[Fic exo] Reply1997 {Chanbaek Feat Hunhan Kaido}

ลำดับตอนที่ #4 : R e p l y ♡ 3 ♡

ขอโทษผู้อ่านทุกคนด้วยนะค่ะที่หายไปนาน พอดีว่าไรท์ติดสอบปิดเทอมเลยไม่ได้มาอัพนานมากT T 
แต่ต่อไปไรท์สัญญาว่าจะมาลงบ่อยๆเย้ๆเพราะไรท์ปิดเทอมแล้ว
รีดเดอร์ที่น่ารักทุกคนอ่านแล้วช่วนเม้นต์ให้ไรท์หน่อยนะค้า -///- ขอกำลังใจให้ผู้แต่งนิดนึงนะคนดี<3 <3

อ่าน+เม้นต+โหวต ขอให้เมนรักเมนหลงจุ๊บๆๆ <3

ทวิตเตอร์ #ฟิค1997







...............................................................................................................................................................................

บรรยากาศเย็นๆสบายๆในตอนเช้าไม่เหมาะสำหรับการตื่นนอนไปโรงเรียนสำหรับปาร์คชานยอลสักเท่าไหร่ แต่วันนี้ทำไมเขาถึงจัดการตัวเองเสร็จก่อน เจ็ดโมงเช้า

.... ผมบอกก็ได้ครับ .........

พ่อและแม่ของแบคฮยอนท่านชวนผมไปทานอาหารเช้าที่บ้านครับ หลังจากที่เมื่อวานผมพาลูกของพวกท่านมาส่งและผู้ใหญ่ทั้งสองก็ได้ชวนทานมื้อเย็น

พ่อและแม่ของชานยอลเป็นผู้ใหญ่ที่ใจดีมากๆเลยหล่ะครับพวกท่านรู้ว่าผมอยู่ห้องพักแค่คนเดียวเพราะพ่อกับแม่ของผมท่านทั้งสองอยู่โซล ท่านก็เลยชวนผมมาทานมื้อเช้าที่บ้านทุกๆวันและสามารถมานอนค้างคืนที่บ้านกับแบคฮยอนได้ท่านบอกว่า

" คิดสะว่าที่นี่เป็นบ้านของเราก็แล้วกันนะจ้ะพ่อหนุ่ม "

ผมเดินมาจากบ้านของผมไม่นานก็ถึงบ้านของแบคฮยอนผมเลยถือวิสาสะเข้าไปข้างในบ้าน พบว่าพ่อของแบคฮยอนกำลังนั่งดูโทรทัศน์อยู่ ส่วนแม่ของแบคฮยอนก็กำลังวุ่นเรื่องอาหารในห้องครัว

" อรุณสวัสดิ์ครับคุณลุง "

"อ่าวชานยอลมาแล้วเหรอมานั่งนี่ก่อนสิ "

คุณพ่อของแบคฮยอนชี้ให้ผมนั่นลงตรงโต๊ะญี่ปุ่นหน้าโทรทัศน์ ก่อนที่เราทั้งสองจะดูการแข่งขันเบสบอลในโทรทัศน์

 " ชานยอลเห็นคนที่ใส่เบอร์08 นั่นมั้ย !! นั่นลุงเองแหละเป็นไงบ้าง "   พูดจบพ่อของแบคฮยอนก็ชี้ไปยังโทรทัศน์ขนาด32 นิ้วซึ่งตอนนี้พ่อของแบคฮยอนเป็นคนทำแต้มให้แก่ทีมของเขา

" เจ๋งงเป็นบ้าไปเลยครับ!คุณลุงเท่ห์มากๆเลยฮะทำแต้มให้ทีมเราด้วย!! "

"เห็นมั้ยว่าลุงเก่ง หลายคนก็พูดอย่างนี้ยกเว้นแม่ของแบคฮยอนนั่นแหล่ะที่มัวแต่พูดหาว่าลุงโม้บ้าง อย่างโน้นบ้างอย่างนี้บ้าง ผู้หญิงนี่จริงๆเลยโน้ะ ฮ่าๆๆ"

แล้วคุณลุงก็ระเบิดหัวเราะครับ หัวเราะแบบฉบับสะใจมากๆๆโดยที่ไม่เห็นเลยว่าคุณป้าแกยืนกำอีโต้เตรียมจะเฉาะหน้าคุณลุงแกอยู่

" ชานยอลช่วยไปตามแบคฮยอนที่ห้องให้หน่อยสิจ้ะ อยู่ที่ชั้น2ห้องซ้ายมือนะ ส่วนตาแก่กล้านินทาฉันให้เพื่อนลูกฟังมานี่เดี๋ยวนี้ "

"โอ๊ยยย!!คุณบิดหูผมทำไม..ผมเจ็บนะโอ๊ย!!  "

.
'
'
'
'
'









ผมเดินขึ้นมายังชั้นสองของบ้านก็เดินไปอย่างที่คุณป้าบอกบ้านของแบคฮยอนตกแต่งด้วยสีที่ใสมากเลยหล่ะครับแต่ละห้องทาคนละสีจนผมชักจะตาลายกับสีของห้องนอนของแต่ละคนผมเลี้ยวซ้ายมาทางบันไดก็พบกับห้องนอนที่ประตูเป็นสีชุมพู...คงไม่มีใครที่ไหนอีกแล้วหล่ะครับนอกจากจะเป็นห้องนอนของบยอนแบคฮยอน  ผมจึงตัดสินใจบิดกลอนประตูเข้าไปปกติผมเป็นคนมีมารยาทนะผมจะต้องเคาะประตูห้องก่อนเข้าไปในห้องของคนอื่นที่ไม่ใช่ห้องของตนเองแต่สำหรับคนนี้แล้ว

พลั๊กกก!!  จะเอ๋!!!  แบคฮยอนนนน   ว๊ากกกกกกกกกกกกกกก

พี่ปาร์คกรี๊ดดแตกหล่ะครับ ผีครับมันคือผีแบคฮยอนเลี้ยงผีไว้ในห้องกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!

“ เอ๋ชานยอลเหรออ?? ”    คนตัวเล็กที่ใบหน้าเต็มไปด้วยโคลนม๊ากหน้าทำให้ผมเกือบหัวใจวายตายหันมาถามผมด้วยสีหน้ากรุ้มกริ่ม

“อือๆๆใช่ๆๆพอดีคุณป้าให้มาตามลงไปกินข้าวเช้า เดี๋ยวไปโรงเรียนสาย รีบๆตามลงไปหล่ะ”

“ได้ๆๆ เดี๋ยวล้างหน้าก่อนแล้วฉันจะตามลงไปนะ ชานยอลไปรอที่โต๊ะกินข้าวได้เลย”

แบคฮยอนปิดประตูห้องไปแล้วหล่ะครับ ผมเลยตัดสินใจเดินลงมาตรงห้องครัวของบ้าน    บ้านของแบคฮยอนนี่ดูอบอุ่นมากๆเลยครับ ในความคิดของผมอยู่ด้วยกัน3คนพ่อแม่ลูก แล้วยังมีพี่ชายเป็นหมออีก น่าอิจฉาสุดๆไปเลย  ซึ่งมันคงจะแตกต่างจากครอบครัวของผมที่ไม่ค่อยได้เจอหน้ากัน เพราะทังพ่อแม่ผมของผมเองต่างอยู่ที่โซล นานๆครั้งพวกท่านถึงจะกลับมาเยี่ยมผม   เมื่อก่อนผมเคยเป็นเด็กโซลมาก่อนครับแต่ตั้งแต่ผมเข้าม.1มาแม่ผมก็ได้สั่งให้ผมย้ายมาอยู่ในที่นี่แทนอยู่ที่โซลเนื่องจากพวกท่านทั้งสองเพิ่งเปิดสาขาของบริษัทใหม่ต้องไปต่างประเทศบ่อยจังไม่มีเวลามาอยู่ดูแลผม    พี่ชายผมตอนนี้ก็กำลัง ฝึกงานของบริษัทอยู่ที่แคนนาดา จะให้ผมไปอยู่ที่โน้นกับพี่เค้าผมคงไม่ไปหรอก .... รายนั้นขี้บ่นยิ่งกว่าแม่ซะอีก ผมเลยต้องจำทนอยู่คนเดียวที่บ้านของพ่อผมในปูซานนี่หล่ะครับ

พวกเราออกมาจากบ้านทันรถเมลล์ที่จะไปโรงเรียน..... แต่ติดตรงที่ว่ามันไม่มีที่นั่งเลยต้องเลือกที่จะยืนไปแทน แต่โชคยังดีที่ระยะทางจากบ้านของแบคฮยอนไปถึงโรงเรียนนี่ใช้เวลาไม่นานเท่าไหร่เลยทำไม่มีปัญหาอะไรในการทนยืนไปจนกว่าจะถึงที่หมาย

พวกเราเดินเข้ามาในโรงเรียนอย่างไม่เร่งรีบ คนตัวเล็กก็ชวนผมคุยเจื้อยแจ้วตามประสาเพื่อนใหม่ที่สนิทกันโคตรจะเร็ว !  ผมเองก็เช่นกันชวนคนตัวเล็กคุยไปเรื่อยเปื่อยจนกระทั่งไปถึงห้องเรียน ผมรู้ว่าตอนนี้ทุกสายตากำลังจับจ้องมาที่พวกผมทั้งสอง ผมสำผัวได้ตั้งแต่เดินผ่านตึก ม.1เข้ามาแล้วหล่ะ บ้างมองผมทั้งสองแล้วแอบยิ้ม บ้างก็ทำซุบซิบนินนทาต่อผมหยุดหน้าล็อกเกอร์ของตัวเองสักพักก็ต้องตกตะลึงกับของมากมายที่ตั้งอยู่บนและในล็อกเกอร์ ....... อะไรกันนี่ไม่ใช่เทศกาลวาเลนท์ไทน์หรือรดน้ำดำหัวตายาย มันคือวันที่แม่งจะโครตธรรมดา แต่ทำไมล็อกเกอร์ผมถึงได้มีแต่ดอกไม้  

“ ไฮชานยอลไม่ได้เจอกับยูว์ตั้งนานจำไอได้รึปล่าว?”

เสียงนรกที่คนอย่างปาร์คชานยอลจำได้ขึ้นใจว่าเป็นใคร ......

“ซาร่า??...........”

“เยสสส!!ยูว์จำไอได้ด้วยนะเบบี๋........ไอคิดถึงยูว์มากเมื่อตอนเช้ากะไปเซอร์ไพรส์ที่บ้านไม่เห็นจะเจอยูว์เลย”

จะเจอกูได้ไงละสาสสสสสสสสสสสสสสในเมื่อกูไม่อยู่บ้าน555555555555555555555555555สะใจเว้ยครัชช

“อืม.......แล้วพี่คริสไม่ตามมาด้วยเหรอ?”

“หืมมมม.........เบบี๋ไอมาหายูว์จะไปพูดถึงพี่คริสทำไมกันหล่ะไอคิดถึงยูว์นะยูว์?ไม่คิดถึงไอบ้างเหรอยังไง T T”

“โน....โน.... โนวววววว์ ซาร่าผมจะต้องเข้าห้องเรียนแล้ว บายครับ”

“ เดี๋ยวก่อน!!  ไอมีเรื่องจะถามยูว์ข้อนึงแล้วถึงจะปล่อยให้ยูว์เข้าห้องไปได้

“ อะไรอีกเล้า!!!!!!!!!!!!”

“ มีเบอร์เด็กหนุ่มหน้าตาจิ้มลิ้มคนนี้มั้ย ไอจะขอ ไอถูกใจอย่างแรง!!”  ซาร่าพูดจบก็กระโจนเข้ากอดแบคฮยอนจนคนตัวเล็กเซไปติดกับฝาผนัง 

“นี่หยุดเลยนะซาร่า นี่แบคฮยอนเพื่อนผม คุณไม่ควรทำอย่างนี้”

“ไม่เห็นแบคฮยอนเขาจะว่าอะไรไอเลยมีแต่ยูวส์นั้นแหละที่คอยแต่ว่าไอ ................................”

“เอ่อแบคฮยอนจ้ะ ฉันชื่อซาร่านะ เป็นลูกพี่ลูกน้องของชานยอล ยินดีที่ได้รู้จักก็แล้วกันว่างๆก็ให้ชานยอลพาไปหานะ ฉันอยากเจอเธออีกรอบนึง”

“ เอ่อครับ........คุณซาร่า ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ หวังว่าเราคงได้พบกันอีก”  แบคฮยอนเกาท้ายทอยแก้อาการเขิน ปาร์คชานยอลที่เห็นอย่างนั้นถึงกับอารมส์เสียขึ้นมาทันที อะไรกันแค่ผู้หญิงกอดหน่อยถึงกับต้องเขินหน้าแดงเป็นลูกตำลึงปาร์คคนนี้เห็นแล้วอารมส์เสียชริงๆ -/////-

“ถ้างั้นฉันกลับก่อนนะแบคฮยอน .... ชานยอลยูว์อย่าลืมพาแบคฮยอนมาพบไอด้วยไปล่ะ”

“ รีบไปเลยนะ จิ๊ ส่วนนายก็หยุดเขินแล้วเข้าห้องเรียนกันได้แล้ว บยอนแบคฮยอน ” 

นั้นไงๆๆๆ ปาร์คชานยอลมาแล้ววว !!!

เสียงดังตะโกนโหวกแหวกโวยวายจากเพื่อนในห้องดังขึ้นหลังจากที่ชานยอลและแบคฮยอนเก้าเข้ามายังห้องเรียนของตนเอง

“ผู้หญิงลูกครึ่งคนนั้นนี่ใครกันว่ะ สวยเห้ๆ เลยอะชานยอล “

“ ใช่ๆฉันเห็นตอนเค้าดึงแบคฮยอนไปกอดด้วยอ่ะ หน้าของเธอนี่ฟินมากๆ”

“นั้นสิตกลงผู้หญิงคนนั้นเป็นของชานยอลหรือแบคฮยอนกันแน่ฉันชักจะงงๆแล้วนะ”



……………………. และอีกมากมายหลากหลายคำถามทำเอาคนที่โดนถามตั้งหน้าตอบแทบจะไม่ทัน......

“เอ่อทุกคน .. นั้นซาร่า ลูกพี่ลูกน้องของฉันเองไม่ใช่แฟน”

หลังจากปาร์คชานยอลตอบหลายๆคำถามของคนในห้องเสร็จก็กลับมานั่งตรองที่นั่งข้างคนตัวเล็กที่เอาหนังสือการ์ตูนขึ้นมาอ่าน

“ พี่สาวนายนี่ฮอตอย่าบอกใครเลย นะชานยอล “

“ฉันหล่ะปวดหัวกับ ซาร่า ทุกครั้งที่ยัยนั่นมาโรงเรียน ....... ชอบทำอะไรเวอร์ๆให้กลายเป็นจุดสนใจ”

“ฉันว่า พี่เค้าน่ารักดีนะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”

“ นี่หยุดพูเรื่องยัยบ๊องนี้กันเถอะ ...... แบค”

“ อือออ ไม่พูดก็ได้ยอลยอลงอนแล้วววววววว ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”

“งอลไรใครงอน........ แบคมั่วแล้วว”

“ฮ่าๆหน้างอแบบนี้บอกให้ตายก็ไม่เชื่อว่าไม่งอนหรอกน๊า ......”

“จิ๊ L”

อะแฮ่มๆๆ แค๊กๆๆ

“ ไอ้ชานยอลลลลลลลลลลล พวกกูกลับมาแล้วคิดถึงมึงเป็นบ้าเลยหว่ะ -3-

“ฉันก็คิดถึงแกหว่ะไอ้เอ๋อออออออออออออออออออออออออ!!’”

“พวกฉันทั้งสองก็คิดถึงงงงงน๊า >3<”

“เอ๋ชานยอล4คนนี้ใครกันเหรอ ?” แบคฮยอนละหน้าออกมาจากหนังสือการ์ตูนในมือพลางเงยหน้าขึ้นมามองกับ4คนที่มาใหม่ไม่วายรอยยิ้มน่ารักๆของแบคฮยอนก็ถูกส่งไปให้ทั้งสี่โดยปริยาย ( บอกแล้วไงว่าแบคฮยอนเฟรนลี่มากก)

“ฉันจงอิน - - ”

“ฉันเซฮุน -0-”

“ฉันดีโอ.____.”

“และฉันลู่ฮาน>O<”

“พวกฉันทั้งสี่คนเป็นเพื่อนเก่า เพื่อนแก่ เพื่อนรัก เพื่อนพ่อ เพื่อนแม่ ไอ้ยอลมัน ว่าแต่เธอหล่ะ เป็นใครชื่อแซ่ว่าอะไร แล้วเป็นอะไรกับชานยอลมัน ?

“…………………… ....................”

“เขาชื่อแบคฮยอน ........ เป็นเพื่อนใหม่ฉันเองเพิ่งย้ายมาจากจีน

“ ยินดีที่ได้รู้จักทั้งสี่คนนะ ยังไงก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยก็แล้วกัน”

“ ย๊าห์แบคน่ารักจังเลยอะดีโอ........... จิ้มลิ้มมากๆเลยต่อไปนี้มาอยู่แก๊งพวกเราน๊า”

“นั้นดิ ลูลู่ แบคแม่งโครตน่ารักกกกกกกกกกอะ อิปาร์คมันอดใจไหวได้ไงว่ะเหนี่ยยย”

“น้อยๆหน่อยเถอะแม่สองสาว<? >  ชมแบคฮยอนมากไปเดี๋ยวจงอินกะฮุนน้อยใจไปผูกคอตายใต้รากต้นผักชีอีกหรอก

“ใครจะสนกันหล่ะโน๊ะแบคโน๊ะ ดีโอว่าเราย้ายที่กันดีกว่า ให้แบคมานั่งกับพวกเราถามสามคนแล้วด้านหลังค่อยให้อิสามตัวนั้นนั่ง”

“ได้ไงกันหล่ะอาลู่เซฮุนอยากนั่งข้างอาลู่น๊า”

“นั้นดิ อินนี่ก็อยากนั่งข้างดโย....... อย่าสลับที่กันเลย น๊าๆๆๆๆๆ”

“รู้ไม่ชี้ !! ก็พวกเราอยากนั่งข้างแบคนี่หน่า อิปาร์คแกไม่มีปัญหาอะไรใช่มั้ย”

“ถ้าฉันตอบว่ามีหล่ะ?”  ชานยอลตอบอย่างกวนๆพลางยักคิ้วให้กับดีโอสักทีเห็นหน้าอิเหลือกโมโหแล้วสะจ๊ายยยยยยยยยยยยยยย55555555555555

“ก็ได้!! อิลู่ส่งรูปถ่ายมา”

“รูปอะไรว่ะ......???”

“ก็รูปที่แกแอบซื้อเหล้ามากินไงหล่ะอิปาร์คคค ฉันจะเอาให้ซาร่าสุดที่รักของแกดูแล้วก็จะฝากไปให้พี่คริสกับม๊ามี๊ดูด้วยเป็นของขวัญ ดีมั๊ย?? นี่ฉันอัดมาเผื่อหลายรูปเลยนะ J’”

“

“

“

‘
‘
‘

“

“

“

‘
‘
‘

และสุดท้ายผมเอง............ ที่ต้องเป็นฝ่ายยอม :’(

ดูท่าสามคนนั้นจะสนิทกันเร็วกว่าสนิทกับผมซะอีก พวกผมทั้งสามก็คงได้แต่เศร้าใจ นอกจากจะไม่มีใครสนใจแล้วยังต้องนั่งหงอยเป็นหมาหัวเน่า3ตัว

“เฮ้ย!มึง เย็นนี้ไปบ้านไอ้ดำกันป้ะ”  เป็นเสียงแรกในหลายๆชั่วโมงที่ดังขึ้นจากที่พวกผมเงียบกันนานมากเหมือนกะจะหายตัวไปจากห้องเรียน

“เออดีไปเล่นเกมส์ย้อมใจกันสักหน่อยแม่ง!! ไม่มีคนสนใจเลยโด่”   เป็นเสียงไอ้ดำพูดขึ้นมาครับรอบนี้พูดจบแล้วเหลือบไปมองคนตาโตที่กำลังตั้งวงพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน

และไม่นานออดสัญญาญเลิกเรียนก็ดังขึ้น   กรี้งงงงงงงงงงงง!

ทั้งหมดออกมาเอากระเป๋าตรงล็อคเกอร์หน้าห้องเรียน แบคฮยอนที่เห็นชานยอลจัดกระเป๋าอยู่สะกิดไหล่คนตัวสูงแล้วบอกว่า 

“ยอลวันนี้แบคกลับกับดีโอกับลูฮานนะ”   

“เอ้า !! จะไปไหนกันเหรอ?  คนตัวสูงที่จัดกระเป๋าเสร็จพอดีก็หันหน้ากลับมาถามด้วยความสงสัย

“เราว่าจะแวะไปดูอัลบั้มใหม่ของ H.O.T. หน่ะชานยอล “

 "จะดีเหรอแบค........ไว้วันหยุดยอลค่อยพามาซื้อก็ได้นะ"

“ อย่าห้ามแบคฮยอนเลย! ซื้อวันนี้แถมพรีโปรสเตอร์นะฉันม่อยากให้แบคเสียโอกาสดีดี”เป็นลู่ฮานที่พูดแทรกขึ้นมาหลังจากที่แบคฮยอนเงียบไป


" นั้นสิอิปาร์คยังไงซะวันนี้พวกแกก็มีนัดแข่งเกมส์กันที่บ้านจงอินไม่ใช่เหรอไง ปล่อยให้แบคไปกับพวกเราเถอะหน๊าาชานยอล"



" งั้นเหลือกดูแลแบคดีดีเลยนะ ถ้าแบคหายขึ้นมาฉันฆ่าไอ้ดำแน่ๆ "

" ดูแลลูลู่ให้ฉันด้วยนะเว้ย!!ถ้าลูลู่หายขึ้นมาฉันฆ่าไอ้ดำแน่ๆ"  เป็นประโยคที่เซฮุนพูดขึ้นมาเลียนแบบชานยอลพร้อมทำสีหน้าทะเล้นใส่


" แล้วฉันเกี่ยวไรด้วยว่ะเหนี่ยยยย!! "  จงอินที่เพิ่งเดินตามมาก็เริ่มโวยวายใหญ่เมื่อได้ยินบทสนทนาของคนในกลุ่ม

“ ฮ่าๆๆ งั้นเราไปก่อนน๊า.....ยอลเองก็กลับบ้านดีดีหล่ะ”

“ อือ ถ้ากลับไม่ถูกโทรหาเรานะเข้าใจมั๊ย!”

“แต่เรายังไม่มีเบอร์ยอลเลยนะ ?”

“อยู่ตรงกระเป๋ากางเกงด้านซ้าย ........  เราไปแล้วนะบาย”

เป็นชานยอลที่วิ่งหนีแบคฮยอนไปอย่างนั้นทั้งๆที่ตอนแรกแบคฮยอนเป็นฝ่ายที่จะเดินออกไปก่อนแท้ๆ  แบคฮยอนที่กำลังเดินไปพร้อมกับดีโอและลู่ฮาน ก็หยุดเดินพร้อมล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงก็พบกับเศษกระดาษที่ฉีกออกมาจากสมุดที่ไม่รู้ว่าคนตัวสูงเอามาใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่

                                                                                     08X-XXXXXXX

                                                                                             ชานยอล <3

 

:)  Shalunla