ทดสอบนิยายจีน (ยังไม่มีชื่อ)

ช่วงเวลาเสี่ยวเสว่ ยามจื่อ ณ มณฑล ชิงไห่

นี่เป็นช่วงฤดูที่หิมะตกหนัก ทุกพื้นที่ขาวโพลนไปหมด แสงจากดวงจันทร์ไม่สว่างมากนักเพราะโดนเมฆปกคลุมไปเกือบหมดอีกทั้งเป็นเป็นช่วงข้างแรมในเวลานี้ แต่ขนาดนี้รอบด้านของเด็กชายคนหนึ่งยังสามารเห็นได้ค่อนข้างจะชัดเจนว่าหิมะที่ล้อรอบตัวมันอยู่นั้นสูงท่วมเข่าของมันแล้ว เด็กน้อยอายุอานามราว 11 ขวบปี อยู่ในชุดหนังสัตว์มีขุนปุ่ยหนาถูกสวมใส่อย่างรัดกุม มือข้างขวาของมันถือไว้ด้วยท่อนไม้ที่มีเปลวไฟลุกลามอยู่ แต่หากแสงจากคบไฟในมือของมันนั้นไม่สามารถที่จะส่องสว่างได้ขนาดนี้ แต่หากเป็นบ้านหลังหนึ่งที่อยู่เบื้องหน้าของมันต่างหากที่ส่องแสงสว่างไปทั่ว แสงสีส้มที่ลามเสียไปทั่วบ้านหลังนี้ส่องสว่าง ให้เห็นถึงคราบน้ำตาที่เกือบจะเหือดแห้งหมดแล้วของเด็กน้อยนี้ 

มันเคยร่ำไห้ แต่ตอนนี้มันไม่แล้ว ดวงตาของมันยังคงจ้องไปเบื้องหน้า ตาสีดำคลับทั้งสองดวง ยามนี้ยากที่จะบ่งบอกถึงอารมณ์ของมันได้ เพราะถ้ามองดูดีๆแล้วสายตาของมันเหมือนหนึ่งนิ่งหนึ่งเคลื่อนไหว บ่งบอกถึงอารมณ์ที่กำลังสับสนอย่างมากของมัน หากถามว่าว่าทำไมไฟถึงไหม้บ้าน ต้องถามมันเพราะมันเป็นคนจุดไฟเผาบ้านนี้เอง  

ปากของมันขมุบขมิบของมันเหมือนท่องมนต์อะไรบางอย่างหากแต่ไม่ได้ยินเสียงที่เล็ดรอดออกมาเพราะเสียงไม้ที่แตกดังเปรี๊ยะ เป็นระยะๆกลบเสียงทุกอย่างในระยะ 5 วา แม้แต่เสียงนกหนูแมลงในบริเวณรอบๆสิ่งที่เคยเป็นบ้านของมัน คงมีแต่ต้องเดินไฟใกล้ๆและเอาหูไปจ่อที่ใกล้ๆปากมันเท่านั้นถึงจะได้ยิน

ตอนนี้ยามเหม่า ไฟที่ไหม้บ้านและคบไฟมอดลงแล้ว แสงแห่งรุ่งอรุณเริ่มสาดส่องมาแล้ว เสียงรอบข้างก็สงบลงแล้ว แต่หากว่ามันยังคงยืนอยู่ที่เดิม ปากยังคงพัมพำอยู่เหมือนเดิม 

"ข้าขอโทษ ข้าขอโทษ ข้าขอโทษ" นี่หรือคำที่มันพูดมาตลอดคืน มันขอโทษใคร? มันขอโทษทำไม ขณะนี้คงมีแต่มันเท่านั้นที่รู้