ตอบหญิงผมดำด้วยอาการตัวสั่นระริก หญิงผมดำจู่ก็ลุกขึ้นมาตบโต๊ะแล้วตอบเธอ

"ใช่! มันไม่ใช่แค่สงคราม แต่มันเป็นถึงมหาสงคราม7อาณาจักรเชียวนะ!"

จากการกระทำของสโนว์ไวท์เมื่อครู่เกือบทำให้เธอหงายหลังด้วยความตกใจไปแล้วถ้านางฟ้าแม่ทูนหัวผมสีชมพูไม่มาประคองตัวเธอเอาไว้ไม่ให้ตกจากเก้าอี้

"เหอะๆ  พ่อกับแม่ของเธอนี่คิดอะไรอยู่กันน้า เจ้าหญิง" สโนว์ไวท์กลับมาเท้าคางบนโต๊ะดังเดิม 

"เนื่องจากนางฟ้าเป็นคนใจดีเลยรับเธอมาเลี้ยงไว้ แล้วก็จัดการให้เป็นหน้าของเราที่ต้องดูแลเธอ" เธอกรอกตาด้วยความเหนื่อยใจ

"เธอมอบหมายหน้าที่พิเศษแถมให้ด้วยอีกอย่างหนึ่งเป็นข้อตกลงในการรับเลี้ยงเธอ นั่นก็คือ : เธอต้องรับหน้าที่เป็นคนปราบเจ้าแห่งจอมมารที่จ้องจะทำลายเหล่าทวยเทพ" สโนว์ไวท์ฉีกยิ้ม "แต่นั่นไม่ได้อยู่ในข้อตกลงเริ่มแรก แต่นั่นเป็นพันธะที่ทำขึ้นในภายหลังโดยไม่ทราบสาเหตุจากพ่อและแม่ของเธอ"

"ฉันได้ยินมาว่าทั้งสองน่ะ จู่ๆก็มาขอนางฟ้าให้เธอกลายเป็นผู้ปราบจอมมารด้วยตนเองเลย"

เมื่อหญิงสาวผมบลอนด์ทองได้ฟังเรื่องหนักอึ้งที่เธอต้องแบกไว้บนบ่าทั้งหมดนั่นก็เกิดความเหนื่อยล้าขึ้นมาทันที เธอถอนหายใจด้วยความเศร้าและละเหี่ยใจอย่างถึงที่สุด

"แต่นั่นยังไม่ใช่เรื่องที่ต้องกังวลหรอกเจ้าหญิง ตอนนี้แค่คิดว่าจะทำยังไงให้เจอรักแท้จากเจ้าชาย 1 ใน 7 อาณาจักรที่มีคุณสมบัติเป็นคนกล้าหาญ ยุติธรรม และแข็งแกร่ง ให้ได้เท่านั้นน่ะแหละ"

สโนว์ไวท์ยิ้มอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวแล้วขยับตัวไปตบบ่าเธอเบาๆ

"... เอ่อ ว่าแต่ คุณสโนว์ไวท์ ฉันมีเรื่องจะถามน่ะค่ะ" เจ้าของผมบลอนด์ทองเงยหน้าไปมองหญิงผมดำ 

"หืม?" อีกฝ่ายส่งเสียงออกมาด้วยความสงสัย

"ฉันชื่อจริงๆชื่อว่าอะไรงั้นหรือคะ?"

สโนว์ไวท์ยิ้มแล้วพูดออกมา "ก็นึกว่าเธอจะถามอะไรมากกว่านี้อีกน่ะนะ ชื่อของเธอน่ะ ชื่อว่า 'คริสติน' ไงล่ะ"

หญิงผมบลอนด์ที่ตอนนี้มีชื่อว่า 'คริสติน' ถอนหายใจ "เพราะคนที่เลี้ยงฉันมา ท่านยายน่ะ เรียกฉันว่า  บลอนดี้น่ะค่ะ เลยเข้าใจผิดมาตลอด...." เธอเบือนสายตาหนีด้วยความรู้สึกคลุมเครือ

"เอาจริงๆแล้ว ก็สโนว์ไวท์นั่นแหละ คุณยายของเธอ" นางฟ้าแม่ทูนหัวกล่าว สโนว์ไวท์ฉีกยิ้มกว้างพลางพยักหน้า คริสตินกุมขมับตัวเองด้วยความละเหี่ยใจ

"เอาน่า แต่อย่างน้อยพวกเราก็ดูแลเธอดีมากเลยนะ" สโนว์ไวท์ยักไหล่ "แล้วคนที่มีผมสีส้ม ตัดสั้นเป็นทรงแปลกๆนั่นล่ะ? เธอเป็นใครกันแน่" คริสตินนึกถึงดวงตาสีอเมทิสต์ของหล่อนที่จ้องมาแล้วก็ยังคงกลัวไม่หาย 

.................

________________________________________

"จะ จอมมาร!? บ้าไปแล้วเหรอ จอมมารที่ไหนกัน?"

เจ้าชายไม่เชื่อกับเรื่องที่เขาได้ยินสุดๆ ความจริงแล้ว ถ้ามันจะมีจอมมารน่ะ มันจะต้องตื่นขึ้นมาเมื่อ 3 ปีที่แล้วตามตำนานเมืองแล้วสิ!

"หึๆ จอมมารในตำนานอะไรนั่นน่ะ โดนฆ่าตายไปตั้งแต่ก่อนที่เจ้าจะเกิดแล้วเจ้าหนู" ปี่เซี๊ยะฉีกยิ้มจนตาหยีปิดเป็นขีดเดียว

"หะ ได้ยังไงกัน? ไม่ใช่ว่ามันยังนอนหลับอยู่ใต้ภูเขาไฟนั่นอยู่เหรอ?"

"มันตายไปแล้วล่ะ" เด็กชายผมยาวสีขาวพูดย้ำอีกครั้ง ดวงตาสีเหลืองนั่นยังคงเป็นประกายเจิดจรัสน่ากลัวมากขึ้น ทำให้เจ้าชายไม่กล้าที่จะพูดโต้แย้งต่อไป

"โครแทนแนคถูกฆ่าโดยนักบุญแพทริกเมื่อไม่นานมานี้เอง" ปี่เซี๊ยะเชิดหน้าของตนเองขึ้นด้วยความโกรธเล็กน้อยที่เจ้าชายไม่ยอมฟังในสิ่งที่ตนพูด  เจ้าชายขมวดคิ้วด้วยความมึนงงในสิ่งที่อีกฝ่ายพูด โครแทนแนคน่ะ เป็นปีศาจที่เขากล่าวถึงก็จริง แต่นักบุญแพทริกอะไรนั่น เขาไม่เห็นจะเคยได้ยินชื่อ

"เมื่อไม่นานมานี้ข้าก็สมควรที่จะต้องรู้สิ" เจ้าชายตั้งข้อสังเกต คิ้วของเขาเลิกขึ้นข้างหนึ่ง 

"อุ๊ โอ้! ลืมไปว่าอายุของข้ามันไม่มีที่สิ้นสุด ดังนั้น เมื่อไม่นานมานี้ของข้าก็คงจะเป็นหลายร้อยปีของเจ้าได้กระมัง?" ปี่เซี๊ยะพูดหยอกล้อเจ้าชายพลางกระโดดไปมาบนพื้นล่องหนอย่างสบายใจ

"ดูๆแล้วคงจะอธิบายยากนะเรื่องนี้ แต่เรามาเข้าเรื่องกันต่อดีกว่า บุตรแห่งอาณาจักร[ชื่อเล่นC]"

เด็กชายกระแอมเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ

"ฉันมาในฐานะผู้ส่งจดหมายเชื้อเชิญ  จาก ผู้ที่อยู่จุดสูงสุดของเหล่าทวยเทพ [โค้ดเนม ; นางฟ้า]"

.

"ให้มาเชิญนายไปยังอาณาจักร [โค้ดเนม ; หน้ากาก] และ ถอนตัวจากการเป็นหนึ่งในเจ้าชายจาก 7 อาณาจักรที่ตามหาเจ้าหญิงซะ"

เสียงของร่างเล็กก้องกังวานไปทั่วท้องฟ้าที่พร่างพรายไปด้วยดวงดาว

"อ้อ แล้วก็สิ่งสุดท้าย ท่านนางฟ้าให้ข้า ; ปี่เซี๊ยะเทพพิทักษ์, มาเป็นผู้ติดตามของเจ้า ถือเป็นของแถมในการเชื้อเชิญไปเยี่ยมเยียนอาณาจักร หากท่านเจ้าชายตกลงน่ะนะ" เขายิ้มอย่างน่าเอ็นดู

เจ้าชายเหงื่อตกด้วยความลังเล 

'นี่มันอะไรกันวะเนี่ย?!'

"ว่าแต่ ฉันจะต้องการนายไปทำไมล่ะปี่เซี๊ยะ ในเมื่อฉันเพียงแค่ต้องไปเยี่ยมอาณาจักรเท่านั้น"

เด็กชายสีขาวส่ายหน้าเบาๆ    "เรื่องนั้นฉันเองก็ไม่รู้ เป็นเพียงคำบัญชาจากท่านนางฟ้า" ดวงตาสีอำพันเบนหนีจากสายตาของเจ้าชาย

"แต่มันไม่ดีงั้นเหรอเจ้าชาย" 

ในชั่วพริบตา เสียงของอีกฝ่ายก็ดังขึ้นข้างหลังของเขา โดยที่เขาไม่ทันรู้ตัวได้เลยว่าปี่เซี๊ยะโผล่มาด้านหลังของเขาตอนไหน

"มีสัตว์เทพในตำนานคอยรับใช้ นำทรัพย์ ลาภยศ ทรัพย์สินเงินทองมาให้ นอกจากนั้นยังเป็นสัญลักษณ์แห่งความโชคดีด้วยนะ"

________________________________________