SF Hoon Only you แค่เธอ

ข้อมูลเบื้องต้น

                                SF Hoon แต่งเมื่อนานมาแล้วค่ะแต่งให้เพื่อน
            ช่วยติกันนิดนึงเน้อ พอดีจะกลับมาแต่งฟิคแล้วนิยายไปไม่รอด
                 
                                     

เนื้อเรื่อง

                                                                              Only You

                

                    “ต่อไปนี้ผมจะปกป้องมินเองนะ” ใบหน้าหวานพูดพร้อมรอยยิ้มมือน้อยๆเอื้อมไปเช็ดคราบน้ำตาเด็กชายตรงหน้าอย่างอ่อนโยน

                   “...ฮยองจะปกป้องผมจริงๆหรอ?” ดวงตาคมฉาวแววเศร้าหมองอย่างเปิดเผย

                   “อือ ปกป้องตลอดไปเลย” อ้อมแขนของร่างเล็กโอบรอบตัวเด็กชาย...

     ______________________________________________________________________________________

                   ปัจจุบัน

                  “มินโฮ!! ตื่นได้แล้ว” อนยูกระชากผ้าห่มของร่างสูงลงมากองกับพื้นแต่ก็ไร้ปฏิกิริยาตอบสนองจากคนบนเตียง ร่างเล็กเริ่มทนไม่ไหวกับอาการแน่นิ่งปานคนตาย... เดี๋ยวก็ไปโรงเรียนสายกันพอดีไอ้เด็กไม่รู้จักโต!!

                 “มิ...”

                 “อรุณสวัสดิ์ครับฮยอง...ที่รัก” มินโฮดึงอนยูมากอดก่อนที่ร่างเล็กจะได้พูดปลุกเขาเป็นครั้งที่สอง ใบหน้าหวานแดงระเรื่อเมื่อเห็นว่าตอนนี้ปากของเขากับปากของมินโฮห่างกันเพียงเล็กน้อย

                “ใครที่รักนาย ห๊ะ!!” อนยูเริ่มอาละวาดเมื่อมินโฮไม่ยอมปล่อยเขาออกจากอ้อมกอดสักทีแถมยังมาเรียกเขาว่าที่รักอีกต่างหาก

                “จูบรับวันใหม่ก่อนสิ” ริมฝีกปากอิ่มบดเบียดกับริมฝีปากของอนยูทันทีที่พูดจบ ปลายลิ้นตวัดฉกฉวยความหวานจากโพรงปากของร่างบาง ฝ่ามือร้อนไล่สัมผัสต้นขาผ่านเนื้อผ้าจนไล่มาปลดกระดุมเสื้อเผยให้เห็นผิวขาวเนียนยั่วยวนสายตาจนมินโฮอดไม่ได้ที่จะฝากรอยแสดงความเป็นเจ้าของ

                “อื้อ...อือ...” มินโฮยิ้มอย่างพอใจเมื่ออนยูตอบรับสัมผัสของเขา  

               “ผมอยากฟังเสียงฮยองมากกว่านี้จัง...”มินโฮพูดก่อนพลิกตัวขึ้นทาบทับร่างบาง ริมฝีปากอิ่มลิ้มชิมความหวานจากลำคอยาวระหงระเรื่อยไปถึงผิวแก้มแดงใส

               “...มิ..นโฮไปโรงเรียน...อือ” เสียงหวานเอ่ยอย่างแผ่วเบา

               “...ตอนเย็นมาต่อก็ได้” มินโฮลุกขึ้นอย่างรวดเร็วก่อนจะเดินตรงไปยังห้องน้ำทิ้งให้อนยูอึ้งกับคำพูดที่ไม่ว่าจะพยายามตีความกี่ครั้งมันก็...

                

                Hoon School

             “พี่ยุนโฮ! พี่แจจุง!” เสียงเรียกจากข้างหลังทำเอาฝีเท้าที่ก้าวอย่างรวดเร็วหยุดชะงักกะทันหัน

               “อนยูมีอะไรหรอ?” แจจุงถามด้วยความเป็นห่วงดูจากสภาพอนยูในตอนนี้เหมือนกับพึ่งวิ่งมาราธอนมาโรงเรียน ใบหน้าหวานแดงระเรื่อลมหายใจหอบเหนื่อยน้อยๆ

               “ฮยองว่างมั้ยครับ วันนี้...คืนนี้ผมไปนอนด้วยสิ” แจจุงหันไปมองหน้ายุนโฮทันทีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์กับดวงตาคู่นั่นแจจุงดูก็รู้ว่าคืนนี้เขาไม่รอดแน่!!

              “อืม ไปนอนกับผมก็...”

              “ฮยองอย่าไปรบกวนพี่แจจุงกับพี่ยุนโฮเขาสิครับ” เสียงและคำพูดที่ได้ยินทำเอาอนยูแทบวิ่งหนีแต่อ้อมกอดแข็งแรงที่โอบรอบเอวของเขาทำให้เขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย

              “นั่นสิ... คืนนี้ผมมีภารกิจสำคัญกับแจจุงนะเดี๋ยวอนยูมานอนด้วยงานมันจะไม่เสร็จแถมอนอาจจะไม่ได้นอนด้วยคงจะมีเสียงคร...” แจจุงหน้าแดงเมื่อคำพูดสุดท้ายยุนโฮจงใจมากระซิบข้างหูให้เขาได้ยินคนเดียว

                “...ไม่ได้นะผมจะไปนอนกับพี่แจจุง” อนยูเริ่มอาละวาดแต่กลับทำให้ร่างสูงโอบกระชับรอบเอวแน่นกว่าเดิม ปลายจมูกแตะลงที่หลังต้นคอขาวเนียนสูดกลิ่นความหอมหวานจากร่างบาง

               “คืนนี้พี่ต้องไปนอนกับผมต่างหาก” เสียงกระซิบเพียงแผ่วเบาข้างหูกลับทำให้คนฟังเม้มริมฝีปากแน่นดวงตาคู่สวยเริ่มปริ่มไปด้วยน้ำตาที่ยอมรับชะตากรรมของตัวเองอย่างเลี่ยงไม่ได้ เขาจะต้องเจอเหตุการณ์แบบเมื่อเช้าอีกแล้วหรอเนี่ย!! ถึงจะชอบสัมผัสของมินโฮ...แต่เขาก็เขินเป็นเหมือนกันนะ!!

          

              “อ๊ะ...อา...เจ็บ...” อนยูจิกปลายนิ้วลงบนต้นแขนมินโฮเพื่อระบายความเจ็บปวดร่างสูงยังคงเคลื่อนไหวอย่างต่อเนื่องแม้จะเป็นห่วงร่างบางมากก็ตาม

              “ฮยอง...ทนหน่อยนะจะหมดแล้ว” เสียงอ่อนโยนที่ตอบกลับมาทำให้ความเจ็บปวดบางส่วนหายไปบ้างแต่!!มันก็แค่บางส่วน

              “เจ็บ...ก็บอกว่าเจ็บ!!” แรงถีบจากอนยูทำเอามินโฮแทบกระเด็น

              “อีกแค่นิดเดียวเองฮยองก็...” มินโฮเบ้ปากเล็กน้อย เหลือตัวหนีบอีกแค่ตัวเดียวแท้ๆเกมส์ที่พวกเขากำลังเล่นอยู่มันก็จะจบแต่เพราะอนยูคนเดียวดันทนไม่ไหว

             “คนมันเจ็บทำไงได้…” อาการเชิดหน้าเบ้ปากของร่างบางดูน่ามองในสายตาของมินโฮทุกกริยาท่าทางไม่ว่าอนยูจะทำอะไรก็สามารถทำให้เขายิ้มได้เสมอ

             “ฮยองแพ้...ต้องโดนลงโทษสินะ” คำพูดของมินโฮแทบจะไม่เข้าหูอนยูเลยสักนิดเดียวถ้าไม่มากระซิบข้างหูพร้อมอ้อมแขนที่มาโอบรอบเอวเขาไว้ ลมหายใจอุ่นรดต้นคอทำให้ใบหน้าหวานแดงระเรื่อมินโฮเกือบจะเก็บอารมณ์ไว้ไม่ได้เมื่อสบตากับแววตาหยาดเยิ้มของร่างบาง

             “อนยู/มินโฮ” ทั้งสองพูดขึ้นพร้อมกันก่อนมินโฮจะแนบริมฝีปากของอนยูกับตนเอง ความหอมหวานที่ได้รับจากร่างบางมันเหมือนจะไม่เพียงพอกับความต้องการของร่างสูงแต่ถ้าทำมากกว่านี้...

             “...ฮยองไปนอนเถอะครับ” เสียงแผ่วเบาเหมือนพยายามเก็บอารมณ์ที่กำลังพุ่งพล่านเพราะคนตรงหน้า

            “...มินโฮ” อนยูเอ่ยอย่างเป็นห่วง เมื่อก่อนมินโฮจะไม่หยุดจนกว่าจะเสร็จความจริงพวกเขาเคยมีอะไรกันแค่ครั้งเดียวตอนวันเกิดมินโฮนั่นแหละหลังจากนั้นมามินโฮจะไม่ทำอะไรที่เกินเลยกว่าจูบจนกว่าอนยูจะขอร้องเองซึ่งเขาก็ไม่เคยขอร้อง

           “ผมรู้นะว่ามินโฮเก็บกด...วันนี้ผมให้กินก็ได้” ใบหน้าหวานแดงระเรื่อเพราะคำพูดของตนเอง (ซะงั้น!) อนยูคงไม่รู้ว่าใบหน้านั่นทำให้เส้นความอดทนของมินโฮขาดลง!

           “งั้นผมไม่เกรงใจละนะ” มินโฮอุ้มร่างในอ้อมกอดขึ้นก่อนจะเดินตรงไปยังห้องนอน

           “ผมรักฮยองนะ” มินโฮเอ่ยขึ้นมาหลังจากวางร่างบางลงบนเตียงน้ำเสียงและคำพูดนั่นทำให้น้ำตาของอนยูไหลออกมาอย่างไร้สาเหตุ

           “ผมก็รักมิน...” อนยูกระซิบตอบ

           “ต่อจากนี้....ผมจะปกป้องฮยองเอง”