คุณค่าแห่งรัก

เนื้อเรื่อง

เป็นเรื่องของผู้ชายเห็นแก่ตัวคนหนึ่งครับ ซึ่งก็คือพี่เองนั่นแหละ เรื่องมันเริ่มต้นเมื่อ 5 ปีที่แล้วครับ ตอนนั้นพี่ยังเป็นนักศึกษา ป.โท อยู่เลย พี่ได้รู้จักผู้หญิงคนหนึ่งทางอินเตอร์เนต เธอชื่อปุ๋มครับ เธออายุน้อยกว่าพี่ 3 ปี และเรียนปริญญาตรีคณะเดียวกันกับพี่ แรก ๆ ที่พี่รู้จักกับปุ๋ม พี่จีบปุ๋มทางเนตก่อนครับ ดู ๆ เธอก็ชอบพี่เหมือนกัน 3 เดือนหลังจากนั้นเรานัดเจอกันครับ การเจอกันครั้งแรกของเรา พี่ผิดหวังมาก ๆ ครับ ปุ๋มเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น รูปร่างเล็ก หน้าตาไม่สวยเอาซะเลย ทำให้ความรู้สึกของพี่เปลี่ยนไป เป็นไม่ชอบแล้วหละครับ แต่ปุ๋มกลับบอกว่าชอบพี่ หลังจากที่เจอกันครั้งแรก เราก็ยังงนัดเจอกันเรื่อย ๆ แต่ไม่บ่อยนัก เพราะตัวพี่เองพยายามหลีกเลี่ยงที่จะพบกับปุ๋ม แต่พี่ก็เห็นแก่ตัว อาศัยความรักที่ปุ๋มมีให้มายืมเงินใช้ เพราะพี่เป็นคนใช้เงินเกินตัว ปูก็เคยเตือนพี่แล้วไง ) จากตอนแรก ๆ พี่ยืมเงินปุ๋ม ตอนหลัง ๆ กลายเป็นว่า ปุ๋มโอนเงินเข้าบัญชีพี่ทุกเดือน ตอนที่ปุ๋มยังเรียนไม่จบ ก็จะเป็นเดือนละ 1000 บาท หลังจากที่ปุ๋มเรียนจบแล้วก็กลายเป็น 3000 บาทต่อเดือน เธอบอกว่าไม่ต้องคืนก็ได้ เพราะเธอให้พี่ด้วยความรัก แต่พี่กลับเห็นว่ามันไร้ค่า ผู้หญิงอะไรไร้ค่ามาก ๆ ตอนนั้นพี่ได้แต่คิดว่า ดีแล้วมีเงินใช้เพิ่ม หลังจากที่พี่จบ ป.โทได้ 1 ปี ปุ๋มก็จบปริญญาตรี เธอไม่ยอมกลับไปทำงานที่บ้าน เธอพยายามหางานทำที่นี่จนได้ เหตุผลคือเธออยากอยู่ใกล้ ๆ พี่ แต่พี่นี่สิ อยากส่งเธอไปไกล ๆ เพียงเพราะแค่ไม่อยากเห็นหน้าเธอ พี่ยังตกงานอยู่เลยในขณะที่ปุ๋มได้งานทำแล้วทั้ง ๆ ที่จบก่อนเธอ พี่ก็ยังขอเงินพ่อกับแม่ใช้ และก็ได้เงินจากปุ๋มใช้ด้วย 6 เดือนหลังจากที่ปุ๋มทำงาน ปุ๋มซื้อโทรศัพท์ให้พี่ แรก ๆ พี่ปฎิเสธ ก็พี่มันยังตกงานจะเอาเงินที่ไหนจ่ายค่าโทรศัพท์ ปุ๋มบอกว่าไม่ต้องเป็นห่วง เธอจะเป็นคนจ่ายให้เอง นั่นแหละพี่ถึงรับ ในความคิดของพี่ตอนนั้น ผู้หญิงคนนี้ช่างโง่จริง ๆ พอปุ๋มทำงานแล้วเธอก็จะทำปิ่นโตมาให้พี่ทุกเย็น เธอให้เหตุผลว่า เพราะไม่อยากให้พี่ไปซื้อข้างนอกมากิน ช่วงแรก ๆ รสชาติแย่ ๆ ครับ พี่แทบไม่กินเลย แต่หลัง ๆ พี่กินหมดทุกครั้ง สงสัยรสชาติจะดีขึ้น แต่คนอย่างพี่ก็ยังอคติครับ ยังคิดว่าเพราะความหิวของเราต่างหาก ฝีมือเธอไม่ได้ดีขึ้นเลย พี่ได้รับปิ่นโตอาหารทุกเย็นไม่เคยขาด และยังได้รับนมร้อน 2 ถุงทุกเช้า ซึ่งปุ๋มจะเอามาแขวนที่หน้าห้องพักพี่เป็นประจำ มันเป็นแบบนี้มา ตลอด จนเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวันของพี่ไปแล้ว พี่ตกงานได้ 2 ปี ( เพราะความเลือกงานของพี่เอง ) แล้วพี่ก็ได้ทำงานครับ ตอนนี้พี่รู้จักกับปุ๋มได้ 3 ปีแล้วครับ พี่มีอะไรกับเธอ ซึ่งเธอก็ยอมพี่ง่าย ๆ แต่พี่ก็ไม่ได้เห็นคุณค่า และไม่ได้รักเธอแม้แต่น้อย พี่เห็นเธอเป็นเพียงแค่ทางผ่านครับพี่ทำงานได้ 1 ปี พี่ก็เจอกับผู้หญิงในฝัน เธอชื่อจอย เธอน่ารัก สวย หุ่นดี สูงโปร่ง ขาว และเพียบพร้อม พี่จีบจอยไม่นาน จอยก็ตกลงเป็นแฟนพี่ แล้วพี่ก็มาหาจอยทุกวัน แล้วก็ไม่กลับห้องพัก แต่ไม่ได้ย้ายออกนะครับ พี่มาอยู่กับจอยเลย พอเจอจอย พี่ลืมปุ๋มไปเลยครับ ลืมซะสนิท พี่รักจอยมาก ๆ พี่วาดอนาคตเอา ไว้ พี่จะต้องแต่งงานกับจอยในอีก 1 ปีข้างหน้า แต่อนาคตคือสิ่งไม่แน่นอนครับน้องปู แล้วจอยก็จากพี่ไปกับผู้ชายคนอื่น พี่ทุ่มให้เธอไปมาก แต่จอยก็ทิ้งพี่ไป พี่เสียใจที่สุด 8 เดือนที่พี่ไปอยู่กับจอย พี่ไม่ได้เข้าห้องพักเลย พี่ไม่ได้จ่ายค่าห้องพักเลย พี่ผิดหวัง พี่เลยกลับมาที่ห้องพัก คิดว่าเค้าคงเอาข้าวของของพี่ออกมาทิ้งซะแล้ว แต่เปล่าครับ ห้องของพี่ยังเหมือนเดิม แถมสะอาดและเป็นระเบียบด้วย พี่ไปติดต่อกับเจ้าของห้อง คุณตาเจ้าของห้องบอกพี่ว่า ผู้หญิงที่เอาปิ่นโตมาส่งทุกวัน เป็นคนจ่ายค่าห้องให้พี่ และเป็นคนเข้าไปทำความสะอาดห้องของพี่ทุกวัน พี่แทบช็อค นี่ปุ๋มยังทำอยู่อีกเหรอ เงินเธอยังโอนมาให้ทุก ๆ เดือน ค่าโทรศัพท์เธอก็ยังจ่ายทุก ๆ เดือน แถมยังจ่ายค่าห้องให้พี่ด้วย คุณตาบอกว่าเธอมาหาพี่ทุกวัน พร้อมกับปิ่นโตอาหาร ส่วนคุณตาก็ได้กินอาหารปิ่นโตของเธอทุกวันเพราะพี่ไม่อยู่ พี่ละอายใจจังเลยครับ เย็นวันหนึ่งพี่เลยรอที่จะเจอปุ๋ม เพราะพี่รู้ว่าปุ๋มต้องเอาปิ่นโตมาส่ง ก็เป็นไปดังคาดครับ ปุ๋มมาจริง ๆ เธอเอาปิ่นโตมื้อเย็นมาส่ง พี่เห็นเธอยิ้ม เป็นครั้งแรกตั้งแต่ที่พี่มองรอยยิ้มของปุ๋ม พี่รู้สึกว่าเธอยิ้มสวยจัง แต่ก็พยายามบอกตัวเองว่า ก็แค่นั้นแหละ วันนั้นพี่ชวนเธอกินข้าวด้วยกัน พี่เล่าเรื่องจอยให้เธอฟัง พี่บอกปุ๋มว่าพี่เสียใจ เธอฟังจนจบครับ มีเพียงแค่รอยยิ้มเท่านั้นจากปุ๋ม เธอไม่พูดอะไรมากเลย ก่อนปุ๋มกลับในวันนั้น พี่ถามเธอว่า โกรธพี่หรือเปล่า หรือว่าเสียใจไหม พี่จำคำตอบของเธอได้ขึ้นใจ ปุ๋มตอบพี่ว่า ไม่คะ ปุ๋มไม่เคยเสียใจที่ได้รักพี่ ปุ๋มภูมิใจในตัวพี่คะ แล้วเธอก็กลับไป ทิ้งผู้ชายเห็นแก่ได้คนหนึ่งนั่งละอายใจ พี่เอาเปรียบปุ๋มมาได้ 4 ปีกว่า ๆ เลยละครับ แต่ปุ๋มก็ยังสม่ำเสมอ ยังเสมอต้นเสมอปลายมาตลอด ปุ๋มไม่เคยเปลี่ยนไปเลย เธอเคยรักพี่ยังไงก็ยังรักอยู่อย่างนั้น เธอได้ให้สิ่งที่มีค่าที่สุดในโลกกับพี่ครับ สิ่งที่ประเมินเป็นเงินเป็นทองไม่ได้ นั่นคือความรัก ความรักที่บริสุทธิ์ เธอไม่เคยเรียกร้องอะไรจากพี่ แต่พี่เองต่างหาก กลับประเมินสิ่งมีค่านี้ผิดไป พี่กลับเห็นว่ามันไร้ค่า นึกได้ถึงตอนนี้พี่เริ่มมองปุ๋มเปลี่ยนไปครับ พี่พยายามมองลึกเข้าไปถึงข้างใน 4 ปีกว่าแล้วที่พี่รู้จักปุ๋ม พี่เพิ่งรู้สึกว่าเธอสวยจัง จิตใจของเธอสวยงาม สวยจนกลบรูปร่างหน้าตาที่ดูธรรมดาไปเลย ปุ๋มสวยจริง ๆ และเธอก็รักพี่ครับ พี่เริ่มเห็นคุณค่าในสิ่งที่ปุ๋มได้ทำให้พี่ มันมีค่ามหาศาลมากๆ ข้าวปิ่นโตยังมาส่งไม่เคยขาด นมร้อนพี่ก็ยังได้กินทุกเช้า แต่เปลี่ยนครับ จากที่พี่กินคนเดียว ตอนนี้พี่กินกับปุ๋มทุก ๆ วัน พี่ก็ยังคงทำงานที่เดิม ส่วนปุ๋มก็ยังคงทำงานที่เดิมเหมือนกัน พี่รักเธอแล้วหละครับน้องปู แต่พี่ยังไม่ได้บอกปุ๋มเลย พี่ตั้งใจเอาไว้ว่า หลังปีใหม่ปี 2547 ผ่านไป พี่จะขอเธอแต่งงานครับ พี่วาดอนาคตอีกแล้ววครับ แต่พี่คงเป็นผู้ชายที่โชคร้ายที่สุดในโลกก็ได้ครับเมื่อตอนต้นเดือนธันวาปีนี้เอง ปุ๋มประสบอุบัติเหตุเธอเสียชีวิต ครับ รถบรรทุกพุ่งชนเธอตอนที่เธอขี่จักรยานเอาปิ่นโตมาส่งพี่ในเย็นวัน นั้น พี่เสียเธอไปแล้ว พี่เสียสิ่งที่มีค่าที่สุดไปแล้ว พี่รักษาเอาไว้ไม่ได้เลย ครอบครัวของปุ๋มเอาร่างของเธอกลับไปทำพิธีศพที่บ้าน พี่ไปวันเผาครับ หลังจากวางดอกไม้จันทร์ เป็นครั้งแรกที่น้ำตาพี่ไหลร้องไห้ ให้เธอ พี่ร้องไห้ให้ความเห็นแก่ตัวของตัวเอง พี่ร้องไห้เพราะพี่ยังไม่ได้บอกเธอว่ารักเลยสักครั้งเผาศพเสร็จ แล้วน้องสาวของปุ๋มก็เอาสมุดบันทึกของเธอมาให้พี่ น้องสาวของปุ๋มบอกว่าเคยเห็นรูปพี่ซึ่งปุ๋มคงเอาให้เธอดู เธอบอกว่านี่เป็นสมบัติที่ปุ๋มหวงแหนที่สุด เป็นสมุดบันทึก 6เล่ม น้องสาวปุ๋มบอกว่าปุ๋มคงอยากให้พี่ และทางครอบครัวไม่รู้จะเก็บไว้ ทำไม ผมเปิดสมุดบันทึกอ่านทุกเล่ม อ่านทุกตัวอักษร เรื่องราวส่วนใหญ่เธอเขียนถึงพี่ และตอนนี้นี่เองที่พี่ได้รู้ว่าเธอท้องกับพี่เมื่อปีที่แล้ว แต่เธอก็ไปทำแท้ง พี่อยากตาย เพราะพี่คือพ่อของเด็กนั่นเอง แต่เธอไม่มีใคร เธอเลยตัดสินใจทำไป เธอไม่บอกพี่เลย เผาศพปุ๋มมาได้ 7 วันแล้วครับ พี่ไม่มีเธอแล้ว พี่ลาออกจากงาน ชีวิตพี่เหมือนสิ้นหวังครับ พี่กลับมาอยู่บ้านได้ 5 แล้วครับ พี่เล่าให้แม่พี่ฟังจนหมด และพี่ก็บอกแม่ว่า พี่จะขอบวช และจะบวชไม่สึกเลย แม่ก็เห็นดีด้วยครับ และแม่ก็ยังบอกพี่ว่า อย่าเสียใจไปเลย ปุ๋มคงดีใจ เพราะปุ๋มรักลูกจริง ๆ แต่พี่ก็ยังเสียใจครับ พี่เป็นหนี้ปุ๋ม เป็นหนี้ความรักของเธอ การบวชเป็นวิธีเดียวที่พี่จะทำได้ เพื่อปุ๋ม เพื่อผู้หญิงที่รักพี่มากๆ เพื่อความรักที่เธอได้ให้กับพี่ แล้วก็เพื่อตัวพี่เอง