คำสารภาพของลูกผู้ชายตาดำๆ

เนื้อเรื่อง

คุณเคยมาคนรักมั๊ย? ใช่ครับ คุณอาจมีหรือไม่มีมันก็ไม่เกี่ยวกับผม แต่ที่ผมรู้ ผมเคยมีคนรัก เคย…มี ซึ่งก็หมายความว่าตอนนี้ไม่มี แล้วคนรักของผมล่ะ? เค้าไปจากผมแล้ว จากไปอย่างไร้เยื่อใย ทิ้งผมให้เป็นอยู่แบบนี้ เศร้า เหงา ว้าเหว่ รู้สึกว่าความสดชื่นแทบจะหายไปจากโลกนี้แล้ว ความรู้สึกของผมในตอนนี้ยากที่ใครจะมาเข้าใจ ไม่มีใครหรอก ไม่มีใครจริงๆที่จะมาเข้าใจความรู้สึกของผมได้ ไม่มีใครที่จะช่วยเหลือผมได้ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผมจะต้องเผชิญกับความเจ็บปวดแสนสาหัส ที่ยากจะลืมเลือน….คุณคงอยากรู้แล้วใช่มั๊ยว่าเรื่องของผมเป็นอย่างไร เริ่มเลยก็แล้วกัน
      ผมแอบชอบเด็กรุ่นน้องคนนึง เธอเป็นคนที่สวย น่ารัก เรียนเก่ง และยังมีข้อดีอีกหลายๆอย่างในตัวเธอ  เมื่อผมเจอเธอและได้รู้จักกับเธอ ผมก็ได้รู้ว่าเธอคนนี้ถูกใจผมมาก ผมชอบเธอเข้าแล้ว จะว่าถึงขนาดหลงไหลหัวปักหัวปำเลยก็ได้ ดังนั้นผมจึงพยายามทำดีกับเธอให้มากที่สุด ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนคุยกับเธอ ช่วยทำงานส่งอาจารย์ และอีกหลายอย่าง ซึ่งทั้งหลายเหล่านี้ที่ผมได้ทำไปก็เนื่องมาจากความรู้สึกในใจของผม เธอคนนี้เป็นผู้หญิงคนแรกที่เข้ามานั่งในใจผม (จริงๆ สาบาน) ผมก็ขอยอมรับว่าผมเคยไปแซวผู้หญิงคนอื่น แต่นั่นมันก็แค่สิ่งที่ผมทำไปเพราะความสนุก ก็แค่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไปเท่านั้น ผมไม่ได้คิดอะไรมาก ผมคิดกับผู้หญิงพวกนั้นแค่เพื่อนหรือไม่ก็น้องเท่านั้น ผมแอบชอบเธอมานานมาก จนในที่สุด วันที่ 17 พฤษภาคม 2547 ผมก็ตัดสินใจบอกว่าผมชอบเธอ มันเป็นคำพุดที่ผมต้องพยายามเรียกความกล้าออกมาให้มากที่สุด แล้วผมก็ทำได้ แรกๆเธอบอกว่าขอเป็นน้องก่อนได้มั๊ย ผมก็ตอบตงลง และหลังจากนั้นผมก็พยายามสนิทสนมกับเธอให้มากขึ้น และทุกๆวันผมจะถามกับเธอว่ามีอะไรต้องการให้ช่วยรึปล่าว ซึ่งแรกๆเธอก็คุยกันดีๆ พอหลังก็เริ่มไม่มีอะไร พอถึงวันเกิดเธอ XX พฤศจิกายน 2547 ผมซื้อตุ๊กตาหมาเป็นของขวัญให้เธอ วันนั้นเป็นวันที่ผมมีความสุขมากที่สุด ผมรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก ดีใจที่ทำเพื่อคนที่ตัวเองรัก แต่ว่าความดีใจและความสุขของผมนั้นมันก็อยู่ได้ไม่นาน เพราะหลังจากวันที่ 30 พฤศจิกายน 2547 เธอก็เริ่มทำตัวออกห่างผม ซึ่งผมเองก็ไม่เข้าใจ เธอไม่ยอมคุยกับผม เธอเริ่มทำตัวออกห่างผม เวลาที่ผมโทรไปหาเธอ คุยกันได้ไม่กี่คำเธอก็วางสายเอาเฉยๆอย่างนั้นแหละ ความรู้สึกของผมในตอนนั้นมันอึดอัดมาก และหลังจากนั้นเราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย ดีที่ว่าผมมีเพื่อนที่ดี เพื่อนคนนี้ช่วยอาสาเป็นธุระให้ผม ช่วยบอกแผนที่บ้านของเธอให้กับผม ผมดีใจมากที่มีเพื่อนที่แสนดีแบบนี้ผมจะไม่ลืมเพื่อนคนนี้ของผมลย จากนั้นหลังจากที่ผมสืบหาบ้านเธอจนเจอแล้ว ผมก็ไปบ้านเธอบ่อยๆผ่านไปเรื่อยๆ ทุกครั้งที่ผมไปบ้านเธอผมก็ได้เจอเธอทุกครั้ง แต่ผมก็ไม่กล้าเข้าไปหาเธอ จนแล้วจนเล่า วันนี้หนึ่งเป็นวันที่ผมต้องพบกับความเจ็บปวดแสนสาหัส เธอบอกว่าเธอรำคาญผมมากแล้วบอกว่าห้ามมายุ่งกับเธออีก เราทะเลาะกัน แล้วผมก็พยายามถามถึงเหตุผลแต่ว่าเธอก็ไม่ยอมตอบ จนในที่สุดเหตุผลของเธอก็ปรากฎ มีผู้ชายคนนึง เข้ามาด่าผม แล้วอ้างว่าเป็นแฟนของเธอ แต่ผมก็ไม่เชื่อ เลยถามเธอให้แน่ใจ ปรากฎว่าเธอยอมรับว่าผู้ชายคนนี้เป็นแฟนเธอ สรุปว่า”เธอมีแฟนแล้ว” ผมช็อคมากไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเธอจะมีแฟนแล้ว ผมเป็นคนโง่มาตั้งนาน ผมชอบเธอมาตั้งนาน และผมก็เสียเวลากับเธอมาตั้งนาน แต่สุดท้ายเรื่องทั้งหมดมันก้ไม่ได้เป้นอย่างที่ผมคิดเอาไว้ ผมไม่เคยรู้เลยว่าเธอมีแฟนแล้ว เธอไม่ได้บอกความจริงให้ผมรู้ ถ้าผมรู้มาก่อนผมคงไม่มายุ่งวุ่นวายกับเธออย่างแน่นอน ผมมันโง่ โง่ไปกับการเสียเวลาอันมีค่าของผมไปกับผู้หญิงคนนึงที่มีแฟนแล้ว ความรัก ความห่วงใย และความหวังดีที่ผมทุ่มลงไปให้เธอมาตลอด มันไม่ได้มีค่าไม่มีความหมายเลย ผมตัดสินใจตัดใจจากเธอ ซึ่งมันเป็นเรื่องที่ยากมาก เป็นจริงอย่างที่คนอื่นเค้าพูดกันว่ารักแรกมักจะลืมยาก ซึ่งผมก็เข้าใจแล้ว ทุกๆครั้งที่ผมคิดถึงเรื่องนี้ น้ำตาของผมมันไหลออกมาทุกครั้ง ผมต้องใช้เวลาอีกมากเท่าไรถึงจะลืมเธอได้ ตอนนี้ในใจของผมเต็มไปด้วยความเศร้า ความเหงา ความหดหู่ท้อใจ และผมยังตั้งตารอวันนั้น รอวันที่ผมจะลืมเธอไปจากใจให้ได้

กี่วันถึงจะลืมเธอหมด
กี่คำที่ต้องจดจำไว้
กี่ช้ำถึงจะยอมทำใจ
กี่เยื่อใยที่เหลือไว้ให้ร้อนรน
กี่นาทีจากนี้ที่ต้องฝืน
กี่ค่ำคืนเลยผ่านความสับสน
กี่น้ำค้างท่ามกลางความมืดมน
กี่เหตุผลที่หนึ่งคนจะคงเดิม

    ป.ล. ผมเกลียดคนโกหก เพราะฉะนั้นผมจะไม่โกหกใคร ขอบอกว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริงทุกอย่าง แต่ผมไม่อาจจะใส่ชื่อคน วันที่ และอะไรที่มันเกี่ยวข้องกับความเจ็บปวดของผมในครั้งนี้ได้ ขอบคุณทุกคนที่อ่านครับ