คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่1 คนในฝัน. .
<< I'm Ki Bum >>
ภายใต้เปลือกตาปิดสนิท. . เหตุการณ์ในอดีตดำเนินไปอย่างช้าๆ ในตอนนั้น. .
ผมกับครอบครัวมาพักที่บ้านพักต่างอากาศในประเทศไทย สวนดอกไม้ข้างๆบ้านพัก
มันสวยมากเลย ผมวิ่งเล่นไปทั่วสวนนั้น ทั้งๆที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสวนนั้นมีเจ้าของหรือเปล่า. .
“เอ๊ะ!” ผมอุทานออกมาด้วยสีหน้างงงันเมื่อเห็นเด็กชายคนหนึ่งนั่งมองดอกไม้อยู่ด้วยรอยยิ้ม
ดอกไม้ดอกนั้นไม่เหมือนดอกไม้อื่นๆในสวน ไม่ใช้ดอกไม้ที่ผมคิดว่ามีอยู่ในโลกนี่ด้วยซ้ำ
เด็กชายคนนั้นหันมาทางผมแล้วส่งยิ้มมาให้ ผมจึงก้าวช้าๆเข้าไปหาเค้า เมื่อได้เห็นหน้า
เค้าใกล้ๆผมจึงรู้สึกว่า. . เค้าน่าจะอายุน้อยกว่าผมไม่มากนัก เด็กชายหันกลับไปหา
ดอกไม้ดอกนั้น ดอกไม้ที่คล้ายกับดอกกุหลาบ. . เพียงแต่มีสีที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน
ดอกกุหลาบสีน้ำเงิน. . เด็กชายเด็ดมันก่อนลุกขึ้น “สวยไหม” เด็กชายยิ้มอย่างร่าเริง
เค้าพูดภาษาเกาหลีขัดกับผิวขาว ผมบรอนทองที่ชวนให้คิดว่าเป็นชาวต่างชาติ แต่ที่ทำเอา
ผมตกใจก็คือ. . การได้เจอชาวเกาหลีที่อายุใกล้เคียงกันในไทยแบบนี้ “อะ. . อะ. . อื้อ”
ผมเค้นเสียงตอบอย่างยากเย็น ไม่รู้ว่าโดนมนต์สะกดของดอกกุหลาบสีน้ำเงินนั้นหรือยังไง. .
“หึ. หึ. ผมให้” เด็กชายพูดพร้อมยื่นดอกไม้ออกมา “ห๊ะ” ผมยังคงไม่หลุดจากมนต์สะกดนั้น
“เอาไหม?” เด็กชายทำหน้าสงสัย เดินเข้ามาใกล้ผมอีกนิด “อื้ม เอาดิ” ผมยื่นมือออกไปรับ
แต่เค้ายิ้มแล้วดึงมือตัวเองกลับ “งั้น. . สัญญากับผมก่อน” รอยยิ้มสดใสไร้พิษสงเอยออกมา
ผมได้แต่พยักหน้าตาม อยากส่งยิ้มคืนไปให้ แต่เหมือนหน้าผมจะเป็นตะคริวไปแล้ว จึงได้แต่
ขมวดคิ้วงงกับการกระทำของเด็กชายตรงหน้า “มาเป็นเจ้าสาวของผมนะ” ผมแทบจะ
กระโดดถอยหลังออกมาเลย “นะ. . นาย !” ผมได้แต่พูดติดๆขัดๆ ชี้หน้าเค้า แต่เค้ากับยังคงยิ้ม
เหมือนเดิม ต่อให้ผมจะยังเป็นเด็กอยู่. . แต่ผมก็รู้ว่าเจ้าสาวต้องเป็นผู้หญิง!! “นี่นายรู้หรือเปล่า
ว่าพูดอะไรออกมา” เค้าใช้มือที่ว่างอยู่ดึงผมเข้าหาตัว “รู้สิ มาเป็นเจ้าสาวของผมนะครับ”
เค้าจับมือผมให้กำดอกกุหลาบสีน้ำเงินนั้น “แต่ฉันเป็นผู้ชายนะ ฉันเป็นเจ้าสาวให้นาย
ไม่ได้หรอก” เค้าลูบหัวผมอย่างอ่อนโยน “งั้นผมยอมเป็นเจ้าสาวให้ก็ได้. . ” ตาของเค้า
มองมาที่ผม. . แค่ผมคนเดียว เป็นความรู้สึกที่ผมไม่อยากให้หายไปเลย ใจผมเต้นแรงไม่เป็น
จังหวะ “หนะ. . นะ. . นายก็เป็นผู้ชายนี่! จะมาเป็นเจ้าสาวให้ฉันได้ยังไง” เค้าส่ายหน้าช้าๆ
อย่างไม่สนใจคำพูดนั้น เค้าก้าวเค้ามาอีกนิดจนผมนึกอยากก้าวถอยหลังแต่ขาก็ไม่ขยับ
“แต่งงานกับผมนะครับ” เหมือนบรรยากาศรอบตัวเปลี่ยนไป ผมเห็นตัวเองยืนอยู่ในโบสถ์
และคนตรงหน้าผมใส่ชุดเจ้าสาวสีขาวฟูฟ่อง “อะ. . อื้ม” ผมขานรับ ดั่งคำปฏิญาณตน
ว่าจะรักและดูแลเค้าตลอดไป จุมพิตแผ่วเบาประทับลงที่ริมฝีปากของผม. .
เค้าเดินถอยหลัง ผลักตัวออกจากผมไป. . “อย่าลืมนะครับ. . ” เจ้าของเสียงเดินออกไป
ไกลขึ้นเรื่อยๆ “แล้วสักวัน. . ผมจะไปท้วงสัญญา” ภาพทั้งหมดค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีดำ
ผมลืมตาขึ้นช้าๆ “ให้ตายสิ! ฝันแบบนี้อีกแล้ว” ผมสายหน้าอย่างระอากับตัวเอง
นี่ก็ 17 ปีแล้วที่ผมฝันแบบนี้ซ้ำๆ “ไอ้บ้าเอ้ย! นายเป็นใครที่ไหนก็ไม่รู้! ทำไมฉันต้องฝัน
ถึงนายทุกคืนด้วยห๊า!!!~ ~” ผมสบถกับตัวเองแล้วก็เริ่มโวยวายใส่ผนังห้อง “ให้ตายสิ!
นี่ฉันต้องฝันถึงคนที่ไม่รู้จักแม้กระทั้งชื่อไปอีกนานแค่ไหนกันนะ!!” ผมขยี้หัวตัวเองอย่าง
ไม่สบอารมณ์ นี่มันเป็นอะไรที่น่ารำคาญที่สุดเลย!! “เบาๆหน่อย” เสียงที่คุ้นหูดังขึ้นมาจาก
ชั้น 1 ของบ้าน “รีบลงมากินข่าวได้แล้ว เดี๋ยวไปหาคยูสายหรอก” พี่ชายผู้แสนดีของผม
เตือนอย่างใจเย็น “คยู คยู” ผมพูดทวนชื่อเพื่อนรักกับตัวเอง “เอ่อใช่! วันนี้นัดติวหนังสือ
กับมันนี่หว่า!!” ผมรีบคว้าโทรศัพท์มาดูเวลา “8.04!!!” ผมอ่านเวลาที่ปรากฏขึ้น
“คิบอม~~ นัดกับคยูไว้กี่โมง มากินข้าวได้แล้วนะ” เสียงนั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ พี่ฮีชอลคงกำลัง
เดินขึ้นมาลากผมไปกินข้าวแน่ๆ “8ครึ่ง” ผมตอบคำถามนั้นกับตัวเองเบาๆ “ตายหละหว่า!!
ผมยังไม่ได้อาบน้ำเลย พี่ฮีชอลโทรไปเลื่อนไอคยูให้หน่อยดิ บอกมันมาติวที่นี้เลยก็ได้”
ผมตะโกนบอกแล้วรีบคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไป “เฮ้อ~~~” เสียงถอนหายใจยาวอย่างจงใจ
ดังอยู่หน้าห้อง “อืมๆ เดี๋ยวพี่โทรบอกให้ สัก 9 โมงแล้วกันนะ” แล้วเสียงเค้าก็หายไป
“เป็นพระคุณอย่างสูงคร้าบบบบ~~~ ~ ~ ~” ผมตะโกนตามลงไป
-*- . -*- . . -*- - _ - -*- . . -*- . -*-
ในที่สุดผมก็มาถึงร้านอาหารที่นัดกับคยูเอาไว้ ขณะนี้เวลา . . 8 นาฬิกา . .
16 นาที . . “โธ่เอ๊ย~ จะให้พี่ฮีชอลโทรไปเลื่อนให้ทำไมนะเรา” ผมเกาหัวตัวเองอย่างเซ็งๆ
ก่อนเดินไปหาที่นั่งว่างๆรอคยู ผมหยิบโทรศัพท์มาหมุนไปหมุนมาเล่นพลางคิดว่า
‘ถ้าโทรไปเร่งคยูมาตอนนนี้จะโดยมันด่าไหมเนี๊ย?’ แต่สิ่งที่สะท้อนกลับมาจากหน้าจอสีดำ
ทำเอาผมสดุ้ง “เห้ย!” ผมหันไปมองข้างหลังทันที สิ่งที่ผมเห็นคือผู้ชายผิวขาว ผมสีบรอนทอง
ที่ผมฝันเห็นมาตลอด 17 ปี กำลังเดินวนไปวนมาอย่างไร้จุดหมายอยู่ ผมรีบลุกไปคว้าแขน
เค้าเอาไว้ก่อนที่เค้าจะเดินหายไป “นี่นาย หาอะไรอยู่? เดินวนอยู่นั้นแหละ?” ผมถามบุคคล
ตรงหน้า ตอนแรกกะจะทักเลย . . แต่ไม่รู้จะทักยังไง ทำเป็นเหมือนเข้ามาช่วยเหลือคงดีกว่า
“นี่นายมองเห็นฉันหรอ?” เค้าถามกลับมาด้วยสีหน้างงงวย “ห๊า?! ทำไมจะไม่เห็นหละ
ก็จับแขนนายอยู่นี่ ไม่เห็นแล้วจะจับได้ยังไง?” เค้ามองมือผมที่จับแขนเค้าอยู่ ก่อนส่งยิ้มมา
“นายคือคิบอมใช่ไหม” นั้นดูไม่เหมือนประโยคคำถาม แต่เป็นการยืนยันความแน่ใจของตัวเอง
“อื้ม” ผมพยักหน้าขึ้น รอยยิ้มของเค้ายิ่งกว้างขึ้นอีก “นายรู้ชื่อฉันได้ยังไงเนี๊ย??” รอยยื้มหวาน
ส่งกลับมาอีกครั้งทำเอาผมใจเต้นไม่รู้ตัว “ตอนนั้นฉันได้ยินผู้ชายที่ชื่อฮีชอลเรียกนายว่า‘คิบอม’
ฉันเลยจำเอาไว้” . . “เห้ย!” แรงตบหนักๆบนหลังทำเอาผมสะดุ้ง “ทำอะไรอยู่ว่ะคิบอม” คยู
มองหน้าผมเหมือนกับว่าผมกำลังทำอะไรที่คนอื่นเค้าไม่ทำกันอยู่ หรือว่า. . มันสงสัยที่ผม
จับแขนคนที่มันไม่รู้จักอยู่? “ก็นี่ไง ฉันกำลังคุยกับคนที่ฉันเคยเล่าให้นายฟังอยู่ คนที่ฉันฝันถึง
มาตลอด 17 ปีเนี๊ย~~” ผมดันตัวเค้าขึ้นมาข้างหน้าให้คยูได้เห็นคนในฝันของผมให้ชัดๆ
“พูดบ้าอะไรห่ะ ฉันเห็นแกพูดคนเดียวมาตั้งแต่ฉันเดินเข้าร้านมาแล้วนะโว้ย” ผมมองคยูงงๆ
มันแกล้งอะไรผมอยู่เนี๊ย? แต่พอหันไปมองคนที่ผมจับไหล่อยู่ก็ . . “ฉันถึงถามไง” รอยยิ้ม
สดใสถูกส่งมาอีกครั้ง “ว่านายมองเห็นฉันหรอ” . . .
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ฝากติดตามด้วยนะครับ ^^
แถมรูปให้
ขอเป็นรูปคิบอมคนเดียวแล้วกันนะ = =
แลดูตอนนี้จะมีแต่คิบอม 55555555
ความคิดเห็น