นายที่รัก

Introduction

                กว่าสองอาทิตย์แล้ว ที่ผมมายืนอยู่หน้าประตูบานใหญ่สีขาวสะอาดตาของคอนโดหรูแห่งหนึ่ง เพื่อส่งซุปเห็ด สลัดแซลม่อน และสปาเก็ตตี้ซอสแดง เมนูที่ผมต้องเอามาส่งให้กับผู้เป็นเจ้าของห้อง

ออด! ออด! ออด !!!!!

ปิ๊บ!

“อาหารมาส่งครับ” ผมพูดประโยคเดิมๆ ผ่านเครื่องอินเตอร์คอมที่ติดไว้ด้านหน้า

แก๊ก!!!

รอไม่นาน ประตูห้องก็จะเปิดออกช้าๆ พร้อมกับเจ้าของห้องที่มักจะส่งธนบัตรสีแดงให้ผมสามใบ แม้มูลค่าของอาหารจะไม่ถึงตามจำนวนเงินที่เขาให้ แต่เขาก็เคยบอกผมว่า “ไม่ต้องทอน”

“ซุปเห็ด สลัดแซลม่อน และสปาเก็ตตี้ซอสแดง อาหารที่สั่งตามนี้นะครับ?”  ประโยคคำถามเดิมๆ ที่ผมมักถามเขามาตลอดสองอาทิตย์นี้ เป็นเพียงประโยคธรรมดาที่เราใช้สื่อสารกัน...จริงๆ ก็คงมีแค่ผมคนเดียวเท่านั้น 

".............." เพราะสุดท้ายเขาก็เพียงจะตอบรับด้วยการพยักหน้าให้เท่านั้น 

“ขอบคุณครับ” และประตูบานใหญ่สีขาวก็ปิดลง.....เหมือนเดิมตลอดหลายวันที่ผ่านมา