คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : |; chapter 9
HEARTLESSII… หากจะเกิดมาไร้หัวใจ *
Leading Couple.. Kibum x Donghae
Written By.. PRETTY.KKZ
01/07/2552 02.54 PM
Part 9
.
.
.
.
ดวงตะวันได้ลาลับ ท้องฟ้าสีน้ำเงินเข้มแต้มด้วยดวงไฟเล็กๆเป็นหย่อมๆ
เสียงเพลงคลาสสิคบรรเลงเป็นจังหวะเดียวกับเสียงคลื่นกระทบหาด
งานฉลองเล็กๆที่สร้างขึ้นสำหรับต้อนรับการกลับมาจากเมืองนอกเมืองนาของคุณชายคิบอม
และในขณะเดียวกันนั้น... ก็ได้เป็นงานวันเกิดสำหรับคุณหนูซองมินถึงแม้จะล่วงมากว่าสัปดาห์แล้วก็ตาม
ผู้คนเริ่มทยอยกันประจำที่เต็มโต๊ะกลมนับสิบตัว
เสียงสนทนาของบรรดาไฮโซทั้งหลายดังแซ่ดแข่งกับเสียงน้ำกระทบทราย
หากแต่ในมุมๆหนึ่งยังคงเป็นที่สถิตของคนตัวเล็กๆท่ามกลางเสียงดนตรีเบาๆ
อยากร้องไห้เสียเหลือเกิน..
หากแต่ที่ผ่านมาทงเฮได้เสียน้ำตามามากพอแล้ว
น้ำตาของทงเฮกำลังแห้งเหือดไหลกลับสู่ที่มาของมัน...
คืนย้อนไปไหลรินรดความบอบช้ำของหัวใจอย่างไม่มีจุดจบสิ้น
ฝีเท้าของใครคนหนึ่งเคลื่อนเข้ามาใกล้ ทงเฮปาดน้ำตาทิ้งก่อนที่จะหันไปมองช้าๆ
ผู้ที่ตนเรียกว่า ‘เจ้านาย’ กำลังทอดยิ้มบางๆบนเรียวปากสวย
มือนุ่มสะกิดบนหัวไหล่มนของเขา ก่อนที่ผู้เป็นเจ้าของร่างจะหยัดยืนเต็มความสูง
“วันนี้เธอดูน่ารักนะทงเฮ”
ร่างผอมเพรียวเพ่งมองคนตรงหน้าพร้อมๆกับฉีกยิ้มกว้างกว่าเดิม
“ว่าไหมยองอุน?”
ไม่ว่าเปล่า จองซูยังหันไปถามคนที่ยืนอยู่ข้างๆ
ร่างหนาส่งยิ้มให้อย่างจริงใจ ทงเฮก็ยิ้มรับคำพูดของทั้งคู่
หากแต่รอยยิ้มนั้นกลับดูฝืนทนเข้าเต็มที
ทงเฮไม่อาจยิ้มได้อย่างเต็มภาคภูมิ...และไม่อาจมีความสุขได้เต็มร้อยทั้งหัวใจ
“คงเป็นเพราะเสื้อผ้าของเจ้านายต่างหากล่ะฮะ”
คนเจ้าน้ำตากลับไม่รู้อะไรเสียบ้างเลย
เสื้อผ้าการแต่งกายกลับเป็นเพียงส่วนประกอบเล็กๆที่แทบจะไม่มีความหมายอะไรสักนิด
หากเปรียบกับใบหน้าขาวนวลเนียนแต่งแต้มไปด้วยสีชมพูอ่อนๆของพวงแก้มระเรื่อ
ดวงตากลมโตเป็นสเน่ห์ที่ไม่ว่าใครมองลึกเข้าไปก็ย่อมรู้สึกเหมือนหลงกลได้เสียอย่างนั้น
สันจมูกโด่งได้รูปรับกับเรียวปากอิ่มบางสีสตรอเบอร์รี่สด
ทุกอย่างในร่างกายของทงเฮผสมผสานกันได้อย่างลงตัวและแทบจะไม่มีที่ติใดๆ
“ทงเฮ ฉันวานอะไรเธออย่างนึงสิ”
“.....”
“ฉันวานเธอได้ใช่หรือเปล่า?”
ใบหน้าหวานหลุบตาลงต่ำอีกครั้ง
นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนเริ่มชื้นแฉะขึ้นมาอย่างรู้ทัน
ทงเฮรู้ดีว่าเจ้านายต้องการจะไหว้วานอะไรในเวลานี้
ทงเฮไม่เคยปฏิเสธคำร้องช่วยเหลือใดๆจากคิมจองซูเลยแม้สักครั้ง
หากแต่ในเวลานี้ทงเฮจำเป็นต้องทำแบบนั้นเสียแล้ว...
“ได้สิฮะเจ้านาย ได้ทุกเรื่องเลย ...ทุกเรื่องที่ไม่ข้องเกี่ยวกับคุณชายคิมคิบอม”
จองซูทราบดีเรื่องราวระหว่างทงเฮและคิบอม
ถึงแม้จะไม่ปริปากพูดบ่นอะไรออกมา แต่แค่เพียงมองตาก็รู้ได้ทุกอย่าง
ทงเฮหลงรักน้องชายของเขาเข้าเสียจนเต็มอก..
ทงเฮสละร่างกายและหัวใจเพื่อแลกกับความรู้สึกดีๆเพียงน้อยนิดจากคิบอม
แต่เพียงสิ่งเดียวที่จองซูไม่อาจหาคำตอบได้ก็คือ...
ความรู้สึกที่แท้จริงของคิมคิบอมผู้มีนัยน์ตาเย็นชาซึ่งยากเย็นต่อการคาดเดาความรู้สึกที่แท้จริง
“ไปตามคุณชายคิมคิบอมลงมาแล้วสั่งให้เจ้านั่นเลิกนัวเนียกับซันนี่ได้แล้ว ให้บอกเจ้านั่นด้วยว่า
ทั้งหมดเป็นคำสั่งของฉัน และเธอก็ห้ามปฏิเสธสิ่งใดเกี่ยวกับคำสั่งของฉันเด็ดขาด เพราะเธอมีหน้าที่เป็นผู้ดูแลทายาทในตระกูลคิม เข้าใจไหม อีทงเฮ?”
น้ำเสียงอ่อนเรียบพูดขึ้นอย่างแน่นหนัก
คุณจองซูจอมเผด็จการที่ได้ชื่อว่าชอบบังคับจิตใจผู้อื่นต้องฝืนใจทงเฮเข้าอีกแล้ว
หากแต่ทุกเรื่องราวที่เขาเป็นคนสั่งให้ทำถึงแม้จะฝืนใจใคร
ย่อมเป็นสิ่งที่เขาไตร่ตรองและมองว่าดี
เขาเชื่อว่า เขาจะสามารถทำให้ทุกอย่างเดือดร้อนน้อยที่สุด
แม้เวลานี้จะไม่มีใครเข้าใจเลยว่าคิมจองซูบังคับจิตผู้อื่นไปเพื่ออะไร..
แต่สักวันทุกคนจะรับรู้เองว่า คิมจองซูทำไปเพื่ออะไร
“แต่เจ้านายฮะ ทงเฮ...”
“ในเมื่อคิบอมสั่งให้เธอเป็นทาส ก็เท่ากับว่าเธอต้องเป็นทาสของฉันเหมือนกัน”
ใบหน้าของจองซูเรียบเฉยแต่ลึกๆในใจแล้วกลับเต็มไปด้วยความเห็นใจ
เขาทรมานใจตัวเองทุกครั้งที่ต้องบังคับใคร
เขาไม่สามารถทนเห็นใครทุกข์ใจได้นานโดยเฉพาะทุกข์ใจเพราะเขา
คิมจองซูเป็นผู้ใหญ่มากพอ...คิมจองซูมองเกมชีวิตของทุกคนออก
ดังนั้นเขาจึงรู้ดีว่า เขากำลังทำอะไร...
“ถ้าอย่างนั้น...ก็ได้ฮะ”
ถึงจะทนกล้ำกลืนฝืนใจมากพอตัว แต่ทงเฮกลับไม่ได้นึกเคืองขุ่นใด ๆ
คนที่รับใช้ใกล้ชิดคอยดูแลถึงความเป็นอยู่อย่างทงเฮย่อมรู้จักนิสัยเจ้านายของตนเองดี
แม้จะไม่รู้เลยว่าจองซูทำแบบนี้ไปทำไม...แต่ทงเฮรู้ดีว่า จองซูมีเหตุผลมากพอ
ร่างบางในชุดการแต่งกายสีขาวสะอาดเคลื่อนออกจากที่ไปยังจุดหมาย
คนสองคนที่ยังคงยืนเคียงกันมองตามหลังจนอีกฝ่ายเดินลับตา
มืออุ่นหนาแตะลงบนบ่า ใบหน้าขาวเนียนเงยขึ้นสบตาอีกฝ่าย
ยองอุนก็มองมาด้วยท่าทีอ่อนโยนเช่นปกติ
“ยองอุน นายรู้ใช่ไหมว่าที่ฉันทำไปนั่นมันก็มีเหตุผล”
เสียงใสพูดออกมาอย่างราบเรียบ
ใบหน้าคมเข้มพยักหน้าตอบช้าๆก่อนที่จะคลี่ยิ้มออกมาเล็กน้อย
“ผมทราบดีครับ”
“ฉันไม่อยากจะฝืนใจใคร แต่ถ้าหากคิบอมไม่ได้รักทงเฮอย่างที่ทงเฮรัก
แต่การที่ทงเฮได้รับความเจ็บปวดซ้ำๆบ่อยๆเป็นเวลายาวนาน ฉันเชื่อว่า
สักวันทงเฮก็คงจะเคยชินกับความรู้สึกเช่นนี้....”
“แล้วถ้าวันที่ทงเฮตัดสินใจเดินจากคุณชายไป แต่คุณชายกลับมองหาทงเฮล่ะครับ
ถึงตอนนั้น คุณจองซูจะทำอย่างไร?”
คำถามยังคงไร้ซึ่งคำตอบ..
ในขณะเดียวกับที่จองซูไม่เคยคิดหาคำตอบของมัน
ถึงแม้จะมีโอกาสเป็นไปได้อยู่บ้างที่คิบอมจะต้องการทงเฮ
แต่จองซูกลับปักใจเชื่อทันทีเลยว่า คนอย่างคิมคิบอมที่ไม่เคยรักใคร
จะต้องไม่เหลียวหลังมองคนที่ด้อยค่ากว่าอย่างเช่นทงเฮเป็นแน่
--------------------------------------------------------------------------
เรียวขายาวก้าวไปตามพื้นทราย เสาะสายตามองหาใครสักคน
คยูฮยอนใช้เวลาตามหามานานพอแล้ว แค่ก็ไม่ได้ล้มเลิกความตั้งใจ
กล่องแก้วใสที่ผูกโบว์เล็กๆกำเอาไว้ในมือเย็น แผ่นการ์ดอวยพรยับยู่ยี่หมดสิ้นความงดงาม
หากแต่เจตนาของผู้ให้ยังคงเปี่ยมล้น..
วันเกิดของ อี ซองมิน แม้จะผ่านมาสักระยะก็ตาม
แต่คยูฮยอนก็ยังคงจดจำมันได้ดีเสมอ...เพราะซองมินเป็น ‘เพื่อน’ ที่เขารักที่สุด
ถึงแม้ว่า ‘เพื่อน’ คนนี้จะรักเขาในรูปแบบอื่นที่เขาไม่เคยได้มอบให้ก็ตาม
“ซองมิน...”
คยูฮยอนสาวเท้าวิ่งเข้าไปใกล้
ชายหนุ่มหน้าหวานเปลือยเท้าสัมผัสกับผืนทรายมีเกลียวคลื่นโถมซัดเข้าหาเรียวขา
ดวงตาคู่สวยประกายระยับ ใบหน้าแฝงด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย
หากแต่ความจริงแล้ว ในใจของอีซองมินกำลังปวดร้อนทรมานสาหัส
“ไม่ไปสนุกกับคนอื่นในงานหรือคยูฮยอน?”
เสียงใสเอ่ยถามเบาๆ นัยน์ตาหลุบลงต่ำ
หรือว่าจะเป็นเพราะเขา...ที่ทำให้คยูฮยอนต้องออกมาจากงานรื่นเริงนั่น
แค่เพียงไม่อยากเข้าไปเพื่อพานพบคยูฮยอนนานๆ
ไม่อยากจะตอบคำถามผู้ใหญ่และสื่อมวลชนที่เอาแต่ถามว่า..
‘กำหนดการแต่งงานระหว่างคุณหนูซองมินกับคุณชายคยูฮยอนกำลังจะเริ่มขึ้นเมื่อไร?’
เขาเกลียดคำถามพวกนี้ที่ใครๆก็เอาแต่ถามเพื่อตอกย้ำความปวดร้าว
หากแต่แท้จริงแล้วในสมองของซองมินเองก็วนเวียนถึงคำถามพวกนี้อยู่เสมอมา
“ถ้าเจ้าของงานไม่อยู่ด้วย มันจะไปสนุกอะไรล่ะ?”
“จริงสินะ ฉันมันแย่จริงๆ”
ซองมินพ่นลมออกมา ออกปากโทษตัวเองไม่รู้เป็นครั้งที่เท่าไร
มือหยาบขยี้ผมอีกฝ่ายเสียจนยุ่งเหยิง คนตัวเล็กหันมาทำหน้าบู้ทู่แต่ก็ไม่ได้นึกโกรธ
คยูฮยอนไม่ชอบให้ซองมินต้องโทษตัวเอง..
“ซองมิน...”
ใบหน้าคมคายเรียกชื่อเดิมอีกครั้ง ก่อนที่จะทอดยิ้มให้เป็นนัยๆ
ร่างเล็กหันมาสบตาช้าๆ เส้นคิ้วเลิกขึ้นสูงด้วยความสงสัย
มือใหญ่ไล้เข้าที่ผิวหน้าเนียนละเอียดอย่างอ่อนโยน
หัวใจของอีกฝ่ายเต้นรัวแรงจนแทบจะหลุดออกมาให้เสียจนได้
“สุขสันต์วันเกิดนะ”
คยูฮยอนหยิบกล่องแก้วนั้นขึ้นมาช้าๆ
สายสร้อยข้อเท้าทองคำขาว ซึ่งประดับด้วยจี้เพชรรูปกระต่ายตัวเล็กปรากฏแก่สายตา
แม้ราคาสิ่งของชิ้นนี้จะเทียบกันไม่ได้เลยกับที่สร้อยซีวอนให้
แต่มันคือสิ่งที่ซองมินต้องการตั้งแต่แรก...และต้องการมันจากคยูฮยอน
ภาพตรงหน้าเริ่มเลือนลางมองอะไรแทบไม่ชัด
ก็เพราะภายในดวงตาคู่สวยนั้นมีน้ำรื้นขึ้นมาด้วยความดีใจ...ซาบซึ้ง
ซองมินรักคยูฮยอนมากเหลือเกิน..
มันไม่ผิดใช่ไหมหากจะรอวันที่คยูฮยอนจะรักซองมินได้บ้าง
ไม่ว่าจะนานกี่ชั่วอายุคนก็ตาม
อีซองมินจะเฝ้ารอ...
--------------------------------------------------------------------------
“คุณจองซูสั่งให้ทงเฮบอกคุณชายว่าเลิกนัวเนียกับซันนี่แล้วลงไปร่วมงานฉลองได้แล้วฮะ”
ใบหน้าหวานสวยจ้องไปยังสองร่างบนเตียงตาเขม็ง
สาวใช้กระชับชุดราตรีสีสดให้เข้าที่เข้าทาง
เช่นเดียวกับที่คุณชายคิบอมกำลังติดกระดุมของชุดสูทให้ตนเองทีละเม็ด
สาวร่างระหงเดินเชิดหน้าใส่ทงเฮเช่นกับที่เคยทำ
แต่กลับไม่มีคำพูดคำจาด่าทออย่างเคย
อาจเป็นเพราะสาวเจ้านึกอับอายในการกระทำของตนที่ไม่ต่างจากหญิงบริการก็เป็นได้
“คุณชายโตแล้วนะฮะ ควรจะรู้จักเวร่ำเวลาเสียบ้าง”
มือบางเข้าไปผูกไทสีเลือดหมูให้คนตรงหน้าอย่างรู้หน้าที่
น้ำเสียงหวานเรียบเย็นซึ่งเป็นเรื่องปะหลาดที่ใครๆจะพบในตัวของทงเฮผู้อ่อนโยน
ไม่ใช่เพราะทงเฮเปลี่ยนไปหรืออย่างไร..
แต่เพราะทงเฮกำลังกักกั้นน้ำตาที่มีอยู่ไม่ให้ไหลรินหลงมาต่างหาก
“เธอมีสิทธิ์อะไรมาสอนคนอย่างฉัน หืม? อีทงเฮ”
มือหยาบคว้าข้อมือเล็กขึ้นมาแล้วบีบเบาๆ
ดวงตาของทงเฮตื่นตระหนกเพราะกลัวว่าคุณชายตัวดีจะทำร้ายร่างกายของตนอีกครั้ง
ทำร้ายร่างกายน่ะเรื่องเล็ก...แต่หัวใจนี่สิเรื่องใหญ่
“ทาสอย่างทงเฮไม่มีสิทธิ์สอนคุณชายคิมคิบอมผู้สูงศักดิ์หรอกฮะ”
ใบหน้าสวยเงยขึ้นได้องศา นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนมองลึกเข้าไปยังดวงตาสีรัตติกาล
คิบอมแสยะยิ้มตามเคย เป็นภาพที่ทงเฮเห็นจนชินตาเสียแล้ว
เรียวปากเล็กเริ่มสั่นไหวพร้อมๆกับที่น้ำใสในดวงตาฉ่ำเริ่มคลอเบ้า
ทำไมทงเฮจึงอ่อนแอถึงเพียงนี้?
แค่เพียงพูดถึงความแตกต่างระหว่างเขากับคุณชาย น้ำตาก็พาลไหลออกมาได้ง่ายๆเลยหรือ?
“เธอเป็นอะไรของเธอน่ะทงเฮ นิดๆหน่อยๆก็ร้องไห้ ไม่มีอะไรที่ดีไปกว่านี้แล้วหรือ?”
ร่างสูงสบถออกมาอย่างหัวเสีย
เส้นคิ้วหนาขมวดเข้าหากันจนแทบจะผูกรวบเป็นปมได้
แต่นั่นกลับทำให้น้ำตาของอีกฝ่ายพรั่งพรูออกมามากกว่าเดิมเสียด้วยซ้พ
“ทงเฮมันก็ดีได้แค่นี้แหละฮะคุณชาย และที่ทงเฮเป็นอยู่นี่...คุณชายก็ไม่เคยมองว่าดีอยู่แล้ว
คุณชายมันเห็นแก่ตัว ชอบกอบโกยผลประโยชน์บนเรือนร่างของคนอื่นเพื่อความสุขของตัวเอง
ผู้หญิงอย่างซันนี่ไม่ปล่อยไป และผู้ชายอย่างทงเฮก็ยังไม่เว้น.....”
“.....”
“คุณชายเป็นคนที่ใช้ไม่ได้จริงๆ รู้ตัวบ้างไหมฮะ?”
“ทงเฮ!!!!”
ร่างสูงออกปากเสียงกร้าว นิ้วเรียวเล็กกดลงเบาๆบนปากหยัก
ราวกับประกาศิตหยุดคำพูดต่อจากนี้ให้เลือนหายไปในลำคอ
ทงเฮรู้ดีว่าคุณชายจะต้องพูดอะไร และรู้ดีว่าคุณชายทนไม่ได้ที่คนอื่นออกปากว่าปาวๆเช่นนี้
“แต่คนที่ใช้ไม่ได้อย่างคุณชาย ก็เป็นคนเดียวกับที่ทงเฮหลงรักจนโงหัวไม่ขึ้นแล้วรู้ไหมฮะ?
ทุกครั้งที่ทงเฮออกปากว่าคุณชายเลวอย่างนี้ ไม่ดีอย่างไหน ให้จำไว้ด้วยนะฮะคุณชาย
ว่าจริงๆแล้ว ทงเฮจะต้องเลวกว่าคุณชายเป็นสองเท่า...”
เลวที่ออกปากว่าเจ้านายของตนเอง...
เลวที่ไม่เคยเจียมเนื้อเจียมตัวเผลอไผลหัวใจให้แก่ใครที่ตนไม่อาจคว้าถึง
เลวที่ไม่เคยสำนึกเลยว่าทุกอย่างที่ทำอยู่นี้จะทำให้ตัวเองปวดร้าว
เลวที่ยอมทุกอย่างให้กับคนที่ไม่เคยเห็นคุณค่าในตัวของเขา
เลว เลว และ เลว เท่านั้น..
เลว ที่หลงรักคุณชายมากถึงเพียงนี้..
“คืนนี้อย่าดื่มเยอะนะฮะ”
มือบางติดกระดุมชุดสูทสีดำก่อนจะมองหยั่งเข้าไปในดวงตาสีดำสนิท
แววตาของคิบอมเรียบเฉยราวกับคนไร้ความรู้สึกรู้สาอะไร
ถึงขนาดนี้แล้ว คิมคิบอม ก็ไม่อาจสัมผัสได้ถึงเศษเสี้ยวของคำว่ารัก
หรือคิบอมจะเกิดมาไร้หัวใจกันแน่ ?
“เดี๋ยวสิทงเฮ”
น้ำเสียงทุ้มต่ำดังขึ้นก่อนที่ฝีเท้าของผู้ถูกเรียกได้หยุดลง
ร่างบางในชุดสูทสีขาวหันมาหาช้าๆ ใบหน้าแต้มแต่งด้วยรอยยิ้มจางๆ
ความเงียบเขาปกคลุมสักพักก่อนที่จะมีเสียงของคนๆเดิมดังขึ้นอีกครั้ง
“วันนี้เธอน่ารักดีนะ”
แค่คำๆเดียวก็เล่นเอาคนตัวเล็กดีใจจนเนื้อเต้น
ทงเฮหันร่างเข้าหากระจกบานยาวที่ติดอยู่กับผนังห้องขวามือของตนช้าๆ
คนตัวเล็กๆคนหนึ่งในชุดสูทสีขาว มีโบสีชมพูขนาดกะทัดรัดติดอยู่หน้าคอเสื้อ
ไรผมสีน้ำตาลเข้มถูกจัดเก็บอย่างมีสไตล์ โบผูกผมสีชมพูเส้นบางรวบจุกขึ้นสูง
ใบหน้าหวานสะอาดแต้มสีชมพูอ่อนบนพวงแก้มระเรื่อ ริมฝีปากสีสดที่ใครมองก็ต้องหลงใหล
เรียวจมูกเล็กรับกับใบหน้ารูปไข่ ทงเฮยิ้มในกระจกเล็กน้อยก่อนที่จะหันกลับไปหาอีกฝ่าย
“วันนี้คุณชายก็ดูดีเหมือนกันนั่นแหละฮะ”
งานรื่นเริงเริ่มต้นด้วยเพลงบรรเลงสนุกสนาน
บรรดาไฮโซและแขกผู้มีเกียรติลุกขึ้นเต้นระบำกันอย่างไม่มีใครยอมใคร
จองซูและยองอุนเดินเข้าไปพูดคุยต้อนรับกับคนทั่วทั้งงาน แต่เมื่อคิบอมได้ปรากฏตัว
ทุกอย่างก็กลับเข้าสู่ความเงียบสนิท แววตาราบเรียบของคุณชายคนเก่งกวาดมองไปรอบบริเวณ
รอยยิ้มเย็นชาเผยออกมาสู่สายตาของผู้คน แต่นั่นกลับเป็นสิ่งที่ดึงดูดคนทั้งงานได้โดยไม่ยากเย็น
ด้วยท่าทางสุขุมและใบหน้าอันหล่อเหลา ก็ทำให้สาวน้อยสาวใหญ่ต่างหลงใหลไปตามๆกัน
เพียงคำพูดไม่กี่คำที่ร่างสูงได้เอ่ยปากทักทายบนเวทีกว้าง
หัวใจของใครหลายคนก็เต้นไม่เป็นจังหวะ เช่นเดียวกับ อี ทงเฮ...
คุณชายคิมคิบอมช่างเป็นคนที่เปี่ยมไปด้วยสเน่ห์เสียเหลือเกิน
ยิ่งนานวัน ทงเฮก็ยิ่งหวั่นไหว...ถึงแม้จะรู้ดีว่าสมควรแก่การตัดใจ แต่ก็ทำไม่ได้อยู่ดี
“คุณทงเฮ...”
ร่างสูงใหญ่เดินก้าวเข้ามาทักทายคนที่ตัวเล็กกว่า
ใบหน้าหวานยิ้มให้แหยๆก่อนจะโค้งตัวทักทายด้วยท่าทางเป็นมิตร
“คุณหมอไม่ต้องเรียกทงเฮว่าคุณหรอกฮะ ทงเฮเองก็ไม่ได้สูงศักดิ์มากขนาดนั้น”
“ไม่ได้หรอกครับ คุณเป็นถึงผู้ดูแลทายาทตระกูลคิม ใครเขาว่าต้อยต่ำ”
แค่เพียงถ้อยคำกระชับมิตรก็ทำให้ทงเฮรู้สึกดีขึ้นได้ไม่ยาก
ใครก็ตามที่เข้าใกล้คุณหมอซีวอน หากไม่ได้รู้จักนิสัยที่แท้จริงแล้ว ก็ย่อมหลงรักด้วยกันทั้งนั้น
ถ้าหากในวินาทีนี้หัวใจทงเฮยังไม่เต้นแรงเมื่อพบใคร...
ทงเฮก็คงเป็นหนึ่งในหมู่คนมากมายที่เทใจให้คุณหมอซีวอนเป็นแน่
“สักแก้วไหมครับ?”
ร่างใหญ่ส่งแก้วแอลกอฮอล์ในมือให้แก่อีกฝ่าย
ทงเฮเก็บรับมันมาโดยไม่ให้เป็นการเสียมารยาท เรียวปากบางจรดขอบแก้ว
จิบบรั่นดีราคาแพงเข้าไปเพียงเล็กน้อย แม้จะมีรสชาติเฝื่อนอย่างปะหลาด
แต่ทงเฮก็ไม่ได้แสดงสีท่าไม่ชอบใจออกมาให้เห็น
“คุณหมอฮะ เมื่อเย็นเจ้านายให้เจ้านี่เป็นของขวัญของทงเฮ ช่วยสวมให้ทงเฮหน่อยได้ไหมฮะ?”
ร่างบางหยิบตลับกำมะหยี่เล็กๆออกมาจากกระเป๋าเสื้อ
มือเล็กเปิดมันออก พร้อมกับแสงระยิบระยับที่ประกายมาจากภายใน
สร้อยคอรูปแม่กุญแจถูกแนบเข้ากับผิวเนื้อขาวนวลเนียน
หากแต่อีกฝ่ายไม่สามารถสวมใส่สิ่งนี้ให้กับคนตัวเล็กกว่าได้
เนื่องจากสร้อยเส้นนี้เป็นสร้อยแม่กุญแจ จึงจำเป็นที่จะต้องหาจี้ลูกกุญแจเพื่อปลดล็อคมันออก
หากทงเฮเลือกจะไม่สนใจมันก็ดูท่าจะเสียน้ำใจแก่เจ้านายของเขา..
แล้วลูกกุญแจ...มันอยู่ที่ไหนล่ะ?
“ไม่เป็นไรหรอกฮะคุณหมอ เดี๋ยวทงเฮค่อยไปถามเจ้านายก็ได้ฮะ ว่าลูกกุญแจมันอยู่ที่ไหน”
ใบหน้าหวานยิ้มร่า ก่อนที่จะเดินจากไป
ร่างของบุคคลแปลกหน้าเดินสวนเข้ามาทางด้านหลัง
กระทบกับร่างของทงเฮเข้าเต็มๆ ร่างเล็กเซถลาเล็กน้อยก่อนที่จะทรงตัวไม่อยู่
ทงเฮกำลังจะดิ่งลงสู่เวิ้งน้ำในสระ หากแต่มือหยาบของใครบางคนเข้ามาฉุดดึงเอาไว้นั้น
“อ๊ะ...ขอบคุณนะฮะคุณหมอ”
แววตาของทงเฮตื่นตระหนก
ใบหน้าหวานแนบลงกับแผ่นอกกว้างของคนที่เพิ่งจบสนทนาไปเมื่อครู่
ทงเฮรู้ดีว่าคุณหมอซีวอนไม่ได้คิดอะไรกับการสัมผัสใกล้ชิดกับเขาเช่นนี้
และทงเฮเองก็ไม่ได้คิดอะไรเช่นกัน ควรจะขอบคุณเสียด้วยซ้ำที่ช่วยกันเอาไว้
หากแต่ดวงตาคู่หนึ่งที่ปรายมองในระยะไกลกำลังจ้องมาโดยที่ทั้งคู่ไม่รู้เนื้อรู้ตัว..
ชายหนุ่มร่างสูงในชุดสูทสีดำยกแก้วไวน์ขึ้นจิบอีกครั้ง
ดวงตาสีรัตติกาลหรี่ลงด้วยความไม่พอใจอย่างหนัก
หากจะเรียกว่าหึงหวง...ก็คงไม่ได้มีอะไรผิดพลาดเป็นแน่
‘เที่ยวไปให้ท่าใครเขาไปทั่วเลยนะ อีทงเฮ’
คิม คิบอมยิ้มกริ่ม ใครบอกว่าทงเฮไร้เดียงสาเช่นไร
ต่อจากนี้ไปเขาจะไม่เชื่อไม่สนใจอีกต่อไปแล้ว
ที่แท้ทงเฮก็ไม่ได้ต่างอะไรกับใครที่เขาเคยสัมผัส
ดีแต่ตีหน้าใสทำใจซื่อไปวันๆ ที่แท้ก็ ร่าน เสียจนไม่มีที่ติ
รสชาติร่างกายที่สกปรกโสโมมคงจะผ่านศึกมาหนักไม่น้อย
รอยน้ำตาหลังจากการร่วมรักก็สร้างแต่งขึ้นมาทั้งนั้น
ทาสเลว..
ชอบนักใช่ไหมผู้ชายรวยๆน่ะ
ฉันจะฉีกร่างเธอให้เป็นชิ้น แหลกสลายจนยิ้มไม่ออกเลย...คอยดูสิ!
------------------------------------------------------------------
TO BE CONTINUE ON PART 10
THANKS FOR COMMENT
THANKS FOR ATTENTION
>>>
เว้นบรรทัดไม่สวย เดี๋ยวมารีใหม่ :)
ความคิดเห็น