Poseidon & Apollo รักร้ายๆของนายเลือดผสม

บทนำ

            สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ ‘โรดินเนีย’ อายุ 22 ต้นๆ และตอนนี้ฉันกำลังยืนอยู่ในโรงเรียนของฉัน เรียนไม่เก่ง อ่านหนังสือภาษาไทยไม่ค่อยจะออก จะต้องมองตัวหนังสือแบบเพ่งนานๆ ทำให้ฉันสอบตกทุกวิชา แต่ที่น่าเศร้า คือ ฉันไม่มีเพื่อนสนิทเลย เพราะ ทุกคนคิดว่าฉันเป็นตัวประหลาด ล่าสุด เพื่อนสนิทของฉันได้ตายลงอย่างไม่ทราบสาเหตุในบ้านของตัวเอง หลังจากที่ฉันพาเพื่อนไปเลี้ยงข้าว แต่คนที่ผ่านมาในชีวิตฉันไม่ได้ตายแค่คนเดียวอย่างไม่ทราบ คนที่โรงเรียนคิดว่าฉันเป็นยัยแม่มด แต่มันเว้นอยู่คนเดียว นั่นก็คือ…

            “นี่…โรซ่า ทำอะไรอยู่น่ะ” นั่นไงพูดถึงก็มาเลยล่ะ

            เค้าชื่อ ‘ไลท์’ เป็นคนที่มีขาพิการ จึงต้องใส่เท้าปลอม แล้วเค้าก็ชอบสวมหมวกใบเดิมที่ฉันคุ้นตา มันยับยู่ยู้ เมื่อมันอยู่บนผมสีน้ำตาลช็อกโกแลตของเค้า (หรือว่ามันยับมาตั้งนานแล้วนะ) เค้าหน้าตาหล่อใช้ได้เสียอย่างเดียวคือเค้าพิการ และเค้าก็เป็นคนแรกและคนสุดท้าย (ในปัจจุบัน) ที่กล้าอยู่กับฉันได้ อ้อ…แล้วก็อีกอย่างหนึ่งนะ ไลท์บอกว่าชื่อ โรดินเนีย มันยาวเกินไป เลยตั้งชื่อให้ใหม่ว่า ‘โรซ่า’ น่ารักน่าชังมากเลย (ประชด) ฉันจะบอกให้ฟังนะว่าโรซ่าน่ะมันเป็นชื่อของซอสมะเขือเทศง่ะ

            “ก็…คุยกับนายไงไลท์” ฉันตอบ

            “กวนส้นว่ะ เธอทำจนมันกลายเป็นกิจวัตรประจำแล้วนะ โรซ่า”

            “เปล้า ไม่ได้กวนเลย”

            “ขึ้นเสียงสูงทำไม”

            “เปล้า”

            “อีกแล้วนะ เอ้า!! แล้ว”

            (ขอให้นักเรียนที่อยู่ปีสามทุกท่านมาประชุมพร้อมกันที่หอประชุมสี่ ณ เวลานี้ค่ะ ขอบคุณค่ะ)

            คุณครูที่อยู่ฝ่ายประชาสัมพันธ์ได้ประกาศเรียกเด็กปีสาม หาาาาาา เด็กปีสาม มันก็รวมถึงไลท์กับฉันด้วยอ่ะดิ

            ฉันลุกขึ้นยืนเพื่อจะเดินไปหอประชุมที่สี่ ไลท์ลุกขึ้นยืนแล้วเดินตามฉันมา

            ณ หอประชุมที่สี่

            “นั่งเลยค่ะเด็กๆ วันนี้ครูจะมาบอกกล่าวเรื่องของการเข้าค่ายพักแรม ที่จะจัดขึ้นในอาทิตย์หน้า ในนักเรียนเตรียมของใช้ส่วนตัว ของใช้ในหมู่ให้เรียบร้อยนะจ๊ะ บลา ๆๆๆๆๆๆ”

            คุณครูจันพูดทุกอย่างเกี่ยวกับการเข้าค่าย แต่ฉันไม่ได้สนใจกับคำพูดของครูเลย เพราะฉันกำลังสนใจกับการเป็นเหน็บชาที่ขาของฉัน ไม่รู้มันเป็นอะไร เป็นมานานแล้ว เวลานั่งขัดสมาสที่ไรจะเป็นอย่างนี้ทุกที ทำให้ฉันต้องหน้าบูดหน้าเบี้ยวทุกที

            ดูเหมือนว่าไลท์จะสังเกตเห็นฉันทุกๆอิริยาบถ ไลท์จึงเอ่ยปากถาม

            “โรซ่า เธอเป็นอะไรน่ะ เห็นหน้าบูดหน้าเบี้ยวมาตั้งนานแล้วนะ”

            “ไม่รู้สิเวลานั่งขัดสมาสทีไรก็จะเป็นเหน็บชาทันที นายช่วยฉันได้ป่ะ”

            “ลองเปลี่ยนท่านั่งไปเรื่อยๆสิ”

            ฉันลองทำตามที่ไลท์บอก มันช่วยฉันได้มากเลยที่เดียวเชียว

            “เอาล่ะค่ะ นักเรียนคงจะรู้แล้วนะคะว่าจะต้องเตรียมตัวยังไงในอาทิตย์หน้า

นะคะ ถ้างั้นขอให้นักเรียนทุกคนไปรับประทานอาหารได้แล้วค่ะ ขอบคุณค่ะ”

            ฉันรีบลุกขึ้นทันที แล้ววิ่งลงบันไดไป ไลท์วิ่งมาด้วยความทุลักทุเล เพราะขาที่ไม่ให้ความเอื้ออำนวยกับเค้า

            “แฮก ๆๆ นี่โรซ่าเธอจะรีบไปไหน” ไลท์ถามฉันเมื่อเค้าลงบันไดมาสำเร็จ

            “ไปเข้าห้องน้ำ” เมื่อฉันพูดจบ ฉันก็เดินตรงไปทางห้องน้ำทันที ฉันรีบมาก เพราะว่าฉันต้องไปแข่งขันแชร์บอลอีก

            พอฉันเข้าห้องน้ำเสร็จเรียบร้อย ฉันก็รีบเดินไปทางสนามแข่งทันที