...

ลำดับตอนที่ #1 : Chapter#1 ความโชคดีในความโชคร้าย

Chapter#1

“ความโชคดีในความโชคร้าย”

 “กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง”เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น แล้วก็มีเสียงเด็กผู้ชายคนหนึ่ง หาว ขึ้นมาเสียงของผู้ชายคนนั้นคือ ยูคิมูระ ยูคิมูระได้พึมพำกับตัวเองว่า

“หืม 6:30 นาที แล้วงั้นหรอต้องรีบหน่อยล่ะกันวันนี้”

              ยูคิมูระได้เดินลงจากห้องนอนของเขาไปในห้องครัวที่คิดว่าพ่อของเขาจะอยู่ เมื่อยูคิมูระเปิดประตูเข้าห้องครัวไปเขาได้พบกับห้องที่ว่างเปล่าและโน๊ตที่อยู่บนตู้เย็นเขาจึงหยิบขึ้นมาอ่าน และด้วยความสงสัยว่าเป็นโน๊ตของใคร จึงดึงมา อ่าน แล้วข้อความข้างในมีเนื้อหาดังนี้

“โอ้ส ยูคิ วันนี้พอดีพ่อมีธุระเรื่องงาน ส่วนเรื่องวันเกิดลูกในวันนี้นั้นพ่อต้องขอโทษด้วยจริงนะเพราะพ่อนั้นต้องรีบไปทำงานที่ ต่างประเทศนะ แต่ปีหน้าพ่อไม่พลาดแน่นอน ส่วนเวลากลับนั้นก็ไม่นอนเหมือนเดิมนะลูก แต่จะกลับไปหาลูกแน่นอนนะ ^^ จากคุณพ่อ”

            พอผมอ่านข้อความเสร็จผมรู้สึกว่า เอือมระอากับคำพูดของพ่อของผมแบบนี้มากผมเริ่มจะชินแล้วเพราะตั้งแต่ผมอายุได้ 11 ปี ผมก็เริ่มที่จะอาศัยอยู่คนเดียวแล้วเพราะพ่อผมต้องออกไปทำงานที่ต่างประเทศอยู่บ่อยๆ ด้วยเหตุผลนี้จึงทำให้ผมนั้น มีทักษะทางงานบ้านมากกว่าพวกผู้ชายทั่วไปด้วย แต่สาเหตุที่ผมนั้นฝังใจกับเรื่องที่ผมถูกแกล้งนั้นมันพึ่งเริ่มเมื่อตอนที่ผมขึ้นมัธยมต้นปี 2 ปีที่ความเลวร้ายเริ่มเข้ามาในชีวิตของผม ผมไม่อยากถึงนึกมันอีกเลย และฮิเดโยชิก็พูดขึ้นมาว่า

“อ๊ะ นี้มัน จะเข้าเรียนแล้วนี้นาต้องรีบแล้ว”

         เมื่อฮิเดโยชิมาถึงห้องเรียนฮิเดโยชิ ก็คิดในใจว่าเฮ้อมาทันโฮมรูมพอดี  และก็มีอาจารย์ผู้หญิงคนนึงเข้ามาเธอเป็นคนที่มีรูปร่างและหน้าตาที่ดีมากทำให้นักเรียนชายทั้งห้องถึงกับคึกคักขึ้นมาทันที แต่สำหรับผมเฉยๆมาก เลยเพราะเธอไม่ใช่ สเป็คผมเลย เธอก็แนะนำตัวด้วยเสียงหวาน

“สวัสดีจ๊ะ นักเรียนทุกคน ครูชื่อ มิยูกิ โซระ นะ ยังไงก็ขอฝากตัวในภาคเรียนนี้ด้วยนะ นักเรียนทุกคน ถึงเห็นอาจารย์หน้าเด็กขนาดนี้แต่จริงๆแล้ว อาจารย์ก็มีลูก 2 แล้วนะ”

         ทั้งห้องถึงกับตะลึงรวมถึงผมด้วยถึงกับตะลึงกับอะไรคุณแม่ลูก 2 แล้วแต่หน้ากับรูปร่างอย่างกับ นักศึกษามหาลัยที่ พึ่งจบมาได้ปี1-2ปีล่ะ ฟร่ะเนี้ย แต่สิ่งที่ผมสัมผัสได้แปลกๆก็คือ สัมผัสเสียวสันหลังเหมือนกับสัตว์กินกำลังจ้องเหยื่อที่อ่อนแอกว่ายังไงยังงั้นเลย มันไม่ได้มาจากด้านหน้าแน่นอนเพราะด้านหน้านักเรียนทุกคนต่างจับจ้องไปที่อาจารย์ มิยูกิ แน่นอน แต่สัมผัส ที่ผมสัมผัสได้มันมาจากด้านหลังอ่ะซิ ผมพยายามรวบรวมความกล้าแล้วหันไปผมก็พบกับคนที่ผมไม่อยากเจอที่สุด คนที่ทำให้ผมต้องทนทุกข์ตลอด 2 ปีตอนมัธยมต้น เธอก็ทักผมมาว่า

“สวัสดีจ๊ะ ยูคิคุง”

   รอยยิ้มที่มี เลศนัยที่คุ้นเคยนี้ เธอคือ โอคิมูระ โคกะ

“คะ คะ คะ คุณ โอคิมูระ มาทำอะไรที่นี้หรอครับ”

   เธอคนนี้ที่ให้ผมเจอฝันร้ายเมื่อ ตอน ม.ต้น เธอก็ตอบด้วยน้ำเสียงเรียบว่า

“ก็มาเรียนสิจ๊ะ แล้วก็เคยบอกแล้วไงล่ะว่า หนีฉันนะไม่รอดหรอกนะจ๊ะยูคิมุระคุง”

คำพูดสุดท้ายที่แสนน่ากลัว ผมรวบรวมความกล้า ที่จะขอพูดบางคำกับ โอคิมูระ

“เอ่อ คุณโอคิมูระ เดี๋ยวตอนพักเที่ยงช่วยไปคุยกับผม ที่ดาดฟ้าหน่อยได้ไหมครับ”

โอคิมูระก็ตอบกลับมาว่า

“ก็ได้นะ”

เสียงออดดังขึ้นผมก็หันไปแล้วก็ แล้วผมก็ขึ้นไปบนด่านฟ้าของ โรงเรียน ตอนที่ผมขึ้นไปนั้นผมก็พบกับผู้หญิงที่มีผมสีดำเหมือนกับท้องฟ้ายามค่ำคืน และผมที่ยาวไปจนปกคลุมแผ่นหลังได้ทั้งหมด ใบหน้าที่ดูเป็น รอยยิ้มและแววตาที่ดูเป็นมิตร เธอคือ โอคิมูระ โคกะ จะบอกว่าเป็นเพื่อนสมัยเด็กของผมก็ได้เพราะผมรู้จักกับเธอมาตั้งแต่สมัยประถม1 ยูคิมูระได้เอ่ยปากออกมาเพื่อถาม
“ผมขออะไรอย่างนึงสิครับ คุณโอคิมูระ อย่าเอาเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอน มัธยมต้นช่วยอย่าไปบอก คนอื่นได้ไหมครับ”
ยูคิมูระได้โค้งตัวขอด้วยความหวังที่จะไม่ให้ความลับของเขาที่เคยเกิดขึ้นนั้น รั่วไหล โคกะได้ตอบกลับยูคิมูระไปว่า
“ก็ได้นะค่ะแต่ชั้นมีข้อแรกเปลี่ยนว่าคือ หนึ่ง คุณต้องเลิกเรียกฉันว่า คุณโอคิมูระ ให้เรียกฉันเหมือนเมื่อก่อน”

แล้วยูคิมูระกล่าวขึ้นมาอย่างตกใจว่า

 “ห่ะ….เมื่อก่อน จะให้เรียกแค่ชื่อเธอเฉยๆเนี่ยนะ มันจะดูไม่มีกับเธอเอานะ”

แล้วโคกะก็พูดแทรกขึ้นมา ด้วยน้ำเสียงที่เหมือนจะบอกว่า ฉันเตือนนายแล้วนะ ว่า

“หรือจะให้ฉันพูดเรื่องเมื่อตอนมัธยมต้นให้ คนในห้องฟังหรอ”

แล้วยูคิมูระก็พูดมาด้วยน้ำเสียงที่ตกใจว่า

“โอเค โอเค จะให้ทำอะไรก็ได้แต่ขอร้องล่ะอย่าเอาเรื่องมัธยมต้นมาพูด อีกเลยได้ไหมจะให้เรียกว่า คุณ โคกะ สินะ”

โคกะก็ทำหน้าแบบบึ้งแล้วก็พูดว่า

“ ให้มันเป็นกันเองกว่านี้หน่อยสิ ยูคิมูระ ”

แล้วยูคิมูระก็พูดขึ้นมาว่า

“คะ..คะ..คะ..โคกะ”

“ดีมากเลย ยูคิมูระคุง อ่อแล้วก็ถ้าหากนายไม่ทำตามคำสั่ง ฉันล่ะก็ฉันจะบอกเรื่องตอนสมัยมัธยมต้นของนายกลับทุกคนไปล่ะ บาย”

ยูคิมูระได้แต่คิดในใจว่า “นี้เราจะต้องกลายเป็นเบ๊ คนอื่นงั้นหรอ”

ยูคิมูระได้แค่เดินคอตกจากลงบันไดไปยังห้องเรียนก่อนที่ ออดจะดังอีกครั้งนึง

เวลาผ่านไปจนถึงเวลาเลิกเรียน

ยูคิมูระไม่ได้บิดขี้เกียจแล้วเก็บของเพราะยูคิมูระนั้นไม่มีชมรมและเนื่องจากยูคิมูระที่บ้านไม่มีใครอยู่บ้านดังนั้น ยูคิมูระจึงต้องเตรียมอาหารเอาไว้กินมื้อเย็น ยูคิมูระพึมพำกับตัวเองว่า

         “อืมวันนี้กินอะไรดีนะจะทำอะไรกินหรือจะซื้อข้าวกล่องจากร้านสะดวกซื้อกินดีนะ เอาเป็นว่ากลับบ้านก่อนดีกว่าเดียวค่อยออกไปซื้อล่ะกันตอนคิดออก”

ระหว่างทางยูคิมูระก็นึกถึงแต่ภาพของผู้หญิงที่เจอกันเมื่อวาน แล้วพึมพำกับตัวเองว่า

        “ถ้ารู้จักกับเธอคนนั้นคงดีนะ น่าจะนิสัยดีกว่ายัยโคกะด้วยพูดแล้วยังแค้น ยัยนั้นไม่หายเลย ปล่อยวาง ปล่อยวาง ยูคิมูระแล้วยัยนั้นมีชมรมรึเปล่านะเห็นหายไปเลย พอหมดเสียงออด ช่างเหอะไม่ใช่ธุระของเราอยู่แล้วล่ะ”

หลังจากนั้นทางยูคิมูระก็เดินกลับบ้านทันที เมื่อยูคิมูระถึงบ้านเมื่อยูคิมูระลองเปิดก็พบว่าประตูบ้านนั้นไม่ได้ล็อค ด้วยความตกใจของยูคิมูระที่คิดว่ามีคนจะมาขโมยของที่บ้านรึเปล่าจึงรีบเปิดประตูแล้วพุ่งพรวดเข้าไปในบ้านทันที แล้วทางยูคิมูระก็ชนกับคน คนหนึ่งทั้งยูติมูระและคนที่ถูกชนต่าง ล้มอยู่กับพื้น ผู้ที่ชนกับยูคิมูระเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง

จบ chapter#1 “ความโชคดีในความโชคร้าย”

ปัจฉิมบท

อ่าห์ หลังจากไม่ได้ทำต่อจาก chapter#0 มานานแล้วผมพึ่งว่างมาเขียนต่อให้เสร็จเมื่อไม่นานมานี้จริงนะติดธุระจริงไม่ได้อู๋ไปตี dota2 หรือทำอย่างอื่นอยู่เลยนะครับ ก็สำหรับตอนนี้ก็จะเป็นการกล่าวถึงตัวละครหลักตัวที่2แล้วก็ยังทิ้งปมใหญ่ไว้ว่าคนที่ชนกับพระเอกของเราคือใครกันก็ยังไงติดต่อได้กับ chapter#2 ที่อาจจะออกมาเร็วๆนี้ ไม่น่าจะเหมือน chapter#1 ที่ทิ้งช่วงกับทาง chapter#0 นานเป็นเดือนๆหรอกนะครับยังก็รอติดตามต่อไปได้

Neko-Sama