[ fic osomatsu-san ] เรารักกันได้รึเปล่านะ [1 x 3]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

สวัสดีค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา(เยอะไป)

อะแฮ่ม อะแฮ่ม! ก็อย่างที่เราได้นัดกันไว้(ตอนไหน)ว่าเราจะแต่งฟิคของ โอโซมัตสึ x โจโรมัตสึ คะ (เรื่องแรกยังไม่จบมันเอาอีกแล้วววววว) ในเรื่อง osomatsu-san ตัวที่ไรต์ชอบเป็นตัวที่2 ก็ โจโรจังเนี่ยแหละคะ =w= แหะ แหะ ไรต์เชื่อว่าหลายๆคน(มั่ง)ก็คงจะชอบคู่นี้เช่นเดียวกัน

ใช่ว่าชอบคู่นี้ที่1นะคะยังไงๆคู่อิจิจังก็ที่1ในหัวใจคะ ฮิ ฮิ 0^0

ปล.ฟิคนี้มันอาจจะยาวกว่าฟิคอิจิจังก็ได้นะคะไม่รู้อะ 0^0

คำเตือน

- ฟิคเรื่องนี้เป็นเรื่อง ชาย รัก ชาย คะ ถ้าไม่ชอบกด x ได้เลยคะ

- อาจมีอะไรมึนงงหน่อยนะคะเพราะว่า.....ตอนแต่งเพิ่งสอบเสร็จเลย - -*

มีแถมรูปเช่นเคยคะ

 

พอยังๆ 555555 คู่พ่อแม่ชัดๆ 1 x 3

ปล. https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=1598440

ภาค2คะ

ปล1. ปล. รูปที่เอามาให้ เป็นแฟนอาร์ตคะ ซึ่งของใครมั่งไม่รู้ ขอโทษนะคะที่ไม่ได้ให้เคดิต ขอโทษคาาาาา T^T

smile :)

เนื้อเรื่อง

ณ กลางป่าใหญ่แห่งหนึ่ง

ตูม!

ในป่าที่เงียบสงบมีเสียงเสียงหนึ่ง ดังขึ้นใกล้ๆกับบ่อน้ำเล็กๆตรงใจกลางป่า...ไม่สิถ้าจะให้ถูกต้องบอกว่ามันมีเสียงเกิดจากตรงนั้นมากกว่า

"เลิกเรียกผมโดยวิธีแบบนั่นได้มั้ยมันรกบ่อผมน่ะ" เสียงใสเอ่ยออกมาอย่างหงุดหงึดพรางถอยหายใจ

"ช่วยไม่ได้นายไม่ยอมมาหาฉันเองนี่ทั้งๆที่เห็นแล้วแท้ๆ" อีกฝ่ายพูดมาพรางทำแก้มป่องอย่าง

งอลๆ

"อึก!...น...หนวกหูน่า"อีกฝ่ายสะอึกเล็กน้อยแล้วตอบไปแบบปัดๆ

"หว่าๆงอลซะแล้วหรอท่านเทพธิดาโจโรมัตสึ" อีกฝ่ายพูดออกมาแล้วลูบหัวเทพธิดาตรงหน้าของตนอย่าหมั่นเขี้ยว

"หนวกหูน่า!แล้วมาทำอะไรกันแน่เนี่ยคุณว่าที่ราชาปีศาจโอโซมัตสึ" โจโรมัตสึพูดออกมาหลังจากปัดมือ ของราชาปีศาจออกจากหัวตนได้ด้วยความหงุดหงึด(อีกครั้ง)

"55555 งอลอีกแล้วน่ะท่านเทพธิดา" โอโซมัตสึหัวเราะออกมาแล้วลูบหัวอีกฝ่ายอีกครั้ง

"อย่ามาลูบน่ะเฟ้ย!" โจโรมัตสึปัดมือโอโซมัตสึออกอีกครั้งพร้อมกับคำพูดที่เริ่มเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ ด้วยความที่ตนมีความอดทนต่ำ

"เฮ้ออ~...แล้วตกลงมาทำอะไรเนี่ย" โจโรมัตสึถอยหายใจออกมาแล้วถามอีกฝ่ายอีกครั้งด้วยใจที่พยายามทำให้สงบอยู่ถ้าเกิด....

"เปล่าหรอก"

"ห๊า!!!!!????" อีกฝ่ายไม่ตอบมาแบบกวนfootซะก่อน

"ไปละ" โอโซมัตสึพูดลาแล้วกางปีกที่รูปร่างเหมือนปีกค้างคาว3แชกสีดำทมิฬ แล้วบินขึ้นฟ้าจากไปแต่ก็ไม่ลืมที่จะขยิบตาให้โจโรมัตสึ1ที

"เฮ้อออ~" ส่วนโจโรมัตสึนั่นก็ต้องถอยหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจแล้วค่อยๆเดินกลับบ่อของตัวเองไป

: ถ้าจะให้ถามว่าผมไปรู้จักกับเจ้าราชาปีศาจนั่นได้ไงก็คงต้องย้อนไปเมื่อ1อาทิตย์ก่อน :

[ เมื่อกี้1อาทิตย์ก่อน ]

ณ โลกมนุษย์

"นี่ซังผมว่าเราแยกกันไปทำภารกิจดีกว่าน่ะ" เสียงใสบอกอีกคนที่อยู่ข้างๆพรางหันไปมอง

"ไม่เอาอ่าาาาาาาาาาาก็นี่ซังไม่อยากห่างจากอิจิจังน-แอ๊ก!" อีกฝ่ายร้องงอแงออกมา พร้อมกับชื่อของคนข้างๆที่แปลเปลี่ยนเป็นแบบที่น่ารักๆจนทำให้ร่างบางข้างๆ เสยคางร่างพี่ชายไปโดยไม่ได้รู้ตัว

"อย่ามาเรียกว่าอิจิจังน่ะเฟ้ย!!!" ร่างบางตะโกนบอกแต่พอรู้ตัวอีกทีพี่ชายของตนก็นอนสลบอยู่ใต้ต้นไม้ซะแล้ว

".....แย่ละ" อิจิมัตสึสบทออกมาแล้วค่อยๆไปพยุงร่างพี่ชายของตนให้ไปพิงกับต้นไม้ดีๆ

เสียงพูดคุย(?)ที่ดังอยู่เมื่อสักครู่นั่นก็คือพี่น้องปีศาจโอโซมัตสึกับอิจิมัตสึ ที่พึ่งขึ้นมาบนโลกมนุษย์ได้เพียงแค่ไม่กี่นาทีที่แล้ว

"งั้นไปละ"อิจิมัตสึบอกลาแล้วบินหายไปแต่ก่อนจะบินหายไปก็ไม่ลืมที่จะหันไปมองพี่ชายตัวเองที่นอนสลบอยู่ที่ต้นไม้

ตึก ตึก ตึก

เสียงเดินด้วยฝีเท้าที่ว่างเปล่าค่อยๆเดินเข้ามาใกล้กับที่ที่โอโซมัตสึนอนสลบอยู่

แบะ แบะ

คนที่พึ่งเดินมาถึงก้มตัวลงไปให้พอดีกับโอโซมัตสึแล้วตบเข้าที่หน้าโอโซมัตสึเบาๆเพื่อจะเรียกสติให้ตื่นขึ้นมา

"...!?!" อีกฝ่ายสะดุ้งตกใจเมื่อจู่ๆคนที่นอนสลบอยู่ดีๆก็ยื่นมือมาจับมือของเขาแถมยังค่อยๆลืมตาขึ้นมามอง เขาพรางยิ้มออกมาอย่างเจ้าเหล่

"อรุณสวัสดิ์นะท่านเทพธิดา" โอโซมัตสึพูดทักทายอีกฝ่ายแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆเพื่อที่จะมองหน้าอีกฝ่ายดีๆ แต่กลับทำให้อีกฝ่ายหน้าแดง จนไปถึงใบหู

"ม...มานอนอะไรตรงนี้กันคุณปีศาจ" อีกฝ่ายถามโอโซมัตสึพรางหันหน้าหนีเพื่อที่จะซ่อนใบหน้าที่แดงจัดของตน แต่ก็ไม่พ้นสายตาปีศาจเจ้าเหล่ตนนี้

"หึ หึ ไม่มีอะไรหรอก...แต่ว่าเธอชื่ออะไรงั้นหรอ~" โอโซมัตสึหัวเราะในลำคอแล้วถามคำถามกลับ และเพราะอยากแกล้งอีกฝ่านขึ้นมาเลยแกล้งยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆอีกฝ่ายจนได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน

"ม...ทำไมผมต้องบอกคุณด้วยล่ะ" อีกฝ่านถามออกมาอย่างกระตุกกระตักแล้วเพราะโอโซมัตสึยื่นหน้าเข้ามาใกล้เลยทำให้หน้าของอีกฝ่ายเลยยิ่งแดงเข้าไปอีก

"ก็ถือว่าตอนแทนที่ผมตอบคำถามเธอแล้วกัน" โอโซมัตสึยื่นหน้าเข้าไปใกล้ยิ่งกว่าเก่าจนทำให้อีกฝ่ายถอยหลังออกมาจนเสียหลักล้มลง

ตุบ

ทั้ง2คนเสียหลังล้มลงไปนอนกลับพื้นจะอธิบายง่ายๆเลยก็คือ โอโซมัตสึกำลังคร่อมคนตัวเล็กอยู่ในขนาดที่หน้าห่างกันเพียงแค่เซนเดียว

"ล...ลุกออกไปก่อนสิ" คนตัวเล็กพูดออกมาอย่างกระตุกกระตักพรางใช้มือยันไหล่อีกฝ่ายให้ถอยห่างจากตน แต่โอโซมัตสึก็ไม่ขยับแม้แต่นิด

"บอกมาก่อนสิ" โอโซมัตสึต่อลองจนอีกฝ่ายต้องตอบคำถามไปด้วยเสียงกระตุกกระตัก

"จ...โจโรมัตสึ"

"หรอ~ฉันชื่อโอโซมัตสึนะ ^^" โอโซมัตสึพูดทักทายคนตัวเล็กแล้วค่อยๆยันตัวลุกขึ้นช้าๆแล้วพอตัวเองยืนได้แล้วก็ยื่นมือไปให้โจโรมัตสึที่ยังนั่งอยู่ลุกขึ้นซึ่งอีกฝ่ายก็ยอมจับมือโอโซมัตสึอย่างง่ายๆ

"ยินดีที่ได้รู้จักนะ โจโรมัตสึ"

"อ...อืมเช่นกันนะโอโซมัตสึ"

และตั้งแต่นั่นมาเมื่อโอโซมัตสึมีโอกาศก็จะแอบมาหาโจโรมัตสึทุกครั้งจนมาถึงปัจจุบัน

[เมืองใต้ดิน หรือ ยมโลก]

"นี่ซังงงง!!!!!!!!" เสียงใสบางของผู้เป็นน้องชายสายเลือดแท้ผู้มีดวงตาสีม่วงสว่างมองมาที่เขาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ

" อ....อิจิมัตสึ" โอโซมัตสึเรียกชื่ออิจิมัตสึอย่างกระตุกกระตัก

"บอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าไปหาโจโรมัตสึจนกว่าจะทำงานเสร็จนะ!!!!" อิจิมัตสึบ่นออกมาอย่าหัวเสีย

ถ้าจะถามว่าเขารู้จักโจโรมัตสึได้ยังไงก็คงต้องตอบว่าไอ่พี่ชายตัวแสบของเขาเล่นเล่าให้เขาฟังเช้ายันเย็นเลยนะสิ แต่จริงๆเขาก็รู้จักโจโรมัตสึตั้งนานแล้วแหละ

: ให้ตายเหอะ - -* :

อิจิมัตสึถอนหายใจ ในใจแล้วมาจ้องเขม่งที่พี่ชายต่อ

"อะ...แฮะ แฮะ โทษทีนะอิจิมัตสึ" โอโซมัตสึหัวเราะแห้งๆแล้วขอโทษผู้เป็นน้องเสียงจ๋อยๆจนอีกฝ่ายรู้สึกหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิม

"ไม่ต้องมาทำจ๋อยเลยนะไม่ว่ายังไงวันนี้ก็ต้องทำงานที่ค้างไว้ให้จบแล้วผมก็จะไม่ช่วยด้วย     สักนิดก็ไม่มีทางเพราะงั้นรีบไปทำงานซะเป็นพี่ยังไงห๊ะ!!?ถึงได้ขี้เกรียจขนาดนี้เป็นถึงว่าที่ราชาปีศาจเลยนะเลิกทำตัวขี้เกรียจได้แล้ว เข้าใจมั้ย!!!" โอโซมัตสึปล่อยให้อิจิมัตสึบ่นไปพร้อมกับความรู้สึกที่ว่า....

: เรามีแม่คนที่2แล้วสินะ - -* :

แล้วก็ทนฟังอิจิมัตสึบ่นอย่างงั้นราวๆ1ชั่วโมงถึงจะได้กลับไปทำงานของตนต่อโดยไม่พยายามขอความช่วยเหลือจากอิจิมัตสึไม่งั้นคงได้โดนบ่นจนเช้าแน่

[กลับมาที่โลกมนุษย์]

ณ บ่อน้ำที่โจโรมัตสึอาศัยอยู่

แตะ แตะ

โจโรมัตสึที่ตอนนี้กำลังเดินเล่นอยู่ที่พื้นน้ำอย่างสนุกสนานจนไม่ทันสังเกตุว่ามีคนกำลังมองตนอยู่ในมุมมืด

แซ่ก แซ่ก

: !!!!!! :

โจโรมัตสึหันไปทางข้างหลังที่เกิดเสียงด้วยแววตาที่แตกตื่น

"อะ....ม...ไม่ต้องกลัวนะผมไม่ทำอะไรหรอก" เด็กชายรีบพูดขัดทันทีเมื่อเห็นแววตาที่ตื่นตกใจของโจโรมัตสึ

: ม...มนุษย์... :

โจโรมัตสึยังคงทำหน้าตื่นตนกเช่นเดิมจนเด็กหนุ่มถอยหายใจออกมา

"...ขอโทษนะฮะที่ทำให้ตกใจ...ผมขอตัว"เด็กหนุ่มเอ่ยลาจบก็ทำท่าจะเดินกลับแต่แล้ว...

หมับ!?

โจโรมัตสึคว้ามือไปจับมือของเด็กหนุ่มที่กำลังจะหันหลังกลับ จนเด็กหนุ่มชะงักไปแล้วก็ค่อยๆหันไปหาโจโรมัตสึช้าๆพร้อมกับความสงสัย

"ม....ไม่เป็นไรหรอก....แต่ว่าทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ"โจโรมัตสึเก้ๆกังๆถามเด็กหนุ่มตรงหน้าแล้วค่อยๆคลายมือ ออกจากมือเด็กหนุ่มช้าๆ

"...ผมหลงทางฮะ" เด็กหนุ่มตอบกลับมาแล้วน้ำตาที่คลอ พอโจโรมัตสึเห็นอย่างงั้นได้ทำท่าทีกระวนกระวายแล้วตัดสินใจเอามือของตนไปลูบหัวเด็กน้อยเบาๆเหมือนที่โอโซมัตสึทำกับตนบ่อยๆ

"ม...ไม่ต้องร้องนะเดี๋ยวผมพาไปส่งที่ทางออกเอง" โจโรมัตสึพูดปลอบจนอีกฝ่ายค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองตนด้วยความหวัง

"จริงหรอฮะ?" เด็กหนุ่มถามออกไปเพื่อความแน่ใจ และเมื่อเห็นโจโรมัตสึพยัคหน้าเด็กหนุ่มก็ยิ้มร่าออกมาแล้วพูดขอบคุณโจโรมัตสึยกใหญ่จนโจโรมัตสึยิ้มออกมา ซึ่งมันเป็นรอยยิ้มที่โอโซมัตสึไม่เคยเห็นมาก่อน

"ป...ไปกันเถอะนะ"

"ฮะ!!!" โจโรมัตสึค่อยๆเอื้อมมือไปจับมือเด็กน้อยแล้วค่อยๆจุงมือเดินทางไปยังทางออกของป่า

และเมื่อเดินมาไกลแล้วก็เห็นแสงสว่าง(แสงไฟในเมือง)เด็กหนุ่มก็ไม่รอช้ารีบวิ่งไปทางนั่นทันทีและก็ไม่ลืมที่จะกล่าวขอบคุณอีกฝ่าย

"ขอบคุณนะฮะคุณเทพธิดา^^" เด็กหนุ่มเอ่นลาแล้ววิ่งไปทันทีส่วนโจโรมัตสึนั่นก็ได้แต่แค่มองแผ่นหลังนั่นหายไปเลื่อยๆ จนสุดตาแล้วค่อยเดินกลับไปที่ของตน....

ทั้งเด็กหนุ่มและโจโรมัตสึไม่ได้รู้ตัวเลยสักนิดว่ามีคนกำลังมองดูพวกเขาด้วยสายตาอาฆาตแค้น

: ทำไมต้องเป็นเจ้าเด็กนั่นที่ได้รอยยิ้มเธอล่ะ...? :

ว่าที่ราชาปีศาจที่พึ่งถูกปล่อยตัว(?)สบทในใจแล้วมองไปทางโจโรมัตสึที่กำลังจะเดินกลับบ่อน้ำของตนและ พร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า

[เช้ารุ่งขึ้น]

ณ บ่อน้ำที่โจโรมัตสึอาศัยอยู่

วันนี้โจโรมัตสึยังคงเป็นเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง....เว้นแต่หัวใจที่กำลังสั่นสะท้าน

: ทำไมหมอนั่นยังไม่มาอีกนะ..... :

โจโรมัตสึถามตัวเองในใจพรางทำสีหน้าเป็นกังวล

"....ชั่งดีกว่า" โจโรมัตสึตัดจบแล้วขึ้นไปเหนือน้ำเพื่อทำหน้าที่ของตนต่อแม้ในใจจะยังคงรู้สึกกังวลก็ตาม

: หวังว่าจะไม่เป็นไรนะ :

[เช้าของอีกวัน]

สุดท้ายเมื่อวานโอโซมัตสึก็ไม่ได้มาหาโจโรมัตสึตามปกติที่เคยเป็นมาเลยยิ่งทำให้โจโรมัตสึเป็นห่วงเข้าไปใหญ่

[เช้าของอีกวัน]

และเป็นเหมือนเมื่อวาน....โอโซมัตสึไม่ได้มาหาโจโรมัตสึและเป็นแบบนี้ตลอดมาจน ถึง1เดือน

"ชิ...เจ้าบ้านั่นจะไปก็ไปจะมาก็มารึไงกัน....ฮึก...." โจโรมัตสึด่าทออีกฝ่ายแล้วเอามือมาปิดหน้าตัวเอง เพื่อที่จะไม่ให้ใครเห็นน้ำตาของตนที่กำลังไหลออกมาเพราะความคิดถึงที่มีให้อีกฝ่าย

[เมืองใต้ดิน หรือ ยมโลก]

"อืมมมม~"อิจิมัตสึมองคนตรงหน้าอย่างวิจารณาจนคนที่โดนจ้องต้องหันไปถาม

"อะไรเล่าอิจิมัตสึ"

"ก็มันแปลกนี่น่าท่ี่พี่ไม่ไปหาโจโรมัตสึ1เดือนเต็มแบบเนี้ย" อิจิมัตสึร้องทักแล้วมอง

วิจารณาอีกครั้ง

"ไม่เห็นแปลกเลยพี่ว่าโจโรมัตสึอาจกำลังสนุกอยู่ก็ได้"

"ห๊าาาา???" อิจิมัตสึร้องออกมาเหมือนสงสัย

: .... ใช่เธอคงกำลังสนุกอยู่สินะ....กับเด็กคนนั้นนะ :

______________________________________________________

ขอโทษนะคะที่หายไปซะนาน แหะ แหะ

แต่!! ไม่ต้องห่วงคะไรท์กลับมาแล้ว

เรื่องนี้พอสอบเสร็จก็รีบแต่งเลยค่ะ(เป็นเด็กดีจริงๆ)

อาจจะลงช้าหน่อยต้องขอกราบเท้า ณ ตอนนี้เลยคะ //กราบ