คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่3 ฝันเป็นจริง?
<< I'm Ki Bum >>
ฟ้าทอแสงสีส้มขึ้นแทนที่แสงสว่างจ้าสีเหลืองทอง ดวงอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำจนจะลับไป
ผมเดิน เดิน เดิน แล้วก็เดิน ในหัวมีเรื่องให้ครุ่นคิดเต็มไปหมดแต่สมาธินี่สิ. . ไม่มีเอาซะเลย!
“นี่!” ผมหันกลับไปขณะที่เดินมาถึงสนามเด็กเล่นของหมู่บ้าน ว่ากันตามตรงเลยนะ ที่ผมเดินมา
ถึงนี่ก็เพราะว่าที่นี่เวลานี้คนจะน้อยจนต่อให้ผมแหกปากคุยกับอากาศก็คงไม่เป็นไร “นายหน่ะ!”
ผมเรียกคนที่เดินตามผมมา คน? เอ๊ะ! คนหรอ? นั้นสินะ อะไรสักอย่างแหละที่ทำให้ผมมีสภาพ
ไม่ต่างจากตะโกนคุยกับอากาศในสายตาคนอื่น “จะตามไปถึงเมื่อไร?!” ผมถาม อันที่จริง
ดูเหมือนเป็นการตะคอกมากกว่านะ เค้าชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง “ฉันหรอ? นายอยากให้ฉันไปหรอ?”
ผมพูดไม่ออก อยากให้ไปหรอ? ก็.. ก็เปล่าแหละ แต่ว่า.. อยากให้อยู่หรอ? ก็. . ไม่รู้สิ
แต่ขณะที่ผมยังตกลงกับตัวเองไม่เสร็จ เค้าก็กำลังเดินไปอีกทางหนึ่งแล้ว “ดะ ดะ เดี๋ยว!”
ไม่รู้ทำไม. . แต่ผมพุ่งตัวไปคว้าแขนเค้าเอาไว้ ดวงหน้าที่หันมาด้วยตาที่แดงกร่ำทำเอาผม
แทบหยุดหายใจ ใบหน้าที่ผมฝันถึงมาตลอด 17 ปี มัน. . มันหวานขนาดนี้เลยหรอ? มันน่ารัก
ดูดี ดึงดูด นี้มันผีหรือนางฟ้ากันนะ ‘มาเป็นเจ้าสาวของผมนะ’ คำขอของเค้ายังดังก้องอยู่
ในหูของผม “ฮึ” นางฟ้า เอ๊ย! อะไรสักอย่างตรงหน้าผมสูดหายใจสั้นๆเพื่อกลั้นน้ำตา เค้าดู
เหมือนเด็กๆไม่มีผิด จะอายุน้อยกว่าผมกี่ปีกันนะ “จะ จะ เจ็บ” เค้าพูดแล้วมองที่ข้อมือตัวเอง
“โทษที” ผมคล้ายมือออกแล้วเปลี่ยนเป็นเกาหัวแก้เขินแทน เค้ายิ้มทั้งๆที่ตายังไม่หายแดง
ผมหันไปอีกทาง ไม่กล้าสบตาเลยจริงๆนะให้ดิ้นตาย เค้าเดินอ้อมมาข้างหน้าผม “นายไม่ไล่
ฉันแล้วใช่ไหม?” เค้าถามตรงไปตรงมา ผมก็ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไป แล้วทำไปทำไม
รู้แต่ตอนนี้ผมไม่อยากให้เค้าไปไหน “ก็. . อุตสาห์ได้เจอกันแล้วนี่” อีกแล้วที่ผมไม่รู้ว่าพูดอะไร
ออกไป ไม่รู้ว่าพูดด้วยอารมณ์ไหน ไม่รู้ว่าทำไม. . อยากให้เค้าอยู่กับผม หรือว่าเป็นเพราะ
มนต์สะกดของดอกกุหลาบสีน้ำเงิน เค้ายิ้มแล้วกระโดดกอดคอผม “ดีใจจัง” ไม่รู้เพราะเสียง
ของเค้า รอยยิ้มสดใสเมื่อกี้ หรือความรู้สึกเวลาเค้ากอดผมที่ทำให้ใจผมเต้นรั่วไม่เป็นจังหวะ
“เออๆ ก็ไม่ได้ไล่สักหน่อย แค่ถามว่าจะตามไปถึงไหน? ไม่มีที่ให้กลับหรือไง?” ผมลูบหัวเค้า
อย่างตั้งใจ รู้สึกเหมือนกำลังแต๊ะอั่งเค้ายังไงไม่รู้สิ 55555 “ไม่มีหรอก” คำตอบของเค้า
หยุดเสียงหัวเราะในใจของผมลงทันที “ห๊ะ?” ตอนนี้คงมีแต่เครื่องหมายคำถามขึ้นเต็มหน้าผม
“ฉันไม่มีที่อยู่ ไม่มีบ้าน ไม่มีที่ให้ไปหรอก” คำพูดที่เค้าพูดออกมาได้อย่างร่าเริงทำให้ผมเศร้า
อย่างบอกไม่ถูก “ฉันจำอะไรเกี่ยวกับตัวเองไม่ได้เลย” เค้าเริ่มเดินวนรอบตัวผมเหมือนคิด
อะไรบางอย่างก่อนจะพูดต่อ “ฉันรู้แค่ฉันชื่อฮยอก” เค้าพูดช้าๆดูเลื่อนลอย “อะไรนะ?”
ผมถามซ้ำ อยากได้ยินชื่อคนที่อยู่ในฝันผมมา 17 ปีให้ชัดๆ อยากจำชื่อคนที่รับปากว่า
จะแต่งงานด้วยให้ขึ้นใจแม้ว่าตอนนี้ผมคงไม่มีโอกาสรักษาสัญญานั้นแล้วก็ตาม เค้าชี้ที่ปาก
ตัวเองแล้วพูดซ้ำ “ฉันชื่อ ลี ฮยอกแจ” รอยยิ้มสดใสจนแทบทำผมละลายส่งมาอีกครั้ง
“นั้นเป็นเรื่องเดียวที่ฉันจำได้. . นอกจากเรื่องของนาย”
<< I'm Hyuk Jae >>
ที่ผมบอกออกไปนั้นเป็นความจริงทุกประการ ในหัวผมไม่มีอะไรอยู่เลยจริงๆ เราสองคน
เดินเงียบๆ อันที่จริงก็ไม่ได้เงียบหรอกแต่คำพูดของผมเหมือนความเงียบอยู่แล้วสำหรับคนอื่น
ผมดีใจจริงๆนะที่คิบอมมองเห็นผมแล้วก็จำผมได้ ผมเล่าเรื่องเท่าที่ผมจำได้ตลอด 17ปีมานี้
ให้เค้าฟังตลอดทางเดินกลับบ้านโดยที่เค้าพยักหน้ารับคำไปเรื่อยๆโดยไม่พูดอะไรเลย
ผมเล่าให้เค้าฟังว่าปกติแล้วผมใช่วันทั้งวันเดินเรื่อยเปลื่อยโดยที่ไม่ได้เหน็ดเหนื่อยอะไร
ผมสามารถใช้เวลาทั้งวันเดินไปทั่วเกาหลีได้ รู้สึกมึนหัวเป็นบ้างที บางทีก็เจ็บตามร่างกาย
แต่ผมไม่รู้สาเหตุหรอกนะ แล้วพอตกดึกผมก็จะหลับไปโดยไม่รู้ตัว ผมมักจะเห็นภาพฝันเดิมๆ
ซ้ำไปซ้ำมาเหมือนกับคิบอมนั้นแหละ แตกต่างกันก็เพียงแค่ผมจะเริ่มในจุดที่ไม่เหมือนกัน
ในฝันผมกำลังเดินเล่นกับน้องสาวในฝันแล้วก็มีคิบอมโผล่เข้ามา จากนั้นเหตุการณ์อื่นๆ
ก็เหมือนกับในฝันของคิบอม ผมไม่เคยหิว ผมแค่อยากกิน แต่ก็กินไม่ได้ เวลาที่ผเอาอาหาร
เข้าปากผมไม่สามารถรับรู้รสชาดได้และอาหารก็ไม่ได้หายไป แต่ผมก็รู้สึกดีที่ได้กิน 55555
ผมชินแล้วหละสำหรับชีวิตที่เป็นอยู่ แอ๊ะ! มันเรียก‘ชีวิต’ไม่ได้สิ ก็ผมไม่มีชีวิตแล้วนี่น่า แต่. .
ยิ่งผมพูดคิบอมย่งทำเหมือนจะร้องไห้ เค้าดูเป็นเด็กเซ้นสิทีปกว่าที่ผมคิดไว้เยอะเลยนะ
ผมลูบหัวเค้าเบาๆตอยที่เข้าเริ่มเดินช้าลงจนหยุดอยู่ที่บ้านหลังหนึ่ง เค้าสูดหายใจแล้วบีบมือ
ผมไว้แน่น “เอาละนะ เตรียมตัวหูชาซะ” ผมไม่รู้ว่าเค้าพูดกับผมหรือพูดกับตัวเอง “พี่ฮีชอลลล”
คิบอมตะโกนเรียกครั้งเดียวแล้วนิ่งไป “เค้าจะเห็นนายไหม?” คิบอมหันมามองผมทั้งที่มือของ
เค้าสั่นไปหมด ผมบีบมือเค้าคืนแล้วยิ้มหวานสุดกำลังส่งไปให้พร้อมคำตอบที่เค้ารอคอย
“ฉันว่าไม่เห็นหรอก” คิบอมหน้าซีดลงอีก ก้มหน้ามองปลายเท้าตัวเองที่อยู่ไม่นิ่งเอาซะเลย
และแล้วประตูก็เปิดออก “กลับมาสักทีนะ” สาวสวยเปิดประตูออกมาพร้อมรอยยิ้มหวาน
“ไม่จริงนะ ไม่จริงๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คิบอมมาหาผู้หญิงอะไรดึกๆดื่นๆ ไหนจะแต่งงานกับฉันไง”
ผมร้องโหยวาย คิบอมองมาที่ผมอย่างลำบากใจแต่คงทำอะไรไม่ได้สินะ ฮือ ผมอยากจะ
ร้องไห้ “ทำไมกลับมาช้าแบบนี้ห๊า~” คนสวยบิดหูคิบอมจนเค้าต้องบิดตัวตาม “นี่สรุปว่า
นายเบี้ยวนัดอ่านหนังสือกับคยู แล้วทิ้งเค้าไว้ที่ร้านเพราะไปเที่ยวกับผู้หญิงมาใช่ไหมห๊า”
เค้าพูดไปตีคิบอมไป “โอ๊ยยยยยยยยยย!!~~~~ พี่ๆ นอกจากจะบ่นเป็นแม่แล้วยังทำร้าย
ร่างกายผมอีกหรอห๊า” คิบอมพยามเถียงและดิ้นล้นให้ตัวเองหลุดออกมาจากการทำร้ายร่างกาย
แต่ดูเหมือนจะยิ่งทำให้ตัวเองเจ็บกว่าเดิม “นี่ๆ ยังมาว่าฉันอีกหรอ แล้วไปเอาลูกเต้าใครมาบ้าน
บอกพ่อแม่เค้าแล้วหรือยัง!” “เอ๊ะ!” ผมกับคิบอมอุทานพร้อมกันแล้วหันไปมองหน้าของอีกฝ่าย
“พี่เห็นผม/เค้าด้วยหรอครับ”
<< I'm Kyu Hyun >>
“สวัสดีครับ ผมชื่อ ลีซองมิน มาขอความช่วยเหลือจากคุณครับ” นั้นคือคำพูดเดียวที่ผม
รับรู้จากเค้าได้ นอกนั้นเค้าพูดอะไรผมก็ไม่เข้าใจแล้วหละ “เดี๋ยวนะครับ เราเข้าไปคุยกันต่อ
ในบ้านดีกว่าไหมครับ” ผมพูดพลางชี้ไปที่บ้านของผม แม้มันจะดูเป็นความคิดที่ไม่ฉลาด
เอาซะเลยก็ตาม เค้าพยักหน้าผมจึงเดินนำเค้าเข้าบ้านไป คิดทบทวนสิ่งที่เค้าบอกก่อนหน้านี้
ให้ตายสิ! นี้เค้าดพ้อเจ้อหรือผมยังไม่ตื้นกันแน่นะ “เชิญครับ” ผมบอกอีกที ที่บ้านผมไม่มี
ใครอยู่ เอาจริงๆนะ ถ้าไม่มีคิบอมกับพี่ฮีชอลผมก็เหมือนตัวคนเดียว ครอบครัวของผมเค้าอยู่ที่
อเมริกากันหมด เพื่อนที่เกาหลีของผมนอกจากคิบอมที่เรียนด้วยกันตั้งแต่เด็กแถมยังอยู่บ้าน
ใกล้กันแล้ว คนอื่นผมก็ไม่ได้สนิทอะไร เพราะงั้น. . ถ้าสมมติว่าอยู่ๆไอ้คุณซองมินอะไรนี้จะฆ่า
ผมทิ้งขึ้นมาผมก็คงถึงคราวซวยแล้วแหละ ไม่มีใครรู้ถึงการมาของซองมินสักคน แล้วถ้าผมตาย
ขึ้นมาจริงๆก็ไม่มีใครตามจับเค้าได้ นี่ผมคิดอะไรเนี๊ยถึงได้พาเค้าเข้าบ้าน “อ๊ากกกกก!” ผม
ตะโกนพร้อมขยี้หัวตัวเอง ซองมินมองเหมือนสงสัยแต่ยังรักษาท่าทีได้ดีเยี่ยม “โอ๊ะ! โทษที
ครับ” ผมบอกเค้าหลังหันไปเจอสายตาของเค้า ผมพยักหน้าพร้อมทำมือเป็นเชิงบอกให้เค้า
นั่งลงที่โซฟาข้างๆผม “เมื่อกี้คุณว่าไงนะครับ ผมไม่ค่อยเข้าใจ” ใช่สิ ใครจะไปเข้าใจว่ะ
อยู่ๆมาบอกว่า โทษนะครับ ไปช่วยพี่ชายผมทีพี่ผมกำลังจะตาย โธ่ๆๆๆๆๆๆ นี่คนนะครับ
ไม่ใช่พระเจ้า พี่คุณอยู่ไหนเป็นใครกำลังจะตายอะไรยังไงเกี่ยวอะไรกับผมด้วยเล่า คุณเป็นใคร
ผมยังไม่รู้เลย มานู้นนี้นั้นอะไรกับผมว่ะครับเนี๊ยยยยยย “งั้นผมขอแนะนำตัวแล้วอธิบายอีกที
นะครับ” เค้าตอบกลับอย่าสุภาพและตรงใจผมมาก “ผมชื่อซองมินครับ และครอบครัวของผม
เป็นนักวิทยาศาสตร์ชาวเกาหลีที่ทดลองเรื่องสารพิษชนิดนึงอยู่ที่ไทย” เค้าเว้นช่วงมองมาที่ผม
ผมพยักหน้าให้เค้ารับรู้ว่าผมกำลังฟังอยู่ “ตั้งแต่จำความได้ผมก็อยู่ในสวนดอกไม่หลากสี
มาตลอด” ซองมินยิ้นเจือๆ มองไปที่ดอกไม้ในแจกันที่โต๊ะเล็กมุมห้องรับแขก “ผมมีพี่ชาย
คนนึงครับ เราโตมาด้วยกัน” เค้ายิ้มอีกครั้งด้วยรอยยิ้มที่เศร้าหม่องกว่าเดิม ผมนึกภาพตาม
นั้นคงเป็นพี่ชายคนที่เค้าบอกให้ผมไปช่วยสินะ “วันนึงพี่ชายผมไปเด็ดดอกไม้ในสวนเข้า
และมันทำให้พี่ชายผมสลบมาจนถึงทุกวันนี้” ผมเห็นได้เลยว่ามีน้ำใสๆเอ่อขึ้นมาที่ตาเค้า
ผมก้อมองมือตัวเองที่กระสานอยู่บนตัก “ถึงอย่างนั้น. . ผมก็ไม่รู้จะช่วยคุณกับพี่ชายคุณยังไง
หรอกนะ” ผมพูดจบก็ลุกขึ้นยืนมองลอดหน้าตาออกไปมองฟ้าที่เริ่มมืดลงทุกที “วันนี้คุณมี
ที่พักหรือยัง” เพื่อทำให้ตัวเองรู้สึกผิดน้อยลงกับเรื่องเศร้าๆนั้นผมจึงคิดจะให้ที่พักเค้าเป็นการ
ไถ่โทษไปในตัว แต่เด็กที่ยังไม่จบมัธยมปลายอย่างผมจะช่วยอะไรได้ “ตลอดเวลา 17 ปี
ที่พี่ชายผมหลับไม่ได้สติพวกเราไม่ได้อยู่เฉยๆหรอกนะครับ” ซองมินยืดตัวขึ้น ตอกกลับมาด้วย
เสียงที่ดังจนแทบจะตะโกนและดึงสายตาผมให้กลับไปหาเค้าอีกครั้ง “เราพบว่าคุณมีศักยภาพ
ทั้งด้านคณิตศาสตร์และด้านวิทยาศาตร์ในทุกแขนงเป็นอย่างมาก คุณมันอัจฉริยะ คุณมีสมอง
ที่เราต้องการ” เค้าตอบกลับด้วยเสียงที่ดังขึ้นไปอีก ผมนี้หรอ? ผมเก่งขนาดนั้นเชียว? ผมเดิน
ขึ้นไปชั้น 2 “เดี๋ยวสิ! จะหนีหรอครับ” ซองมินเดินตามมาฉุดแขนผมที่บรรไดทำเอาผมเกือบล้ม
“ผมขอเวลาคิดก่อน แล้วท่าคุณไม่มีที่อื่นให้ไป ผมอนุญาติให้คุณอยู่ที่นี้ได้จนกว่าผมจะคิดได้”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ตอนนี้จะเป็นพาสคิบอม ฮยอก และก็คยูนะ ^^
เหมือนเรื่องอื่นของไรเตอร์ที่จะมีพาสละประมาณ 2-3 คน
2 ตอนแรกของเรื่องนี้ที่เป็นคนเดียวเลยเพราะเรื่องมันยาว
เป็นแนวปูทางของแต่ละคู่
เรื่องนี้ขอเดินเรื่องละเอียดนิดนึง
ถ้าอ่านไปหลายตอนแล้วกลับมาอ่านตอนแรกๆจะเข้าใจหลายอย่างมาขึ้น
ทั้งคำพูดของคิบอม. . ลักษณะที่ฮยอกเป็น. . ความรู้สึกของตัวละคร. .
เนื่องจากเรื่องนี้เป็น 1 ใน 4 ของโปรเจค
<<< ตามไปดูกันได้นะ
เลยอยากให้เห็นถึงความแตกต่างของแต่ละเรื่อง
ว่าแม้จุดเริ่มของความสัมพันธ์จะคล้ายกัน แต่ทุกคู่เดินเรื่องไปต่างกันมาก ^^
เป็นกำลังใจให้ทั้ง 4 เรื่องด้วยนะ XD
ลงรูป^^
ผีน้อยยยยยยยยยยยยยยยย
เพิ่มรูปอีละกันนะ ไหนๆก็กลับมาอัฟละ
อิอิ
ช่างเป็นอิมเมจของฮีชอลที่เหมาะกับเรื่องนี้จริงๆเลยยยยยย
ความคิดเห็น