Cupid! , where are you!

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

May this festive season sparkle and shine,

may all of your wishes and dreams come true,

and may you feel this happiness all year round. Merry Christmas!

: ) HAVE FUN !

⁕⁎*∗ : Cupid! , where are you!

          “merry Christmas!”

“F*ck…”

“ไบรอัน”

“มันน่าอายจะตายไป”

“แม่ขอแค่รูปเดียว ยิ้ม”

“ไม่”

“ไบรอัน come on”

เด็กน้อยสะบัดตัวขืนออกจากวงแขนของแม่ เดินพ่นลมหายใจฟึดฟัด ลากเท้าไปยังโซฟาตัวนุ่มสีน้ำตาลที่ตั้งอยู่กลางบ้าน เขาทิ้งตัวลงนั่ง ถอนหายใจมองดูพ่อแม่ และบรรดาน้องสาวน้องชายถ่ายรูปร่วมกันกับต้นคริสมาสต์ที่เพิ่งจะช่วยกันตกแต่งเสร็จไปเมื่อช่วงหัวค่ำนี้ แสงไฟสีนวลตาระยิบระยับจนสว่างไปทั่วทั้งบ้าน ทั่วทั้งต้นแขวนประดับไปด้วยข้าวของชิ้นเล็กๆมากมายสำหรับตกแต่งต้นคริสมาสต์

ธันวาคม เดือนแห่งคริสมาสต์ หิมะ และเพลง All I want for Christmas ของ mariah carey

ทุกคนไม่ว่าจะเป็นเด็กหรือผู้ใหญ่ต่างก็ยินดีปรีดาเมื่อช่วงเวลานี้มาถึง เตรียมตัวกันตั้งแต่ต้นเดือนเพื่อต้อนรับเทศกาลนี้ พากันออกจับจ่ายซื้อของมาตกแต่งบ้าน เตรียมนัดหมายที่จะเดินกลางกลับมาอยู่กับครอบครัวอย่างพร้อมหน้าพร้อมตากัน  ร่วมเฉลิมฉลองให้กับความสุขในค่ำคืนแห่งพระเจ้า

คล้ายกับทุกอย่างรอบตัวถูกบีบให้กลายเป็นโลกแห่งคริสต์มาส จะไปที่ไหน โรงเรียน ที่บ้าน หรือแม้แต่ร้านค้า ทุกที่ก็อบอวลไปด้วยสีเขียว สีแดงเต็มไปหมด หนัง ภาพยนตร์เกี่ยวกับวันแห่งความศุกร์นี้ก็ผุดขึ้นมาเยอะแยะมากมายจนเลือกดูไม่ไหวกันเลยทีเดียว

นึกแล้วก็น่าขำ หนังวันคริสต์มาสส่วนมากก็ชอบเล่นเรื่องประเด็นปัญหาครอบครัว โดยดำเนินเรื่องจากเด็กน้อยซนๆ หน้าตาดื้อๆคนหนึ่ง มีสิบเรื่องก็เป็นแบบนี้ไปแล้วแปดเรื่องเสียล่ะมั้ง

‘ไบรอัน’ ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ชูแก้วโกโก้ร้อนในมือขึ้นฟ้า เขาในวัยสิบปีต้องมานั่งหน้าหงิกท่ามกลางบรรยากาศที่อบอวลไปด้วยคริสต์มาส ถ้าหากนี่เป็นหนัง เขาก็คงจะเป็นเด็กดื้อหน้าตากวนส้นตีนที่ชอบก่อเรื่องแน่ๆ

ไม่ใช่ว่าเขาเกลียดคริสต์มาสหรอก เบื่อมากกว่า คริสต์มาสสำหรับเขาก็เป็นเพียงแค่วันธรรมดาๆวันหนึ่ง ไม่เข้าใจว่าทำไมทุกคนถึงให้ความสำคัญกับมันจนดูเว่อร์เกินไป ถึงขั้นต้องรีบปรบมือดี๊ด๊าตั้งแต่ต้นเดือน เข็นรถเข็นซื้อของมาแต่งบ้านกันเป็นว่าเล่น เสียเงินโดยไม่ใช่เหตุเสียจริง

“นี่ๆ ไบรอัน”

“อะไร”

เด็กหนุ่มตวัดตามองดูน้องสาวคนเล็กอย่างแพทริเซียที่ขยับเข้ามาเกาะข้างโซฟา เขาแทบจะไหลจมลงไปกับโซฟานิ่มอยู่แล้ว ดูโทรทัศน์ตรงหน้านี่สิ แม่ก็เอาใจแต่น้อง เลือกเปิดการ์ตูนซานตาคลอสหลอกเด็กไร้สาระที่ทำเอาพี่คนโตอย่างเขาต้องกลอกตาแทบจะทั้งเรื่อง

“นายว่าซานต้ามีจริงไหม”

“ไม่”

“มีจริงสิ! ซานต้า เรนเดียร์ แล้วก็ mr. sand man!”

“ไม่มี”

“ปีที่แล้วคุณซานต้าก็ให้ชุดนางฟ้ากับเรา!”

นั่นพ่อกับแม่ซื้อมาให้ต่างหาก เด็กโง่

การเป็นลูกชายคนโตบ้านนี้ช่างน่ารำคาญ มีน้องสาวอยู่คนชื่อแพทริเซีย แม่ก็เอาอกเอาใจใหญ่ ส่วนน้องชายที่ชื่ออีริคก็เอาแต่อ่านหนังสือ วันๆไม่ทำอะไรนอกจากดูสารคดีทดลองทางวิทยาศาสตร์ น่ากลัวว่าดตไปคงไม่พ้นเป็นไอ้เด็กเนิร์ดให้บรรดากุ๊ยหลังห้องเตะก้นเป็นแน่

ไบรอันรู้สึกเบื่อหน่ายอย่างพูดไม่ถูก เขาไม่ชอบบรรยากาศสีส้มอมชมพูในวันคริสต์มาสเอาเสียเลย

สิ่งเดียวสำหรับคริสต์มาสที่เขาชอบคือขนมปังอร่อยๆกับโกโก้ร้อนเท่านั้นแหละน่า

อีกกี่พันปีนะที่ไอ้เทศกาลนี้จะหายไป น่าเบื่อชะมัด

“ซานตาคลอสจะมาให้รางวัลเด็กดี เราต้องได้แน่ๆเลย!”

“ก็บอกแล้วว่าซานต้าไม่มีจริง”

“อย่าเถียงเราสิไบรอัน”

“ให้ตายสิวะ คุยกับเด็กก็เป็นแบบนี้ตลอด”

“ตัวเองก็เด็กเถอะ!”

“ฉันสิบปีแล้ว แต่เธอน่ะเพิ่งห้าขวบ!”

“แม่ ไบรอันกับแพททะเลาะกันอีกแล้ว”

“โอ้ ให้ตายเถอะอีริค! นายจะขี้ฟ้องเหมือนยัยเด็กนี่ไม่ได้หรือเปล่า!”

ไบรอันโวยเสียงดัง หมดอารมณ์จะดูหนังขึ้นมาเสียดื้อๆ วางแก้วโกโก้ร้อนของโปรดตัวเองลงกับโต๊ะเสียงดังจนมันเกือบจะกระฉอกออกมาด้านนอก เด็กหนุ่มพ่นลมหายใจฟึดฟัด เดินผ่านกองของขวัญปลอมๆที่ถูกตั้งขึ้นเพื่อประดับบ้าน ก็อดไม่ได้ที่จะใช้เท้าเตะไปทีเพราะมันเกะกะทาง เรียกเสียงโวยวายจากน้องสาวคนเล็กดังก้อง เธอกำมือแน่น น้ำตาคลอหน่วย นึกไม่เข้าใจว่าทำไมไบรอันถึงได้จงเกลียดจงชังวันคริสต์มาสนัก

“มันไม่ได้แย่ขนาดนั้นสักหน่อย”

“...”

“ไบรอันเป็นเด็กนิสัยไม่ดี! ซานต้าไม่ให้ของขวัญแน่นอน”

❄

กึก กึก!

“ให้ตายสิ มันอะไรอีกวะ!”

เสียงสบถของไบรอันดังขึ้น เปลือกตาของเด็กน้อยค่อยเปิดกว้าง ภายในห้องนอนของเขามีเพียงความมืดมิด เพราะใช้ผ้าม่านสีเข้มปิดบังแสงสว่างจากดวงไฟทั้งหลายนอกหน้าต่างบานนั้นมาร่วมเดือนแล้ว ตกกลางคืนทีไรเขานอนไม่หลับเลยก็เพราะไฟแสงสีพวกนั้นจนต้องตัดสินใจให้พ่อซื้อผ้าม่านมาติดให้ แสงก็ว่าหนักแล้ว วันนี้ดันมีเสียงประหลาดดังขึ้นมาอีก

ครั้นจะทำใจหลับตานอนต่อไป เสียงน่ารำคาญพวกนั้นก็ยังดังขึ้นไม่หยุด จนเขารู้สึกว่ามันไม่ได้ดังมาจากที่ไหนไกลเลย เผลอๆอาจจะเป็นหลังคาบ้านเขาเองนี่แหละ

“โว้ย”

ไบรอันส่งเสียงโวยวาย ก่อนจะเด้งตัวลุกขึ้นจากเตียงด้วยความหงุดหงิด เขาอารมณ์เสียมาทั้งวันแล้ว เบื่อคริสมาสต์จนหน้าบูดไปหมด แทบไม่อยากจะออกนอกบ้านไปได้ยินเพลงทำนองประหลาดๆของวันคริสต์มาสเลยแม้แต่น้อย ได้แต่งขังตัวเองไว้ในบ้าน ไม่ยอมออกไปไหนถ้าหากว่าไม่จำเป็นเด็ดขาด พอตกดึก อุตส่าห์ว่าจะตั้งใจหลับๆไปเสีย ก็ยังมีเสียงบ้าๆพวกนี้มาก่อกวนให้นอนไม่หลับเสียนี่

ปลายเท้าทั้งสองข้างค่อยก้าวออกมาจากเตียง สวมใส่สลิปเปอร์นุ่มสีเข้ม แล้วสาวเท้าไปยังบานหน้าต่าง ยอมที่จะกระชากผ้าม่านของตัวเองออก แสงสว่างด้านนอกส่องเข้ามาจนทำเอาเขาต้องหรี่ตา ไบรอันเกลียดเหลือเกินกับไฟประดับที่ทั้งสิ้นเปลืองทั้งเปล่าประโยชน์พวกนี้ ไม่รู้ว่าพ่อของเขาคิดอะไรถึงได้นำไฟบ้าๆพวกนี้ขึ้นมาติดบนหลังคาด้วย

ข้างนอกเต็มไปด้วยหิมะขาวโพลน เขามองออกไปก็ไม่เห็นความผิดปกติอะไร แต่เสียงดังกุกกักบนหลังคาก็ยังคงดังอยู่อย่างนั้น จนท้ายที่สุดเด็กน้อยขี้รำคาญอย่างไบรอันก็ทนไม่ไหวที่จะเดินย้อนกลับมาหยิบเอาเสื้อกันหนาวขึ้นมาสวม มือทั้งสองข้างเปิดหน้าต่างออก ไอเย็นที่แสนจะหนาวเหน็บลอยปะทะหน้า แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ทำให้ความหงุดหงิดของเขาลดลงแต่อย่างใด

ไบรอันผู้สุดแสนจะใจกล้าป่ายปีนออกมาจากบานหน้าต่าง ก่อนจะไต่ไปตามหลังคาบ้านของตนเอง ตามเสียงกุกกักไปเรื่อยๆ ก่อนที่จะชะโงกหน้ามองดูต้นเสียงที่ดังขึ้นอยู่ไม่ไกลจากตรงหน้าตัวเอง

กึก กึก

“ฮึ้ย ออกสิ! ทำไมไม่หลุดล่ะ!”

“...”

“ทำไมมัน...!!”

“...”

“แย่แล้ว!”

ไบรอันยืนเกาะหลังคานิ่ง มองดูภาพตรงหน้าตาไม่กระพริบ

มีกวางตัวหนึ่งอยู่บนหลังคาบ้านเขา...และกวางตัวนั้นเพิ่งจะพูดภาษามนุษย์ไป

ใช่ กวาง กวางตัวเป็นๆ กระดิกหูกระดิกหางได้ด้วย

ทั้งเขาทั้งกวางน้อยตัวนั้นมองหน้ากัน หนุ่มน้อยไบรอันขมวดคิ้ว ตรงหน้าเป็นกวางเรนเดียร์ตัวเล็กกว่าที่เขาเคยเห็นในสวนสัตว์หรือสารคดีของอีริค ขนสีน้ำตาลเส้นเล็กๆเรียงตัวกันสวยงามดูนุ่มนิ่ม ขาของมันเรียวเล็กเหมือนอย่างตุ๊กตาเซรามิกที่แม่ซื้อมา รอบคอมีกระดิ่งสีทองสุกใส ที่ประดับไปด้วยใบโอลีฟสีเขียว ดวงตาสีดำของมันช่างกลมโต สุกใสอย่างมีชีวิตชีวา ปลายจมูกของมันแทนที่จะเป็นสีดำขลับ แต่กลับเป็นสีแดงระเรื่อเสียอย่างนั้นไป

เด็กหนุ่มชะงัก มองดูเขาสีเข้มเล็กๆที่พันอยู่กับสายไฟบนหลังคาบ้านของเขา มันดิ้นไปมาจนยิ่งทำให้สายไฟพวกนั้นพันหนักกว่าเดิมจนยุ่งเหยิงไปหมด

คล้ายกับว่าเกิดความกระอั่กกระอ่วนระหว่างเขาและกวางตรงหน้า ไร้ซึ่งคำพูดใดออกมาจากปากของเด็กหนุ่ม จนกระทั่งเขาปรายตาลงมองดูแอปเปิ้ลสีแดงที่นอนแอ้งแม้งคาอยู่ตรงรางน้ำ ร่องรอยการแกะสลักคุ้นตาที่คล้ายกันกับงานฝีมือของแม่ มันอยู่บนนั้น จึงทำให้เขาจำได้ไม่ยากว่ามาจากบ้านใคร

ไอ้กว้างตัวนี้มันแอบเข้ามาในบ้านเขาไม่พอ ยังจะมาติดสายไฟจนทำเอาเขาไม่ได้หลับไม่ได้นอนทั้งคืนอีก

ใช่ ยอมรับว่าตกใจ ยอมรับว่ามันออกจะเกินจริงไปหน่อย แต่เจ้าสัตว์ประหลาดสี่ขามีเขา พูดได้แถมยังใช้ตาวาวๆจ้องมาหากัน เป็นเรนเดียร์ของซานต้าคลอสไม่ผิดแน่

นี่อย่าบอกนะว่าตาเฒ่าซานตาคลอสเฉิ่มเชยที่ร้องโฮะ โฮะ โฮะมันมีจริง

ประหลาดที่สุด

“กวางโง่”

“หา?”

“กวางโง่ เป็นถึงกวางซานต้าแต่โง่ทำเขาพันสายไฟ”

“...”

“โง่ในโง่”

“นี่!”

กวางวิเศษตัวน้อยย่ำขาลงกับหลังคาจนทำเอาหิมะร่วงลงไปที่พื้นบางส่วน แววตากลมใสคล้ายไม่พอใจเท่าไรนักที่ถูกมนุษย์คนนี้ด่าว่าโง่ เขาเป็นถึงเรนเดียร์ของซานต้าเชียวนะ! เด็กคนนี้ช่างนิสัยไม่ดีเสียเหลือเกิน กล้าด่ากวางซานต้าด้วยหน้าตาเฉยแบบนั้นได้ยังไงกัน!

“ปากเสีย!”

“...”

“เด็กนิสัยไม่ดี!”

“พูดมาก”

“พรที่เจ้าขอจะไม่เป็นจริง”

“ไม่เคยขอพรอะไรอยู่แล้ว”

“อะไรของเขาเนี่ย เด็กคนนี้”

“แล้วจะทำไม”

“ทำไมถึงได้เป็นเด็ก...เฮ้! นายจะเข้ามาทำไม!”

“ช่วยเรนเดียร์ซานต้าที่มันโง่ๆตัวหนึ่ง”

ไบรอันตอบเสียงเรียบคล้ายเหนื่อยหน่าย แล้วบุกคลานขึ้นไปบนหลังคาด้วยความคล่องแคล่ว กวางน้อยเบิกตากว้าง ส่งเสียงประหลาด อยากจะขยับตัวหนีแต่ก็ไม่สามารถไปไหนได้ ทำได้เพียงส่งเสียงร้องห้ามแปร่งๆ และย่ำขาไปมาก็เท่านั้น นึกหงุดหงิดสายไฟที่พันเขาสวยๆของตนเองเสียเหลือเกิน

เด็กหนุ่มเป่าลมหายใจออกมาเมื่อเริ่มรู้สึกหนาว แก้มสีขาวเริ่มขึ้นสีระเรื่อเมื่อถูกความเย็นปะทะจังๆ เขาปีนขึ้นมาจนถึงเจ้ากวางตัวนั้น แล้วจึงใช้มือทั้งสองข้างในการช่วยแกะสายไฟออกให้ ในตอนแรกกวางก็ดิ้นไปมาคล้ายกับว่าไม่ต้องการที่จะให้เขาถูกเนื้อต้องตัวมัน พยายามจะขยับหนี แต่สุดท้ายเมื่อหมดหนทางจะดิ้นรน ก็ต้องยอมยืนนิ่งๆให้ไบรอันช่วยแกะสายไฟออกจากเขาจนได้

“ดีๆนะเจ้าเด็กน้อย เขาฉันสวยขนาดนี้ อย่าทำมันเสียเด็ดขาด”

“รู้แล้วน่า ยืนให้มันนิ่งๆเถอะ”

ไบรอันเอ่ยพร้อมใช้สองมือแกะสายไฟออกด้วยความระมัดระวัง ทุกท่วงท่าอยู่ในสายตาของกวางน้อยทั้งหมด ดวงตากลมโตจ้องดูปื้นสีแดงที่เริ่มลุกลามไปทั่วใบหน้าของเด็กหนุ่ม เพราะอากาศที่หนาวเหน็บกำลังก่อตัวเป็นเกล็ดน้ำแข็งบนใบหน้าเล็กๆนั่น ท้ายที่สุดก็อดใจไม่ไหวที่จะพ่นลมหายใจใส่ ไบรอันถลึงตามองดูกวางน้อยตรงหน้าทันที

“ลมหายใจของฉันจะช่วยไม่ให้นายหนาวตายไปก่อนแกะสายไฟให้ฉันสำเร็จ”

“ทีหลังก็บอกกันก่อนจะเป่าลม มันตกใจ”

“แล้วแกะใกล้เสร็จหรือยัง! ฉันมีธุระต้องไปต่อนะ!”

“ใครใช้ให้โง่วิ่งชนสายไฟ”

“นี่!”

“เลิกโวยวายได้ไหม มันจะเสร็จได้ยังไง”

กวางน้อยกระทืบเท้าอย่างนึกไม่พอใจ แต่ก็ยอมยืนนิ่งให้เด็กประหลาดคนนี้ได้แกะสายไฟออกจากเขาทั้งสองข้าง นึกตกใจอยู่ไม่น้อยที่ถูกจับได้โดยมนุษย์ แต่ที่ตกใจมากกว่านั้นก็คือมนุษย์คนนี้ไม่แม้แต่จะมีอาการตกใจ ไม่มีการกรีดร้อง ไม่มีการกวักมือเรียกพ่อแม่มาดูเลยสักนิด มีเพียงสีหน้าเบื่อหน่าย กับปากร้ายๆเกินวัยจนไม่อยากจะส่งรายชื่อของเด็กคนนี้ให้ซานตาคลอสเลยสักนิด

ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นสักพักจนกระทั่งไบรอันแกะออกจนหมด ขาหน้าทั้งสองข้างก็ย่ำขึ้นลงด้วยความดีใจ ส่งเสียงแหลมประหลาดออกมาโดยไม่รู้ตัว กวางน้อยหมุนไปมารอบๆเพื่อทดสอบว่าไม่ติดพันอะไรอีกแล้ว แล้วจึงหันกลับไปมองเด็กหนุ่มปากร้ายที่ช่วยชีวิตเขาเอาไว้ ไม่อย่างนั้นถ้าเกิดติดอยู่อย่างนี้จนมีคนอื่นมาเห็นอีกต้องแย่แน่ๆ

“แล้วอย่ามาส่งเสียงดังที่บ้านหลังนี้อีก มันทำให้ฉันนอนไม่หลับ”

อ่า ที่แท้เด็กหน้าตาน่าเกลียดคนนี้ก็ตื่นขึ้นมาเพราะเสียงของเขานั่นเอง

“ไปล่ะ กวางโง่” ไบรอันเอ่ยสั้นๆ ก่อนที่จะหมุนตัวกลับลงจากหลังคา เขาไม่คิดจะอยู่มองดูกวางตัวนั้นอีกต่อไป รีบกลับไปนอนเสียจะได้ลืมๆฝันบ้าบอพวกนี้ไปให้หมด ทว่า ก็ดูเหมือนเด็กน้อยจะรีบเกินไป เท้าข้างหนึ่งจึงได้ไถลจนเกือบจะลื่นตกลงไปจากหลังคา

ความวุ่นวายเกิดขึ้นเพียงชั่วพริบตา หัวใจของเด็กน้อยคล้ายร่วงหล่นลงไปอยู่กับพื้น เขาหลับตาปี๋เพราะกลัวความเจ็บปวดที่อาจจะก่อตัวขึ้น ทว่า ผ่านไปไม่กี่วินาทีเขาก็ต้องค่อยลืมตาขึ้นมา แล้วมองดูปลายเท้าของตนที่ยังห้อยต่องแต่งอยู่อย่างนั้น

“จับฉันไว้!”

ถ้าหากนี่เป็นฝันในวันคริสต์มาส ก็คงจะเป็นฝันที่ประหลาดที่สุดเท่าที่ไบรอันเคยฝันมา

กวางตัวนั้นหายไปแล้ว เหลือเพียงร่างของมนุษย์ตัวจ้อยที่กำลังใช้แขนข้างหนึ่งในการช่วยเขาเอาไว้ ปลายจมูกสีแดงก่ำกับใบหูเล็กๆที่มีขนสีน้ำตาลประปราย ดวงตาสีดำกลมใสแวววาวอย่างน่ามอง รอบคอยังมีกระดิ่งสีทองและใบโอลีฟประดับเอาไว้ เขาสีเข้มที่เจ้าตัวหวงนักหนายังอยู่ท่ามกลางกลุ่มผมสีน้ำตาลอ่อน มันดูนุ่มนิ่มคล้ายกับตุ๊กตากวางที่แม่ซื้อมา ช่วงหัวดูน่ารัก ทว่า...ทั่วทั้งกายกลับเปล่าเปลือย ไบรอันชะงักไปที่เห็นว่าอีกฝ่ายมีรูปร่างคล้ายเด็กผู้ชายวัยเดียวกันกับเขา

ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่ากวางเรนเดียร์ของซานต้าแปลงร่างได้ด้วย

“ขึ้นมา! ฮึบ!”

อดีตกวางน้อยของซานตาคลอสดึงเขาขึ้นมา น่าประหลาดที่ร่างกายของเด็กหนุ่มตัวเล็กๆแบบนั้นจะสามารถดึงเขาให้ลอยหวือขึ้นมาได้อย่างง่ายดาย พลันปรากฏผงสีทองคำแวววาวเป็นประกายรอบตัว มันล่องลอยไปทั่ว สว่างไสวยิ่งกว่าดวงไฟจากบนหลังคานี่เสียอีก ไบรอันหรี่ตา หัวใจดวงน้อยกลับมาเต้นแรงอีกครั้งเมื่อรู้สึกได้ว่าทั่วทั้งตัวกำลังลอยหวือขึ้นมาจากพื้น ลอยละล่องไปกลางอากาศ จนกระทั่งกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง

ไบรอันยืนนิ่งงัน หันกลับไปมองดูหน้าต่างบานนั้น...

ไร้ซึ่งเงาของกวางเรนเดียร์หน้าโง่ ไร้ซึ่งเงาของเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาล มีเพียงกระดิ่งสีทองสวยที่วางอยู่ตรงขอบหน้าต่างเท่านั้น มองออกไปทุกอย่างก็กลับคืนสู่สภาพเดิม เงียบสงัดเช่นทุกค่ำคืน หิมะสีขาวยังคงโปรยปราย ไม่มีอีกแล้วกับผงสีทองปริศนาพวกนั้น

มือเล็กคว้าเอากระดิ่งที่ถูกวางทิ้งไว้ขึ้นมาดู เงาสะท้อนของตนเองจากโลหะที่เงาวับทำให้เด็กน้อยรู้สึกใจเต้นขึ้นมาอย่างน่าประหลาด...

หรือว่านี่จะเป็นปาฏิหาริย์วันคริสมาสต์ของเขาจริงๆ

ไบรอันในค่ำคืนคริสต์มาสครั้งที่สิบ...ตื่นเช้ามาพร้อมกับกระดิ่งสีทองที่เขากอดมันเอาไว้อยู่อย่างนั้นทั้งคืน

❄

"คิวปิด! ให้ตายสิ นายหลุดออกไปอีกแล้วเหรอ!"

"แหะ"  

"เป็นเรนเดียร์ภาษาอะไร ดื้อจนหลงทางตลอด"

 "โอ้! นั่นแอปเปิ้ลของฉันใช่ไหม!"

“หมอนั่นไม่เคยจะฟังนายเลยสินะแดช”

เสียงกุกกักดังขึ้นมาพร้อมกับการปรากฏกายของกวางน้อยตัวที่เล็กที่สุด ขนสีน้ำตาลอ่อนเรียงสวยทั้งตัวดูนุ่มนิ่ม พวงหางเล็กกระดิกไปมา ขาทั้งสี่ข้างย่ำลงบนพื้นหิมะขาวโพลนอย่างนิ่มนวล ดวงตาสีดำเงางาม ปลายจมูกแดงเล็กๆขยับฟุดฟิดเมื่อได้กลิ่นแอปเปิ้ล ยังไม่ทันจะได้ความอะไรเจ้าตัวเล็กนั่นก็วิ่งมางับแอปเปิลไปจากกวางอีกตัวเสียแล้ว

คิวปิดโผล่ทีไรเป็นอันต้องอดกินแอปเปิลตลอดเลย! ให้ตายสิ!

กวางหนุ่มผู้เป็นพี่ใหญ่สุดของกวางทั้งหมดอย่าง แดชเชอร์ ชำเลืองมองดูน้องตัวเล็กแล้วส่ายหัวระอา คิวปิดหลงบ่อย ซุ่มซ่าม แถมยังตะกละ กินเท่าไรก็ไม่รู้จักอิ่ม น่ากลัวว่าจะไปเผลอทำอะไรประหลาดๆเข้าจนทำให้มีคนเห็นนี่สิ นิสัยราวกับเด็กไม่รู้จักโตของคิวปิดทำเอาพวกเขาปวดหัวกันมานักต่อนักแล้ว

ทว่า เมื่อลอบสังเกตดูร่างกาบนุ่มนิ่มของพ่อลูกกวางตัวจ้อย แดชเชอร์ก็ร้องเสียงดังแล้วรีบย่ำเท้าเข้าหา วนดูรอบร่างกายของคิวปิด ดวงตากลมโตฉายแววตื่นตระหนกเมื่อพบว่ากระดิ่งสีทองบริสุทธิ์อันเป็นของขวัญจากซานตาคลอสได้หายไปจากคอของน้องชายเสียแล้ว!

“คิวปิด!”

“หือ”

“กระดิ่งหายไปไหน”

กวางน้อยหลุบตาลงมองรอบคอตัวเอง เมื่อไม่พบกระดิ่งทองสวยที่ตนเองเฝ้าหวงแหน แอปเปิ้ลที่ยังคาอยู่ในปากก็ร่วงหล่นลงกับพื้นทันที เสียงฮือฮาดังขึ้น กวางเรนเดียร์อื่นๆที่เหลือต่างก็พากันมามุงดูเรนเดียร์น้องเล็กที่ซุ่มซ่ามทำกระดิ่งซานต้าหายไปเสียแล้ว

คิวปิดร้องเสียงหลงอย่างนึกตกใจ ก่อนที่จะหมุนตัวไปมารอบๆด้วยความกระวนกระวาย

“ตายแล้วๆๆๆ”

“มันแย่มากเลยใช่ไหมแดช”

“ไปทำหายเอาไว้ที่ไหน เกิดพวกมนุษย์เก็บไปได้ล่ะแย่แน่”

“ฮื่อ”

“เอาน่า ระดับเจ้าจิ๋วนี่คงไม่พลาดทำหลงเอาไว้ในที่ที่มีคนอยู่หรอก” แพรนเซอร์ กวางหนุ่มอีกตัวเดินเข้ามาหยุดยืนข้างกัน แดชเชอร์ก้มหน้าส่ายหัวไปมาจนเขาสวยส่ายไปทั่ว ถอนหายใจเสียงดังใส่หน้าน้องตัวเล็กแล้วสะบัดก้นเดินหนี มองดูแสงตะวันที่กำลังโผล่พ้นขอบฟ้า สะท้อนกับหิมะขาวโพลนที่ไกลจนสุดลูกหูลูกตา

หมดเวลาของค่ำคืนคริสต์มาสแล้ว เวลาของพวกเขาก็เช่นกัน

“เตรียมตัวออกเดินทางกลับได้แล้ว”

“...”

“ไม่ต้องทำหน้าเศร้าขนาดนั้นก็ได้คิวปิด มันไม่ได้เป็นอะไรร้ายแรงมากหรอก”

“จริงหรือ”

“อืม เว้นก็แต่...”

"??”

“เว้นก็แต่นายไม่ได้ให้พรเขาไป”

“...”

“ถ้าหากนายให้พรคนที่ได้กระดิ่งนายไป เขาจะสามารถเรียกนายไปเมื่อไรก็ได้”

“!!”

“ฉันถึงบอกว่าไม่ต้องห่วง อย่างนายไม่น่าจะให้พรใครหรอก ใช่ไหม คิวปิด”

❄

“ฮัดชิ่ว!”

เสียงจามดังก้องจนทำเอาหูอื้อขึ้นมาชั่วขณะ ปลายจมูกแดงก่ำขยับไปมาเล็กน้อย ก่อนที่จะยกมือขึ้นมาถูเพียงนิด รอบกายช่างหนาวเหน็บและขาวโพลนไปด้วยหิมะสีขาวที่กำลังโปรยปรายลงมาจากท้องฟ้าอันมืดทะมึนคล้ายเป็นของขวัญจากคนด้านบนนั้น

วนมาอีกครั้งจนได้...คริสต์มาสปีที่ยี่สิบแปดของไบรอัน

จากหนุ่มน้อยหน้าตาดื้อด้าน ตอนนี้ได้โตมาเป็นนายแบบหนุ่มสุดฮอตที่สาวๆพากันต่อคิวกรี้ดกร้าดกันทั่วเมือง ใบหน้าหล่อเหลาที่มาพร้อมกับหุ่นล่ำๆ อัดแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อ ถ่ายลงปกนิตยาสารทีไรก็เป็นอันต้องถูกกวาดไปจนเกลี้ยง โด่งดังเสียจนได้เซ็นสัญญาเป็น Brand ambassador ไปหลายแบรนด์แล้ว

เรียกได้ง่ายๆว่า....ไบรอันตอนนี้ เป็นเซเลบบริตี้และซุปเปอร์สตาร์คนดังนั่นแหละ

ทว่า นิสัยขี้รำคาญ ขี้บ่นขี้หงุดหงิดของไบรอันก็ยังไม่ได้ต่างจากตอนที่ยังเป็นเด็กสิบขวบเท่าไรนัก

เขาเติบโตเข้าสู้เส้นทางนายแบบอย่างงงๆ แต่ก็ใช่ว่าจะไม่ชอบอะไร ส่วนแพทริเซียน้องเล็กก็กำลังเรียนมหาวิทยาลัย เป็นสาวสวยผมบลอนด์ครองใจชายทั้งรุ่นเช่นเดียวกัน เว้นไว้ก็แต่พ่อหนุ่มอีริคที่เดินสายวิชาการจ๋า คล้ายว่าต้องการจะบรรจุเข้าองค์กรนาซ่าอย่างไรอย่างนั้น

เอาเถอะ ขอให้ไอ้แว่นนั่นมันได้ออกนอกระบบสุริยะไปได้สักทีก็แล้วกัน

แม้อีริคจะเกิดมาผ่าเหล่าผ่ากอ ฉลาดเป็นกรดแถมยังเก่งกาจด้านวิชาการขนาดนั้น แต่กลับมีแฟนสาวเป็นถึงซุปเปอร์โมเดลระดับประเทศเลยทีเดียว แถมยังรักกันดี หวานชื่นรื่นรมย์ ที่เพิ่งจะจูงมือกันลอดประตูวิวาห์ไปตั้งแต่กลางปีที่แล้ว จนตอนนี้ก็มีลูกชายตัวน้อยให้ได้โอบอุ้มกันทั้งครอบครัวเรียบร้อย เขาเองก็เคยไปเยี่ยม เด็กนั่นมองๆไปก็น่ารักน่าเอ็นดูไม่หยอก หวังว่าจะไม่ดตมาเป็นหนุ่มแว่นหน้าทึ่มๆเหมือนพ่อมันหรอกนะ

น้องชายเป็นฝั่งเป็นฝาไปแล้ว น้องสาวคนเล็กก็มีคุยกับหนุ่มๆ แต่พี่ชายคนโตกลับยังครองโสดมาจนถึงทุกวันนี้ ช่วงหลังๆเขาแทบจะไม่มีข่าวออกเดท ไม่มีข่าวของเจ้าของหัวใจเลยแม้แต่น้อย แม้ว่าเมื่อก่อน เขาจะลองคบมาหมดแล้วทั้งชาย ทั้งหญิง แต่ก็ไม่มีใครไปรอดกับพ่อหนุ่มไบรอันได้เลยสักราย ขนาดนางแบบสาวที่คาดว่าน่าจะไปกันได้สวยก็ถูกสะบั้นรักลงในปีที่สองที่คบกันไปเสียอย่างนั้น ถูกก่นด่าสาปส่งจากบรรดาแฟนคลับของทางสาวเจ้าไม่น้อยเลยทีเดียว

ดูเหมือนเรื่องชีวิตรักของพ่อซุปเปอร์สตาร์หนุ่มคนนี้จะต้องกลายเป็นปริศนาไปแล้วจริงๆ

พวกเขาสามคนแยกเส้นทางกันเดินมาตั้งแต่จบไฮสคูล ไม่บ่อยครั้งนักที่จะเดินทางกลับบ้านเกิดเพื่อไปเจอหน้ากันอย่างพร้อมเพรียง เพราะแต่ละคนต่างก็ยุ่งวุ่นวายไปหมด จนกระทั่งปีนี้ ที่แพทริเซียต่อสายตรงมาหาเขา สั่งใหญ่สั่งโตว่าให้เคลียร์คิวเพื่อกลับบ้านในวันคริสต์มาสที่จะถึงนี้ให้ได้ ไบรอันแม้ไม่อยากจะทำแต่ก็ต้องยอมไป ใช่ว่าเขาก็ไม่อยากเจอหน้าของครอบครัวตัวเองเสียหน่อย

[พาแฟนมาให้แม่เจอด้วยนะ!]

“ไม่มีทาง”

[ให้ตายสิ หาแฟนได้แล้ว!]

“แค่นี้นะ จะขับรถ”

[ไอ้ลูกคนนี้นี่ เอาเถอะ ขับดีๆก็แล้วกัน ช่วงนี้หิมะตกหนักเป็นพิเศษ]

หลังจากวางสาย ชายหนุ่มก็ค่อยสตาร์ทรถแล้วขับเคลื่อนออกมาจากบ้านพักสุดหรูของตน ขับขึ้นเส้นทางหลัก ใช้เวลาเดินทางอยู่ราวๆสามชั่วโมงเกือบสี่ชั่วโมงเพื่อข้ามรัฐกลับมายังบ้านเกิดเมืองนอนของตน รถยนต์คันหรูค่อยเคลื่อนตัวเข้าสู้ถนนเส้นรองที่เต็มไปด้วยบรรยากาศอันสุดแสนจะคุ้นเคย

มือหนากดปิดวิทยุทันทีเมื่อเพลง All I want for Christmas is you ของ mariah carey ดังขึ้นเป็นรอบที่ล้านของวัน ใช่ว่าเขาจะจงเกลียดจงชังอะไร ก็แค่เบื่อที่ได้ยินบ่อยเกินไปก็เท่านั้น ฟังจนไม่อยากจะฟังมันเป็นอย่างไรก็คงจะชัดเจนดี ทุกที่ที่เขาไปล้วนเปิดเพลงนี้คล้ายกับว่าเพลงวันคริสต์มาสมีอยู่แค่เพลงเดียวอย่างนั้นแหละ

ใช้เวลาอีกสักพักเขาก็กลับมาจนถึงบ้านหลังเล็กของครอบครัวตนเองจนได้ แสงไฟระยิบระยับยังคงถูกนำมาประดับตกแต่งรอบบ้าน สายไฟพันระโยงรยางค์ไปทั่ว ส่องแสงสีส้มโทนอบอุ่นให้อบอวลไปทั่วบริเวณบ้าน เขามองดูรถยนต์ที่จอดอยู่ด้านหน้าบ้าน ก็พอจะเดาได้เลยว่าเขาคงจะมาถึงที่นี่เป็นคนสุดท้ายแน่ๆ

อากาศนอกรถช่างหนาวเหน็บจนอดไม่ได้ที่จะเป่าลมร้อนใส่มือ เขากระชับเสื้อโค้ทสีเข้ม แล้วจึงเดินตรงเข้าไปด้านในบ้าน ทว่า ก่อนจะเปิดประตูไบรอันก็ชะงักไปก่อน ในหัวมีความคิดหนึ่งพุ่งขึ้นมา แล้วจึงตัดสินใจที่จะย่องผ่านไปยังข้างบ้าน เลือกดึงเอาบันไดเก่าๆที่เคยใช้ปีนขึ้นบ้านสมัยเด็กลงมา มันส่งเสียงเอี้ยดอ้าด แต่ถึงกระนั้นก็ยังใช้ได้ดี ชายหนุ่มร่างโตปีนขึ้นไปยังหน้าต่างห้องของตัวเองด้วยความะมัดระวัง ใช้กลเม็ดเดิมในการงัดหน้าต่างตัวเองแล้วแทรกตัวเข้าไปข้างในจนได้

ใครเล่าจะไปรู้วิธีเข้าห้องอย่างลับๆได้ถ้าไม่ใช่เจ้าของห้อง

มือทั้งสองข้างปัดป่ายกันไปมา อากาศภายในห้องช่างดูอบอุ่น เขาถึงยอมถอดเสื้อโค้ทตัวหนาออกวางพาดไว้บนเตียง แล้วเดินสำรวจรอบห้องของตนเองคร่าวๆ ไม่ได้กลับมาที่นี่นานเหมือนกัน ข้าวของบางส่วนก็ยังคงวางระเกะระกะ เตียงนอนที่เคยใหญ่กลับดูเล็กลงถนัดตาเมื่อเทียบกับเขาในตอนนี้

เนื้อเรื่อง

ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

• A-
• A+

• เลื่อนอัตโนมัติ

คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด

คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?

ยกเลิก ตกลง

ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

กำลังโหลด...

ความคิดเห็น