คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Treasure-Trove (ขุมทรัพย์ที่ถูกค้นเจอ)[Re-Write]
วันรุ่งขึ้น
โฟลริชเก็บของทุกอย่างใส่กระเป๋า(อวกาศ)ใบเก่งของเค้า แล้วออกเดินทางต่อ โฟลริชและเนวี่เดินมาจนถึงทางลูกรังที่เป็นเส้นทางไปสู่เมืองใหญ่ของดินแดนแถบนี้
“ครึกๆๆๆ”
“จอดด้วยครับๆ” โชคดีที่ระหว่างทางเค้าเจอรถม้าที่ใช้ขนของไปขายที่เมืองผ่านมาพอดี
“พวกคุณกำลังจะเข้าเมืองใช่ไหมครับ” โฟลริชถาม
“ใช่แล้วล่ะพ่อหนุ่มจะติดรถไปด้วยไหมล่ะ” คนขับรถม้าใจดีกล่าวชวนด้วยรอยยิ้มที่แสนอบอุ่น
“ขอบคุณมากครับ ช่วยได้เยอะเลย”โฟลริชรับคำทันที พอขึ้นรถม้าปุ๊ปเนวี่ก็ไม่พูดไม่จาหลับปุ๋ย เหมือนเด็กมากจริงๆ ระหว่างทางโฟลริชก็คุยกับขนขับรถม้าไปเรื่อยๆ ระหว่างที่เค้าทำกิจกรรมต่างๆไปเรื่อยๆโฟลริชนั้นไม่ได้สังเกตความเปลี่ยนแปลงบางอย่างที่เกิดขึ้นกับไข่อีกใบที่เค้าแบกมันอยู่ ซึ่งขณะนี้มันมีขนาดที่ใหญ่กว่าเดิมเล็กน้อยแล้ว
“พึ่งเข้ามาใหม่หรอพ่อหนุ่ม” คนขับรถม้าถามขึ้น เค้าสังเกตุจากชุดที่โฟลริชใส่
“ครับ พึ่งเข้ามาได้เป็นวันที่2”โฟลริชตอบไปตาก็มองวิวริมทางอย่างสบายใจ
“แล้วจะไปทำอะไรในเมืองล่ะ”
“กะจะไปสำรวจเมืองดูน่ะครับว่าผมทำอะไรได้บ้าง”
“อืม ดีๆๆรู้จักหาข้อมูลก่อนทำอะไร”คนขับรถม้ากล่าวชม
“คุณลุงจะไปส่งอะไรหรอครับ”
“ก็พวกผ้าดิบหนังสัตว์ ก็อุปกรณ์ที่ใช้ทำเสื้อผ้านั่นแหละ ทำไมเรอะ”คนขับรถม้าทำหน้าสงสัย
“ไม่มีอะไรครับ ผมไม่ค่อยรู้เรื่องของโลกนี้เท่าไหร่เลยถามไปเรื่อยเปื่อย”โฟลริชยิ้มเจื่อนๆ
/ผู้เล่นโฟลริชพบเมืองแพดเดิ้ลทาวน์/
“เอ้าถึงแล้ว” โฟลริชเงยหน้าขึ้นมาพบเมืองขนาดใหญ่ที่ทำให้สามารถเห็นตั้งแต่ไกลๆได้เลย เค้าปลุกเนวี่ขึ้นมาดู เนวี่ตอนแรกก็สะลึมสะลือเมื่อเห็นเมืองอันสวยงามอยู่ตรงหน้าก็หายง่วงเป็นปลิดทิ้ง ทำท่าทางจะอยากเที่ยวเต็มที่
“โหใหญ่เหมือนกันนะครับเนี่ย” โฟลริชมองไปก็ตื่นเต้นไม่แพ้เนวี่ เพราะนี่เป็นเมืองแรกที่เค้าทั้งคู่ได้พบเจอ
“ข้าส่งแค่นี้นะ”คนขับรถม้ากล่าว
“ขอบคุณมากครับ/ค่ะคุณลุง” โฟลริชกับเนวี่กล่าวขอบคุณคนขับรถม้าอย่างยิ้มแย้มจากนั้นก็แยกย้ายกัน
“เราจะไปไหนกันคะนายท่าน”
“ก่อนอื่นฉันจะเอาของของที่ดรอปเมื่อคืนไปขายก่อนจากนั้นเราจะไปหาซื้อที่พักให้เธอกัน”
โฟลริชเดินไปยังร้านขายเสื้อผ้าเพื่อนำหนังสัตว์ที่เหลือมาขาย หนังหมูป่า190ผืนผืนละ120เฟเซอร์รวมเป็นเงิน22,800เฟเซอร์ จากนั้นก็ไปต่อที่ร้านอาหารเพื่อนำกระดูกหมูป่าที่มีมากจนไม่รู้จะเอาไปทำอะไรขายไป320ชิ้นชิ้นละ90รวมเป็น28,800เฟเซอร์ ต่อด้วยร้านขายยาเขากวางแอปเปิ้ล4เขาเขาละ6,000เฟเซอร์รวมเป็น24,000เฟเซอร์ และยังไปอีกหลายๆร้าน เบ็ดเสร็จวันนี้เขาขายของได้เงินมาทั้งหมด125,600เฟเซอร์นับว่าทำกำไรได้มากทีเดียวจากการล่าแค่คืนเดียวเท่านั้น
“กริ้งๆๆ ยินดีตอนรับค่า” เสียงกระดิ่งของประตูพร้อมเสียงต้อนรับสดใสของพนักงานร้านอุปกรณ์สำหรับมอนสเตอร์
“สวัสดีครับ พอดีผมอยากสอบถามเกี่ยวกับอุปกรณ์เครื่องรางที่ใช้สำหรับเป็นที่ของเหล่า12ผู้พิทักษ์น่ะครับ”
“อุบ คิกๆๆ”พนักงานสาวพยายามกลั้นหัวเราะ
“มีอะไรหรอครับ”โฟลริชงงกับอาการของพนักงาน
“อุปกรณ์แบบนั้นทางร้านเราไม่มีหรอกค่ะแล้ว12ผู้พิทักษ์ก็เป็นแค่ตำนานเท่านั้น แต่ถ้าเป็นสร้อยสำหรับบรรจุสัตว์เลี้ยงน่ะพอมีค่ะ” พนักงานตอบไปขำไป
“ออ งั้นไม่เป็นไรครับขอบคุณมากนะครับ”โฟลริชกล่าวขอบคุณแบบงงๆแล้วจึงเดินออกจากร้านไป
“ถึงว่าล่ะที่ลุงเต่าอินเทอร์เคยบอกไว้ว่าอย่าไปถามคนอื่นเพราะแบบนี้นี่เองเฮ่อ”โฟลริชเข้าใจทันทีว่าคนส่วนใหญ่คิดว่าเรื่องนี้เป็นแค่ตำนานเท่านั้น
“นายท่านรู้ที่อยู่ของผู้พิทักษ์แล้วหรอคะ”เนวี่ถามขึ้นมา
“ยังเลย”
“อ่าว แล้วนายท่านจะต้องการเครื่องรางผู้พิทักษ์มาทำไมล่ะคะ”เนวี่สงสัย
“เธอจะได้มีที่พักไงล่ะ”โฟลริชตอบแบบไม่ได้คิดมาก
“อ๋อแบบนี้นี่เอง แต่เดี๋ยวนะ น..นายท่านเลือกให้ฉันเป็นหนึ่งในผู้พิทักษ์หรอคะ”เนวี่ตาเป็นประกาย
“ก็ใช่นะสิ เธอมีธาตุประจำตัวเป็นธาตุแสงแถมยังเป็นเพื่อนตัวน้อยคนแรกของฉันที่นี่ด้วย เธอนั่นแหละเหมาะที่สุดแล้วที่จะเป็นผู้พิทักษ์ของชั้น”
“กรี๊ดด รักนายท่านที่สุด ฮือๆ”เนวี่ถึงกับกรี๊ดออกมาด้วยความดีใจพูดไปร้องไปมือก็กอดขาของโฟลริชซะแน่น
“วี้งงงง!” ทันใดนั้นเองก็มีแสงวิ่งไปคลุมที่ติ่งหูข้างซ้ายของเค้าปรากฏเป็นต่างหูสีขาวสว่างสดใสมีสัญลักษณ์ของธาตุแสงอยู่ตรงกลางดุดแสงที่ส่องนำทางผู้คนยามหลงทาง
/ผู้เล่นโฟลริชได้รับต่างหูผนึกผู้พิทักษณ์แห่งแสง/
“ถ้าผู้พิชิตทำสัญญากับผู้พิทักษ์คงจะปรากฏเครื่องรางขึ้นมาเองน่ะค่ะ”
“อ่า แค่ทำสัญญาก็พอใช่ไหม แบบนี้เวลาเหนื่อยเธอก็มีที่พักซะทีนะ ฮ่าๆ”โฟลริชพูดขำๆ เพราะเค้ารู้สึกว่าเนวี่ดูง่วงนอนบ่อยเหมือนเด็กจริงๆมาก
“ขอบคุณค่ะนายท่าน ฮิๆ”เนวี่เอาหน้าซุกขาโฟลริชแก้เขิน
หลังจากที่เค้าได้ค้นพบวิธีที่จะได้มาซึ่งเครื่องราง โฟลริชก็สบายใจขึ้นเยอะเพราะตอนแรกเค้าคิดว่าเครื่องรางในตำนานมันต้องแพงมากแน่ๆ T .T
โฟลริชเดินไปทางเหนือของเมืองซึ่งเป็นที่ตั้งของอาคารภารกิจ เค้าต้องการจะสำรวจว่าปกติแล้วพื้นที่การล่าของเกมนี้มีที่ไหนบ้าง เพราะตามปกติแล้วการล่าที่เกิดขึ้นในเกมส่วนใหญ่มักจะเป็นไปตามที่ภารกิจขอให้ไปทำ
พอเข้าไปถึงอาคารภารกิจก็พบว่ามีผู้คนมากมายอยู่ในนั้นเสียงคุยกันอื้ออึง โฟลริชเดินไปที่เค้าเตอร์
“มีอะไรให้รับใช้ครับ” พนักงานคนหนึ่งถามขึ้น
“ผมจะมาสำรวจพื้นที่การล่าน่ะครับ”
“อ๋องั้นเชิญที่บอร์ดภารกิจด้านนู้นได้เลยครับ”พนักงานชี้ไปที่บอร์ดภารกิจที่อยู่ฝั่งซ้ายของเค้าเตอร์
“ขอบคุณครับ” โฟลริชกล่าวขอบคุณแล้วเดินไปยังบอร์ดภารกิจ
“เนวี่บันทึกข้อมูลทั้งหมดแล้วทำสัญลักษณ์บนแผนที่ให้ที ขอแบบละเอียดนะไม่ต้องรีบ”
“ได้ค่ะนายท่าน”
เนวี่ตอนนี้อยู่ในต่างหูสำหรับผนึกผู้พิทักษ์เนื่องจากโฟลริชไม่อยากให้ตัวเค้านั้นเด่นเกินไป จะไม่เด่นได้ยังไงก็เล่นเดินไปไหนมาไหนกับเด็กอายุ4ขวบที่เรียกเค้าว่านายท่านๆ โฟลริชจัดการสั่งให้เนวี่บันทึกทุกอย่างไว้ในแผนที่อย่างเรียบร้อย แค่เพียงเอานิ้วจิ้มที่จุดหมายบนแผนที่ก็จะมีหน้าต่างรายละเอียดที่สร้างจากเวทแสงของเนวี่ปรากฏออกมา โฟลริชพยายามใช้ทุกอย่างที่มีอย่างเต็มประสิทธิภาพที่สุดเสมอ นับเป็นข้อดีที่สำคัญของเค้า
โฟลริชดูแผนที่พร้อมกำหนดเป้าหมายต่อไป เค้าต้องการจะเลื่อนเป็นยศนักผจญภัยก่อนเพื่อจะได้เปลี่ยนอาชีพขั้นแรก การจะเปลี่ยนเป็นยศนักผจญภัยนั้นเค้าต้องมีระดับอยู่ที่20ในยศนักเดินทางก่อน ปัจจุบันเค้าเป็นนักเดินทางระดับ12เหลืออีกแค่8ระดับเท่านั้นก็จะบรรลุเป้าหมายแรก
โฟลริชซื้อของที่จำเป็นต่างๆ อาทิเช่นอุปกรณ์ทำอาหารหรืออุปกรณ์ที่ใช้ในการเอาตัวรอดในป่าเป็นต้น สำหรับการเดินทางจากนั้นเค้าก็มุ่งหน้าไปที่แรกที่เค้าทำเครื่องหมายไว้นั่นคือ “เหมืองแร่แพดเดิ้ลไมน์” เป็นดันเจี้ยนที่ลึก13ชั้นแต่ปัจจุบันยังไม่มีใครไปถึงชั้นที่10ได้เลยเนื่องจากยิ่งลึกมอนสเตอร์จะยิ่งดุร้ายและแข็งแกร่ง ชั้นแรกๆเหมาะจะใช้เป็นที่ในการเก็บเลเวลแถมมอนสเตอร์ยังดรอปแร่ที่มีราคาค่อนข้างสูงอีกด้วย นับเป็นที่เก็บเลเวลยอดนิยมเลยทีเดียว แต่นั่นไม่ใช่เป้าหมายหลักของหนุ่มน้อยคนนี้แน่นอน
“เอาล่ะมาเริ่มกันเถอะเนวี่ ค้นหาช่องทางลับและสมบัติลับทั้งหมดในเหมืองนี้ หึหึหึหึ” โฟลริชทำหน้าเจ้าเล่ห์แบบสุดๆ
เนวี่ถึงแม้จะไม่มีทักษะสำหรับการต่อสู้เลย แต่ถ้าเรื่องการสำรวจแล้วล่ะก็ถือว่าเป็นเผ่าพันธุ์ที่มีค่ามาก เพราะทักษะที่สามารถใช้แสงนำร่องได้จึงทำให้รู้ลักษณะพื้นที่รอบตัวได้อย่างดี จึงไม่แปลกที่เป็นไข่ระดับ SSS
หลังจากได้สถานที่ซ่อนสมบัติลับในดันเจี้ยนนี้ทุกซอกทุกมุมแล้วโฟลริชก็เริ่มออกปฏิบัติการทันที เค้าเดินไปที่ทางลงเหมืองเพื่อไปชั้นที่ลึกกว่านั้น ชั้นแรกนั้นมอนสเตอร์จะอยู่ที่ระดับ5-10
ชั้นที่สอง11-20 โฟลริชตัดสินใจลงไปอีกชั้นคือชั้นที่สามซึ่งมอนสเตอร์จะเริ่มเก่งมากขึ้นด้วยระดับ21-30
ชั้นที่3
/ผู้เล่นโฟลริชพบรังตุ่นนักขุด/
/ผู้เล่นโฟลริชพบตุ่นนักขุดระดับ22/
/ผู้เล่นโฟลริชพบตุ่นนักรบระดับ24/
/ผู้เล่นโฟลริชพบตุ่นนักขว้างระดับ26/…..
ภาพที่เค้าเห็นตั้งแต่แรกเข้ามาในชั้นนี้เหมือนภาพมหาสงครามของตุ่นกับมนุษย์ หลายคนอาจจินตนาการภาพการเก็บเลเวลแบบเกมเดิมๆที่1-1กับมอนสเตอร์หรือไม่ก็ลากมารวมๆกันแล้วลงมหาเวททีเดียว คงยากที่จะใช้กับที่นี่เพราะมอนสเตอร์มีภูมิปัญญาค่อนข้างสูงและมีการพัฒนาศักยภาพอยู่ตลอดเวลา เล่นไปทำร้ายพวกพ้องมันเข้าเป็นใครก็ทนไม่ได้ต้องปกป้องกันและกันเป็นธรรมดา ภาพที่เห็นเลยกลายเป็นสงครามที่ต่างคนต่างสู้เพื่อมีชีวิตรอด บางคนมาล่าคนเดียวถูกตุ่นรุมฆ่าตายอย่างน่าอนาถ บางคนมากับปาตี้ก็อยู่ได้ยาวหน่อยมีนักดาบที่เลือดเยอะยืนชนให้ มีฮีลเลอร์คอยรักษาคนในทีม มีนักเวทกับนักธนูยิงสนับสนุน แต่ตุ่นก็ไม่ยอมแพ้ตัวที่เข้าไปไม่ถึงทัพหน้าก็หยิบหินมาปาสนับสนุนเพื่อนและครอบครัวของมัน เรียกได้ว่าถ้าฝีมือดีจริงไม่ถึง5วินาทีถึงฆาตแน่นอน เพราะฉะนั้นตั้งแต่ชั้นนี้ไปจึงเหมาะสำหรับแค่คนที่เปลี่ยนอาชีพอย่างน้อยขั้นหนึ่งแล้วเท่านั้น และจะให้ดีต้องมาเป็นปาร์ตี้ด้วย
โฟลริชพยายามรีบวิ่งฝ่าวงล้อมออกไประหว่างทางต้องคอยหลบก้อนหินที่ตุ่นนักขว้างปามา เค้าวิ่งไปตามทางที่เนวี่คอยกระซิบบอกอย่างแม่นยำ แต่แล้วเค้าก็เจอกลุ่มตุ่นนักรบวิ่งมาขวาง
“ควับๆๆๆๆ”
ไม่ทันได้พูดจาตุ่นนักรบหวดพิคแอค(อุปกรณ์ที่ใช้ในการขุดเจาะแร่)ใส่เค้าทันที
“แฮมมอส! แก๊งๆ!”
โฟลริชเรียกแฮมมอสออกมากันได้เฉียดฉิว
“ปล่อยผมไปเถอะครับผมไม่ได้มาหาเรื่อง”ขณะที่ปะทะกันอยู่โฟลริชก็ลงพยายามเจรจาดู เค้าอยากหลีกเลี่ยงการต่อสู้ได้มากที่สุดเพราะเนื่องจากตัวเองยังเลเวลน้อยอยู่
“อย่ามาโยกโย้! พวกเวิสรบกับเผ่าพันธุ์ของข้ามาตลอดและแย่งชิงสิ่งที่พวกเราลงแรงขุดมาได้ ไม่มีทางที่พวกแกจะมาดีไปได้หรอก ตายซะ!!” ตุ่นนักขุดตัวหนึ่งตะโกนกลับมาด้วยความอาฆาตแค้น
“แก๊งๆๆๆๆ”
โฟลริชพยายามไม่ตอบโต้อะไรเพียงใช้แฮมมอสปัดป้องเท่านั้น(จริงๆคือสู้ไม่ไหวมากกว่า)
“ผมไม่ใช่พวกเวิสผมเป็นลูกครึ่ง ไม่งั้นเราจะคุยกันรู้เรื่องได้ไง”โฟลริชพยายามเจรจาต่อในใจเริ่มคิดว่าจะทนไม่ไหวแล้วถ้าต้องตั้งรับแบบนี้ไม่โดนเฉาะตายก็เหนื่อยตายซะก่อน “ตายย!! แก๊งๆๆ” เหล่าตุ่นไม่ฟังอะไรทั้งนั้นยังคงโจมตีอยู่เรื่อย จนโฟลริชเริ่มทนไม่ไหว
“จะเอาอย่างนี้ใช่ไหม ได้!! เนวี่บอลแสง”
“ไฮเปอแฟลชบอล”
“แว๊บ!ฟูมมมมมมมมมม!!”
ทันที่ที่สั่งการเนวี่ก็พุ่งมาจากต่างหูข้างซ้ายแล้วร่ายบอลแสงขนาดมหึมา รัศมีความสว่างนั้น
คลอบคลุมไปทั้งถ้ำทำให้ทุกสิ่งมีชีวิตในชั้นนี้มองไม่เห็นไปชั่วขณะ ยิ่งเป็นพวกตุ่นที่ไม่ค่อยชอบแสงแล้วยิ่งมึนไปนานเลย
เป็นการพลิกแพลงทักษะที่ยอดเยี่ยมมาก สกิลที่ปกติใช้ส่องแสงนำทางในระยะไกล ถ้ามาอยู่ต่อหน้าก็ทำให้ลืมตาลำบากได้เหมือนกัน ยิ่งเป็นตุ่นที่แพ้แสงแล้วยิ่งได้รับผลกระทบที่รุนแรงอย่างคาดไม่ถึง
“ขอโทษทีนะพ่อตุ่นขี้โมโห ฉันไม่ได้อยากจะทำร้ายพวกแกเลย” โฟลริชที่รู้งานหลับตาไว้จึงเป็นคนเดียวที่รอดจากบอลแสงแสนแสบตานั้นมาได้ เค้ารีบวิ่งสุดชีวิตไปที่ปลายสุดของถ้ำโดยมีเนวี่วิ่งตามอยู่ติดๆ
“สปีดบูต!”
เนวี่ใช้สกิลเพิ่มความเร็วในการเดินทางที่ให้ตัวเธอเองและนายท่านของเธอด้วย ตอนนี้โฟลริชกับเนวี่เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วจนใกล้จะถึงที่หมายแล้วทันใดนั้นเอง
“ครึกๆๆๆ ตูม!”
“เหวออออออออออออออ”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดด”
ทั้งสองก็ตกลงไปในโพรงที่ใหญ่มาก ทั้งคู่ไหลไปตามทางเหมือนลู่ในสวนน้ำก็ไม่ปาน
“กรี๊ดดดดด”
“เหวอออออ อุก!”
ผ่านไป5นาทีเค้าก็มาหยุดอยู่ที่ไหนสักแห่ง โฟลริชถึงพื้นก่อนเลยโดนเนวี่หล่นลงมาทับตามระเบียบ
“โอยจุกเลยแฮะ เนวี่ขอไฟหน่อย”
“แลนเทิลไลท์” เนวี่ใช้เวทธาตุแสงของเธอ ปรากฏเป็นตะเกียงแสงลอยขึ้นมาส่องแสงสว่างอ่อนๆไปรอบๆ
“โอ้โห!!!!!!”
ทันทีที่มีแสงสว่างส่องลงมาโฟลริชก็พบกับสิ่งที่ทำให้เค้าต้องร้องเสียงหลง นั่นคือสมบัติกองมหึมาที่เยอะจนไม่รู้จะอธิบายยังไง มีทั้งอาวุธและชุดเกราะแปลกๆมากมาย ยาชนิดต่างๆและเงินสกุลเฟเซอร์ไม่ทราบจำนวนที่แน่นอนแต่น่าจะหลายล้านอยู่
“เก็บของอัตโนมัติ” โฟลริชเปลี่ยนการตั้งค่าในหน้าจอระบบจากเลือกของเองเป็นเก็บของอัตโนมัติ
“ฟูบบบบบบบบบบ” ทันทีที่ตั้งค่าใหม่ของทุกอย่างก็ถูกสูบเข้าไปในกระเป๋า(อวกาศ)[S]ของเค้า
ผ่านไป40นาทีของทุกอย่างในห้องก็หายเข้าไปในกระเป๋าของเค้าจนหมดเกลี้ยงไม่เหลือแม้แต่เหรียญซักเหรียญ โฟลริชลองเปิดหน้าต่างสิ่งของขึ้นมาดูพบว่าตอนนี้เค้ามีเงิน
“9,700,009,805,154 เฟเซอร์!!!!!! คุณพระ!!”
โฟลริชตะโกนออกมาเสียงดังไปทั้งหลุมด้วยความตกใจที่เค้าดันรวยไม่รู้ตัว ขนาดกิลที่เป็นอันดับ1ในลูนาเทียตอนนี้ยังมีทรัพย์สินไม่ถึง1000ล้านเฟเซอร์เลย โฟลริชขึ้นแท่นผู้เล่นที่รวยที่สุดไปซะแล้ว
“ดีล่ะ แบบนี้สัญญาที่ให้ไว้ก็ง่ายขึ้นอีกนิดล่ะ”
“แล้วเราจะออกจากที่นี่ยังไงคะนายท่าน”เนวี่ถามเข้าประเด็นสำคัญ
“เออมัวแต่ดีใจลืมนึกถึงเรื่องนี้เลย ตอนนี้เราอยู่ที่ไหนของเหมืองเนวี่”
“ขณะนี้เราอยู่ที่ชั้น12ค่ะ เกือบจะชั้นที่ลึกที่สุดเลยนะคะเนี่ย ในใบภารกิจที่นายท่านให้บันทึกไว้มีภารกิจที่ต้องเข้าไปเอาเขี้ยวของบอสคิงเดม่อนเวิร์มด้วยนะคะ”
“อ้าวหรอแล้วตอนนี้มันอยู่ที่ไหนล่ะ” โฟลริชกะว่าไหนๆก็มาแล้วลองทำภารกิจยากๆดูบ้างหวังว่าคงไม่ยากเกินไปนะ อีกอย่างจะได้เพิ่มระดับไปในตัวด้วย แต่จริงๆแล้วเค้าคิดผิดมหัน
“มันอยู่ที่รังในชั้น12ค่ะ”
“หารังมันเจอแล้วหรอ”โฟลริชทำหน้าดีใจ
“จ..เจอแล้วค่ะ”เนวี่มองแผนที่สั่นๆ
“งั้นเราไปที่รังมันกันเถอะเสร็จแล้วจะได้หาทางออกกัน”
โฟลริชกำลังจะออกเดินแต่เนวี่ก็ดึงไว้ซะก่อน
“ที่นี่แหละค่ะรังของมัน”
“ครึกๆๆๆๆๆๆๆ กรี๊ซซซซซซซซซซซซ”
/ผู้เล่นโฟลริชพบบอสคิงเดม่อนเวิร์มขั้นนักรบระดับ20/
ไม่ทันขาดคำเจ้าถิ่นก็มุดลงดินกลับรังมาหาสมบัติสุดที่รักของมัน ขนาดตัวของบอสหนอนตัวนี้นั้นไม่ธรรมดาเลยลำตัวสูงเกือบจะเท่าตึก4ชั้น เขี้ยวแหลมคมอันตรายสามารถเจาะชั้นหินได้ง่ายๆลำตัวสีดำสนิทพร้อมส่งกลิ่นเมือกอันไม่พึงประสงค์ไปทั่ว
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนโฟลริชบอกขอไฟหน่อยเกือบเผลอเล่นมุขจนเสียเนื้อเรื่องละ
"เนวี่ขอไฟหน่อย"
"นี่ค่ะ"เนวี่ส่งไฟแช็คให้
"อืมขอบใจ จะบ้าหรอ! ไม่ได้จะสูบบุหรี่"โฟลริชเขวี้ยงไฟแช็คทิ้งไป
ความคิดเห็น