คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : |; chapter 2
HEARTLESSII... หากจะเกิดมาไร้หัวใจ *
Leading Couple.. Kibum x Donghae
Written By.. PRETTY.KKZ
14/01/2553 09.32 PM.
Part 2
.
.
.
.
"คุณชายจะทำอะไรฮะ?"
ใบหน้าสวยพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
คิบอมลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนที่จะหุ้มร่างกายด้วยเสื้อคลุมตัวยาว
ชายหนุ่มเดินต้อนคนที่ตัวเล็กกว่าให้จนมุม
สองแขนแกร่งยันผนังเอาไว้ราวกับกรงเหล็กขังปลาตัวน้อยให้ไม่มีทางหนีรอด
ร่างสูงสอดสายตาโลมเลียไปทั่วร่างกายของคนที่ตัวเล็กกว่า
ทงเฮเลือกที่จะหลบสายตานั้น ไม่ใช่เพราะความเขินอายหรอกนะ
แต่กลับรู้สึกสะอิดสะเอียนขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
"เคยมีใครบอกเธอหรือเปล่า ว่าเธอเหมือนผู้หญิงขนาดไหน?"
มือหยาบเชยคางมนขึ้น
ส่งสายตาเจ้าชู้มองหยั่งเข้าไปภายในดวงตาอีกคู่
ทงเฮช่างเป็นคนที่แปลกนัก...แค่มองเข้าไปในดวงตาของเขา
ก็เหมือนจะหลงเข้าไปในนั้นเสียง่ายๆ
"แต่ทงเฮไม่ใช่ผู้หญิงที่คุณชายจะมาทำอะไรแบบนี้ด้วยได้สักหน่อย
ปล่อยเถอะฮะ...ทงเฮยังมีอย่างอื่นต้องทำอีกมาก"
"แล้ว เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันจะทำอะไร?"
ใบหน้าหล่อจัดหรี่ตาลงมองอย่างเจ้าเล่ห์
ริมฝีปากบางเฉียบเหยียดเป็นเส้นตรงด้วยความไม่ค่อยพอใจเท่าไร
ลมหายใจของร่างเล็กเริ่มฟึดฟัดกับท่าทางกวนโมโหของคุณชายตัวร้าย
เส้นคิ้วสวยขมวดเข้าหากัน คิบอมแสยะยิ้มอย่างดูถูก
"สำคัญตัวเองผิดไปแล้วทงเฮ คนอย่างฉันไม่มีทางสนใจของธรรมดาๆอย่างเธอหรอก"
"ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยสักทีสิฮะ"
คนตัวเล็กพยายามสะบัดข้อแขนออกจากเงื้อมือของอีกฝ่ายเต็มแรง
หากแต่เพราะคิบอมมีกำลังมากกว่า ทำให้แรงเพียงน้อยนิด
ไม่สามารถปล่อยให้ทงเฮเป็นอิสระได้เลย ร่างบางกัดริมฝีปากแน่น
ดวงตากลมโตมองจิกเข้าไปอย่างไม่กลัวเกรง
"คุณชายคิดว่าทงเฮจะต้องการคุณชายเหมือนที่ซันนี่ต้องการงั้นหรือฮะ?
ถึงคนธรรมดาอย่างทงเฮจะไม่มีตัวเลือกมากมาย แต่ถ้าหากจะให้เลือก
ทงเฮก็ไม่เลือกที่จะรักคนอย่างคุณชายเหมือนกัน"
"อย่างงั้นหรอ?"
"....."
มือหยาบเข้าบีบแก้มนั้นอย่างแรง
แต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้บั่นทอนทิฐิทางสายตาลงเลยแม้แต่น้อย
หนำซ้ำมันจะมากยิ่งกว่าเก่าหลายเท่านัก
"ชักอยากจะรู้จักเธอมากกว่าเดิมแล้วสิ อี ทงเฮ"
ผลั่ก!
ร่างทั้งร่างถูกลากไปโยนไว้บนเตียงหนา
คนตัวเล็กดิ้นพล่านไปมาภายใต้ร่างกายของหนุ่มใบหน้าคมเข้ม
ร่างสูงแสยะยิ้มมุมปาก ก่อนที่จะกระชากเสื้อเชิร์ทสีขาวนั้นออก
กระดุมนับสิบเม็ดถูกเลาะออกจนหมดสิ้น ร่วงลงไปกองอยู่กับพื้น
มือหยาบฉีกเสื้อออกให้ขาดเป็นชิ้น แผ่นอกขาวเนียนจึงประจักษ์แก่สายตา
"ปล่อยทงเฮเดี๋ยวนี้! อย่าทำแบบนี้เลยฮะคุณชาย!"
ริมฝีปากหนาเริ่มดูดเม้มไปตามซอกคอ สร้างรอยนูนสีแดงขึ้นเป็นตำหนิ
ลิ้นร้อนเลียไปมาทั่วแผ่นอกที่กระเพื่อมขึ้นลงไม่เป็นจังหวะ
เข่าของคนตัวใหญ่กว่าถูไถไปมาบริเวณจุดสำคัญของร่างบาง
จนเวลานี้มันได้ผงาดขึ้นมาใต้ร่มผ้าเสียเต็มที
"...อึก...อ๊า....."
ความเสียวกระสันก่อตัวในร่างของทั้งสอง
อุณหภูมิภายในร่างกายเดือดพล่าน รอยรักถูกสร้างขึ้นมาตั้งแต่ลำคอจนถึงสะดือ
ร่างบางใช้หลังมือกั้นเสียงร้องที่น่าอับอายเอาไว้ ปล่อยให้มันถูกกลืนหายไปในลำคอ
เม็ดเหงื่อผุดพรายไปทั่วใบหน้า พร้อมๆกับที่น้ำตาก็กำลังหลั่งริน
"...คุณ..ชาย...ฮึก...พอเถอะฮะ...."
เสียงหวานปนสะอื้นออกร้องห้าม
แต่ดูท่าว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้ใส่ใจมันเท่าไรนัก
ทันทีที่รูดซิปกางเกงตัวเล็กลงแล้ว ปลายลิ้นก็ไปพัวพันอยู่บริเวณท้องน้อยไม่หยุด
ของเหลวใสซึมผ่านชั้นผ้าบางสีอ่อน จนมองเห็นเนื้อในได้อย่างชัดเจน
ยิ่งมองไปเท่าไร...ทงเฮก็รู้สึกเจ็บใจ ขยะแขยงมากขึ้นเท่านั้น
Knock! Knock!
เสียงเคาะประตูดังเข้ามาภายในโสตประสาท
คนตัวเล็กลุกขึ้นนั่งทันทีที่ได้ยิน ร่างสูงผละออกมาจากอีกร่างอย่างขัดใจ
ทงเฮปาดน้ำตาบนใบหน้าออกจนหมดสิ้น แต่แม้จะมีร่องรอยของความเสียใจ
มันก็ไม่ได้ทำให้ทงเฮดูอ่อนแอลงเลยสักนิด แต่กลับยิ่งทำให้เห็นว่า
จริงๆแล้วทงเฮเป็นคนเข้มแข็งมากเพียงไร
"ทงเฮขอยืมเสื้อของคุณชายก่อนนะฮะ แล้ววันไหนว่างทงเฮจะออกไปซื้อมาใช้คืนให้"
ร่างบางเดินไปบริเวณตู้เสื้อผ้า เลือกเสื้อเชิร์ทสีขาวที่ตัวเล็กที่สุดออกมาสวมใส่
แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังมีขนาดใหญ่เกินลำตัวของเขาอยู่ดี
ใบหน้าสวยก้มลงเก็บผ้าที่ถูกทำลายไม่มีชิ้นดีขึ้นมา
หยุดสบตากับคุณชายที่ในขณะนี้ไปนั่งอยู่บนเก้าอี้ราคาแพง พร้อมทั้งจิบวิสกี้ในแก้ว
คิบอมส่งสายตาเย็นยะเยือกมาให้ กลับยิ่งทำให้ทงเฮรู้สึกแย่มากขึ้นเท่านั้น
คุณชายคนนี้ไม่มีความรู้สึกหรืออย่างไรกัน?
"คุณชายคยูฮยอนและคุณนายโจเดินทางมาถึงแล้ว คุณจองซูใช้ให้ฉันขึ้นมาตามคุณชายคิบอม"
สาวร่างเพรียวบางพูดใส่ด้วยโทนเสียงสูงปรี๊ด
ใบหน้าหวานพยักหน้าให้พร้อมทั้งถอนหายใจใส่ไปเฮือกใหญ่
ซันนี่สำรวจร่างกายของทงเฮตั้งแต่หัวจรดเท้า มือบางรวบปกเสื้อขึ้นปิดถึงคอ
ก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป
หญิงสาวกวาดสายตาไปรอบห้องนอนกว้าง
พบชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของนั่งอยู่บริเวณหน้าต่างส่งยิ้มมุมปากอย่างมีนัย
ใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มด้วยสีจัดพยักหน้าเมื่อรู้ทัน
คืนนี้...ซันนี้จะต้องเข้ามารับใช้คุณชายอีกครั้งด้วยความเต็มใจของเธอเอง
--------------------------------------------------------------------------
อาหารราคาแพงลิ่วที่ถูกสั่งมาจากโรงแรมระดับห้าดาว
วางประดับโต๊ะตัวยาวภายในห้องอาหารของตระกูล
ชายหนุ่มสองคนที่เพิ่งมาถึงโค้งตัวตามมารยาทก่อนที่จะนั่งตามตำแหน่งเดิม
ใบหน้าหวานหลุบตาลงต่ำ ไม่มีรอยยิ้มใดแปดเปื้อนบนใบหน้าตามเคย
ชายหนุ่มที่นั่งตรงข้ามกลับมองเห็นมันเป็นเรื่องปกติไปเสียอย่างนั้น
"ทำไมคยูฮยอนไม่เข้าไปนั่งใกล้ๆคุณหนูซองมินล่ะลูก?"
หญิงวัยกลางคนรูปร่างไม่ท้วมจนเกินไปเอ่ยถามลูกชายของตนเองอย่างสุภาพ
คยูฮยอนหรี่ตาลงต่ำก่อนที่จะย้ายไปนั่งข้างๆคนตัวเล็ก
ซองมินเขยิบออกห่างจากคยูฮยอนระยะหนึ่งพร้อมๆกับที่คยูฮยอนก็เขยิบถอยออกมาเช่นกัน
"จะแต่งกันเมื่อไรดีล่ะคะ? ป้าว่านี่ก็หมั้นกันมานานแล้วนะจองซู"
หนุ่มตาสวยยิ้มออกมาบางๆ คุณนายโจเบิกตาโพลงรอคำตอบ
กล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินถูกควักออกมาจากกระเป๋าแบรนด์เนมขนาดปานกลาง
นิ้วเรียวเล็กเปดมันออกเบาๆ แหวนทองคำขาวประดับด้วยเพชรเม็ดเล็กแต่ก็ราคาแพงลิ่ว
แสงจากโคมไฟระย้าเบื้องบนห้องอาหารสะท้อนให้เห็นแสงประกายวิบวับ
ซองมินได้แต่มองมันผ่านๆ เพราะถึงอย่างไร มันก็ไม่มีความหมายกับเขาอยู่แล้ว
"ผมคิดว่าจะรอให้ซองมินหายดีก่อนดีกว่านะครับ ถ้าต้องไปใช้ชีวิตร่วมกับคยูฮยอน
ผมไม่อยากจะให้เขาต้องลำบากรับคนป่วยไปเป็นภาระดูแล หรือคุณป้าจะว่าไงครับ?"
"สำหรับป้ายังไงก็ได้จ้ะ แล้วแต่ความสบายใจของคุณหนูซองมินเถอะ
คยูฮยอนเขาพร้อมอยู่แล้วใช่ไหมลูก?"
หันไปถามลูกชายของตนด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
ใบหน้าคมคายเงยหน้าขึ้นสบตาพลางยิ้มให้เจื่อนๆ
ซองมินเบี่ยงหน้าหนีไม่อยากจะรับรู้คำตอบนั้นสักเท่าไร
แม้คยูฮยอนจะตอบออกมาว่าใช่...ถึงอย่างไรซองมินก็ยังเจ็บปวดอยู่ดี
"ครับ"
ร่างโปร่งตอบรับออกมาเบาๆ
เสียงทุ้มนุ่มแสดงถึงความจำใจอย่างมาก
ร่างเล็กยกผ้าที่วางบนตักขึ้นมาเช็ดริมฝีปากหลังจากดื่มน้ำเสร็จ
ช้อนส้อมถูกรวบไว้บนจานหรูทั้งๆที่ยังไม่ได้แตะอาหารอะไรเลยสักอย่าง
คุณนายโจมองภาพนั้นอย่างปะหลาดใจ
"คุณหนูซองมินอิ่มแล้วหรือคะ? คุณชายยังไม่ลงมาทานอาหารร่วมกันเลยนะ"
"ที่จริงผมยังไม่หิวหรอกฮะ"
เสียงหวานพูดแก้ตัวออกไปหน้าตาเฉย
คยูฮยอนลอบถอนหายใจเบาๆเพราะความลำบากใจที่จะต้องนั่งอยู่ข้างๆ
ซองมินสะกดกลั้นน้ำตาเอาไว้ ซ้ำยังแสดงสีหน้าร่าเริงออกมาแม้จะฝืนใจเสียเต็มทน
"อาการดีขึ้นแล้วใช่ไหมคะ? ป้าอยากให้หนูจะหายขาดเร็วๆนะลูก
ไม่ใช่แค่จองซูเป็นห่วงคนเดียวนะ ทั้งบ้านเขาก็เป็นห่วงกันหมดทั้งนั้น"
"อีกสักพักเล็กๆหน่ะครับ ตอนนี้ก็ดีขึ้นมากแล้ว"
เสียงฝีเท้าดังขึ้นเป็นจังหวะ ร่างสูงยาวเดินลงมาจากบันไดของคฤหาสต์
การแต่งกายที่สุภาพและถูกกาลเทศะทำให้ดูรู้ว่าเป็นทายาทในตระกูลผู้ดีโดยแท้จริง
รอยยิ้มที่ทรงเสน่ห์เผยออกมาเพียงเล็กน้อย ดวงตาหรี่หยีตามประสา
นอกจากจะมีใบหน้าที่หล่อเหลาอย่างมากแล้วยังปนไปด้วยสเน่ห์เล็กๆน้อยๆ
ที่ใครๆเห็นก็จะต้องเหลียวหลังมองทันที
"ขอโทษนะครับที่ทำให้รอนาน"
เสียงนุ่มต่ำเอ่ยออกมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มพองาม
ดวงตาคมกริบมองตรงไปยังหนุ่มหน้าใสที่นั่งอยู่ปลายสุดของโต๊ะอาหาร
ทงเฮเลือกที่จะหลบสายตานั้นแล้วหันไปคุยกับจองซูแทน
--------------------------------------------------------------------------
ร่างเล็กนั่งอยู่ที่เก้าอี้หินอ่อนริมสวนหย่อม
แสงจันทร์ส่องสว่างแต่ด้วยแมกไม้ในบ้านที่หนาตา
ทำให้เห็นแสงตามทางเดินเพียงรำไร
ใครบางคนเดินออกมาจากความมืดมิด แต่ซองมินกลับไม่ได้รู้สึกกลัวเกรง
ร่างยาวผุดลงนั่งข้างๆผู้ที่มาถึงก่อน ใบหน้าหวานจัดปรายตาแลช้าๆ
แต่ก็จ้องมองก็เนิ่นนาน นานจนอีกฝ่ายรู้สึกตัว
"มองอะไร?"
เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยขึ้นเบาๆ
เส้นคิ้วหนาขมวดเล็กน้อย แต่แล้วก็คลายออก
เมื่ออีกฝ่ายยังไม่ได้ให้คำตอบนั้นสักที
"วันนี้นายค้างที่นี่หรือ?"
คยูฮยอนพยักหน้าช้าๆ
ร่างเล็กหัวเราะในลำคอเบาๆ
เอนร่างพิงกับไหล่ของอีกฝ่ายอย่างถือวิสาสะ
"ซีวอนยังเหมือนเดิมหรือเปล่า?"
"ก็อย่างนั้นแหละ...เขาเป็นหมอฉันนี่ จะหนีไปไหนก็ไม่ได้"
ทั้งสองกำลังสนทนาถึงบุคคลที่สามที่สำคัญต่อชีวิตซองมินมากในระดับหนึ่ง
หลังจากที่พ่อและแม่ของซองมินสิ้นใจด้วยอุบัติเหตุ
ซองมินเป็นบุคคลเดียวในเหตุการณ์นั้นที่รอดออกมาได้
แทบจะทุกคืนหลังจากออกจากโรงพยาบาล ซองมินจะมีอาการประสาทหลอนเป็นประจำ
จึงต้องมารักษากับแพทย์ผู้เชี่ยวชาญอย่าง ชเว ซีวอน จนเกือบจะหายดี
และมารู้ภายหลังว่า นายแพทย์หนุ่มนั้นหลงรักตนจนหมดหัวใจ
หากจะปฏิเสธรักนั้นมันอาจจะดูเลวร้ายเกินไปสักหน่อย จึงต้องถนอมน้ำใจกันไปเรื่อยๆเช่นนี้
"คุณหมอเป็นคนดี ทำไมไม่รักเขาสักทีหล่ะ?"
"ก็เพราะฉันรักคยูฮยอนไง...ฉันถึงรักใครอีกไม่ได้"
ร่างเล็กพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
หยาดน้ำใสรื้นขึ้นภายในดวงตากลมโต ค่อยๆไหลลงมาเป็นทาง
ใบหน้าคมคายถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่อีกครั้ง
เมื่อรู้สึกถึงความชื้นแฉะที่หัวไหล่ จะอีกกี่ครั้ง...ที่เขาต้องทำร้ายคนอื่นอย่างนี้
"แต่คุณก็รู้ว่าผมรักใครไม่ใช่หรือ?"
ใช่...รู้และรู้ดีทีเดียว
ตลอดเวลาที่ผ่านมาบุคคลเดียวที่คยูฮยอนมอบหัวใจให้ทั้งหมด
กลับเป็นพี่ชายแท้ๆของเขาเอง... คิมจองซู
ความผิดพลาดครั้งใหญ่ของคยูฮยอนคือตกลงแต่งงานกับทายาทตระกูลคิม
เพราะเข้าใจผิดคิดว่าจะเป็นคนที่เขานั้นรัก..
แต่ท้ายที่สุดแล้ว กลับเป็นคนที่เขามีให้เพียงมิตรภาพที่ดีเท่านั้น
โดยไม่ได้รับรู้ตั้งแต่แรกเลยว่า.. คิมซองมิน ต่างหาก ที่รักโจคยูฮยอนหมดทั้งหัวใจ
หากมีโอกาสได้กลับมาพบกันอีกครั้ง แม้ว่าจะต้องนานถึงกี่ช่วงชีวิตคนก็ตาม
ฉันจะบอกรักนายทุกวัน ทุกคืน ให้สมกับที่นายเคยรอคอย
ฉันจะยอมให้นายรักและคิดถึงคนอื่นได้เสมอแม้จะอยู่กับฉันตลอดทั้งวัน
แล้วเราจะพบกันอีกครั้ง ขอเพียงแค่นายรออยู่ ณ ที่ตรงนั้นตลอดไป
"ฉันคงเคยทำไม่ดีกับนายไว้มากสินะ...คยูฮยอน"
"พูดถึงอะไรอยู่หน่ะ?"
คยูฮยอนเลิกคิ้วขึ้นสูง
ร่างเล็กหัวเราะออกมากลบเกลื่อนความรู้สึกที่แท้จริง
นิ้วมือเล็กเกลี่ยน้ำตาออกจากใบหน้าจนหมดสิ้น ก่อนที่จะชี้ขึ้นไปบนฟ้ากว้าง
"เห็นดาวดวงนั้นไหม? นายคิดว่ามันจะเคยแอบมองเรามาก่อนหน้านี้บ้างหรือเปล่า?"
"ซองมินมีความเชื่อแปลกๆแบบนี้ด้วยหรือ?"
ไร้เสียงตอบรับใดๆจากอีกฝ่าย
มันไม่ใช่ความเชื่อแปลกๆเลยสักนิด...
ดาวดวงเดิมยังคอยมองซองมินและคยูฮยอนอยู่เช่นเดิมกับที่เคย
ดวงดาวนั้นรับรู้ทุกสิ่ง..
พระเจ้าคือผู้ลิขิตเรื่องราวทุกอย่าง
กงล้อแห่งดวงชะตากำลังหมุนเรื่อยไป..
ขึ้นอยู่ที่ว่า...จะเป็นเมื่อไรที่กงล้อนั้นหมุนให้พวกเขาพบเจอเพียงความเจ็บปวดก็เท่านั้น
--------------------------------------------------------------------------
"ทงเฮเตรียมน้ำอุ่นและชุดนอนไว้ให้คุณชายในห้องน้ำ นมจืดและมื้อดึก
อยู่บนโต๊ะกระจก หนังสือย้ายเอามาวางไว้บนชั้นทั้งหมด เครื่องนอนอันใหม่
ก็นำมาเปลี่ยนให้เรียบร้อย ถ้าหากหมดหน้าที่แล้ว... ทงเฮขอตัวก่อนนะฮะ"
มือใหญ่รั้งข้อแขนเล็กเอาไว้ รวบร่างคนตรงหน้าเอาไว้แนบอก
ร่างบางห่อตัวให้ลีบที่สุด ก่อนที่จะพยายามดิ้นไปมาให้หลุดจากมือปลาหมึกนั้น
แผ่นอกแกร่งสัมผัสกับแผ่นหลังเนียนที่มีเพียงผ้าไนลอนบางๆกั้นเอาไว้
"ถูหลังให้ฉันก่อนสิ"
คุณชายตัวดีพูดด้วยเสียงที่มีเลสนัย
อย่างคุณชายน่ะหรือจะสนใจใครขึ้นมาจริงๆ ?
เห็นทงเฮน่ารักเข้าหน่อยก็อยากจะครอบครองเป็นเจ้าของ
แต่กับเรื่องอย่างว่า ทงเฮไม่มีทางยอมใครง่ายแน่นอน
"มันไม่เหมาะสมหรอกฮะ ปล่อยทงเฮเถอะ...ทงเฮต้องไปหาคุณหนู"
"กล้าขัดคำสั่งฉันหรือ?"
คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างขัดใจ
คุณชายรัดร่างของทงเฮแน่นมากขึ้นกว่าเดิม
น้ำเสียงที่ดูเหมือนจะอ่อนโยนในคราแรกกลับดุดันขึ้นมาเสียอย่างนั้น
"จะต้องให้ทงเฮถอดเสื้อผ้านี่ออกให้เลยด้วยไหมฮะ คุณชายถึงจะพอใจ?"
------------------------------------------------------------------
TO BE CONTINUE ON PART 2
THANKS FOR COMMENT
THANKS FOR ATTENTION
ความคิดเห็น