คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : พริกกะเกลือ 1 [ HaeEun]
เช้าวันจันทร์ที่แสนวุ่นวาย แต่ยังมีใครอีกคนที่นอนไม่รู้ร้อน รู้หนาวอยู่บนเตียงนอนของตน แสงแดดที่สาดส่องเข้ามาไม่ได้ทำให้คนที่นอนอยู่รู้สึกทุกข์ร้อนอะไร จนกระทั่งเสียงที่นรกส่งมาทำให้ต้องเอาหมอนที่นอนหนุนอยู่มาปิดหูของตน
“พี่ฮยอกแจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจ ตื่นได้แล้ว” เสียงของมักเน่ของบ้านดังลั่นเพื่อปลุกพี่ของตน
“อือ คนจะนอนอย่ามายุ่ง”คนเป็นพี่ยังคนหลับต่อแม้ว่าเสียงจะดังแค่ไหน
“นี่พี่ฮยอก จะนอนเป็นไก่กินบ้านกินเมืองไปถึงไหน จะสายแล้วนะ แทมไม่รอนะถ้าช้าอ่ะ”แทมินก้มลงไปพูดใส่หูของฮยอกแจ
“โอ๊ย เสียงดัง” ฮยอกแจบ่นแต่ยังคงไม่โผล่ออกมาจากหมอนที่เอาปิดหูไว้
“รู้แล้วก็ตื่นสิฮะ”
“อือ รู้แล้ว รู้แล้ว เกลียดวันจันทร์จริงๆ”ฮยอกแจบ่นพร้อมพยุงตัวเองลุกขึ้นมา
“ผมเห็นพี่บ่นเกลียดอย่างนี้ทุกวันตั้งแต่จันถึงศุกร์”แทมินพูดออกมาทำให้อยอกแจมองค้อนนิดๆ
“ใครจะไปเหมือนแทมล่ะชอบจังนะไปโรงเรียนอ่ะ”
“ไปเจอเพื่อน ไม่ชอบได้ไง” แทมินบอกออกมา พร้อมยิ้มอย่างเบิกบาน
“อืม ไปรอข้างล่างแล้วตักข้าวเตรียมไว้ให้ด้วยนะพี่อาบน้ำก่อน”ฮยอกแจบอกกับแทมินแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
“นี่ฮยอกแจกินช้าๆก็ได้ลูกเดี๋ยวติดคอพอดี”ผู้เป็นพ่อบอกเตือนอย่างเป็นห่วง
“ไม่ได้อะ เดี๋ยวไปเรียนสายพอดี ต้องรีบ”พูดเสร็จก็รีบตักข้าวใส่ปากอย่างต่อเนื่อง
“ก็ตื่นให้มันเร็วๆหน่อยสิฮะ”แทมินที่ทานเสร็จแล้วพูดออกมาอย่างเจือยแจ้ว
“จริงของน้องนะลูก” ผู้เป็นพ่อออกความคิดที่เข้าข้างมักเน่ของบ้าน ทำให้ฮยอกแจต้องร้องขอความเห็นจากผู้เป็นมีที่อยู่ในครัว
“แม่ฮะ พ่อกับน้องรุมผมอะ”
“ก็ถูกของพ่อกับแทมินนะลูก เราก็ตื่นให้เร็วหน่อยสิ” ผู้เป็นแม่บอกอย่างเข้าข้างพ่อและมักเน่ของบ้าน
“แม่อ่ะ ผมไปเรียนดีกว่า แทมป่ะ”ฮยอกแจบอกอย่างงอนๆกับแม่ของตน ทำให้เช้านี้บ้านตระกูลลี มีแต่เสียงหัวเราะ
ฮยอกแจและแทมินเดินไปรอรถที่ป้ายรถเมล์ เนื่องจากวันนี้เป็นวันจันทร์ จึงทำให้คนเยอะมากกว่าปกติเพราะเป็นวันที่รีบเร่งของสัปดาห์ ทำเกิดการเบียดกันเกิดขึ้น ไม่ทันได้ระวังตัวฮยอกแจไม่รู้ว่าตนได้ไปเหยีบยเท้าใครเข้า
“นี่เธอ เหยียบเท้าฉันอยู่นะ” ดงเฮพูดออกมาอย่างหงุดหงิด
“โทษ” เสียงตอบของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นคนที่เหยีบอยู่ตอบออกมา
“นี่ยายทอม ขอโทษดีๆไม่ได้หรือไง”
“นี่นาย มีตามั้ย ฉันเป็นผู้ชาย”ฮยอกแจพูดออกมาอย่างโมโห
“อยากเป็นผู้ชายขนาดนี้ เลยหรอไง ยายทอม” ดงเฮก็ไม่ยอมเหมือนกันถียงกลับไป
“ฉัน-ไม่-ใช่-ทอม เข้าใจมั้ยยยยยยยยยยยยยย” ฮยอกแจพูดออกมาที่ล่ะคำ จนมาถึงทำสุดท้ายเน้นสุดใจพร้อมกระถืบลงไปที่เท้าข้างเดิมที่ตนเหยียบ
“โอ๊ยยยยยยยยยยย ยายทอม”
“ขอโทษ ที่นะไม่ได้ตั้งใจ ”ฮยอกแจพูดออกมาพร้อมแสร้งทำสีหน้ารู้สึกผิด
“ยายทอม คอยดูนะ.......” ไม่ทันที่ดงเฮจะได้พูดอะไรเสียงเล็กอีกเสียงก็แทรกขึ้นมา
“นี่นาย ......... พี่ฉันเป็นผู้ชายเข้าใจไว้ด้วย” แทมินยืนขึ้นชี้หน้าของดงเฮ แก้ต่างแทนพี่ชายของตน
“ว๊าว มีน้องสาวด้วยหรอเนี่ย” เสียงที่ดังขึ้นทำเอาแทมินหันควับ
“นายเป็นใครไม่ทราบ ฉันไม่ได้พูดกับนายรู้ไว้ซะ” แทมินหันไปพูดกับร่างสูงที่พูดกับตน
“ฉันก็เป็นเพื่อนของคนที่พี่เธอเหยียบเท้านะสิ”
“หรอ แต่มารยาทนะมีมั้ยฉันไม่ได้พูดกับนายไอ้โย่ง!!!” แทมินพูดใส่มินโฮ แล้วเน้นเสียงคำว่าไอ้โย่ง
“นี่เธอ ถ้าไม่เห็นว่าเป็นผู้หญิงนะฉันอัดคว่ำไปแล้ว”
“นี่นาย กับเพื่อนนายตาถั่วหรือไงถึงไม่เห็นว่าฉันกับน้องฉันใส่เครื่องแบบนักเรียนผู้ชายอยู่” ฮยอกแจพูดใส่หน้าดงเฮและมินโฮ
“ฉันกับเพื่อนฉันไม่ได้ตาถั่ว แต่ดูก็รู้ว่าเธอกับน้องเธฮเอาชุดใครมาใส่ อยากเป็นผู้ชายหรือไงยายทอม”ดงเฮไม่ยอมแพ้จึงเถียงกลับไป
“ใช่ๆๆๆ อยากเป็นทอมกันทั้งพี่ทั้งน้อง”ลูกรับอย่างมินโฮไม่รอเฉยรีบตอบเห็นด้วย
“ฉันไม่อยากเสียเวลากับนายสองคน หลีกไปจะรอรถ”ฮยอกแจไม่อยากจะเสียเวลาไปมากกว่านี้จึงเบียดดงเฮมารอรถข้างหน้า
“เครื่องแบบโรงเรียน พารัน หนิจะสายแล้วนั่งแท็กซี่ไปกับฉันมั้ยโรงเรียนเดียวกันไปด้วยกันจะได้รู้จักกันมากขึ้น” ดงเฮบอกฮยอกแจด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
“ไม่ฉันจะไปรถเมล์ แท๊กซี่มันเปลือง” ประโยคแรกพูดออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำแต่ประโยคที่สองกับแผ่วเบา
“ที่แท้ก็งก”ดงเฮพูดออกมา พร้อมลอยหน้าลอยตาไม่สนใจ
“นายว่าใครงก ไอ้.. ไอ้...” ฮยอกแจที่ถียงกลับ แต่ยังนึกคำที่จะว่าไม่ได้ทำให้ติดค้าง
“ไอ้อะไร ยายทอม”
“ฮึย ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้ตัวแสบ” ฮยอกแจพูดออกมาพร้อมกอดอกแน่น
“พี่ฮยอกรถมาแล้วไปกันเถอะฮะ อย่าไปเสวนากับไอ้ตัวแสบและไอ้โย่งเลย” ประโยคแรกพูดกับฮยอกแจแต่ถัดมาหันหน้าไปพูดกับดงเฮและมินโฮ
“เธอ ยายทอมคนน้อง...” ไม่ทันที่มินโฮจะได้พูดอะไรฮยอกแจกับแทมินก็วิงขึ้นรถไปซะแล้ว
“ฝากไว้ก่อนเถอะยายทอม” สองเพื่อนซี้พูดออกมาพร้อมกัน
“ฮยอกทำไมวันนี้มาสายจัง ฉันนั่งรอนานแล้วนะ”ซองมินนับ่นเพื่อนซี้ออกมาหลังจากที่นั่งรอเป็นเวลานาน
“เฮ้อ อย่าให้พูดเลยพูดแล้วมันขึ้น”ฮยอกแจพูดออกมาอย่างโมโห
“เรื่องอะไรหรอฮยอก” รยออุคที่นั่งฟังอยู่ถามขึ้น
“ก็เมื่อเช้าอ่ะนะ...”ยังไม่ทันที่ฮยอกแจจะได้เล่าอะไร อาจารย์ก็เข้ามาในห้องพอดี
“เอ้า นั่ที่ให้เรียบร้อยแล้วก็อย่าคุยกันด้วย วันนี้จะมีนักเรียนมาใหม่สองคนนะแล้วจะย้ายมาอยู่ที่ห้องของเรา เอ้า ดงเฮ
มินโฮ เข้ามา แนะนำตัวหน่อย” อาจารย์บอกพร้อมเรียกนักเรียนใหม่ให้มาแนะนำตัว
“สวัสดีครับ ผม อี ดงเฮ”
“สวัสดีครับ ผม เชว มินโฮ” ทั้งสองคนแนะนำตัวเสร็จฮยอกแจที่เอาแต่ก้มหน้าอยู่ก็เงยหน้าขึ้นมามองนักเรียนใหม่ทั้งสอง
“นาย!!!!!!!!!”
ดงเฮและมินโฮมองหน้ากันและยิ้มอย่างมีแผน ที่รู้กันเค่สองคน
“”””””””””””””””””””””””””””””””””””THE END OF Part”””””””””””””””””””””””””””””””””””””
ตอนแรกไรท์เตอร์ขอลงเท่านี้ก่อนนะค่ะ อาจจะสั้นไปหน่อยนะค่ะ
ไรท์เตอร์จะไม่ขอให้เม้นแล้วล่ะค่ะ ปลงแล้ว
อยู่ที่จิตสำนึกของแต่ล่ะคนก็แล้วกัน ใครที่เม้นก็ขอบคุณมากนะค่ะ ส่วนคนที่ไม่เม้นก็ขอบคุณเช่นกันนะค่ะที่เข้ามาอ่านฟิคของไรท์เตอร์
ความคิดเห็น