แอบมอง......

เนื้อเรื่อง

ตึง! ตึง! ตึง!

เสียงบาสกระทบพื้น ที่ดังมาจากโรงยิมข้างโรงเรียน...
ในช่วงเวลาเย็นของทุกๆวัน โรงเรียนจะเงียบสงัด เสียงของลมอ่อนๆพัดมาเบาๆ
มีเพียงแต่เสียงลูกบาสเท่านั้น ที่ส่งเสียงดัง สลับกับเสียงลมพัด

นุ๊กก็เป็นเพียงนักเรียนคนนึงที่อยู่ในโรงเรียน
โดยที่ปล่อยให้วันๆหนึ่งผ่านไปอย่างเรียบเฉย กับการเรียน
ฉันเรียนอยู่ม.2 แล้ว เมื่อปีที่แล้วฉันเรียนได้เกรดไม่ค่อยดี
ฉันจึงอยากจะพยายามให้ดีขึ้นในเทอมนี้....

ฉันไม่ได้สนใจกับเสียงบาสที่ดังกระทบพื้นเท่าไรนัก
เพราะมันค่อยข้างจะทำให้เกิดความรำคาญต่อโสตประสาทเป็นอันมาก

ฉันเดินผ่านโรงยิมไปอย่างไม่ค่อยสนใจอะไรมากนัก....

    ตึง!....ตึง!.......... ตึง!...................

เสียงของลูกบาสที่กระทบพื้นเงียบลง....ราวกับเสียงใบไม้ที่ร่วงหล่นมายังพื้นดิน....
ฉันหันไปมองที่โรงยิมทันที


     ว๊าย!!!!!      

ขณะที่ฉันหันไปมอง ฉันรู้สึกเหมือนเดินไปเหยียบโดนอะไรบางอย่าง....
ฉันจะรู้สึกเจ็บขาอยู่นิดๆ อาจจะทำให้ขาของฉันพลิกก็ได้.....
แต่กระนั้น ฉันก็ อดสงสัยไม่ได้ว่าสิ่งที่ฉันเดินไปสะดุดนั้นคืออะไร....

\"ลูกบาส\" .....ทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะ......โอ๊ย........เจ็บ........


\"เออเป็นอะไรรึเปล่าครับ....\" เสียงของชายคนหนึ่งแว่วมาในหู

\"ไม่เห็นรึไง....ถามมาได้.....\" ฉันตอบโดยฉันยังคงก้มหน้ามองที่บริเวณข้อเท้าที่ตอนนี้ฉันเริ่มรู้สึกชาๆ

\"ผมขอโทษนะ....ให้ผมช่วยละกัน....\" เสียงของชายคนนั้นตอบกลับมา ฉันรีบเงยหน้ามองบุคคลเบื้องหน้าทันที

ฉันอึ้งไปเล็กน้อย....เพราะคนที่อยู่ข้างหน้าฉันนั้น....น่าจะเป็นคนที่ส่งเสียงดังอยู่ภายในยิมแห่งนั้น
ชุดวอร์มที่เค้าใส่ก็เป็นเสื้อนักกีฬา เหงื่อที่ไหลพรั่งพรูออกมาจากร่างกาย ราวกับก๊อกน้ำที่ยังปิดไม่สนิท.....


ในแว็บแรกที่เห็นฉันรู้สึกประทับใจในตัวเค้าขึ้นมาทันที.....
หุ่นนักกีฬา ผิวสีแทน ใบหน้าที่ดูแมน ราวกับถูกวาดขึ้นมาจากจิตรกร......


ขณะที่ฉันกำลังจับตาจ้องมองทุกกระเบียดนิ้วของชายเบื้องหน้า.......
\"คุณครับ คุณ....เป็นอะไรรึเปล่าครับ.....ลุกไหวไหม....เดี๋ยวผมช่วย.....\"

ฉันค่อนข้างรู้สึกอายๆอยู่เล็กน้อย.......
\"ม่....ม่ะไม่เป็นไร ค่ะ.......ฉ....ฉันไปเองได้.....\"
ฉันเดินออกไปด้วยร่างกายที่บอบบาง ขาข้างที่ยังเจ็บอยู่...เดินอย่างทุลักทุเล มาเรื่อยๆ

ฉันเหลือบมองกลับไป.....ชายคนนั้นยังคงนั่งงงๆ อยู่เหมือนเดิม

แม้ว่าเค้าจะไม่ได้เดินตามฉันมา แต่ฉันก็ต้องการเช่นนั้นอยู่แล้ว....
ถ้าเกิดชายคนนั้นเดินตาฉันมา ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทำตัวอย่างไรดี......

วันนั้นผ่านไป....
ฉันยังคงเหมือนเดิมๆ ทุกๆวัน คือการนั่งเรียนไปเรื่อยๆ ปล่อยให้ชีวิตวันหนึ่งๆ ผ่านไป.....
แต่เวลาที่ฉันเดินกลับบ้าน ฉันก็ยังได้ยินเสียงลูกบาสกระทบพื้น ที่โรงยิมข้างโรงเรียน เช่นเดิม.....

บางทีฉันก็แอบเหลือบมองเข้าไปในโรงยิมบ้าง.....

บางทีเวลาว่างๆ ฉันก็จะมานั่งหลบมุมดูเค้าเล่นบาส.....
แม้ว่าเค้าจะเล่นไม่ค่อยเก่งนัก แต่เค้าก็มีความพยายาม....จนฉันเกิดความประทับใจ.....

ดีล่ะ....ฉันจะพยายาม แบบนี้บ้าง........
ตั้งแต่วันนั้นมา ฉันก็พยายามตั้งใจเรียน......ไม่รู้เพราะอะไร
แต่ชายคนนั้นกลับเป็นแรงบันดาลใจให้ฉันพยายามก้าวเดินต่อไป และพยายามเรียนจนถึงที่สุด
เทอมแรกหมดไป.....

เวลาประกาศผลสอบ.........
ฉันเดินเข้าไปในห้องพักครู เนื่องจากอาจารย์จะเรียกนักเรียนเข้าไปคุยเป็นรายบุคคล
เพื่อดูการพัฒนาของนักเรียน ว่าเป็นยังไงบ้าง........
\"นุ๊ก.....เธอได้เกรด 3.49 ครูดีใจกับเธอด้วยนะ.....\" คุณครูกล่าวขึ้นมา.......

\"ขอบคุณค่ะ คุณครู >_< \" ฉันดีใจมากๆ ที่ความพยายามของฉันประสบความสำเร็จ......
แม้ว่าเกรดจะไม่ค่อยสวยหรูเท่าไรรัก แต่สำหรับฉันแล้ว มันก็เป็นความพยายามที่ฉันสร้างมันมาเองกับมือ...
ขณะที่ฉันเดินลงจากตึกเรียน เพื่อที่จะกลับบ้าน....

ฉันยังคงเห็นชายคนนั้น พร้อมกับเสียง....ที่ยังคงดังกึกก้องอยู่ทั่วโรงยิม.....
เค้ามีความพยายามมาก และเค้าก็เป็นแรงผลักดันให้ฉันตั้งใจเรียน....
ฉันยืมมองเค้าอยู่หน้าโรงยิม.....โดนที่ฉันยังคงคิดอะไรเพลินๆอยู่.....
ชายคนนั้นก็หันกลับมา.....

ฉันรู้สึกอายนิดๆ ที่โดนเห็นแล้วว่า ฉันมายืนมองเค้าอยู่.......
แต่ชายคนนั้นก็ไม่ได้มีท่าทีอะไร......
ยังคงพยายามเล่นบาส เล่นกีฬาต่อไป......


ฉันอยากคุยกับเค้า...........เสียงในใจของฉันดังขึ้นมาแว๊บนึง.......
มันทำให้หัวใจฉันเต้นรัว.......
ใช่....ฉันอยากคุยกับเค้า.....แต่จะยังไงล่ะ......ในเมื่อเค้าไม่รู้จักฉันเลยด้วยซ้ำ......

\"อ....เออ.....พี่ค่ะ.....เหงื่อ ออกเยอะมากเลย.....เช็ดเหงื่อหน่อยนะค่ะ\" ฉันเดินเข้าไปใกล้ๆ....แล้วยื่นผ้าเช็ดหน้าผืนโปรดของฉันให้

\"ขอบคุณนะครับ.....\" เค้ายอมรับผ้าเช็ดหน้าของฉันแต่โดยดี.....และนำไปเช็ดหน้าเช็ดตา.....

\"เออ.....เดี๋ยวพี่เอาไปซักให้นะ.....\"

\"ม่....ไม่เป็นไรค่ะ.....\" ฉันพูดขึ้น พร้อมกับดึงผ้าเช็ดหน้าในมือเค้ามา แล้ววิ่งออกไปนอกโรงยิม...ทิ้งความสงสัยไว้ให้เค้าอีกแล้ว.....


อย่างน้อยวันนี้ฉันก็ได้คุยกับเค้า.....แม้ว่าจะยังไม่รู้จักกัน.........แต่เค้าก็ดูเป็นคนน่าคบหาคนนึงเลยทีเดียว....

วันรุ่งขี้น ฉันก็มาโรงเรียนตามปกติ.....แต่มีอะไรที่พิเศษหน่อยก็คือ.....
วันนี้มีเสียงของลูกบาสกระทบกับพื้นดัง ตึง ตึง อยู่ในโรงยิม.......


ฉันแอบแปลกใจนิดหน่อย.....ในเวลาช่วงเช้าเช่นนี้ จะมีใครมาเล่นบาสกันล่ะ......
ฉันมองลอดกระจกบานเล็กๆ ที่ติดอยู่รอบๆโรงยิมเข้าไป......
ชายคนนั้น.....ยังคงเล่นบาสอยู่เหมือนเดิม.....
แม้ว่าฉันจะมองจากข้างหลังก็ตาม......แต่ฉันก็ยังเดาได้ว่าเป็นใคร
ที่ข้างหลังเค้ามีชื่อเป็นตัวอักษรภาษาอังกฤษว่า.....กอล์ฟ.....
ฉันคิดว่าคงเป็นชื่อของรุ่นพี่คนนั้นแน่ๆ......


ฉันยืนมองอยู่พักใหญ่ แต่แล้วก็มีมือเล็กๆมาสะกิดที่ไหล่ของฉัน......

\"นี่ๆ จะมองอีกนานไหม การบ้านยังไม่เสร็จเลย เร็วๆเถอะ...รีบขึ้นไปบนห้องทำงานกับเถอะ......\"
เกด...เพื่อนร่วมห้องของฉันมาเรียก.....
ฉันก็นึกขึ้นได้ว่า ยังมีการบ้านที่ต้องทำอีกเยอะแยะ
จึงไม่รอช้า รีบขึ้นไปทำการบ้านให้เสร็จในช่วงเช้า......




เฮอ......ฉันหลงรักเค้าแล้วใช่ไหม......นี่ฉันรักเค้าแล้วใช่ไหม.........
ฉันนั่งพึมพำอยู่ในใจ.....แม้ว่าจะไม่ได้พูดออกมาจากปาก...แต่กริยาดังกล่าวก็ยังแสดงอยู่บนใบหน้าอย่างชัดเจน.....



ฉันจะทำยังไงดี........ฉันจะทำยังไงดี.............
ขณะฉันกำลังเดินครุ่นคิดอยู่ซํกพัก.....
ก็เหลือบมองไปเห็นบอร์ดประกาศอันใหญ่ ติดอยู่ริมกำแพง ด้านข้างโรงอาหาร.....


        \"รับสมัครนักกีฬาบาสเก็ตบอล ชาย-หญิง รุ่นอายุ 14,16 และ 18ปี.....\"


ในที่สุด......ฉันก็มีโอกาสได้ใกล้ชิด.....พี่กอล์ฟแล้ว........



วันคัดเลือกตัวนักกีฬาก็มาถึง........

ฉันไม่ค่อยพร้อมเท่าไร  เพราะร่างกายของฉันค่อยข้างจะผอมแห้งแรงน้อย.....แต่มีแค่ใจเท่านั้นที่ฮึดสู้
ฉันลงสมัครนักกีฬาบาสหญิงรุ่น 14ปี แต่เพราะว่านักกีฬาบาสหญฺงมีไม่เพียงพอ....
ฉันจึงถูกรุ่นพี่ให้มาเป็นนักกีฬารุ่น 16ปีแทน......

งั้นก็หมายความว่า!!!!
ฉันได้เป็นนักกีฬาโดยทีไม่ต้องคัดเลือกเลย T-T
ฉันดีใจมากๆ......
ฉันเหลือบมองพี่กอล์ฟ ที่กำลังยืนมองนักกีฬาชายแต่ละคนอยู่........

เนื่องจากนักกีฬาชาย มีคนลงสมัครกันเยอะมาก....จึงจำเป็นที่จะต้องคัดตัวนักกีฬา.......

ฉันมองดูพี่กอล์ฟเล่นบาส.....ฉันรู้สึกว่าช่วงเวลานี้ฉันมีความสุขมากที่สุด......
เพราะได้เห็นคนที่ตนเองแอบรัก.....กำลังทำสิ่งที่ตัวเองชอบที่สุดอย่างสนุกสนาน.....

วันนี้ก็ผ่านพ้นไป......

แฮ่ก! แฮ่ก! แฮ่ก!
ฉันไม่นึกว่าการเป็นนักกีฬา จะต้องเหนื่อยแบบนี้.....มันเหนื่อยจริงๆ.....

\"เป็นอะไรมากรึเปล่า....\" พี่กอล์ฟ...มายืนมองอยู่ข้างหน้าฉัน...แล้วยื่นขวดน้ำที่บรรจุน้ำสีเหลืองๆเอาไว้.....

\"เอ้ากินซิ....\"  ฉันก็ไม่รู้ว่าน้ำที่ยื่นมานั้นคืออะไร.....แต่เพราความเกรงใจ ฉันจึงรับมา แล้วดื่มเข้าไปนิดนึง.....

\"กินเข้าไปเยอะๆเถอะ.....\" นั่นน่ะน้ำเกลือแร่......กินแล้วจะได้ หายเหนื่อยเร็วไง......\"
พี่กอล์ฟมองดูฉันดื่มน้ำ...นัยน์ตาของเค้าดูมีประกาย เหมือนกับกระจกที่กระทบแสงแดด.....
ไม่ว่าจะดูมุมไหนๆ.....พี่กอล์ฟก็ดูเท่ห์ไปหมด.....>_<

หลังจากที่ฉันดื่มเสร็จแล้ว.....ฉันก็วิ่งต่อ.....
พอวิ่งไปได้ซักพัก ฉันก็เกิดอาการจุก.....ฉันลงไปนั่งกองกับพื้น....เพราะฉันจุกจนไม่มีแรงแม้กระทั่งจะเดิน......

\"ช่วยไม่ได้อยากกินเยอะเองนี่น่า....\" เสียงพี่กอล์ฟแว่วมา....จากข้างหลัง.....
พี่เค้าพยุงตัวฉันให้ลุกขึ้น......แล้วอุ้มฉันไปส่งที่ห้องพยาบาล......


ฉันรู้สึกประทับใจในความเป็นสุภาพบุรุษของพี่กอล์ฟมากๆ.......
แต่ฉันรู้สึกเพลียๆ.....จึงหลับไป....



(G 0 L F    T@lK)

ผมที่นั่งดูอาการอยู่ข้างๆ ไม่คิดว่า แค่การกินน้ำจนเกิดอาการจุก จะทำให้คนๆนึง อาการกำเริบได้ขนาดนี้......

ผมรู้สึกผิด ผมไม่น่าหวังดี ยื่นน้ำให้กินเลย.....
สงสัยจะเป็นเพราะเธอไม่เคยกินน้ำเกลือแร่ล่ะมั้ง......
คงทำให้เธอ อ่อนแรง และ เป็นแบบนี้.....

ผมควรจะทำยังไงดี.....ควรจะขอโทษเธอยังไงดี......
ผมรู้สึกเสียใจ......แต่กระนั้น ผมก็เฝ้าดูอาการเธอ.....
ผมเห็นปากเธอขมุบขมิบ........   จึงเอาหูไปแนบใกล้ๆ.....เพื่อฟังว่าเธอจะพูดอะไร....

\"พี่กอล์ฟค่ะ.....นุ๊กชอบพี่กอล์ฟนะ......\"

ผมรู้สึกอึ้งไปเล็กน้อย ไม่คิดว่า เธอจะละเมอคำนี้ออกมา......
แต่ผมก็รู้สึกดีใจนิดๆเหมือนกัน ที่มีคนมาชอบผม.....
ผมก็นั่งคิดอะไรเพลินๆไปเรื่อยๆ.......จนรู้สึกเพลียๆ
เพราะร่างกายของผมเสียเหงื่อมามาก และเมื่อกี้ก็ยังไม่ได้กินน้ำมาเลย.....
ยิ่งทำให้ผมรู้สึกอยากจะหลับเสียให้ได้.....
ผมจึงนอนฟุบลงไปข้างเตียงของเธอ..................


{ N o o K      T @ L k }

ฉันตื่นขึ้นมา......นี่ฉันหลับไปตั้งแต่เมื่อไรกันนะ......
อ่ะ.....พี่กอล์ฟ......ทำไมมานอนอยู่ตรงนี้ล่ะ......

ฉันมองใบหน้ายามหลับของพี่กอล์ฟดูแล้วช่างน่ารักจริงๆ......
ฉันลุกขึ้น.....กำลังจะก้าวเท้าลงจากเตียง......

หมับ!....

\"ไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหม.....\"   \"พี่ขอโทษนะ.....พี่ขอโทษ.....\"

ฉันสะดุ้งขึ้นมาทันที.....แต่พอหันกลับไปมองแล้ว.......พี่กอล์ฟกำลังละเมออยู่......
ฉันจึงโล่งใจ......ฉันจะทำยังไงดีล่ะ จะพยายามยังไง ให้เก่งบาส เท่าๆกับคนอื่นๆ

ขณะที่ฉันนั่งบ่นพึมพำอยู่.......

\"งั้นเดี๋ยวพี่จะช่วยนุ๊กเอาไหม......\" เสียงของพี่กอล์ฟดังมาจากข้างหลัง หวังว่าคราวนี้คงไม่ได้ละเมอนะ.......

\"อ้าวพี่กอล์ฟตื่นแล้วหรือค่ะ......\" ฉันตอบไปแบบซื่อๆตามประสาของเด็กๆ

\"เดี๋ยวพี่จะสอนนุ๊กให้....แต่นุ๊กกลับบ้านเย็นได้รึเปล่า.....?\"  

\"ดะ....ได้ค่ะ......\" ฉันตอบกลับไป......

\"นุ๊ก.......\"

ฉันสะดุ้งโหยงขึ้นมาทันที.....แววตาของพี่กอล์ฟดูจริงจัง......

\"ท...ที่เธอบอกว่าชอบฉัน....ชอบฉันจริงๆ หรอ?....\"

ใคร?ใคร?บอกพี่กอล์ฟ......>_<

\"ค....ค่ะ\".....   ฉันตอบสั้นๆ ตามแบบฉบับของคนขี้อาย......

\"อืม....พี่ก็ชอบนุ๊กตั้งแต่แรกเห็นแล้วล่ะ........พี่ก็ชอบนุ๊กนะ......\"

ฉันยิ่งดีใจเข้าไปใหญ่ เมื่อรู้ว่าคนที่ฉันชอบ ก็ชอบฉันเหมือนกัน......

พวกเราสองคนคบกันมาเรื่อยๆ.....จนถึงปัจจุบันนี้..........


___________________________________________________________________


ความรัก......สำหรับฉันแล้ว.....มันคือการได้เห็นเค้ามีความสุขกับสิ่งที่เค้าได้ทำ.....

ฉันไม่ได้ต้องการอะไร จากเค้า ฉันแค่อยากอยู่เคียงข้างเค้า....แค่นั้น............ฉันก็พอใจ