นัด

เนื้อเรื่อง

นัด คือชื่อของผู้หญิงคนนึง เธอเป็นคนที่เข้ามาเติมหัวใจผมให้เต็ม ถึงแม้ว่าผมและเธอเพิ่งจะรู้จักกันมาได้เพียงแค่ 2 เดือน แต่ผมกลับคิดว่ามันเป็นเวลามากพอที่จะรู้ว่าเธอเป็นยังไง และผมรู้สึกยังไง ตอนนี้ผมสารภาพได้เต็มปากเลยว่า “ผมรักเธอ” ตอนนี้ช่องว่างในหัวใจของผมทั้งหมด เธอได้เข้ามาเติมเต็มหมดแล้ว

“นัดครับ เย็นนี้ว่างมั้ย”
“มีอะไรเหรอ ภัทร”
“คือว่าเย็นนี้นัดว่างมั้ย ภัทรจะชวนไปกินไอติม”
“อ๋อ เย็นนี้เหรอ ขอโทษนะภัทร คือว่าช่วงนี้นัดงานยุ่งมากเลย วันนี้ก็ต้องรีบกลับไปทำรายงานเพื่อให้ทันส่งพรุ่งนี้น่ะ”
“อืม เสียดายจัง”
“ไว้คราวหน้าละกันนะภัทร บายจ้า”
  
     ผมคิดว่าช่วงนี้นัดเค้าคงงานยุ่งมากเลย ชีวิตเด็ก ม.ปลายก็งี้แหละ ไม่เรียนก็ทำงาน มันน่าเบื่อมาก นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอปฏิเสธผม เรื่องแบบนี้มีหลายครั้งแล้วที่ผมชวนเธอแต่ถูกเธอปฏิเสธ

“สวัสดีค่ะ”
“หวัดดี ภัทรเองนะ”
“ภัทรมีไรเหรอจ๊ะ”
“อืม คือว่า…พุ่งนี้วันไรน้า”
“นั่นสิพรุ่งนี้วันอะไร…วันอังคารเหรอ”
“นัด นัดแกล้งลืมหรือว่านัดลืมไปแล้วจริงๆ”
“อ๋อ…”
“ดีจังเลย ที่นัดยังจำได้”
“อืม ภัทรนัดวางสายก่อนนะ”
“ทำไมต้องรีบวางล่ะ เดี๋ยวก่อนสินัด……”

    เธอวางหูโทรศัพท์ไปแล้ว ผมคุยอะไรกับเธอยังไม่ได้อะไรมากเลย คุยกันยังไม่ถึง 2 นาทีเอง สงสัยนัดคงงานยุ่งจริงๆนั่นแหละ….ขยันจังเลยนัดของเรา…………

     และแล้ววันนี้ก็มาถึงแล้วสินะ วันที่ 12 มิถุนายน วันนี้เป็นวันเกิดของผม มันจะเป็นวันที่ผมมีความสุขมากที่สุดถ้าวันนี้ ผมได้อยู่กับนัด คนที่ผมรัก ผมไม่ได้หวังของขวัญอะไรจากเธอหรอก ผมขอแค่ให้เธอจำวันนี้ได้ก็พอแล้ว แล้วอีกอย่างขอให้นัดไม่ปฏิเสธผม อย่างที่ผ่านๆมาเท่านั้นก็พอแล้ว

“หวัดดีจ๊ะนัด” วันนี้ผมขี่รถไปรับเธอที่บ้าน
“หวัดดีภัทร มีอะไรเหรอ”
“อ้าว นัด ก็วันนี้ไงนัดจำไม่ได้เหรอ”
“อืม…..วันอะไร” ผมเสียใจมากเมื่อได้ยินคำนี้จากปากของนัด
“พอเหอะนัด นัดไม่เคยที่จะสนใจอะไรภัทรเลยนะ ภัทรเสียใจมาก ขนาดวันเกิดของภัทร นัดยังจำไม่ได้”
“เหอะๆ ล้อเล่นน่าภัทร นัดไม่ลืมหรอก”
“จริงเหรอนัด ภัทรดีใจจริงๆเลย อืม…งั้นคืนนี้คืนนี้เราไปเลี้ยงฉลองกัน”

       คืนนี้ผมกับนัดไปเลี้ยงฉลองกันที่บ้านของผม ผมจัดงานนี้ขึ้นมาเอง แล้วคนร่วมงานก็มีแค่เรา2คน ผมสนุกมากกับบรรยากาศ เรานั่งทานอาหารด้วยกัน นั่งคุยกัน คืนนี้ผมกับนัดอยู่ด้วยกันทั้งคืน จนถึงตี2 ผมไปส่งนัดที่บ้าน คืนนี้ผมมีความสุขที่สุดในชีวิต ผมไม่อยากให้เวลามันเดินต่อไปเลย ถ้าผมสามารถหยุดเวลาได้ ผมอยากจะหยุดคืนนี้เอาไว้ตลอดไป

“หวัดดีจ๊ะนัด” เช้านี้ผมไปรับนัดที่บ้านเพื่อไปโรงเรียน
“นัดเค้าไปแล้วจ้า” แม่ของนัดเดินออกมาจากบ้าน
“สวัสดีครับคุณน้า แล้วนัดเค้าไปยังไงเหรอครับ”
“เมื่อกี้นี้มีคนมารับ แม่ก็ไม่ทันเห็นนะว่าเป็นใคร คิดว่าเราซะอีก”
“ครับ ผมไปนะครับ สวัสดีครับ”

    เอ…นัดไปกับใครนะ เพราะว่าปรกตินัดจะไปกับผมตลอด หรือไม่ก็จะขึ้นรถประจำทางไป แต่ว่าถ้านัดขึ้นรถประจำทางไปนัดก็ต้องบอกผมก่อนทุกครั้ง แล้ววันนี้นัดไปกับใครล่ะ..???
……………………

    ตอนเย็นผมไปรับนัดที่โรงเรียน แต่ผมไม่เจอนัดเลย เจอแต่เอ้เพื่อนสนิทของนัด

“หวัดดีเอ้ นัดล่ะ”
“หวัดดีภัทร นัดเหรอวันนี้เค้าไม่ได้มาโรงเรียนหรอก”
“หา…อะไรนะ”
“อ้าว นี่ภัทรไม่รู้เหรอ”
“ขอบใจมากเอ้ ไปละนะ”

    ผมยิ่งแปลกใจมากขึ้นเมื่อได้ยินเรื่องที่นัดไม่ได้ไปโรงเรียนจากเอ้ แล้วตอนเช้าล่ะที่แม่ของนัดบอกว่านัดมาโรงเรียนแล้ว ผมเชื่อว่าแม่ของนัดคงไม่โกหกผมหรอก แต่เรื่องนี้มันเป็นยังไงกันแน่ล่ะเนี่ย…

     วันนี้ผมไปรับนัดที่บ้านเหมือนทุกวัน แต่วันนี้ก็เหมือนเมื่อวานที่ผมไม่ได้เจอนัดอีกแล้ว วันนี้ผมก็เลยต้งมาโรงเรียนคนเดียวอีกครั้งนึง

“เฮ้…ไอ้ภัทร ข้ามีอะไรจะบอกว่ะ” เสียงไอ้ดิพเพื่อนของผมเองมันเข้ามาทักทายผม
“มีไรวะ ไอ้ดิพ”
“เออ…เมื่อวานข้าเห็นหวานใจเอ้งนั่งซ้อนท้ายใครไปก็ไม่รู้”
“โหย…ไอ้โม้ เอ็งอย่ามาอำข้าให้ยากเลยว่ะ”
“เออ…เอ็งไม่เชื่อก็ตามใจนะ ข้าเตือนแกด้วยความหวังดีนะโว้ย”
“ยังไงข้าก็ไม่เชื่อ”
“เออๆๆๆๆ แต่ยังไงข้าก็ยังคิดว่ายัยนัดเล่นไม่ซื่อกับแกว่ะ ข้าหวังดีนะโว้ย ไม่อยากให้เพื่อนอย่างแกต้องเสียใจเพราะผู้หญิง ข้าหวังดีกะแกนะ”

    หรือว่าเรื่องที่ไอ้ดิพมันพูดจะเป็นเรื่องจริง เมื่อวานนี้นัดก็ไม่ได้มาโรงเรียนด้วยสิ ความกังวลใจมันเข้ามาในหัวสมองผมอีกแล้ว แต่ผมก็ยังหวังว่า เรื่องนี้มันต้องไม่เป็นอย่างที่ไอ้ดิพพูด เอางี้ดีกว่า ถ้าผมเจอนัด ผมจะถามนัดให้รู้เรื่องไปเลย ว่าความจิงทุกอย่างมันเป็นยังไงแน่ ถึงแม้ว่าความจริงมันอาจจะทำให้ผมเสียใจก็ตาม

    เย็นนี้ผมไปรับนัดที่โรงเรียน แล้วเย็นนี้แหละที่ผมจะต้องรู้ความจริงทุกอย่างจากนัดให้ได้ ผมจะไม่หนีความจริงอีกต่อไปแล้ว

“นัด ภัทรมีอะไรอยากจะถามหน่อย”
“อะไรเหรอภัทร”
“เมื่อวานนัดไปไหนมา ภัทรไปรับที่บ้านแล้วไม่เจอ”
“ก็ไปโรงเรียนไงถามได้”
“โกหก นัดโกหก เอ้บอกว่านัดไม่ได้ไปโรงเรียน”
“มันเป็นเรื่องของนัดทำไมภัทรต้องมายุ่งวุ่นวายด้วย”
“นัดก็บอกภัทรมาก่อนสิว่าไปไหนกับใครมา”
“พอเหอะภัทรเราเลิกพูดเรื่องนี้เหอะ”
“ทำไมล่ะนัดถ้ามันไม่จริงทำไมนัดจะต้องปกปิดภัทรด้วยล่ะ”
“ถ้านัดยังไม่เลิกพูดเรื่องนี้เราก็ไม่ต้องมาคุยกันอีก”
“ใช่สิ ภัทรมันโง่ โง่มากที่หลงเชื่อนัดมาตลอด ถูกนัดหลอกมาไม่รู้กี่ครั้ง”

    ทันทีที่ผมพูดจบ นัดก็เดินหนีผมไป ตอนนี้ผมเริ่มเข้าใจแล้วล่ะว่า สิ่งที่คนโง่ๆอย่างผมทุ่มเททำลงไปนั้น มันอาจได้ผลที่ไม่ได้ดั่งใจผมก็ได้ แต่ผมก็ยังหวังเล็กอยู่ว่าผมเข้าใจนัดผิด ถ้าผมยังไม่เห็นเรื่องราวทั้งหมดด้วยตาทั้งสองข้างของผมเอง…

     วันนี้แหละนะที่ผมจะต้องพิสูจน์ความจริงของเรื่องนี้ ไม่ว่าความจริงนั้นจะเป็นอยากไรก็ตาม มันจะทำให้ผมยิ้ม หรือว่าร้องไห้ผมก็ไม่สน ผมขอเพียงแค่ให้เรื่องที่มันยังค้างคาใจผมมันจบลงไปเสียที

    วันนี้เป็นวันเสาร์ ผมตัดสินใจแล้วว่าผมจะไปหานัดที่บ้านของเธอ แล้วจะคุยเรื่องทุกอย่างให้รู้เรื่อง

“หวัดดีครับ นัดอยู่มั้ยครับ”
“ภัทรเหรอลูก เออนัดเค้าออกไปข้างนอกน่ะ”
“นัดเค้าไปกับใครเหรอครับ”
“อืม…แม่ก็ไม่เห็นนะ”
“ขอบคุณครับคุณน้า ผมลาละนะครับ” เรื่องมันทำไมถึงมาเป็นแบบนี้อีก วันนี้ผมกะว่าผมจะต้องรู้เรื่องให้ได้แต่กลับไม่เจอนัด แต่ผมยังไม่ลดละแค่นี้หรอก

    ผมขี่รถตามหานัดมาครึ่งวันละ ยังไม่ได้อะไรเลย ผมชักจะเหนื่อยทั้งตัวและหัวใจซะแล้วสิ แต่แล้วสิ่งที่ผมเห็นในตอนนั้น ต่อหน้าผม…….
    นัดอยู่กับผู้ชายคนนึง อายุประมาณผมนี่แหละ ด้วยความโกรธผมวิ่งเข้าไปชกหน้าผู้ชายคนนั้นอย่างแรง

“อะไรวะ หน้าตาก็ดีไม่มีปัญญาหาแฟนเหรอวะ”
“อะไรของแกวะ อยู่ดีๆก็มาต่อย ไม่ทันรู้เรื่องไรเลยนะโว้ย”
“ไม่ต้องมาทำตัวใสซื่อบริสุทธิ์ แกมันหมาชัดๆ”
“หยุดนะภัทร ทำอะไรลงไปน่ะ” นัดเข้ามาปกป้องไอ้ผู้ชายคนนั้น มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกเจ็บมากขึ้นเป็นทวีคูณ
“นัด นัดสนุกมากใช่มั้ยที่มาหลอกภัทร นัดมีคนอื่นแล้วทำไมยังจะต้องมาหลอกภัทรด้วย มันสนุกมากรึไง”
“ไม่นะภัทร มันไม่ใช่อย่างนั้น”
“นัด เธอก็เหมือนกับผู้หญิงเลวๆทั่วไปแหละนะ ที่เห็นคนหล่อกว่า รวยกว่า แล้วก็หวั่นไหว แล้วยังไม่พอยังมาหลอกภัทร ถ้านัดไม่รักภัทรแล้วก็บอกกันมาดีๆเลยก็ได้ ภัทรรับได้ เธอนี่มันเลวจริงๆ”
“ภัทรเธอมากไปแล้วนะ” นัดร้องไห้ออกมา แล้วเธอตบหน้าผม นี่เป็นครั้งแรกที่ผมถูกเธอโกรธจนถึงขั้นนี้
“ไปเถอะนัด ไปหาพ่อคนดีของนัดเถอะ”

    หลังจากนั้นผมก็กลับบ้าน แล้วผมก็สัญญากับตัวเองว่า ต่อไปนี้ผมจะเลิกยุ่งกับนัด แล้วผมก็จะไม่เชื่อผู้หญิงคนไหนง่ายๆอีกแล้ว

    1 เดือนผ่านไปตอนนี้ผมไม่ได้ข่าวคราวอะไรเกี่ยวกับนัดเลย ถึงผมจะได้ข่าวผมก็ไม่สนใจ ก็ผมสัญญากับตัวเองแล้วนี่ครับว่าผมจะไม่สนใจเธออีกแล้วแต่จริงๆแล้วผมก็ยังตัดใจไม่ได้ แต่แล้ววันนี้ผมได้ข่าวของนัดจากเอ้

“ภัทร นายรู้มั้ยตอนนี้นัดอยู่โรงพยาบาล” ผมอึ้งไปพักนึงเมื่อผมได้ยิน
“นั..ด นัดเป็นไรหรอ”
“นัดเค้า โรคหัวใจกำเริบ เข้าโรงบาลตั้งแต่เดือนที่แล้ว หมอบอกว่านัดมีเรื่องที่ทำให้นัดเครียดมาก”

       เมื่อเอ้พูดจบ ผมรู้ทันทีว่าที่นัดต้องเป็นแบบนี้เพราะผมที่ทำให้เธอต้องเครียด หลังจากที่ผมรู้เรื่องทุกอย่างจากเอ้ ผมก็รีบไปหานัดที่โรงพยาบาล

“นัด ตื่นขึ้นมาพูดกับผมหน่อย” มันสายไปเสียแล้วที่ผมพูดกับเธอ นัดนอนนิ่งอยู่บนเตียง ผมมาไม่ทันหรือนี่ ผมยังไม่ได้ขอโทษสิ่งที่ผมทำลงไปเลย
“นัดเค้าฝากนี่ให้ภัทร” แม่ของนัดยื่นจบหมายฉบับนึงให้ผม


ผมเปิอจดหมายอ่านดู
________________
ถึงภัทร
    นัดอยากจะบอกกับภัทรว่านัดขอโทษที่ปิดบังเรื่องทั้งหมดกับไว้ ไม่ให้ภัทรรู้ แต่ว่าเรื่องที่ภัทรเห็นนั้นมันไม่ใช่อย่างที่ภัทรคิดนะ นัดพยายามที่จะบอกภัทรหลายครั้งแล้ว แต่ว่าภัทรไม่เคยที่จะฟังนัดเลย พี่เอกเค้าเป็นญาติของนัด เป็นคุณอาที่นัดรักที่สุด
    สุดท้ายแล้วนะนัดหวังว่าภัทรคงเข้าใจและยกโทษให้กับนัดที่ไม่ยอมบอกทุกอย่างแก่ภัทร
รักเสมอ
   นัด
__________________


    ผมกลั้นน้ำตาของผมไว้ไม่อยู่เมื่อผมอ่านจดหมายจบ ผมนี่มันโง่มาก ผมทำให้นัดต้องจากผมไปอย่างไม่กลับมา นัดของผม ผมขอโทษ…ผมขอโทษ

.........................................................................END..........................................................................