คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : [SF] I believe in destiny ...kristao
เอาSFกั้นไปก่อนนะ><
พอดีฟีลมันมาแหะๆ>O<;
I believe in destiny
…ถ้าวันหนึ่งคนที่คุณรักได้จากคุณไป จากไปในวันที่เค้าบอกรักคุณ…จากไปทั้งๆที่คุณยังไม่ทันได้ตอบเค้ากลับไปว่า “รัก”เหมือนกัน…คุณจะทำยังไง
…จะอยู่ยังไง…เคยเฝ้าถามตัวเองบ้างไหม…ว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปยังไงถ้าในเมื่อหัวใจของคุณจากไปพร้อมกับ “เค้า” คนนั้น…
“อี้ฟานๆๆ จื่อเทาคิดถึงอี้ฟานจังเลย”ร่างเล็กบอบบางของเด็กน้อยแปดขวบฉีกยิ้มกว้างส่งมาให้เขา
…อี้ฟานก็คิดถึงจื่อเทานะ…
“อี้ฟานๆๆจื่อเทาเหงาจังเลย อี้ฟานหายไปไหนมา”ร่างเล็กมุ่ยหน้าใส่อีกคน แก้มป่องให้รู้ว่างอน เสมองไปทางอื่น
…อี้ฟานก็เหงา…จื่อเทาล่ะหายไปไหนหรอ…
“อี้…อี้ฟาน…จื่อเทา…จื่อเทา…รักนะ…รักพี่อี้ฟานนะ”
มือบอบบางที่เริ่มเย็นเฉียบของเด็กหนุ่มวัยสิบขวบที่กอบกุมมืออุ่นของคนที่ รัก ค่อยๆตกลงข้างลำตัวตามแรงโน้มถ่วงของโลก ดวงหน้าหวานที่ซีดเผือด ดวงตากลมโตคล้ายลูกแมวที่ผิดสนิท พร้อมหยดน้ำตาของอี้ฟานที่ไหลอาบแก้มอย่างคนกำลังจะขาดใจ
จื่อเทา
ไม่!จื่อเทา
พี่ไม่ให้ไป!จื่อเทา!ไม่ให้ไป!
!!!!
“จื่อเทา! ไม่! ไม่ให้ไป จื่อเทา!!!!!”
เสียงตะโกนชื่อที่เหล่านางพยาบาลได้ยินเป็นประจำดังขึ้นพร้อมร่างสูงหล่อที่สะดุ้งตื่นอย่างหวาดกลัว ดวงตาคมคายเบิกกว้างพร้อมหยาดน้ำตา ร่างทั้งร่างสั่นเทื่อม มือหนากอดกรอบรูปสีฟ้าไว้แน่น
“ไม่มีอะไรแล้วนะค่ะ คุณอี้ฟานไม่ต้องกลัวนะค่ะ คุณจื่อเทาเธอกำลังไปซื้อของที่คุณชอบทานมาให้ไงค่ะ”
นางพยาบาลร่างเล็กเอ่ยปลอบร่างหนาทั้งน้ำตา เธอรู้ประวัติของร่างสูงดี เธอรู้สาเหตุที่ทำให้คนเพอร์เฟ็คอย่างอู๋ อี้ฟานลูกชายเจ้าของบ่อน้ำมันกลายเป็นแบบนี้ เพราะ….หัวใจ หัวใจของอี้ฟานหายไปแล้ว หัวใจดวงนั้นได้หายไปในวันเกิดของเขา
“ไม่!จื่อเทาจะกลับมา จื่อเทารีบกลับมานะ จื่อเทา”
ร่างสูงเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างราวกับคนไม่ได้สติ ยิ้มน้อยๆเมื่อมองดูภาพถ่ายในกรอบรูปเล็ก ยิ้มที่เลื่อนลอย เลื่อนลอยเสียจนน่าใจหาย
“นี่ซอนจิน เธอรู้เรื่องที่มีหมอคนใหม่เข้ามาดูแลเคสของคุณอี้ฟานแทนหมอคิมแล้วใช่มั้ย”
หลังจากเธอพยายามกล่อมร่างสูงอยู่พักหนึ่งร่างสูงจึงยอมทานยาแล้วนอน หลังจากนั้นเธอจึงมีเวลามานั่งพูดแชร์เรื่องต่างๆกับเพื่อนร่วมงานอย่างเชยู และ อึนฮา
“อ๋อออ รู้แล้วล่ะ รู้สึกจะจบแพทธ์ทั้งที่อายุแค่ยี่สิบเองนะ”
ซอนจินตอบก่อนจะพลิกดูแฟ้มประวัติของหมอคนใหม่ที่จะมาทำงานแทนหมอคนเดิมในวันพรุ่งนี้ แต่เมื่อมือบางเลื่อนไล่ไปก็ชะงัก
“หา! จริงหรอ อัจฉริยะจริงๆเลยนะอายุแค่ยี่สิบแต่สามารถจบแพทธ์ได้เนี่ย”
เชยูกล่าวถึงเด็กหนุ่มด้วยความชื่นชม
“ใช่ๆอยากเห็นจังเลยนะ ว่าจะหรอสู้หมอคิมไคได้ไหม”
อึนฮาพูดออกมาอย่างเพ้อๆจนคนเป็นเพื่อนอย่างเชยูอดไม่ได้ที่จะหยิกแขนหล่อน
“โอ๊ยๆๆเจ็บนะเชยู”
อึนฮายู่ปากงอนๆใส่เพื่อนรัก เชยูได้แต่สายหน้าไปมา
“เธอนี่ก็ หมอคิมไคเค้ากำลังจะแต่งงานกับน้องคยองลูกชายเจ้าของโรงพยาบาลนะ เธออยากโดนไล่ออกรึไงกัน”
“โถ่ ชั้นก็แค่คิดเองน่า เออ ซอนจินเป็นอะไรรึเปล่าชั้นเห็นเธอเงียบมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ”
เมื่ออึนฮาทักทำให้เชยูหันไปมองเพื่อนอีกคนอย่างงงๆ
“จื่อเทา”
ซอนจินพึมพำออกมาเบาๆ
“หะ เธอว่าอะไรนะ”
เชยูและอึนฮาพยายามฟังสิ่งที่ซอนจินพูด
“จื่อเทา…หวางจื่อเทา”
ชื่อหมอคนนั้น….จื่อเทา
“ใช่ชื่อเดียวกับที่คุณอี้ฟานฝันถึงบ่อยๆรึเปล่า”
เชยูถามเพื่อนเบาๆ
“ใช่แล้วล่ะ แต่ว่าจื่อเทาแฟนคุณอี้ฟานน่ะเธอตายไปแล้วล่ะ”
“เอ่อ อาจจะเป็นแค่คนชื่อเหมือนนั้นแหละอย่าคิดมากเลย”
อึนฮาตบบ่าเพื่อนเบาๆก่อนจะชวนกันออกไปหาอะไรกิน
.
.
ชั้นเชื่อในพรหมลิขิตนะ ชั้นเชื่อว่านี่คือพรหมลิขิต
“สวัสดีครับ ผมหวางจื่อเทา ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”
ทันทีที่อึนฮาได้เห็นหน้าคุณหมอคนใหม่เธอก็ต้องกลับความคิดใหม่เลยล่ะ สวย…สวยน่าทะนุถนอมจริงๆ
“ค่ะ ดิชั้นซอนจินผู้ช่วยคุณหมอ คนนี้เชยูและอึนฮาผู้ช่วยชั้นค่ะ”
ซอนจินอดไม่ได้ที่จะกระแทกศอกใส่แขนเพื่อน ก็เล่นจ้องหน้าคุณหมอคนใหม่ซะจนหมอแก้มขึ้นสีขนาดนั้น
“อะ เออ สวัสดีค่ะ”
“ผมเรียกว่าพี่ได้ไหมครับ”
รอยยิ้มหวานจุดขึ้นที่มุมปากเล็ก จนคนมองใจกระตุกวาบ
“เอ่อได้ค่ะๆ”
เชยูที่เห็นเพื่อนยืนอึ้งก็รีบตอบแทน
“อ่า งั้นผมมีคนไข้ในเคสยู่คนหนึ่งใช่มั้ยครับ พี่อี้ฟานอยู่ไหนหรอฮะ”
ซอนจินมองเด็กหนุ่มด้วยความตกใจก่อนจะตอบคำถาม
“ถ้าเวลาประมานนี้น่าจะอยู่ที่สวนนะค่ะ”
รู้ชื่อได้ยังไงในเมื่อยังไม่ได้ดูแฟ้มแม้แต่แฟ้มเดียว….
“ผมขอนั่งด้วยได้มั้ยฮะ”
ร่างบางมองแผ่นหลังของอีกคนอย่างคุ้นเคย แต่ร่างสูงไม่แม้แต่จะหันมามองเค้าเลยด้วยซ้ำ
“นั่งตรงนี้ไม่หนาวหรอฮะ”
จื่อเทายังคงถามต่อแต่ก็ไร้ซึ่งเสียงตอบรับ แถมอีกคนยังลุกเดินหนีไปอีกต่างหาก จนคนตัวเล็กหมดความอดทนก่อนจะรีบวิ่งไปดักหน้าอีกคนไว้
“ทำไมไม่ตอบผมหน่อยล่ะ พี่ไม่คิดถึงผมหรอ”
ร่างเล็กมองคนตัวสูงด้วยน้ำตา
“!!!!”
ร่างสูงเบิกตากว้างมองคนตรงหน้าอย่างไม่อยากเชื่อ จื่อเทากลับมาแล้ว จื่อเทากลับมาจริงๆใช่มั้ย มือหนาสั่นเทาเอือมไปลูบโครงหน้าหวานของอีกคน อย่างเบามือราวกับถ้าเค้าสัมผัสแรงไปอีกคนจะบุบสลาย หยดน้ำตาใสๆค่อยไหลจากดวงตาของคนทั้งคู่ จื่อเทายิ้มกว้างทั้งน้ำตาทันทีที่อี้ฟานดึงร่างทั้งร่างของเขาเข้าไปกอด อ้อมกอดที่คิดถึง อ้อมกอดที่คนทั้งสองโหยหามาตลอดยี่สิบปี น้ำตาแห่งความสุขที่หลั่งรินออกมา และจากวันนี้จื่อเทาจะชดเชยเวลาทั้งหมดที่ไม่ได้อยู่เคียงข้างพี่อี้ฟาน
“พี่อี้ฟาน จื่อเทารักพี่อี้ฟานนะ”
.
.
.
.
.
.
.
“พี่ก็รักจื่อเทานะ”
สิ้นประโยคริมฝีปากหนาก็ทาบทับบนกลีบปากนุ่มสีชมพูทันที จูบที่ไม่มีการรุกล้ำมีเพียงความอ่อนโยนที่ส่งผ่านทางสายตาของทั้งสองที่มองกันอยู่
“พี่อี้ฟาน! ปล่อยจื่อเทานะ ไม่งั้นคืนนี้จื่อเทาจะไม่ให้เข้าห้อง”
เสียงหวานที่แห้วใส่ร่างสูงที่กำลังซุกไซร้ซอกคอขาวอยู่ แต่ไม่เลยอี้ฟานไม่สะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย มิหนำซ้ำมือหนายังแอบเลื่อนเข้าไปในกางเกงลูบแกนกายอีกคนเบาๆ
“อือออ พี่อี้ฟานเอาออกไป อืมมม นะ”
เสียงหวานครางออกมาเบาๆ มือบางจิกหนังสือที่กำลังอ่านแน่น ดวงตาหวานปรือน้อยๆ
“หืม แน่ใจว่าให้พี่ปล่อย หึๆ พี่ปล่อยก็ได้แต่พี่จะปล่อย…ในตัวจื่อเทานะ”
ร่างสูงยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะอุ้มจื่อเทาเข้าห้องนอนไป พร้อมเสียงโวยวายของจื่อเทา แต่ต่อมามันก็กลายเป็นเสียงครางหวานไปซะแล้ว
หลังจากที่จื่อเทามาเป็นคุณหมอประจำเคสของอี้ฟานได้ไม่ถึงสองอาทิตย์ อี้ฟานก็กลับมาเป็นปกติ พ่อและแม่ของอี้ฟานก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันว่าจะเป็นจื่อเทาจริงๆแต่นี้ละนะ….ที่เค้าบอกว่าเนื้อคู่หนียังไงก็หนีไม่พ้น
.
.
.
.
ผมเชื่อในพรหมลิขิตนะ
เชื่อว่าพรหมลิขิตจะทำให้ผมและพี่อี้ฟานได้อยู่ด้วยกัน….จื่อเทา
ผมเชื่อเสมอว่าจื่อเทาจะกลับมา
เชื่อว่าพรหมลิขิตจะทำให้ผมได้บอกรักจื่อเทาบ้าง….อี้ฟาน
รู้ใช่มั้ยละครับว่าเราทำอะไรกัน
หึๆ มโนเอาเองละกันนะครับ
ผมต้องไปปล่อย….แล้วล่ะ หึๆๆ
จบเถอะปวงไปแล้วนะ- -
….The End….
--------------
ปวงเนาะ -.,-
ผิดตรงไหนบอกได้นะ อัพตอนตาปรือ
หลับไปหลายรอบละ><
ส่วนเรื่องอื่นจะรีบมาลงให้นะ
ความคิดเห็น