รักสุดฤทธิ์ นายกัปปะจอมกวน

 

  เช้าที่สดใส^^ ฉันเป็นเด็กหญิงใสซื่ออิโนเซนส์คนหนึ่ง ที่เพิ่งก้าวออกจากชีวิตการเป็นเด็กประถมมาหมาดๆเลย>< แถมยังได้มาอยู่โรงเรียนดังอันดับ 1 ของจังหวัดอีก ไม่รู้เลยจริงๆนะเนี่ย ว่าเราจะเก่งขนาดนี้น่ะ โฮะๆๆๆ วันนี้เป็นวันมอบตัวนักเรียนชั้นม.1ใหม่ด้วย^^ เพื่อนสนิทชั้น 2 คน อุ้ม และ เกด ก็สอบติดสายวิทย์-คณิต ปล่อยให้ฉันลอยเคว้งคว้างอยู่ในห้องสายภาษาคนเดียวเลยน่ะสิ ฮือๆT^T ชีวิตฉันช่างน่ารันทดยิ่งนัก

  "เฮ้ย! ไอฟ้ามาเร็วๆสิ มัวเหม่ออะไรของแก" ฉันหันไปตามเสียงเรียกนั้น เสียงที่ดูเหมือนผู้หญิงคนหนึ่งกำลังดัดเสียงให้ดูเป็นผู้ชายน่ะนะ แหงล่ะ ก็เพื่อนฉันรายนี้เผอิญเป็นสาย Y นี่นะ ได้ทั้ง YAOI ทั้ง YURI เลยเชียวนะ! OoO!!! แล้วพลัน อุ้มก็หันมา หน้าตามันจะมีลักษณะพิเศษอยู่ ข้อแรก หน้าตาจะกวนตีนเป็นพิเศษตลอดเวลา-_-" ข้อสอง หน้าตางัวเงียตลอด เพราะงัวเงียนี่แหละ ถึงดูกวนตีนน่ะ -_-" ข้อสาม ข้อนี้สำคัญมาก คือ ฟิลลิ่งเยอะจัด!!!!!!! 

  "มัวแต่เอ๋ออยู่นั่นแหละ ยัยบ๊องเอ๊ย!!!!!!" ได้ทีคู่กับไอเกดใส่ข้าพเจ้าใหญ่เลยนะไออุ้ม-*- "เออๆ ไปแล้วน่า-3- อย่าบ่นมาก เดี๋ยวแก่เร็ว แค่นี้หน้าก็แก่เกินวัยไป 10 ปีละ 555" ฉันพูดตอบตัดรำคาญติดตลก พร้อมกับรีบจ้ำอ้าวเดินไปหาสองคนนั้น เป็นไงล่ะ ใส่ฉันใหญ่เลย โดนฉันมั่ง หึๆ กะอักเลยสิพวกแก 555 

  "หนอยแน่ะ! ยัยฟ้าแกโชคดีล่ะสิ ที่ไม่ค่อยมีสิวน่ะ-3- อย่าให้มีบ้างละกัน" ไอเกด ป้าแก่ประจำกลุ่มบ่น ห่วงสวยนะเธอ>< "ช่วยไม่ได้ ที่บ้านเราไม่ค่อยมีคนเป็นสิว ตั้งแต่รุ่นทวดแล้วน่ะ 555" ต้องขอขอบพระคุณญาติๆปู่ย่าตายายทั้งหลายแหล่ของบ้านนะคะ ที่ไม่ค่อยจะมีสิวกันน่ะค่ะ 555 อิๆ อุคริๆ 

  หลังจากนั้น เราก็เดินไปเข้าหอประชุม เพื่อรับฟังการปฐมนิเทศน์จากท่าผอ. เพียงแต่... พวกอุ้มกับเกดได้อยู่ห้องเดียวกัน ฉันเลยต้องไปเข้าแถวแยกจากพวกนั้นน่ะ โรงเรียนชั้น ม.ต้น จะมี 10 ห้อง ส่วน ม.ปลาย จะมี 12 ห้อง ม.ต้น แบ่งเป็น ห้อง 1 คือ ห้อง EMS [English Math Sience] ห้อง 2 คือ ห้อง Intensive ห้อง 5,10 คือ ห้อง SMART หรือ โครงการวิทย์-คณิต ห้อง 7 คือ ห้องโครงการ สสวท. คือห้องที่รวบรวมเด็กเก่งวิทย์-คณิต มาอยู่รวมกัน ส่วนม.ปลาย แบ่งเป็น ห้อง 1 คือ ห้องสสวท. ห้อง2-4 คือ ห้องSMART ห้อง 5-8 คือ ห้องแผนวิทย์-คณิต ห้อง9,11 คือห้องปกติ ห้อง10 คือ ห้องคณิต-คอมพ์ ห้อง 12 คือ ห้อง Intensive พูดแล้ว... มันก็ มีความจริงของฉันที่เป็นความลับอยู่น้า... ความลับนั้นก็คือ... ความจริงแล้ว... ฉันติด EMS แต่แม่ไม่ให้เรียนง่าT^T หลังจากการปฐมนิเทศน์ ก็ตามด้วย การทำกิจกรรม ที่รุ่นพี่แต่ละห้องจัดไว้ให้ "เฮ้อ! ในที่สุด ความเหนื่อยของฉัน ก็ใกล้จะจบแล้ว! ><!" ที่ฉันพูดไปนั่นไม่ใช่อะไรหรอกนะ แต่โดนรุ่นพี่Intensive แกล้งมาน่ะ -_-" งานรับน้องใหม่ของที่นี่ ก็ไม่ต่างกับมหกรรมรุ่นพี่แกล้งรุ่นน้องรับเปิดเทอมหรอกนะ -_-" ระหว่างที่ฉันกำลังนั่งกินผัดกะเพรา(อาหารโรงเรียนแจกฟรีน่ะ รสชาติยังไงก็กินๆไปเถอะ) อย่างขมักเขม้นนั้น...... 

  "เฮ้ยฟ้า! เป็นไงมั่ง!" ฉันสะดุ้งกับเสียงเรียก เอิ่ม... "ไอคุณเกดเจ้าขา แกชอบทำฉันตกใจมากนักรึไง!?" ประจำเลยนะไอดำ -_-" "ฆ่าทิ้งเลยเหอะ" ไออุ้มบอกฉัน อืม... จะว่าไป ความคิดมันก็ดีเหมือนกันน้า... "เฮ้ยๆๆๆๆ! แค่แกล้งเล่นว้อย จะฆ่ากันก็โหดร้ายไปหน่อยนะเฮ้ย! ไม่สิ! อย่างนี้มันไม่หน่อยแล้ว!" หึๆ เกดเอ๋ยเกด เพียงแค่นี้เจ้าก็คิดกลัวแล้วเรอะ 5555 "เออๆ ไม่ฆ่าทิ้งแล้ว ว่าแต่เป็นไงมั่ง โดนแกล้งเยอะมั้ย?" ฉันถามในขณะที่ทั้งสองคนกำลังนั่งลงตรงข้ามฉันพร้อมกับถาดข้าว ที่พูนกว่าฉัน 3 เท่าตัว "ไม่โดนหรอกว่ะ แต่พอวันแรก ก็ให้เรียน ฟิสิกส์กับเคมีซะแล้ว -_-" นี่เด็กม.ต้นนะ ไม่ใช่ม.ปลาย ไอพวกห้อง7 ดูจะเข้าใจดีแต่พวกเรานี่ดิ ไม่เข้าใจอะไรเลยสักอย่าง อยากจะบ้าตาย เห็นพวกเราอยู่ห้องสมาร์ท แล้วคิดว่า พวกเราเป็นซูเปอร์แมนทำได้ทุกอย่างรึไงวะ!?" ยิ่งพูดก็ยิ่งขึ้นเสียงนะไอเกด ทุกคนเค้าหันมาหมดแล้วนะ -///- ฉันอายนะเว้ย!! "แต่ฉันว่า แกใจเย็นๆก่อนดีมั้ย? ฉันอายชาวบ้านเค้านะ" ฉันถามพร้อมกับการก้มหน้าก้มตากินข้าวในจานต่อ "ฉันก็อาย -///-" เอิ่ม.... ซะงั้นแหละแก -0- แล้วเราก็กินข้าวกันต่อ จนหมดเวลา จึงแยกย้ายกันไปหารุ่นพี่เพื่อรับการแกล้งต่อไป -*- 

  วันต่อมา... 

 

  ถ้าจะปฐมนิเทศน์แล้วเปิดเทอมเลยอ่ะนะ โอ้ย! เมื่อยตัวจริงๆ เพื่อนใหม่ก็ยังไม่รู้จัก โอ้ย! เอาไงดี วันแรกเป็นอะไรที่น่ากลัวสำหรับฉัน ทำไมน่ะเหรอ? เพราะวันแรกของทุกอย่าง มันทำให้ฉันประหม่าน่ะสิ จะต้องทำอะไร ที่ดูโก๊ะๆ อยู่ทุกทีล่ะน่า~ งืมๆ วันนี้จะเป็นไงนะ เพื่อนใหม่ก็ยังไม่รู้จัก แต่ก็โชคดีล่ะนะ ที่เพื่อนเก่าอีกเกือบครึ่งห้องมาอยู่ห้องเดียวกับฉันน่ะ^^ คงต้องหาพวกนั้นก่อนสินะ 

  "ขอให้นักเรียนชั้นม.1ทุกคน และนักเรียนชั้นม.4 ที่เป็นนักเรียนใหม่ เข้าแถวพร้อมกันที่หอประชุมข้างองค์พระด้วยค่ะ" คงไม่ต้องหาพวกนั้นแล้วสินะ แล้วฉันจะมัวรออะไรอยู่ล่ะ ไปหอประชุมข้างองค์พระกันเลย>< 

  ว่าแต่... ฉันมาถึงหอประชุมแล้วก็จริง แต่ฉันไม่รู้ว่าห้องฉันอยู่ไหนT^T 

  "เอ่อ... ขอโทษครับ คุณคือเด็กม.1ใช่มั้ยครับ?" ผู้ชายที่ดูท่าทางขี้อายคนหนึ่งเดินมาสะกิดไหล่ฉัน แล้วถามฉันด้วยคำถามที่เค้าก็น่าจะรู้ แหงล่ะ ไม่รู้ก็เพี้ยนแล้ว เพราะเครื่องแบบม.ต้น กับ ม.ปลายมันต่างกัน "ใช่ค่ะ มีอะไรคะ?" ฉันคงต้องตอบไปก่อนล่ะนะ อย่างน้อยเค้าก็ไม่รู้น่ะ (ใช่เหตุผลมั้ยเนี่ย!?) "เอ่อ...คุณอยู่ห้องอะไรครับ?" เค้าถาม ยิ่งถามยิ่งอาย คงเป็นโรคประหม่าหญิง ล่ะสินะ "ห้อง2ค่ะ" ฉันตอบเค้าด้วยคำพูดที่สุภาพที่สุด "จริงเหรอ!? ดีใจจังเลย" ? นี่มันอะไรกันเนี่ย!? "ผมก็อยู่ห้อง2 เหมือนกัน แต่ผมยังไม่เห็นเพื่อนเลย แล้วผมก็ไม่รู้จักใครเลยด้วย" อืมๆ พอจะเข้าใจอยู่ล่ะนะ ถึงจะไม่มากก็เถอะ "ว่าแต่เธอชื่ออะไรล่ะ?" ฉันถามเค้า ยังไงซะ ก็ต้องเป็นเพื่อนกันอยู่แล้วนี่ ดังนั้น การถามชื่อคงจะเป็นเรื่องที่ดีล่ะนะ จะได้สนิทกันเร็วด้วย "ผมชื่อน้อยครับ แล้วคุณล่ะ?" 

  "ฉันชื่อฟ้า" แล้วฉันก็รำคาญนายด้วย ที่ทำให้ฉันหลุดออกจากโลกแห่งความฝัน

  "อ่าว นักเรียนที่มาถึงแล้วมาเข้าแถวเร็ว เริ่มจากม.1/1 อยู่ทางซ้ายมือครู เรียงมาเรื่อยๆ จนถึงม.1/10 ส่วนพี่ม.4 ไปเข้าแถวที่อาคารเฉลิมพระเกียรติ เอาล่ะม.1 เลือกหัวหน้าห้องมา แล้วให้มาเอาสมุดบันทึกการสอนกับสมุดเช็กชื่อที่ครู" ฉันอยากเป็นหัวหน้าน้าT^T แต่ถ้าเสนอตัวไป มันก็จะดูไม่ดีนะ แงๆ 

"เอาล่ะ ทีนี้เช็กชื่อได้ ครบแล้วหัวหน้าถึงจะนั่ง ถ้าไม่ครบก็ยืนรอจนกว่าจะครบ" โอ้-0- รองต้านโหดเว่อร์-0- "ห้องไหนครบแล้ว เดินไปรับหนังสือเลย" กะอีแค่รับหนังสือ ต้องทำขนาดนี้เลยเหรอ? แต่ก็เดินไปรับอย่างโดยดี