แรกรัก...รักแรก

ข้อมูลเบื้องต้น

เรื่องราวความรักที่เกิดจากความบังเอิญ หรือที่เรียกว่าพรหมลิขิต ถูกบ่มเพาะมิตรภาพอันยาวนาน จนก่อเกิดเป็นความรัก เนื้อเรื่งไม่ซับซ้อน เข้าใจง่าย และเป็นพล็อตเรื่องที่เข้าถึงง่าย ไม่ยากที่จะอ่าน และไม่ยากที่จะลองอ่านและเริ่มงานเขียนของตนเอง (งานชิ้นนี้ส่งเขียน อาจารย์ที่สอนงานเขียนอ่าน สอน 2 วันอง เป็นพี่ที่ทำงานอยู่นิตรสารสารคดีค่ะ)

เนื้อเรื่อง

แรกรัก...รักแรก

                “เธอจะมีใจรึเปล่า (ไม่มี) เธอเคยมองมาที่ฉันรึเปล่า (เปล่านี่) ที่เราเป็นอยู่นั้น...คืออะไร (คนกะควาย) เธอจะมีใจรึเปล่า (เอ๊ะ ก็ผมบอกว่าเปล่า) นั่นคือความจริงที่ฉันอยากรู้ (ผมก็บอกให้คุณรู้) ติดอยู่ในใจแต่ไม่อยากถาม... ( เออ ผมก็ไม่อยากตอบ )  กลัวรับมันไม่ไหว (ไหววว  ไม่เกินห้าโลหรอก)”

“ไอ้ (พะ) ยูน อย่ามากวนพระบาทานักร้องหน้าใหม่อย่างชะอม คนสวยขอร้อง”

“โอ๊ย คุณชะอม ถ้าหนังหน้าอย่างคุณชะอมสวยในโลกนี้ก็คงไม่มีคำว่าขี้เหร่หรอกครับผม”อันที่จริง คุณชะอมเขาก็น่ารักของเขานั่นแหละครับ แต่ผมว่าจะบอกว่าสวยอย่างที่คุณหล่อนกล่าวมามันก็ออกจะเกินจริงมากไปหน่อย   “แล้วที่ว่าเป็นนักร้องนี่ ไม่ทราบว่าตั้งแต่ออกมาจากท้องคุณแม่ คุณชะอมเคยย่างเท้าไปบนเวทีรึยังครับ”

“ทำไมจะไม่เค๊ย”ถ้าคุณอยากเป็นเพื่อนกับคุณชะอม คุณต้องมีหูที่ทนต่อความสูงของเสียงมากกว่าคนปกติ 4 เท่าครับ “ชะอมน่ะ เป็นนักร้องประจำโรงเรียนสามปีซ้อนเชียวนะไอ้คุณพะยูน”

“เอ่อ ไม่ทราบว่าสมัยไหนครับ ผมก็รู้จักคุณชะอมตั้งแต่ ป.1 ไม่เคยเห็นคุณชะอมจับไมค์หน้าเวทีซักกะที”

“จะไปสนใจทำไม รู้แค่ว่าเคยร้องก็แล้วกันน่า” สงสัยจะตั้งแต่เตรียมอนุบาลหรือไม่ก็ตอนอยู่เนอสเซอรี่ “แล้วนี่ไม่คิดกลับบ้านกลับช่องเลยรึไง เดี๋ยวคุณนายสมรศรีจะมาเอ็ดถึงบ้านฉันอีก”คุณนายสมรศรีที่เจ้าหล่อนว่าคือมารดาผมนี่แหละครับ “ครับๆ รู้แล้วครับ”  “รู้แล้วก็รีบกลับซิยะ ฉันจะรีบไปอาบน้ำแล้วเข้านอนแต่หัวค่ำ เส้นเสียงจะได้พักผ่อนเต็มที่ ไปล่ะ” แล้วเจ้าหล่อนก็วิ่งตุบๆเข้าบ้านไป ผมก็เห็นทีต้องกลับแล้วครับ เดี๋ยวจะถูกคุณนายสมรศรี หม่ามี้ของผม ดุอย่างที่ชะอมว่าจริงๆ “เอ้อ”อ้ะ  คุณชะอมวิ่งตุบๆกลับมาทำไมอีกเนี่ย “ราตรีสวัสดิ์นะยูน ^-^” คุณชะอมก็น่ารักอย่างนี้แหล่ะครับ

                การที่เราสองคนได้มาเจอกัน ได้สนิทสนมกันอย่างในวันนี้  ผมว่ามันไม่ใช่เรื่องของพรหมลิขิตหรอกครับ  เพราะพระพรหม  ท่านคงไม่ว่างพอจะมาวุ่นวายกับเรื่องเด็ก ป.1 สองคนอย่างเราหรอกครับ ผมว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญมากกว่า แต่มันออกจะบังเอิญมากไปหน่อย ยังไงน่ะหรือครับ อันที่จริง ผมคงไม่มีสิทธิ์บอกคุณหรอกเพราะมีเรื่องของชะอมเขาอยู่ด้วย แต่เอาเป็นว่า ผมจะเล่าเรื่องในส่วนของผมให้ฟังละกัน คือวันนั้นน่ะ...

“ไอ้ยูน อย่าเตะไปทางน้านนน..”เพล้ง!!! “ทำไงดีล่ะครับคุณเพื่อนบอย”ผมเริ่มเลิ่กลั่กๆ เหงื่อเริ่มออก ก็ผมไม่เคยทำลายข้าวของใครนี่ครับ เพื่อนบอยบอกให้เตะผมก็เตะ เพื่อนบอยไม่ได้บอกให้ผมเล็งก่อนยิงนี่ครับ แถมตอนห้ามยังห้ามหลังจากที่ผมปล่อยวงสวิงไปแล้วอีก ฮือ “หนีครับ หนีให้ว่องให้ไวเลยครับ”แล้วเพื่อนบอยก็ติดเกียร์หมาฝุ่นตลบหนีไป แน่นอนว่าเพื่อนบอยวิ่งเพื่อนยูนก็วิ่งครับ แต่ติดตรงที่...

“อย่าหนีน้า คนชั่ว”เสียงเด็กผู้หญิงครับ มันก็เป็นเรื่องอดไม่ได้ที่เด็กแก่แดดอย่างยูนต้องแอบหันไปมองเจ้าของเสียงแจ้วๆนั้น “หยุดนะคนชั่ว นายทำกระถางเยอบีร่าฉันแตก”โอ๊ะ น่ารักอยู่ครับ สาวน้อยคนนี้ แต่เล่นมองผมตาเขียวปั้ดอย่างนี้ ไม่ไหวม้าง... “แฮ่ๆ หวัดดีและบ๊ายบายครับ ฟิ้ว~” “อย่าหนีน้าคนชั่ว”เสียงนั่นดังลั่นอยู่ข้างหลังผม พร้อมเสียงกระทืบเท้า ตอนนั้นผมคิดในใจว่า เด็กผู้หญิงคนนี้ท่าทางเอาแต่ใจน่าดูเชียวครับ 

                หลายวันต่อมา   หลังจากที่ผมนั่งคิดนอนคิด  จนไม่เป็นอันกินไวตามิน  คุณแม่ผมก็เริ่มเป็นห่วงซักนู่นซักนี่จนเด็กดีอย่างผมจะอดบอกไม่ได้  และก็ได้คุณแม่นี่แหละครับแนะนำทางออกดีๆให้  นั่นคือการหาเยอบีร่าไปคืนเจ้าหล่อนครับ  ผมก็เลยต้องแคะกระปุกหมูทองคำไปซื้อเยอบีร่าคืนเธอคนนั้น  ตอนซื้อไม่เท่าไหร่หรอกครับ  แต่ตอนเอาไปคืนให้เธอนี่สิ  หัวจิตหัวใจของเด็กชายวัยเจ็ดขวบกว่าๆมันตุ๊มๆต่อมๆชอบกล  อย่างที่ไม่เป็นมาก่อน  ก็ครั้งแรกนี่ครับที่ผมเอาดอกไม้ไปให้สาว  แถมเป็นสาวน่ารักซะด้วย ( ถึงจะเป็นการซื้อใช้ก็เถอะ)

ตอนที่ผมกดกริ่งหน้าบ้านเธอ  แล้วมีเสียงผู้ชายเข้มๆตะโกนถามกลับมาว่ามาหาใคร ลิ้นของผมชาไปเลยครับ  ไม่รู้ว่าจะตอบว่าอะไรดี  ชื่อเธอผมก็รู้จักซะที่ไหน ตอนนั้นสมองอันฉับไวเฉียบคมของผมก็สั่งการทันทีว่า  วิ่ง(อีกแล้วครับ) ครับ  ผมเลือกที่จะวิ่งไปถามแม่  เพราะบ้านเราห่างกันแค่สี่คูหาและแม่ผมก็เป็นหญิงวัยกลางคนที่มีมนุษย์สัมพันธ์ดี ผมคาดว่าเรื่องนี้คงไม่อาจเล็ดลอดใบหูของคุณแม่ได้  และจริงดังคาดครับ  แม่หัวเราะฮ่าๆก่อนกระซิบบอกผมว่าชะอม  ผมดีใจมากครับตอนนั้น  ตอบกลับคุณแม่ทันทีว่า  วันนี้ใส่ไข่เยอะหน่อยนะแม่ (คือผมเข้าใจว่าคุณแม่จะทำชะอมชุบไข่ให้กินครับ) เพราะความเซ่อซ่าทำให้ผมโดนหลังแหวนคุณนายสมรศรีไปดอกนึงครับ  หลังจากที่ทำความเข้าใจกันเรียบร้อยแล้ว  ผมก็เอาเยอบีร่าไปคืนเจ้าหล่อนที่บ้าน  คราวนี้คุณพ่อเธอมองตาเขียวๆใส่ผม  อะไรจะหวงลูกสาวขนาดนั้น  แต่คุณแม่เธอใจดีครับ  ชวนผมเข้าไปกินขนม แต่ผมว่าไม่ดีกว่าครับ  ไม่อยากจะสานสัมพันธ์กับเธอสักเท่าไหร่

                หลังจากที่ผมเอาเยอบีร่าไปคืนชะอมแล้ว  ใช่ว่าจะจบง่ายๆซะเมื่อไหร่  เธอโวยวายใหญ่เพราะเยอบีร่าต้นเก่าของเธอมันเป็นสีชมพู  แต่ผมซื้อสีเหลืองไปให้เพราะผมคิดว่าเสียงแหลมๆร่าเริงอย่างนั้นคงจะชอบสีเหลือง แต่ผมคาดการณ์ผิด เลยต้องกลับไปแคะกระปุกทองคำเอาตังค์ไปซื้อเยอบีร่าสีชมพูให้เธออีก  ผมคิดว่ามันจะจบแล้วล่ะครับ ชาตินี้คงไม่หวังเป็นเพื่อนกับเธอเพราะเอาแต่ใจเหลือเกิน  คงปวดหัวแย่  และเหมือนเธอจะรู้ทัน  หาเรื่องให้ผมต้องแคะกระปุกอีกครั้ง  ตอนนั้นรู้สึกว่าผมกำลังนั่งดูหน้ากากเสืออยู่ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น  เด็กดีอย่างผมก็เลยบอกให้แม่รับ  หวังว่าจะไม่พลาดซักฉากของการ์ตูนเรื่องโปรด ( แต่หลังจากนั้นก็โปรดอีกหลายสิบเรื่อง)  แต่แล้วก็ต้องพลาดครับ เมื่อคุณแม่ตะโกนบอกว่า  ชะอมขอสายลูกน่ะ  โอ้วพ่อยูนแม่ยูน  นี่คุณชะอมเขาจะจองล้างจองผลาญผมไปถึงไหนกันเนี่ย  แต่ผมก็ต้องจำใจไปรับครับ  เสียงเธอแว้ดๆอยู่ในหูโทรศัพท์ประมาณ15นาทีก่อนจะมีเสียงสัญญาณตื๊ดๆขึ้นโดยไม่บอกลาซักคำ   เด็กป.1อย่างผมจับใจความได้ว่าเธอบอกว่าเยอบีร่าที่ผมซื้อใช้เธอนั้นมันคนละพันธุ์กับต้นที่ผมทำตายไป   เป็นอันว่าหมูทองคำของผมก็เบาขึ้นทุกที ชะอมคือคนที่ผลาญเงินแต๊ะเอียผมตั้งแต่เล็กแต่น้อยเลยครับ ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำกับผมอย่างนี้มาก่อน แต่สุดท้ายเธอก็ได้เยอบีร่าพันธุ์ที่เธอต้องการไป  จากนั้นยังมีเรื่องเยอบีร่าที่ผมให้ไปอ่อนแอบ้าง  ใบเหลืองบ้าง  อย่างนู้นอย่างนี้  จนในที่สุดหมูทองคำผมก็ไม่สามารถจะบันดาลเยอบีร่าให้เธอได้อีก  สรุปว่าหลังจากที่ผมพลาดเท้าทำเยอบีร่าเธอตายไปหนึ่งต้น  ผมต้องชดใช้เธอด้วยเยอบีร่าทั้งหมด  8 ต้นด้วยกัน  แต่ผมก็ปฏิเสธไม่ได้หรอกครับว่าเราเริ่มสนิทกันมากขึ้น  รู้ใจกันมากขึ้น  ประมาณว่าถ้ามีโทรศัพท์เข้ามาตอนที่การ์ตูนเรื่องโปรดของผมฉายอยู่ละก็  คุณแม่จะไม่แตะโทรศัพท์เลยเพราะรู้ดีว่าผู้ที่โทรเข้ามาคือ  ชะอม  และในปีถัดมาเราก็พบว่าเราอยู่ห้องเรียนเดียวกันอีก  ชะตาชีวิตผมจึงผูกพันอยู่กับเธออย่างเลี่ยงไม่ได้  

                ตอนนี้เราสองคนก็ขึ้นมัธยมแล้วครับ  มัธยมที่สี่  เด็กชายหล่อๆอย่างผมก็อดไม่ได้ที่จะไปเหล่สาวบ้าง มีสาวมาตามจีบบ้าง  แต่ถามว่าที่ทำไปคิดอะไรมั้ย  ไม่ได้คิดหรอกครับ  แค่วัยคึกคะนอง หลอกให้รักแล้วจากลา

ตามประสาเด็กหน้าตาดี  ส่วนชะอม  ขานั้นเขาเป็นเด็กกิจกรรม  ประมาณว่าเวทีจะกลายเป็นบ้านสำหรับเธอ เดี๋ยวรายงานบ้าง  ประชาสัมพันธ์บ้าง เชิญธงบ้าง  ชาวบ้านชาวช่องเขาก็เห็นหน้าบ่อย  นักเรียนหญิงส่วนใหญ่เลยแอบหมันไส้  ต่างกับนักเรียนชายที่นั่งตาค้างตาเยิ้มไปตามๆกัน  ชะอมเขาน่ารักนี่ครับ  น่ารักในแบบฉบับของเขานะ  บางคนก็ว่าน่ารัก  บางคนก็ว่าไม่  แต่ส่วนตัวผมเองผมว่าน่ารักครับ แต่ไอ้ครั้นจะบอกเธอ  ผมไม่บอกหรอก ผมชอบบอกว่าเธอขี้เหร่มากกว่า  จะได้ไม่เหลิงไงครับ  แรกๆผมก็ไม่ค่อยรู้สึกอะไรหรอกครับกับคุณชะอมน่ะ  ก็แค่เพื่อนกัน   แต่หลังๆมานี่ไม่รู้ว่าฮอร์โมนอะไรของผมมันเดือดพล่านมากไปหน่อย  เวลาเห็นคุณชะอมเขาคุยกับเพื่อนผู้ชายคนสนิทคนใหม่  ผมรู้สึกเหมือนถูกแย่งตำแหน่งไงๆก็ไม่รู้  แล้วก็รู้สึกฉุนๆเหมือนมีคนเอาพริกไทยมาเหยาะที่จมูก ทำให้มีปฏิกิริยากระฟัดกระเฟียดแปลกๆ  มีครั้งนึงคุณชะอมเขาเห็นผมหน้าหงิก  เขาเลยถามผมว่าไปกัดกะหมามารึไง  เป็นไงล่ะครับ  ผมก็เลยยิ่งฉุน เดินหนีมาเลย  คุณชะอมก็เลยงอนตุ๊บป่อง  ตอนนั้นแหล่ะครับที่ผมชื้นหัวใจขึ้นมาหน่อยว่าผมยังสำคัญต่อเจ้าหล่อนอยู่  ก็ถ้าเธอไม่สนใจเธอจะงอนผมไปทำไม  ถูกมั้ยครับ 

ยูนคนนี้ก็เลยซื้อโออิชิรสน้ำผึ้งผสมมะนาวไปล่อ  แล้วเราก็เลยคืนดีกันภายในเวลา 4 ชั่วโมงกว่าได้ครับ 

            และแล้วนาทีช็อกโลกก็มาถึง  วันวาเลนไทน์ครับ  เด็กชายม.4 อย่างเราๆก็ตื่นเต้นเป็นธรรมดา แอบตั้งคำถามกับตัวเองว่าจะมีสาวมาให้ช็อกโกแลตเราบ้างรึเปล่าน้า นึกไปนึกมาหน้าคุณชะอมก็แวบเข้ามา เฮอะ อย่างยัยนั่นคงไม่ให้ใครหรอกมั้ง ออกจะขี้เหนียว   ถึงงั้น เศษเสี้ยวนึงของความนึกคิดผมก็แอบหวังว่าจะได้รับช็อกโกแลตจากเจ้าหล่อน แม้จะเป็นลูกอมรสช็อกโกแลตก็โอเค  วันทั้งวันนั้นสาวๆมากหน้าหลายตาต่างมาสารภาพชอบผมบ้าง สารภาพรักบ้าง เยอะอยู่ครับ  เห็นทีผมคงต้องไปซื้อยาสีฟันแบบป้องกันฟันผุมาเพิ่มอีกสักหลอด  แต่ว่า  ไม่มีแม้แต่ลูกอมช็อกโกแลตจากชะอม   ผมรู้สึกขมๆในปากชอบกลตอนที่นั่งกินช็อกโกแลตจากสาวๆพวกนั้น  ผมรู้สึกว่ามันไม่อร่อยเท่าที่ควร  แต่ใจซ่าๆของผมยังเหลืออยู่ครับ  ต้องดูความฮอตตัวเองด้วยการเช็คปริมาณช็อกโกแล็ตของเพื่อนๆคนอื่น  สรุปว่าไม่มีใครได้มากเท่าผมครับ  แต่ผมกลับรู้สึกว่าแพ้  แพ้อย่างราบคาบ แพ้ให้กับบอย  บอยคนที่ให้ผมเตะบอลแล้วไปโดนกระถางเยอบีร่าจนผมหมดตูดก่อนจะรีบเผ่นหนีนั่นแหล่ะครับ  บอยคนนี้แหละ  คนๆนี้ที่ได้ช็อกโกแลตรูปหัวใจจากชะอม  ตอนที่ผมรู้เรื่อง  รู้สึกเหมือนใบหน้าของผมเป็นอัมพาตไปเสียดื้อๆ  ราวกับหัวใจผมหยุดเต้นและถูกแรงดึงดูดของโลก ดึงลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม  และตอนนั้นเอง  ที่ผมรู้ตัวว่าความรู้สึกดีๆที่ผมมีให้ชะอม  มันมากกว่าเพื่อน(นี่หว่า)

                แต่เรื่องอะไรที่ผมจะบอกให้ชะอมรู้ในเวลานี้  เวลาที่เธอชอบไอ้บอยอยู่ละครับ  ขืนบอกไป   รักแรกของผมก็เละเป็นโจ๊กแน่   ผมยังอยู่จุดเดิมครับ  ยังอยู่ที่เดิม ฐานะเดิม  ตำแหน่งเดิม  และทำหน้าที่เดิมให้ดีที่สุด  ก็ใครๆเขาพูดกันออกบ่อยๆว่าจงพอใจในสิ่งที่ตนมี  ผมก็เห็นว่ามันจะมีประโยชน์กับผมก็วันนี้แหล่ะครับ  ผมคงต้องพอใจกับ...       ที่เดิม  ที่ที่ได้อยู่ข้างชะอม

                        ฐานะเดิม  ฐานะเพื่อนบรมโคตรสนิทของชะอม

                                ตำแหน่งเดิม  ตำแหน่งคนสนิทของชะอม

                                หน้าที่เดิม  คนรดน้ำเยอบีร่าให้ชะอม

จนกว่า  จนกว่าจะถึงวันของผม  วันที่ชะอมจะมองมาที่ผม  แต่ตอนนี้ ผมก็ควรจะยินดีที่คนที่ผมรักมีความสุข  ครับ  ชะอมเองก็ชอบบอย  บอยเองก็ชอบชะอม  เรื่องราวของเขาสองคนก็แฮปปี้แต่มันยังไม่เอนดิ้งหรอกครับ  เพราะมันยังไม่มีตอนที่ผมเป็นพระเอก  มันยังจบไม่ได้หรอกครับ ฮ่าๆ

                “ยังไม่กลับอีกเหรอยูน”คุณชะอมชะโงกหน้ามาถามจากหน้าต่างชั้นสอง “ถ้ากลับแล้วชะอมจะเห็นผมมั้ยล่ะครับ”ผมอมยิ้มกับผมยุ่งๆเปียกๆที่ยังไม่ได้เช็ดของหล่อน “นี่ถ้าว่างมากพอที่จะอยู่กวนส้นตีนฉันได้ล่ะก็ กลับไปนวดให้คุณนายสมรศรีไป๊” “ครับๆ กลับแล้วครับ”ชะอมก็คือชะอม ผมก็คือผม ผม..ที่จะรักชะอมตลอดไป  เคยมีใครสักคนถามคุณบ้างรึเปล่า  ว่าระหว่างคนที่คุณรักกับคนที่รักคุณ  คุณจะเลือกรักใคร  ผมสามารถนั่งยัน  นอนยัน ยืนยัน ตีลังกายันได้เลยว่า  ผมเลือกคนที่ผมรัก  ผมเลือกที่ชะรักชะอม

                “กลับไปได้ก็ดี”แต่ฉันก็ปฏิเสธไม่ได้หรอกนะว่าดีใจเหมือนกันที่อีตาบ้านี่มาอยู่เป็นเพื่อนอย่างนี้ อืม ตอนนี้สองทุ่มกว่าๆแล้ว ต้องรีบเขียนไดอารี่แล้วเข้านอนซักที อย่างที่ว่าแหละ เส้นเสียงจะได้พักผ่อน

ไดอารี่ของชะอมคนสวย

ไดเพื่อนเลิฟ  วันนี้อีตาบ้ายูนมาอยู่เป็นเพื่อนเราทั้งวันเลย  ฉันต้องเก็บอาการแทบแย่ เพราะมันคงไม่ดี ถ้าฉันจะชอบจะรักคนสองคนพร้อมกัน  แถมยูนกับบอยยังเป็นเพื่อนกันอีก  แล้วเราก็ไม่รู้ด้วยว่ายูนคิดยังไงกับเรา  แต่กับบอย  เราแน่ใจและเชื่อเขา  มันก็คงดีกว่าถ้ารักคนที่รักเรา  ดีกว่ารักคนที่เรารักแต่ไม่ได้รักเราถูกมั้ย  และฉันคิดว่า การที่ฉันกับยูนเป็นเพื่อนกัน มันคงจะดีกว่า  เราคงจะคบกันได้นานกว่า  ถ้าเราคบกันแบบคนรัก แล้ววันหนึ่งต้องเลิกกัน เราเองก็ไม่แน่ใจว่าเรากะยูนจะมองหน้ากันติดรึเปล่า  เอาตรงๆก็คือ  ชะอมไม่อยากเสียยูนไป  อยากจะมียูนอยู่ข้างๆแบบนี้ตลอดไป   เพราะยูนเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด  และ...บอยคงไม่โกรธเนอะ   ยูนเป็นคนที่ชะอมรักที่สุด  แต่เรื่องของเราคงเป็นไปไม่ได้  ยูนเขาออกจะหล่อ เท่  สาวๆตอมกันเกรียว  คงไม่สนใจเรา  นี่ๆวันนี้ยังบอกอยู่เลยว่าถ้าเราสวยทั้งโลกก็ไม่มีใครขี้เหร่  คงจะมองเราอย่างงั้นแหละ  สำหรับเขา  ชะอมคงเป็นได้แค่เพื่อนสนิท  แต่ชะอมก็โอเคนะอย่างน้อยชะอมก็ยังมียูนอยู่ด้วย  และชะอมเชื่อว่า  ชะอมก็เป็นคนสำคัญของยูน เพราะเวลาที่ชะอมงอน  ยูนก็ง้อ  ถ้าชะอมไม่สำคัญ  ยูนก็ไม่ง้อหรอก  จริงมั้ย ชะอมยังเป็นคนที่ยูนใส่ใจ เพราะตอนง้อ  ยูนเขาซื้อโออิชิรสโปรดมาง้อ แสดงว่าเขายังใส่ใจชะอมอยู่ ถูกมั้ย และทุกๆวันก่อนไปโรงเรียน  ยูนยังมารับเราแล้วก็รดน้ำเยอบีร่าให้  จริงสิ  ตอนนี้ เยอบีร่า  โตขึ้นเยอะแล้วล่ะ

อยากให้ความสัมพันธ์ของเราเติบโตไปพร้อมกับเยอบีร่าของเราสองคน

ชะอมชุบไข่ของไอ้ยูน

“แล้วคุณล่ะ เลือกคนที่คุณรักหรือคนที่รักคุณ”