คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Café of L.O.V.E
Chapter 3
Café of L.O.V.E
{Chansung Part}
ในห้องพักฟื้นคนไข้ที่เงียบสงบ ได้ยินก็แต่เสียงเครื่องวัดอัตราการเต้นของหัวใจ ที่ดังเป็นจังหวะติดต่อกันอย่างสม่ำเสมอบ่งบอกให้รู้ว่าร่างที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้นั้นยังหายใจอยู่... เขายังไม่จากผมไปไหน...
นี่ก็วันที่ห้าแล้วเจ้านายของผมยังไม่ตื่นเลยครับ ผมเอาแต่เฝ้าเขาอยู่ในห้องนี้ เพียงแค่หวังว่าจะให้เขาฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง เพราะถ้าเขาเป็นอะไรไป ผมคงอยู่ต่อไปไม่ได้อีกแน่นอน
ก๊อก ก๊อก !
“ว่าไงชานซอง จุนโฮเป็นไงบ้าง” คุณวอนกีกับคุณชินซองเดินเข้าห้องมาพร้อมกับบอดี้การ์ดติดตามมาอีกสองคน คุณวอนกีใส่เฝือกที่แขนข้างขวาเป็นผลมาจากการถูกยิงในวันนั้น...
“คุณหมอบอกว่าอาการแผลจากการถูกยิงเริ่มจะหายดีแล้วครับ เหลือแต่รอให้เจ้าตัวฟื้น ปาร์ค จินยองก็โดนจับแล้วครับ ตอนนี้รักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลตำรวจครับ” ผมรายงานอาการจุนโฮให้กับคุณผู้หญิงและคุณผู้ชายทราบ
“นี่ก็เข้าวันที่ห้าแล้วนะ ขอให้มีปาฏิหาริย์เกิดกับลูกเราด้วยเถอะ” คุณชินซองพูดพลางมองไปที่จุนโฮ ที่ตอนนี้นอนอยู่บนเตียงคนไข้ หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงอย่างสม่ำเสมอ บ่งบอกว่าเขายังหายใจอยู่
“นายไปพักได้แล้วนะชานซอง ออกไปเปิดหูเปิดตาบ้าง ฉันรู้ว่านายเป็นห่วงจุนโฮ แต่นายก็ต้องห่วงสุขภาพตัวเองด้วยนะ จุนโฮเดี๋ยวฉันให้บอดี้การ์ดคนอื่นอยู่เฝ้าแทนก็ได้” คุณวอนกีพูด พลางตบบ่าผมเบาๆ แล้วพยักหน้าให้
“ครับขอบพระคุณมากครับ ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” ผมพูดจบก็โค้งตัวทำความเคารพ แล้วผมเดินออกจากห้องพักฟื้น ผมเดินไปตามทางของโรงพยาบาล เห็นพยาบาล บุรุษพยาบาลที่ใส่ชุดสีขาวเดินกันขวักไขว่ เดินไปเรื่อยๆสักพัก ผมก็มาหยุดอยู่ตรงทางแยก... แล้วผมจะเดินไปทางไหนต่อล่ะครับ?
“เอ่อ คุณฮวาง ชานซองหรือเปล่าคะ?” เสียงหนึ่งดังขึ้นเบื้องหลังผม ผมหมุนตัวกลับไปตามเสียงนั้น เห็นนางพยาบาลนางหนึ่งยืนยิ้มให้ผม
“เอ่อ ใช่ครับ ผมชานซอง ถ้าจำไม่ผิด คุณยูอีใช่ไหมครับ?” ผมหันกลับไปคุยกับเธอ เธอคือยูอีนางพยาบาลคนที่เคยเปลี่ยนถุงน้ำเกลือให้จุนโฮวันนั้น
“ใช่ค่ะ ฉันยูอี ไม่ทราบว่าคุณกำลังจะไปไหนเหรอคะ?” ยูอีถามผม หรือว่าเธอจะรู้นะว่าผมไม่รู้จะไปทางไหน ประมาณว่าผมหลงทางนั่นเองครับ...
“คือ... ผมกะจะเดินเล่นไปเรื่อยๆน่ะครับ” ผมตอบกลับเธอไปยิ้มๆ แสดงอาการกลบเกลื่อนว่าผมไม่ได้หลงทางนะ
“อ๋อ อย่างนั้นเหรอคะ สนใจไปนั่งดื่มกาแฟด้วยกันไหมคะ ฉันออกเวรพอดีเลย” ยูอีชวนผมด้วยท่าทางที่เป็นมิตร เอ่อ... ผมจะไปดีไหมนะ จะว่าไปผมก็อยากดื่มกาแฟอยู่พอดีด้วยสิ
“เอาอย่างนั้นก็ได้ครับ” ผมตอบกลับไป ถึงยังไงผมก็ไม่ได้ไปนั่งดื่มกาแฟกับใครมานานแล้ว ถือโอกาสคลายเครียดเลยละกัน
“โอเคค่ะ ถ้าอย่างนั้นคุณไปรอฉันที่ร้านกาแฟข้างทางเข้าโรงพยาบาลนะคะ เดี๋ยวฉันตามไปทีหลังค่ะ” ยูอีตอบผมด้วยท่าทางดีใจไม่น้อยเลย เหมือนว่าเธอก็อยากจะไปที่นั่นอยู่เต็มที
“เอ่อ ได้ครับ ว่าแต่ ลิฟต์ไปทางไหนเหรอครับ” ผมตอบกลับไปเขินๆ เสียชื่อบอดี้การ์ดอย่างผมมากเลย ดันจำทางไปลิฟต์ไม่ได้ ฮวางชานซองเอ้ย ความจำสั้นจริง แล้วนายเดินมาห้องพักจุนโฮได้ไงเนี่ย... ก็ตอนนั้นผมไม่ได้สนใจทางนี่ครับ ผมรีบตามบุรุษพยาบาลมาจนถึงห้องจุนโฮ... เลยไม่ได้สนใจจะจำทางกลับเลย
“อ๋อ เดินตรงไปตามทางนี้แล้วเลี้ยวขวาก็จะเจอลิฟต์แล้วค่ะ” ยูอีตอบผมอย่างไม่ลังเล พลางชี้นิ้วไปตามทางเดิน ผมหันไปมองตามทางที่เธอชี้
“ขอบคุณครับ แล้วเจอกันนะครับ” ผมก้มหัวนิดๆเป็นเชิงขอบคุณ
“ค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ แล้วเจอกันนะคะ” ยูอีตอบผมด้วยท่าทางยิ้มๆ รอยยิ้มของเธอน่ารักทีเดียวล่ะครับ ทำเอาผมยิ้มตามเลย เธอพูดจบก็รีบหมุนตัวกลับเดินไปที่ห้องทำงานตัวเองที่อยู่ไม่ไกล เมื่อเธอเดินลับสายตาแล้ว ผมก็รีบเดินไปหาลิฟต์ ทางไม่ใช่ใกล้ๆเลยล่ะครับ
.
.
.
.
.
ณ ร้านกาแฟ {Café of L.O.V.E}
ผมเดินเข้ามาในร้านกาแฟข้างโรงพยาบาลโซล ที่มีป้ายแขวนหน้าร้านเขียนว่า “กาแฟ แห่งรัก รอคุณอยู่ที่นี่” ทันทีที่ผมก้าวเข้ามาในร้าน ผมสัมผัสได้ถึงกลิ่นไอแห่งความรักลอยอบอวนไปทั่วร้านเลย พนักงานคนหนึ่งกล่าวต้อนรับผม ผมยิ้มบางๆส่งไปให้ ร้านนี้คนเยอะพอดูเลยล่ะครับ
ร้านCafé of L.O.V.E เป็นร้านกาแฟที่ตกแต่งด้วยสไตล์น่ารักๆ มีดอกกุหลาบสีชมพูมากมายประดับประดาอยู่หน้าร้าน ภายในร้าน ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์โทนสีชมพู ไม่ว่าจะเป็นโต๊ะ เก้าอี้ โซฟาแม้กระทั่งหลอดไฟที่ติดอยู่ที่ผนังของร้านยังคงเป็นสีชมพู เคาท์เตอร์ด้านในของร้านมีพนักงานประจำการอยู่ แม้แต่ผ้ากันเปื้อนที่พนักงานทั้งร้านใส่ก็ยังเป็นสีชมพูเลย ผมว่าเจ้าของร้านนี้กำลังอินเลิฟอยู่แน่ๆเลย ข้างๆเคาท์เตอร์มีตู้กระจกที่ข้างในมีเค้กหน้าตาต่างๆวางเรียงอยู่ น่าอร่อยเลยทีเดียวล่ะ
ผมเดินไปเลือกที่นั่งเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่ที่โต๊ะริมหน้าต่างข้างในสุดของร้าน ผมว่ามุมนี้แหละ เหมาะกับผมที่สุดละ ผมนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นดอกกุหลาบสีชมพูอ่อนๆวางเรียงรายเต็มไปหมด... อยู่ดีดีภาพของคนตัวเล็กก็ผุดขึ้นมาในหัวผมเฉยเลย... ภาพของจุนโฮ... ที่ใส่สูทสีชมพู... เขากำลัง... ยิ้มมาที่ผม... ไม่สิ ไม่ๆๆๆ ผมสะบัดหัวรัวๆไล่ความคิดบ้าๆนี่ออกไปซะ ก่อนที่ผมจะคิดถึงคนตัวเล็กมากเกินไป... จนอะไรเกินเลยไปมากกว่านี้ เดี๋ยวนะ... นายบอกว่าคิดถึงจุนโฮเหรอฮวางชานซอง...
“สวัสดีครับคุณยูอี วันนี้น่ารักเหมือนเดิมเลยนะครับ” เสียงพนักงานคนหนึ่งดังขึ้นที่หน้าประตูร้านผมหันหน้าไปตามเสียงนั้น เห็นยูอียิ้มแฉ่งเดินเข้ามาในร้าน เธอหยุดคุยอยู่กับพนักงานคนนั้นพักหนึ่ง แล้วก็กวาดสายตามองคนในร้าน เมื่อยูอีมองมาที่ผม ผมโบกมือให้สัญญาณว่าโต๊ะที่ผมนั่งอยู่ตรงนี้ เธอโบกมือตอบผม และกำลังมุ่งหน้าเดินมาที่โต๊ะ
“รอนานไหมคะ? พอดีฉันเก็บของนานไปหน่อย ขอโทษทีนะคะ” ยูอีพูด พลางนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามผม ท่าทางของเธอดูกังวลนิดๆ
“ไม่นานหรอกครับ ผมก็เพิ่งมาถึงเหมือนกันครับ” ผมตอบกลับไปยิ้มๆ เผื่อมันจะคลายความกังวลให้กับยูอีได้บ้าง
“อ๋อ ดีเลยค่ะ นึกว่าจะโกรธกันแล้วซะอีก หิวหรือยังคะ สั่งของมาทานกันเถอะค่ะ” ยูอีพูด พลางเปิดเมนูที่วางอยู่บนโต๊ะ ท่าทางเธอจะหายกังวลแล้วล่ะครับ จะว่าไป... ยูอีคนนี้ก็น่ารักไม่แพ้จุนโฮเลยล่ะ... ทั้งแววตา... ทั้งนิสัย... ทั้งการพูดจา... เหมือนมาก เหมือนจริงๆ...
“ชานซองคะ ชานซอง... เอ่อ คุณชานซองคะ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ? หน้าฉันมีอะไรติดอยู่เหรอคะ?” ยูอีพูดขึ้น... ทำให้ผมหลุดจากภวังค์ เธอส่งสายตาแป๋วๆ หลับตาปริบๆส่งมาทางผม คนอะไรน่ารักจัง
“เอ่อ ไม่ครับๆ ไม่เป็นไรๆ สั่งเลยครับๆ” ผมรีบพูดออกไปอย่างลนๆ โดนจับได้ซะแล้วสิ
“คือ ฉันสั่งแล้วค่ะ... ว่าแต่คุณล่ะคะ ไม่สั่งบ้างเหรอ? คิคิ” ยูอีตอบกลับแบบยิ้มๆ เธอหัวเราะด้วยล่ะ... นี่ผมลืมตัวถึงขนาดนี้เลยเหรอ?
“เอ่อ ผมเอาอเมริกาโน่ก็ได้ครับ” ผมบอกรายการอาหารที่ผมสั่งกับพนักงานที่ยืนจดอยู่ข้างโต๊ะ เมื่อจดเสร็จ พนักงานก็เดินเข้าไปหลังเคาท์เตอร์
เวลาผ่านไปไม่นานของที่สั่งก็มาเสิร์ฟ พนักงานคนเดิมถือถาดที่มีสตรอเบอร์รี่ ช็อตเค้กและลาเต้ ที่ยูอีเป็นคนสั่ง แล้วก็อเมริกาโน่ ที่ผมสั่ง พนักงานวางของทุกอย่างลงบนโต๊ะอย่างเบามือ เมื่อพนักงานเสิร์ฟของเสร็จก็เดินไปจดออเดอร์ของโต๊ะอื่นต่อ
“กลิ่นหอมจังนะครับ” ผมยกแก้วอเมริกาโน่ มาจ่อที่จมูก พลางสูดดมกลิ่นอายความหอมของเมล็ดกาแฟเข้าไป จากนั้นผมก็เลื่อนถ้วยกาแฟลงมาที่ปาก พลางจิบกาแฟ เพื่อชิมรสชาติ.. อืมมม รสชาติใช้ได้เลยล่ะ
“อร่อยใช่ไหมคะ? ร้านนี้เป็นร้านประจำของฉันเลยล่ะค่ะ ฉันมักจะมาที่นี่บ่อยๆหลังออกเวร บรรยากาศดีมากๆเลยนะคะ คุณว่ามั้ย?” ยูอีพูด พลางตักเค้กเข้าปากตัวเองหนึ่งคำ เคี้ยวตุ้ยๆ ท่าทางเหมือนเด็กเลย
“คุณยูอีครับ เอ่อ ครีมติดปากน่ะครับ” ผมจ้องมองที่ปากเธอ ท่าทางเธอจะกินไม่ดูอะไรเสียเลย ผมเอามือแตะที่ปากตัวเองเชิงเป็นสัญญาณว่ามีอะไรติดอยู่ที่ปากเธอ
“คะ? ตรงไหนเหรอคะ?” เธอพูดขึ้นพลางยื่นมือไปหมายจะหยิบทิชชู่จากกล่องที่อยู่บนโต๊ะ แต่ไม่ทันผมหรอกครับ
“นี่ครับ ผมเช็ดให้” ผมโน้มตัวไปเช็ดครีมที่ติดอยู่ตรงมุมปากให้เธอ เธอดูชะงักไปเล็กน้อย... ผมเลื่อนสายตาขึ้นไปสบตากับเธอ... เราจ้องตากัน...จนผมกับมานั่งตัวตรงอีกครั้ง ยูอีก็ยังจ้องผมอยู่อย่างนั้น... เธอเป็นอะไรหรือเปล่านะ?
“เอ่อ คุณยูอีครับ คุณยูอี ยูอีครับ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?” ผมเอ่ยถามหลังเห็นยูอีเงียบไป คงเป็นอาการเหมือนผมเมื่อกี้ล่ะครับ...
“คะ? ไม่ค่ะๆ ฉันไม่ได้เป็นไรเลย ขอบคุณนะคะ ทานต่อเถอะค่ะ” ยูอีทำท่าทางตกใจ เธอพูดเหมือนลิ้นจะพันกันเลย เธอจะรู้ตัวไหมนะ ว่าทำอย่างนี้มันน่ารักชะมัด
“ครับ” ผมตอบกลับไปพลางยกถ้วยกาแฟของผมขึ้นมาจิบนิดๆ แล้ววางลงตรงที่รองแก้วเหมือนเดิม หมายจะถามคำถามเธอต่อ แต่ก็ถูกเธอถามกลับมาเสียก่อน
“คุณทำงานเป็นบอดี้การ์ดมานานแล้วเหรอคะ?” ยูอีถามผม หลังจากที่เคี้ยวเค้กคำล่าสุดเสร็จ แววตาเธอดูเหมือนเด็กขี้สงสัยเลยล่ะ
“ผมเริ่มเป็นบอดี้การ์ดตั้งแต่ตอนที่คุณวอนกีพามาอยู่กับตระกูลอีเลยครับ ช่วงนั้นผมอายุราวๆ สิบสี่ปีได้ครับ” ผมตอบไป
“โห เป็นมานานเลยนะคะนั่น แล้วงานบอดี้การ์ดนี่ทำยากไหมคะ? ต้องพกปืนไล่ยิงศัตรูเหมือนในละครไหมคะ” ท่าทางยูอีดูตื่นเต้นมาก เธอถามผม พร้อมกับทำท่าทางเหมือนบอดี้การ์ดสาวสวย ที่กำลังเล็งปืนมาทางผม
“หยุดนะ อย่าขยับ ปัง!ปัง! คนร้ายโดนจัดการแล้ว เป็นอันเสร็จภารกิจ คิคิ” ยูอีทำเหมือนตัวเองกำลังเป็นบอดี้การ์ด ที่กำลังเผชิญหน้ากับศัตรู ซึ่งนั่นก็คงจะเป็นผม เธอทำมือคล้ายๆปืนเล็งมาทางผม แล้วพูดเสียงปังปัง เหมือนเด็กที่กำลังเล่นยิงปืน พูดจบเธอก็ทำท่าทางเหมือนเก็บปืนใส่กระเป๋า... เล่นเหมือนเด็กเลย
“ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ งานของผมส่วนมากก็จะเป็นการคุ้มกันเจ้านายมากกว่าครับ แต่บางเหตุการณ์ที่เสี่ยงๆก็ต้องใช้ปืนเพื่อป้องกันตัวครับ แต่ไม่บ่อยนะครับ ส่วนมากจะพกไว้เฉยๆ” ผมตอบกลับไป ยูอีเองก็นั่งฟังผมอย่างตั้งใจ เหมือนเธอจะสนใจอาชีพของผมอยู่ไม่น้อย
“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง... แล้วฉันทำอะไรลงไปเมื่อกี้ล่ะคะ... ตลกตัวเองจัง ฮ่าฮ่า” พูดจบเธอก็ปล่อยเสียงหัวเราะลั่น ทำเอาผมหลุดหัวเราะตามเลย เหมือนเธอจะตลกกับท่าทางเลียนแบบบอดี้การ์ดที่เธอทำไปเมื่อกี้มากเลย... ใครบอกว่ามันตลกล่ะ... มันน่ารักมาก...
“ผมขอถามคุณบ้างนะครับ คุณทำงานเป็นพยาบาลมานานแล้วหรือครับ?” ผมถามคำถามเธอไป เหมือนจะเป็นคำถามตามมารยาท แต่ไม่ใช่หรอก... ผมอยากรู้เองต่างหาก
“อ๋อ ฉันเริ่มทำงานเป็นพยาบาลเมื่อสองปีก่อนค่ะ คุณพ่อของฉันเป็นผอ.อยู่ที่โรงพยาบาลโซลพอดีเลยค่ะ ท่านเลยให้มาทำงานที่นี่ สงสัยท่านกลัวว่าฉันจะไม่ตั้งใจทำงานล่ะมั้งคะ เลยให้มาทำงานใกล้หูใกล้ตาท่าน” ยูอีตอบกลับมายิ้มๆ เหมือนเวลาที่เธอพูดถึงพ่อของเธอท่าทางจะดูมีความสุขจัง
“อย่างนั้นหรือครับ ดีจังเลย คุณพ่อคุณนี่น่ารักจังเลยนะครับ ลูกสาวก็เลยน่ารักตามไปด้วย” ผมพูดออกไป... แต่เดี๋ยวนะ... ประโยคสุดท้าย ผมบอกว่ายูอีน่ารักเหรอ? ลูกสาวน่ารักเหมือนพ่อต่างหากล่ะ แต่... อยู่ดีดีหัวใจผมก็เต้นแรงขึ้นมาเฉยๆนี่สิ...
“เอ่อ ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ” ยูอีตอบกลับมาอย่างเขินๆ ผมเห็นหน้าเธอเริ่มแดงขึ้นด้วยล่ะ
“เอ่อ... ไม่ทราบว่าฉันจะรบกวนขอเบอร์โทรติดต่อคุณได้ไหมคะ? ไม่ใช่ว่าจะเอาไปคุยเล่นๆเรื่อยเปื่อยอะไรนะคะ แค่... เอาไว้เวลามีเรื่องสำคัญๆน่ะค่ะ” ยูอีพูดอย่างเขินๆ... เธอกำลังขอเบอร์ผมแหละ...
“อ๋อ ได้สิครับ ไม่มีปัญหาเลยครับ รอสักครู่นะครับ” ผมตอบตกลงพลางล้วงมือเข้าไปในเสื้อสูทหมายจะหยิบปากกากับกระดาษโน้ตมาจดเบอร์โทรศัพท์ให้ยูอี
~ กริ๊งๆ กริ๊งๆ ~
“ฮัลโหล อ๋อ มาแล้วเหรอคะ ค่ะๆ จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ” ยูอีกดรับโทรศัพท์ พลางพูดคุยกับปลายสาย ผมจับใจความได้แค่นั้น ผมไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟังนะครับ แค่บังเอิญได้ยินเฉยๆ
“คุณชานซองคะ ฉันต้องไปแล้วค่ะ พอดีคุณพ่อส่งคนมารับแล้ว ไว้วันหลังเจอกันนะคะ เดี๋ยวค่ากาแฟฉันจ่ายให้เองค่ะ ไปก่อนนะคะ” ท่าทางยูอีจะรีบมาก เธอพูดรัวๆใส่ผมอีกแล้ว จากนั้นเธอก็ลุกไปจ่ายค่ากาแฟกับเค้กที่เคาท์เตอร์... ผมยังอึ้งอยู่เลยครับ มือผมยังค้างอยู่กับการจดเบอร์โทรศัพท์ คนอะไรเดินเร็วอย่างกับลม
“เอ่อ ลาก่อนครับ กลับบ้านดีดีนะครับ” ผมพูดกับตัวเองเบาๆ ไม่ทันจะได้กล่าวขอบคุณด้วยซ้ำ ผมรู้สึกแปลกๆ เวลาที่ต้องให้ผู้หญิงมาออกค่ากาแฟให้ ... ‘ผมต้องหาทางเลี้ยงกาแฟคุณกลับให้ได้เลย คุณยูอี...’
“อ้าว แล้วเบอร์โทรศัพท์ล่ะครับ... คุณยังไม่ได้เอาไปเลยนะ!”
.
.
.
.
.
ผมเดินไปตามทางเดินของโรงพยาบาลโซลที่ทั้งสองข้างทางรายเรียงไปด้วยห้องพักผู้ป่วยมากมาย ผมเดินมาตามทางมาเรื่อยๆ จนมาถึงห้องพักผู้ป่วยพิเศษ ที่มีป้ายชื่อแขวนหน้าห้องว่า “อี จุนโฮ” บอดี้การ์ดสองคนที่ยืนประจำการอยู่หน้าห้องก้มหัวให้ผมตามหน้าที่ หนึ่งในสองคนนั้นเปิดประตูให้ผม ผมก้าวขาเดินเข้ามาในห้องพักผู้ป่วย พลางกวาดสายตาไปรอบๆ... ทุกอย่างปกติดี และจุนโฮก็ยังนอนอยู่บนเตียง... ที่เดิม... ผมเดินเข้าไปใกล้ๆเตียงของคนไข้ พลางก้มหัวลงไปกระซิบข้างๆหูของจุนโฮเบาๆ
“ผมกลับมาแล้วนะครับคุณหนู”
to be continued...
//สวัสดีค่ะทุกคนนนนนน ไรท์มาลงตอนที่สามแล้วค่ะ 55555555555 ตอนนี้เหมือนจะสั้นกว่าตอนที่สองอีกอ่า555555 ทำไมมีแต่โมเม้นชานยูอีคะ... ไม่รู้ค่ะ5555555555 ไรท์มีค.รู้สึกว่าอยากแต่งชายหญิงมากเลย555555 แต่ไม่กล้า เอาเถอะ แต่ไรท์ชอบแต่งชนน.มากกว่า กิกิกิ สนุกไม่สนุกยังไง เม้นติชมกันได้นะคะ^^
ไรท์สัญญาว่าตอนหน้าจะให้โฮฟื้นล้ะ ไม่ไหวๆ เป็นเจ้าหญิง... อุ้ย เจ้าชายนิทรานานไปแล้ววววว
ปล.1 ตอนนี้ยังอยู่ในช่วงที่จุนโฮอายุ22นะคะ
ปล.2 มีอะไรทวิตมานินทาไรท์ได้ค่ะ @Thanita_TH_2PM ไรท์ไม่กัดค่ะ
ขอบคุณค่ะ ^__^
ความคิดเห็น