...

Chapter#0

“การพานพบ”

“นี้ๆ ยูคิมูระคุง”  

ยูคิมูระก็ตอบเสียงของเด็กผู้หญิงคนนั้นไปว่า

“มีอะไรงั้นหรอ…”

แล้วเสียงผู้หญิงคนนั้นก็ตอบกลับมาว่า

“นี้ยูคิมูระคุงในอนาคตช่วยแต่งงานกับฉันจะได้ไหมล่ะ”  

ยูคิมูระก็ตอบกลับไปอย่างมันใจว่า “แน่นอนอยู่แล้วไม่ว่าอย่างไรฉันก็จะแต่งงานเพียงแต่เธอเท่านั้น”

แล้วเสียงผู้หญิงคนนั้นก็ตอบกับมาว่า “งั้นเรามาเกี่ยวก้อยสัญญากันนะ”

แล้วผู้หญิงคนนั้นก็ยื่นนิ้วก้อยมาที่ยูคิมูระ ยูคิมูระก็จึงยื่นนิ้วก้อยกลับไปแล้วทั้งสองก็เกี่ยวก้อยกันพร้อมพูดว่า “สัญญานะ สัญญานะ ถ้าใครไม่ทำตามต้องกลืนเข็มพันเล่ม”

แล้วยูคิมูระก็พูดออกมาว่า  “ฉันจะไม่มีวันลืมเธอแน่นอน”

    และก็มีเสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น “กริ้ง กริ้ง กริ้ง”

แล้วก็มีเสียงมาจากเด็กผู้ชายคนหนึ่งหาวขึ้นพร้อมพูดขึ้นมาว่า “8 โมงแล้วหรอเนี้ย”

เด็กผู้ชายคนนั้นคือ นานาเสะ ยูคิมูระ ด้วยรูปร่างที่สูงเพียง 160 เซนติเมตร เส้ยผมและดวงตาโตกลม สีดำ และมีหน้าตาที่หวานจนคล้ายผู้หญิงทำให้ยูคิมูระถูกล้อและแกล้งบ่อยในโรงเรียนเก่าของเขา และในวันพรุ่งนี้เขาได้เลือกที่จะทำตัวให้ไม่เป็นที่สนใจด้วยวิธีต่างทรงผมทรงใหม่แม้แต่การสวมแว่นก็ด้วย และ ยูคิมูระก็พูดขึ้นมาว่า

“รีบๆออกจากบ้านดีกว่าเพราะเดี๋ยวต้องไปรับพ่อที่สนามบินอีก” หลังจากเขาอาบน้ำแล้วแต่งชุดไปรเวท เพื่อจะไปรับพ่อ  ในการที่จะเดินทางไป สนามบิน นั้นผมต้องเดินไปขึ้น รถโดยสาร ไปทีสนามบิน หลังจากกินอาหารเสร็จ ยูคิมูระจึงได้เหลือบมองนาฬิกา

แล้วเขาก็ตะโกนออกมาว่า “เห้ย นี้มันจะถึงเวลาแล้วนี้หว่าต้องรีบออกไปแล้ว”

และยูคิมูระก็วิ่งออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็ว  ถึงแม้จะเป็นห่วงเรื่องน่าตาตัวเองอยู่บ้างก็ตามว่าออกไปสภาพนี้จะเป็นอะไรไหม แต่ก็ไม่มีเวลามาแต่งตัวด้วย ป้ายรถโดยสาร นั้นอยู่ห่างจาก สถานีรถไฟประมาณ 10 เมตรได้จึงเวลา เดินไปป้ายรถโดยสาร อาจจะโดนพบเจอได้ จึงทำให้ยูคิมูระ

กังวลเรื่องนี้อยู่ แต่ในเมื่อเขาได้มองนาฬิกาข้อมือก็พบว่า อีก 30 นาที นี้พ่อก็จะลงสนามบินแล้ว และระหว่างที่เดินผ่านสถานีรถไฟ เขาก็เห็นว่าผู้ชายทุกคนกำลังมองไปยังที่ตั้งของหอนาฬิกาหน้าสถานีอยู่ เนื่องจากยูคิมูระไม่มองไปทางนั้นเลย ด้วยความสงสัยของเขาจึงหันไปดู และ

ก็พบกับผู้หญิงที่มีรูปร่างเล็กและดูบอบบางมาก ผิวสีขาวเหมือน หิมะ ริมฝีปากสีชมพูเหมือนดอกซากุระ และผมสีดำที่เหมือนกับท้องฟ้ายามค่ำคืน นั้นเอง และดวงตาที่ดึงดูดคนเมื่อมองเขาไปเหมือนตกไปอยู่ในภวังค์ของเธอ

และอยู่ดีๆก็มีเสียงของเมล์เข้ามาที่โทรศัพท์ของ ยูคิมูระ ทำให้เขาหลุดจากภวังค์นั้น ยูคิมูระ ได้พูดขึ้นมาว่า

“หืมเมล์จากพ่อหรอ มีอะไรงั้นหรอเนี้ย? ”

ยูคิมูระ ลูกรักของพ่อวันนี้พ่อมีนัดกับเพื่อนเก่าของพ่อที่เขาพึ่งกลับมา โตเกียว ดังนั้น พ่อจึงขอโทษที่เรียกลูกมาด้วยนะ ปุแหะ ^ ^”  

ผมจึงทำสีหน้าเซ็งๆ แล้ว อยากเมล์กลับ ไปถามว่า “ถึงคุณพ่อ ที่เคารพ แล้วทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้ แล้ว “ปุแหะ” มันคืออะไรฟร่ะครับ  คุณพ่อ”

และดังนั้นยูคิมูระจึงตรงกลับบ้านไปในทันทีและรอเพื่อที่พ่อจะกลับมาจะได้คุยกันหน่อย และเขาก็นึกถึงผู้หญิงผมดำคนนั้นอีกที เมื่อมองไปที่หอนาฬิกา เขาก็ไม่พบเธอคนนั้นแล้ว ยูคิมูระจึงถอนหายใจ เฮือกใหญ่ออกมาแล้วพึมพำกับตัวเองว่า

 “คงไม่มีโอกาสจะพบเธอคนนั้นอีกแล้วมั้งเนี่ย”

จบ
Chapter #0

ปัจฉิมบท

               นิยายเรื่องผมพึ่งจะเคยทำเป็นเรื่องแรกดังนั้นอาจมีคำที่ผิดพลาดบ้างในบางประการ อย่างไรก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะครับ ขอให้ทุกท่านได้เพลิดเพลินกับการอ่านนิยายเรื่องนี้ด้วยนะครับ

Neko-Sama