Alone Hidden Secret

ณ ป่าแห่งหนึ่ง

ภูเขาที่ห่างไกลออกไปจากตัวเมือง กำลังเจอกับพายุฝนโหมกระหน่ำลงมาอย่างแรง มีร่างทั้งสองกำลังวิ่งหาทางออกจากป่าแห่งนี้ เพื่อเอาชีวิตรอดจากการถูกตามล่า

“ทางนี้ เร็วเข้า!!”

เสียงของคนที่วิ่งอยู่ข้างหันหน้ากลับมาพูดกับอีกคนที่วิ่งตามมาด้วยความเหนื่อยหอบ อันเป็นผลมากจากระยะทางที่เริ่มไกลขึ้นเรื่อยๆ คนข้างหลังไม่ได้ตอบอะไรกลับไป มีเพียงแต่เสียงหายใจอันเหนื่อยหอบและเหงื่อชื้นที่ผุดขึ้นตามใบหน้าประปราย เป็นสัญญาณบอกเป็นนัยๆ ว่าตนกำลังจะหมดแรง คนที่อยู่ข้างหน้าเมื่อเห็นว่าใกล้ถึงทางออกจึงหันไปจับมืออีกคนเพื่อให้กลับมามีกำลังใจอีกครั้งในการวิ่งต่อไป

“อดทนหน่อยนะ ใกล้ถึงแล้ว”

คนข้างหน้าพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่เต็มไปด้วยความหวังพลางบีบมืออีกคนแน่น เพื่อหวังว่าจะรับรู้ถึงความรู้สึกนั้นเหมือนกัน

“ถ้าเราออกไปได้ ไม่สิ! พวกเราต้องออกไปได้แน่”

คนข้างหน้าพูดอย่างไม่ลดละ เพื่อให้กำลังใจทั้งกับตัวเองและคนข้างหลัง หากแต่อีกคนไม่ได้ตอบอะไรกลับมา

“พวกเราจะต้อง-”

ยังไม่ทันที่จะพูดจบรอยยิ้มแห่งความหวังที่เคยมีก่อนหน้านี้ก็ได้แปรเปลี่ยนไป เมื่อพบว่า’ ทางออก’ ที่คิดเอาไว้มันไม่ใช่หนทางที่จะออกจากป่า แต่กลับเป็น 'หน้าผาอันสูงชัน' มือที่จับกันไว้ในตอนนี้เต็มไปด้วยความสั่นเทา กาลเวลาเหมือนได้หยุดลงไปชั่วขณะ ทั้งสองต่างไม่พูดอะไรปล่อยให้ความเงียบเข้าปกคลุมประสานไปกับเสียงฝนที่ไม่รู้ว่าจะหยุดเมื่อไร

แต่เมื่อความเงียบนั้นมาพร้อมกับความกดดันที่ไม่มีใครยอมพูดอะไร จนอีกคนที่ทนไม่ไหวได้ตัดสินใจทำลายบรรยากาศนี้ลง โดยเริ่มบทสนทนาขึ้น แต่คุยไปได้ซักพักก็ต้องหยุดลง เพราะเสียงฝนยังคงดังอย่างต่อเนื่อง

“ขอโทษนะ…”

คำขอโทษที่ออกมาด้วยน้ำเสียงอันสั่นเครือ เบาจนแทบจะกลืนไปกับเสียงฝน พลางก้มหน้าลงเพื่อพยายามจะซ่อนน้ำตาที่กำลังไหลลงอาบแก้มทั้งสองข้างด้วยความรู้สึกผิด คนตรงหน้าที่ใส่ผ้าคลุมไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่แสดงสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่เข้าใจกับสิ่งที่อีกคนพูด

หลังจากนั้นไม่นานคนที่พึ่งกล่าวคำขอโทษก่อนหน้านี้ก็ได้แปรเปลี่ยนเป็นสีหน้าเรียบเฉย ร่างของคนที่สวมผ้าพันแผล ค่อยๆ ปล่อยมือของอีกฝ่ายออกอย่างแผ่วเบา ทำให้คนที่ก้มหน้าร้องไห้อยู่นั้นหยุดชะงักแล้วเงยหน้าขึ้นมามองอีกคน

“ลาก่อนนะ”

คำบอกลาที่ถูกกล่าวขึ้นมานั้นอาจจะได้ยินไม่ชัดนัก แต่ก็พอที่จะทำให้อีกฝ่ายเข้าใจได้อย่างชัดเจนแม้จะมีเสียงของพายุฝนกระหน่ำอยู่ก็ตาม รู้ตัวอีกทีร่างที่สวมผ้าคลุมก็ถูกผลักจนร่วงหล่นลงไปจากหน้าผาสูงชัน ลงสู่เหวลึกตามที่อีกคนหมายไว้ ร่างของคนที่เต็มไปด้วยผ้าพันแผลมองไปยังร่างคนที่ตกลงไปจนลับสายตา