SF เนื้อคู่ >>โน่ริท

ข้อมูลเบื้องต้น

SF เนื้อคู่ >> โน่ริท


BY

menmen_babo

ตัวละคร


 

ภาคิน คำวิลัยศักดิ์


ดีกรีนักศึกษาเเพทย์ ชาเย็น เอ๊ย เย็นชาสุดๆๆๆ ชอบอยู่เงียบๆ ชอบอยู่คนเดียว มนุษยสัมพันธ์เข้าขั้นห่วย!


 


เรืองฤทธิ์ ศิริพานิช 


นักศึกษาผู้น่ารักเเละเป็นดาวเด่นของมหาวิทยาลัย ขี้อ้อน น่ารัก มีคนมาจีบมากมายเเต่ไม่เอาอะ! ก็มันไม่โดน!!






ฝาก SF เรื่องนี้ด้วยนะค้าาาาา 

เนื้อเรื่อง

 ท่ามกลางผู้คนพลุกพล่านในรั้วมหาวิทยาลัย และในช่วงเวลากลางวันอย่างนี้ นักศึกษาก็มากกว่าเวลาปกติเป็นธรรมดา ในมุมๆหนึ่งของโต๊ะหินอ่อนใกล้โรงอาหาร ร่างเล็กนั่งเขี่ยผักในจานด้วยท่าทางละเหี่ยใจ จนเพื่อนซี้ข้างๆอดที่จะเอ่ยปากถามไม่ได้

“เป็นห่าไรวะไอ่ริท ปกติปากมึงจะร้องจิ๊บๆๆๆอยู่ตลอดเวลาเลยนี่ วันนี้มึงเงียบผิดปกติว้ะ”

“สัสกัน ไอ้ดำนี่!! ด่ากุเหรอ ? แม่ง คนยิ่งเซงๆอยู่”

“เซงอะไรล่ะค้าบคุณเตี้ย แล้วผมจะรู้คุณม้ายย?”

“กุเบื่อพี่ดิว พี่รุจ พี่โอ๊ค พี่เป๊ก พี่......….”

“เออ พอๆๆๆ เยอะชิบหาย มึงจะเบื่อเค้าทำไมวะ เค้ามาจีบมึงนี่ ดีออกนะเว้ย ที่มีคนแคร์เราอ่า”

“มึงเข้าใจไหม บางทีกุก็รำคาญ…..”เรืองฤทธิ์ทำหน้านอยด์ เข้าไปใหญ่เมื่อนึกถึงรุ่นพี่ทั้งหลายที่มารุมจีบเค้า

“เอาน่ามึง มึงก็มีแฟนเป็นตัวเป็นตนสักทีดิวะ!! เค้าจะได้เลิกจีบมึงไง”

“ไอ่บ้า แฟนนะเว้ยไม่ใช่ขนม ที่มึงจะหาได้ตามร้านค้าอ่ะ =___=’”

“ก็เลือกๆๆมาสักคนดิวะ พวกที่มารุมขายขนมจีบมึงอ่ะ แค่เนี้ย ก็จบ!”

“ก็กุไม่ชอบอ่ะ!!!!!!!!!!! มันไม่โดน มึงเข้าใจป่ะ มันไม่ใช่แนวกุว้อยยย TOT พระเจ้า ส่งคนที่ใช่มาให้ริทที!!!!!!!!”

ริทตะโกนลั่น ทำเอาเพื่อนสนิทอย่างกันต้องรีบตะปบปากคนตัวเล็กทันที

“ทำเชี้ยไรเนี้ย เค้ามองกันหมดแล้ว =[]=”

“แง่งงงง ปล่อยกุนะ กุอยาก…………”พลันนัยน์ตาหวานก็หันไปเจอกับผู้ชายร่างโปร่ง ใบหน้าขรึม ผิวขาวกระจ่าง อีกทั้งสายตาที่คมเข้ม แม้จะมีแว่นหนาๆปิดบังไว้ก็ตาม ในมือของเค้าหอบหนังสือกองโต ก่อนจะเลือกมุมๆหนึ่งนั่งลง แล้วเปิดหนังสือเล่มหนาเหล่านั้น  

ในหัวของเรืองฤทธิ์ประมวลผลทันทีว่า …..

ใช่ คนนี้แหละ ขอบคุณนะพระเจ้า ริทเจอคนที่ใช่แว้วววว Y^Y

“อ่ะ ไอ่ริท ทำไมสายตามึงหวานเยิ้มอย่างนั้นวะ”กันสะกิดไหล่เพื่อนตนเองเบาๆ

“กะ กัน ปล่อย ปล่อยกุ”

“เออ กุปล่อยแน่ แต่มึงต้องไม่แหกปากนะเว้ยยย”

“เออ!! ปล่อยดิว่ะแม่ง”นภัทรมองเพื่อนตนเองที่อารมณ์ขึ้นๆลงๆด้วยสายตาหวั่นๆ แต่ก็ยอมปล่อยแต่โดยดี

“เฮ้ยริท !! ”นภัทรตะโกนสุดเสียง เมื่อเห็นเพื่อนหน้าหวานวิ่งหน้าตั้งออกจากที่เค้ายืนอยู่

ไอ่บ้านั่นมันจะวิ่งไปไหนวะเนี้ยยย???  =  =

หน้าหนังสือหน้าแรกถูกเปิดผ่านไปโดยนิ้วเรียวของภาคิณ เค้าขยับแว่นเล็กน้อย ยามบ่ายเช่นนี้มันช่างนี้เสียจริงสำหรับการอ่านหนังสือใต้ต้นไม้ที่ร่มรื่น เค้าคิดอย่างคนใจเย็น

“พี่ฮะ!!!!!!!!!!!”

หน้าคมหันไปตามเสียงเรียกที่ดังใกล้หู

“เรียกพี่??”ดวงตาคมมองใบหน้าหวานที่คิดว่าเป็นรุ่นน้องอย่างไม่แน่ใจ เรียกเราเหรอ?

“ใช่ พี่นั่นแหละ!!”

“มีอะไรครับ?”เค้าถามอย่างสุภาพ

“พี่ชื่ออะไรฮะ?”

“ภาคิณ…..”

“ชื่อเล่นล้ะ?”

“ตะ….โตโน่”

“โอเค!!! พี่ตะโก้ ผมชอบพี่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

“ห๊า”

“ไม่ต้องหาครับ ริทมาอยู่นี่แล้วฮะพี่ตะโก้ ต่อจากนี้เป็นต้นไป ริทจะจีบพี่ ไปเรียนก่อนนะฮะ บะบาย จุ้บบบ >3<”

ร่างสูงมองคล้อยหลังคนที่เอาแต่พูดฉอดๆวิ่งไปอย่างงุนงง…..

คนบ้าอะไรจะมาสารภาพรักได้ตลกขนาดนี้?

คนบ้าอะไรจะมาสารภาพรักทั้งๆที่ไม่รู้จัก???

แล้วคนบ้าอะไรมาสารภาพรักแต่ยังเรียกชื่อคนที่ชอบผิดอีก?????

น้องนะน้อง…. เอ่อ ริทใช่ไหม?? พี่ชื่อโตโน่นะ ไม่ใช่ตะโก้ เฮ้อออ…….

สามอาทิตย์ต่อมา

“พี่ตะโก้วววววววว ริทซื้อขนมตะโก้มาฝากกกกกกกกกกกกกกกก”ร่างเล็กวิ่งด้วยความเร็วแสงมาหาภาคิณที่กำลังเลิกเรียนภาคเช้า

ทุกๆวัน ภาคิณมักจะทานข้าวคนเดียว ไม่ใช่ไม่มีใครคบ แต่เค้าอยากอ่านหนังสือเงียบๆมากกว่า แต่นับตั้งแต่วันที่ริทมาสารภาพรัก บนโต๊ะทานข้าวของเค้าก็มักจะมีริทและเพื่อนสนิทอีกหนึ่งหน่อมานั่งด้วยเสมอ ทำเอาภาคิณรู้สึกแย่หน่อยๆ เพราะเสียสมาธิในการอ่านหนังสือ เพราะภาคิณเรียนคณะแพทยศาสตร์ที่มหาลัยนี้ปีที่สี่แล้ว เค้าเป็นคนหล่อเหลาเอาการ แต่เค้าไม่เคยมีแฟนสักคนเดียว ก็นะ….เค้าอยากเรียนให้จบก่อนนี่….

“มาอีกแล้วเหรอริท? พี่เคยบอกแล้วใช่ไหมว่าพี่ไม่ได้ชอบริท แล้วก็ พี่ชื่อโตโน่ ไม่ใช่ตะโก้ !! เห้อ”ร่างสูงพูดออกไปตรงๆ เป็นคนอื่นที่เคยมาจีบเค้าคงต้องคอตกและยอมแพ้กับความเฉยชาของเค้าอย่างราบคาบ แต่กับเรืองฤทธิ์คนนี้….

“โด่ พี่ตะโก้อ่า อย่าพูดงี้ดิ่ ริทหมดกำลังใจหมด เดี๋ยวก็งอนซะหรอก เช้อะๆ”พูดอย่างงี้ทุกที แต่ก็ไม่เคยตีจากเค้าไป ทุกๆวันก็ยังเอาหน้าหวานๆนั่นมาให้เห็นตลอด

“โตโน่……”ภาคิณพูดเสียงราบเรียบ

“ก็อยากเรียนตะโก้นี่ -3- เออใช่ วันนี้ริทมีเรียนเร็ว คงไม่ได้กินข้าวด้วย ไม่ต้องคิดถึงนะ คริคริ  อ่ะนี่ ขนมตะโก้ เจ้านี้อร่อยจริง เอาไปสิ”มือบางคว้ามือเรียวของชายหนุ่มยัดถุงขนมตะโก้ที่ว่าลงในมือ ก่อนจะส่งจูบให้ แล้ววิ่งดุ๊กๆมุ่งหน้าไปยังตึกนิเทศศาสตร์

ภาคิณส่ายหัวไปมาระอากับร่างเล็กเมื่อครู่อย่างแรง เฮ้ออ

บอกได้คำเดียวว่า………เด็ก = =’

2 เดือนต่อมา

หน้าตึกคณะแพทย์ศาสตร์

“อะแฮ่มมม ^______________^”

“ยังไม่กลับบ้านอีก นี่มันจะหกโมงเย็นแล้วนะ….”

“แหม พี่ตะโก้ก็รู้ว่าทำไมริทยังไม่กลับบ้านนนนน วันนี้เลิกช้าจัง -3-”

“ไม่ได้ขอให้รอนิ…..”ภาคิณพูดแล้วเดินนำหน้าไปโดนไม่รอคนขาสั้นที่รีบเดินไปติดๆ

“พี่อ่ะ!!! รอริทด้วยยยยยยยยยย”

กลายเป็นภาพชินชาซะแล้วสำหรับเหล่าคุณหมอคณะนี้ ที่มักจะเห็นรุ่นน้องเดือนคณะนิเทศอย่างริทเดินตามพ่อคนสันโดษอย่างภาคิณในทุกๆเย็น โดยคนตัวเล็กหน้าหวานมักจะมารอโตโน่ทุกๆวัน ต่อให้วันนั้นจะมืดค่ำแค่ไหนก็ตาม

ร่างสองร่างเดินมาอย่างกับคนที่ไม่รู้จักกัน คนเดินนำหน้าจะเดินเงียบๆไม่ปริปากพูด ส่วนอีกคนจะพูดเสียงเจื้อยแจ้วอยู่คนเดียวอย่างกับคนบ้า จนมาถึงหน้าหอพักของภาคิณ ชีวิตทุกๆวันของคนสองคนนี้มักจะเป็นเช่นนี้

“คืนนี้ก็ฝันดีนะฮะพี่ตะโก้ ^ ^”

“อื้มม….”

“เห้อ เดินมาส่งทุกวันคำว่าฝันดีสักคำกลับคืนมาก็ไม่มี…..”ร่างเล็กพูดเบาๆด้วยความน้อยใจ แต่กลับได้ยินถึงหูคนโดนกล่าวถึง

“พี่บอกแล้วใช่ไหมว่าไม่ได้ขอให้มาส่ง……..”

“………………………..”

“พี่ขึ้นห้องล้ะ……..เอ่อ …. กลับบ้านดีดีล่ะ พี่เป็นห่วง”ภาคิณรีบก้าวเท้ายาวๆขึ้นห้องโดยไม่หันมาสบตาใบหน้าหวานที่ยืนยิ้มแฉ่งอยู่คนเดียว…..

เป็นห่วง????

เมื่อกี้พี่ตะโก้บอกว่าเป็นห่วงงงงงงงงงงงง?

เป็นห่วงริททททททททททททททททททททท

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก มันยิ่งกว่าคำว่าฝันดีร้อยคำเสียอีกกกก

รักพี่ตะโก้ที่สุดเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!

สามเดือนต่อมา

อีกไม่กี่วันก็สอบไฟนอลแล้ว เรืองฤทธิ์นั่งขยุ้มหัวตัวเองอย่างโมโห และหงุดหงิด…

ไม่ใช่ทำงานไม่ทัน…..

ไม่ใช่เครียดเรื่องสอบ….

แต่ว่า พี่ตะโก้ยังไม่รับรักผมสักทีนะเส่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ร่างเล็กได้แต่คร่ำครวญเงียบๆในห้องพัก

‘จะต้องทำยังไงให้เธอมารัก ถามเธอจริงๆช่วยตอบ…….ติ๊ด’

“ว็อทแซบบบ ไอ้กัน มีไร?”

(กุแค่จะโทร.มาบอกมึงว่า วันอังคารนี้ก่อนสอบไฟนอลมีงานเลี้ยงรุ่นนะเว้ย แล้วเราเป็นเด็กปีหนึ่งอ่า เค้าให้จับคู่ทำกิจกรรมกับใครก็ได้อ่า มึงเตรียมหาคู่ไว้ด้วยยยยย)

“คู่กะมึงไง จบ เคลียร์!”

(ว้ากกกกกก ไม่เคลียร์ แบบว่ากุชวนพี่เต้ยไปแล้วว่ะ ฮิฮิ :D)

“อ่าว เวร”

(มึงชวนเด็กในสต๊อกมึงดิ้ พวกนั้นคงอยากคู่กับมึงจนตัวสั่น)

“กุเคยบอกแล้วนะว่ากุรำคาญพวกนั้น………………….เออ!! แต่มีเด็กยุคนนึงว่ะ กุไม่เค้ยไม่เคยรำคาญ”

(ใครวะ????????????)

“ฮึฮึ พี่ตะโก้ของริท ^ ^”

เอาล่ะเว้ยยยยยยยย ก่อนสอบไฟนอลลลลลลลลล วันเผด็จศึกพี่ตะโก้วววววววววว (ขอเป็นแฟนเฉยๆนะอย่าคิดมาก งุงิ)

ร่างสองร่างนั่งอยู่ใต้ร่มไม้ภายในมหาวิทยาลัย ภาคิณนั่งอ่านหนังสืออย่างเคร่งเครียด แน่สิ… อีกสองสามวันก็สอบแล้ว เค้าต้องทำให้ดีที่สุด แต่ร่างเล็กที่นั่งออดอ้อนอยู่ข้างๆกลับไม่รู้สึกรู้สา ภาคิณคิดด้วยอารมณ์ครุกครุ่นนิดๆ

“นะน้า พี่ตะโก้น้า คู่กับริทหน่อยยยยยยยยยยย น้าค้าบบบบบ *_*”

“ไม่ ริทไม่รู้เหรอไงว่าพี่ต้องอ่านหนังสือ”นัยน์ตาคมยังจับจ้องที่ตัวหนังสือต่อไป แม้ในหัวสมองจะไม่เหลือคำว่าสมาธิแล้ว

“พี่ตะโก้อ่ะ แค่สองสามชั่วโมงเองนะ ไม่เป็นไรหรอกกกก พี่ตะโก้ของริทเก่งอยู่แล้ว ^^”

“ของริท??? คิดไปเอง = =”

“โหวว แรงอ่า แต่ไม่เป็นไร พี่ตะโก้ไปงานกับริทเหอะ นะๆๆๆๆๆๆ”

“……………………………………”

“นะพี่นะ ริทอยากคู่กะพี่นี่ ไปงานกะริทเห่อะ”

“…………………………………….”

“พี่ตะโก้อ่า อย่าเงียบดิ่ โห ไรอ่ะ เดี๋ยวริทไปช่วยคนอื่นซะเลยแล้วจะรู้สึก!! คนบ้า!!!!!!!!!!!!!!”

“โว้ยยยยยยยยย จะไปชวนใครก็ไปเลย แล้วเลือกทำตัวแบบนี้สักที  เลิกยุ่งกับพี่สักที รู้ไหม!! มันน่ารำคาญ!!!!!!!”ร่างสูงพูดขึ้นอย่างโมโห เค้าไม่รู้ว่าสาเหตุที่คนใจเย็นอย่างเค้าโมโหได้นั้น แท้จริงแล้วมันเกิดมาจากสาเหตุใดแน่

เสียงเงียบกริบผ่านไปเกือบนาที ตัวภาคิณเค้ารู้สึกผิด แต่เค้าก็คิดอยู่ตลอดเวลาว่า เค้าทำผิดตรงไหน? คนตรงหน้าต่างหากที่ทำตัวน่ารำคาญ

ส่วนอีกคน นั่งเงียบเพราะตกใจ และเสียใจ….. ใบหน้าหวานเต็มไปด้วยน้ำตา หากแต่อีกคนไม่รู้เลย เพราะเค้าไม่กล้าแม้แต่จะมองใบหน้าหวานนั้น

“ริท ……..ขอโทษ”เสียงเบาๆเอื้อนเอ่ยขึ้นอย่างยากลำบาก เรืองฤทธิ์ชัดน้ำตาอย่างลวกๆแล้วพูดต่อ

“ริทขอโทษนะที่รบกวน………..ฮึก ต่อจากนี้ไป…. จะไม่มารบกวน จะไม่มาให้เห็นหน้าอีก ฮึก… ขอโทษที่เข้ามาทำให้ชีวิตพี่ในหลายเดือนที่ผ่านมาวุ่นวาย ขอโทษครับพี่โตโน่….ลาก่อน”สิ้นเสียง ร่างสูงหันไปมอหน้าคนที่เรียกชื่อเค้าถูกในรอบหลายเดือนที่ผ่านมา ใบหน้าหวานที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำใสที่รินไหลจากดวงตา ก่อนจะลุกขึ้น แล้วเดินจากไปตามที่บอกไว้…..

ไม่รุสิ…. จู่ๆหัวใจของคนที่เย็นชา อยากพูดคำๆนั้นออกไปเหลือเกิน หากแต่พูดไม่ได้……

ริท…. อย่าไปจากพี่

เสียงเพลงดังขึ้นไม่ใกล้ไม่ไกลจากหอพักของภาคิณ นั่นคงเป็นเสียงของงานเลี้ยงรุ่นของคณะนิเทศที่จัดอยู่ จริงๆแล้วมันก็ไม่ได้รบกวนสมาธิของชายหนุ่มมากนัก…. แต่หัวใจของเค้ากลับว้าวุ่นและไม่มีสมาธิในการอ่านหนังสืออีกต่อไป….

ภาคิณเป็นเช่นนี้มาตั้งแต่สองวันก่อน ก่อนที่เค้าจะไม่เห็นใบหน้าหวานที่มาป้วนเปี้ยนข้างกายตลอดเวลา มันรู้สึกขาด……ขาดอะไรบางอย่างไป อะไรบางอย่างที่เรียกว่า….. หัวใจ

ให้ตายเห่อะ…..

ใครจะไปเชื่อ…..

หัวใจของชายหนุ่มคนนี้ ให้ไอ้เด็กบ้าคนนั้นไปแล้ว

“โอเค!!! พี่ตะโก้ ผมชอบพี่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

“พี่ตะโก้วววววววว ริทซื้อขนมตะโก้มาฝากกกกกกกกกกกกกกกก”

“คืนนี้ก็ฝันดีนะฮะพี่ตะโก้ ^ ^”

“นะน้า พี่ตะโก้น้า คู่กับริทหน่อยยยยยยยยยยย น้าค้าบบบบบ *_*”

“ริทขอโทษนะที่รบกวน………..ฮึก ต่อจากนี้ไป…. จะไม่มารบกวน จะไม่มาให้เห็นหน้าอีก ฮึก… ขอโทษที่เข้ามาทำให้ชีวิตพี่ในหลายเดือนที่ผ่านมาวุ่นวาย ขอโทษครับพี่โตโน่….ลาก่อน”

ความทรงจำทุกสิ่งทุกอย่างวิ่งย้อนเข้ามาในหัวของภาคิณ เค้า………. คงรักริทเข้าแล้วจริงๆ

รอพี่หน่อยนะริท….

คู่ของริทต้องพี่คนเดียวสิ้……..

@งานเลี้ยงรุ่น

“ไอ้ริท มึงเลิกทำหน้าอย่างนั้นเดี๋ยวนี้!!!”

“TT^TT”

“ไอ้นี่!! เลิกทำเดี๋ยวนี้เลยยยยยยยย มึงรีบโทร.หาใครก็ได้สักคนมาเป็นคู่มึงเดี๋ยวนี้ เร็วๆ งานจะเริ่มแล้วนะ”

“ไม่โทร. ไม่เอา กุไม่มีอารมณ์ร่วมกิจกรรมบ้าๆนี่แล่ว!!!”

“เฮ้ยยย มึงเฮิทขนาดนั้นเลยเหรอวะ!!”

“ฮึกก มึงอย่าพูดดิ่ เดี๋ยวกุก็เศร้าอีก เดี๋ยวกุก็ร้องไห้อีก แม่ง ตากุบวมยังกะตูดเป็ด”หลายันนี้เค้าร้องไห้มามากพอแล้วน่ะ!!

“เออๆๆ กุขอโทษ แต่กุอยากแนะนำมึงสักอย่างงงง มึงเลิกคิดถึงพี่โตโน่เดี๋ยวนี้เลย หน้าอย่างมึงเดี๋ยวก็หาใหม่ได้”

“แต่คนนี้กุรักจริงไง ไม่รักจริงก็ไม่ตามจีบตั้งครึ่งปีหรอก ในเมื่อเค้าไม่รักกุ ก็เรื่องของเค้า แต่ชาตินี้กุคงรักใครไม่ได้ล่ะ ฮึก T^T”

“เอ้ออออออออออออ งั้นกุขอ แบบว่า โปรดเมตตากุเหอะ รีบหาคู่เดี๋ยวนี้!!!!!!!!! ถ้ามึงไม่ร่วมกิจกรรมนะ เดี๋ยวโดนรุ่นพี่แบนหรอกแม่ง!”

“แบนไปเล้ยยยยยยยยย คู่อ่ะอยากมีคู่ แต่คู่กุเค้าไม่อยากคู่กะกุววววววววววววววววววว!!!”

“ใครบอกไม่อยากคู่?”

“ก็พี่……………………พี่ตะโก้ O_o”ร่างเล็กจำเสียงได้อย่างแม่นยำ เสียงทุ้มนุ่มแบบนี้ เรืองฤทธิ์หันหลังมาช้าๆ ก็พบกับชายหนุ่มที่เพิ่งไล่เค้าไปเมื่อสองวันก่อน……

“พี่ตะโก้ เอ๊ย พี่โตโน่มาที่นี่ทำไม?”

“มาหาคู่……”

“ห๊ะ !!”

“ใช่ มาหาคู่”

“คะ ใคร….”

“คนที่อยู่ตรงหน้าพี่นี่แหละ”

“ใครล่ะ??”

“ริท…………….ไง เนื้อคู่พี่”

“อะ…ไอ่พี่บ้า”

“เอามือมาสิ..”

“อะไร???”

“เถอะน่า… ส่งมา”

มือบางถูกจับโดนมือเรียว ก่อนจะสวมแหวนลงบนมือบาง ที่สลักไว้ว่า Tono ริทมองคนตรงหน้าอย่างไม่เชื่อ

“พี่ให้ริทเหรอ???”

“อื้ม”

“ให้ทำไม?? แล้วทำไมเป็นชื่อพี่?”

“อยากให้ คนอื่นจะได้รู้ว่า คนเนี้ย เป็นคู่พี่แล้ว อย่ายุ่ง!!!!!! J”

“=/////= โรแมนติกเป็นเหมือนกันนี่”

“อย่าพูดได้มั้ย เขินเป็นเหมือนกันนะไอ้เด็กบ้า”

“คิกคิก พี่มีมุมน่ารักๆแบบนี้ด้วยเหรอเนี้ย เหลือเชื่ออ ^ ^”

“น่ะ… นั่นสิ ไม่รู้ว่ามันเป็นไปได้ยังไง เพราะ…. รักมั้ง”

“>/////<”

“เฮ้ย….”

“………?”

“เฮ้ยริท!!!!!”

“ห๊ะ??”

“ละ……เลือด”

“เลือด?? อ้ากกกกกกกกกก เลือดดดดดดด โฮกกกกก คร่อกกกกกกกก”

“ริททททท!!!!!!!! กันๆ กัน ! ริทเลือดกำเดาไหล เป็นลมไปแล้ว”ร่างสูงตกใจเป็นการใหญ่ ก่อนเรียกกันเสียงดัง

“ปล่อยมันไปพี่”

“หะ?”

“มันเป็นงี้ประจำ”

“หะ??”

“เวลามันเขิน หรือตื่นเต้น”

“ห๊า???????”

“เดี๋ยวมันก็ฟื้น”

“ห๊า????????????”

ให้ตายเห่อะ ไอ้คนตัวเล็กตรงหน้าเนี้ย มันแปลกสุดๆไปเลยจริงๆด้วย

.

.

.

.

แปลกก็รักน้ะ J