คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : MINE 01
1
สวัสดีครับทุกคนผม โอ เซฮุนครับ อย่างที่รู้จักกันไปแล้วในตอนแรกว่าผมหล่อ ผมว่าผมก็หล่อจริงๆนะ ใครๆก็บอกผมแบบนั้น ตอนที่ผมยังเกรดหกผมก็เป็นเด็กขี้อายนะ แต่คนเรามันเปลี่ยนกันได้ ผมก็เลยกลายเป็นเซฮุนสุดฮอตอยู่อย่างทุกวันนี้
ตอนนี้ผมและเพื่อนๆอยู่ที่บ้านเทาครับ กำลังเตรียมตัวอ่านหนังสือเพื่อไปสอบเข้าม.ปลายที่ SWB H. ครับ ความจริงก็สอบเป็นพิธีนะ แต่ว่าโง่มากก็ไม่ไหวเค้าก็คงไม่รับเหมือนกัน โรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนในเครือ S.High School ซึ่งมีทั้งหมดสี่โรงด้วยกันคือ SWB H. เป็นโรงเรียนชายล้วน SWG H. เป็นโรงเรียนหญิงล้วน SWI H. เป็นโรงเรียนสหะอินเตอร์ครับเด็กที่นี่จะรวยมากแล้วก็เทพๆ เพราะเค้าไม่พูดภาษาแบบเราพูดกัน เค้าพูดภาษาอังกฤษ ซึ่งผมและเดอะแก๊งเคยคิดว่าจะเข้าที่นี่เพราะมันน่าเรียนมาก ดูสบายๆ ทำไรก็ได้ค่อยข้างฟรีสไตล์ แต่พอไปส่งใบสอบ พวกผมมองหน้ากันแล้วยิ้มครับ
ที่ยิ้มน่ะเหรอ...เพราะผมตอบเค้าไม่ได้ซักคำถาม ฮ่ะฮ่า ยิ่งไอ้แบคนะหนักเลยเค้าทักมัน มันบอก”ไอเลิฟยูว์” ฝรั่งงงครับ คงมีแต่ลูฮานนั่นแหละครับที่พอเรียนได้ แต่มันก็ไม่เอา เพราะว่ามันไม่มีเพื่อนครับ มันบอกว่าอยากเรียนที่เดียวกันกับพวกผม และสุดท้าย SMU เป็นมหาลัยครับ เอาง่ายๆว่า ถ้าไปไหนไม่ได้ก็เรียนให้จบปริญญาเลยแล้วกัน
ตอนนี้ผม กำลังเล่นเกมส์ครับ หนังสือผมไม่อ่านแล้ว เป็นมั้ยยิ่งอ่านยิ่งจำไม่ได้ แต่ผมไม่ค่อยกลัวเรื่องสอบนะ เพราะผมมีลูฮานกะเทา สองคนนี้จะช่วยผมกะแบคที่ตอนนี้หลับไปแล้ว ให้สอบผ่านทุกครั้ง สองคนนี้ขยันมากนะ โดยเฉพาะเทาเนี่ยอ่านหนังสือเยอะ ลูฮานก็อ่านบ้างแต่หัวมันไวมาก อ่านแป๊บเดียวจำได้ ผมกะแบคนะเลือดตาแทบกระเด็นตอนสอบแต่ละที
Rrrrrr Rrrrr
“โหลครับพี่ มีไรป่าว” ผมทักพี่วิคสาวผมแสนสวยของผม
“อ๊ายยย ฮุนนี่พี่มีข่าวดีจะบอก” เสียงพี่ดูตื่นเต้นจัง “พี่ถูกหวยเหรอ? ซื้อไอแพดให้ผมหน่อยดิ่ นะนะ”
“บ้าเหรอ .///. ยิ่งกว่าถูกหวยอีก”
“........... ไรหว่า”
“พี่กำลังจะแต่งงาน”
“ เห้ย!!!!!!! แต่งกะใคร คบกันตอนไหน ไม่บอกผมเลยนะเจ้” ผมแซวไปงั้นแหละ แต่ผมก็ดีใจนะที่แกกำลังจะมีความสุข มีหลานให้ผมอุ้ม
“คบกันมานานแล้ว ต้องรีบแต่งเดี๋ยวเปลี่ยนใจ 555 ว่าไงแกจะมาใช่มั๊ย วันอาทิตย์นี้นะที่บ้านพี่เอง พาเพื่อนมาด้วยก็ได้ มาค้างที่นี่เลยเดี๋ยวพี่โทรบอกพ่อกะแม่ให้” เจ้แกพูดไวมากอ่ะ สงสัยอยากให้ไปจริงๆ
“มีหมูหันป่าว” ผมถาม ตอนนี้เพื่อนผมเริ่มเข้ามาฟังบทสนทาของผมกับเจ้แล้ว ไอ้แบคมันเนียนนอนตักผมแต่หน้ามันนี่แสดงความอยากรู้มากเลย ดูไม่ออกเลยนะมึง
“มีดิ่ แกจะกินไรสั่งมาเลย พี่ใจดี งานนี้พี่เลี้ยงน้องเอง”
“เอาหมูหันอร่อยๆให้ผม กล้วยทอดกากๆให้เสี่ยว เอาเป็นหมูปิ้งให้เทาเทา ส่วนไอ้แบคกินได้หมดอ่ะพี่จะเอาไรก็เตรียมๆไปเหอะ เอาอร่อยๆนะ งานเลี้ยงจัดที่โรงแรมเท่านั้นนะ เอาห้องบอลลูมอ่ะ เน้นสีขาวนะพวกผมชอบ แล้วก็...” ผมพูดไป มองหน้าเพื่อนไป พวกมันพยักหน้าขึ้นลงแบบเห็นด้วยตลอดเลยอ่า เพื่อนกันต้องเห็นด้วยกับความคิดเพื่อนแบบนี้ ดีดี
“พอ พอ พอ! งานแกหรืองานฉันว่ะ ไอ้เด็กพวกนี้ ฮ่ะฮ่า เอาเป็นว่าพวกแกต้องมานะ เดี๋ยวพี่ไปลองชุดก่อน แก้แล้วแก้อีกไม่สวยซักที บับบุย น้องสาวที่น่ารักทั้งสี่”
แล้วพี่แกก็ตัดสาย พวกผมมองหน้ากันอย่างยิ้มๆ
“เราไปเที่ยวกันมะ” ไอ้ตัวเล็กพูดขึ้น นี่ขนาดมึงอยากไปเที่ยวนะ มึงยังไม่ยอมเอาหัวออกจากตักกูเลย
“เอาไงอ่ะ ไปซื้อชุดมะ ไหนๆเจ้แกก็แต่งทั้งที ไปซื้อชุดดีๆใส่ไปงานแกเหอะ”เทาเสริมบ้าง
“อืมๆ เอาดิ่ ไปช่วยกันเลือกหลายๆคน ไปเที่ยว ไปดูหนัง กินชาบู กิน กิน กิน”
แบคมึงหนักมากอ่ะ พอมันพูดจบมันก็หันไปแทคมือกะเทา ผมกะลูฮานมองหน้ากันไปก็ไปว่ะ แล้วพวกผมก็ไปเดินเล่นที่ห้างกันกว่าจะได้กลับ ผมกะเทาขาลากครับ ก็ไอ้เตี้ยทั้งสองเล่นเดินเลือกอยู่นั่นแหละ พวกมันมีเซ้นท์ทางด้านนี้ แต่ผมกะเทาไม่มีครับ แล้วก็ไม่อยากมีตอนนี้อยากกลับบ้าน
ผมมาเดินกันตั้งแต่บ่ายสามกว่า ตอนนี้สามทุ่มแล้ว ความจริงก็ได้ชุดแล้วแหละ แต่แบคบอกว่าเราน่าจะมีของขวัญไปให้กับเจ้หน่อย ไหนๆเค้าก็แต่งงาน แล้วก็มาถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้อยู่ดีครับ ไอ้ของที่ว่านั่น กว่าจะได้ก็นู่นเกือบสี่ทุ่ม ผมกลับถึงบ้านก็ห้าทุ่มกว่าคืนนี้ไม่อาบละกัน ไว้วันหลังเนอะ พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้ามาเก็บของเตรียมไปหาเจ้ ผมกับเพื่อนๆจะไปตั้งแต่วันศุกร์ เผื่อเจ้เค้ามีเรื่องอยากให้ช่วย เห็นอย่างงี้พวกผมก็เป็นคนดีนะ คืนนี้ผมนอนละครับ ฝันดีนะทุกคน <3
วันนี้ เป็นวันดี เป็นวันที่ผมและเพื่อนจะได้ออกไปเที่ยวนอกบ้าน ไปงานแต่งเจ้ผมเอง ผมกำลังเก็บของอยู่ครับ เสื้อผ้าพร้อม ครีมพร้อม รองเท้าพร้อม โอเคของครบทุกอย่างแล้ว โทรหาเทาดีกว่าว่ามันมาใกล้ถึงบ้านผมยัง
“มึงอยู่ไหนแล้ว กูเก็บของเสร็จละ มารับกูที” ผมทักไป
“เออๆ กูอยู่กับลูฮานแล้ว รอแบคเก็บขนมอยู่เดี๋ยวไป ออกมารอหน้าบ้านเลยมึงอ่ะ”
“อ่า เคเค กูจะไปเดี๋ยวนี้ แค่นี้แหละ” ผมวางสายและมองดูของๆตัวเองอีกครั้ง =*= เยอะจุง เอาว่ะบ้านมีสองชั้น ขนของแค่นี้ คนหล่อขนได้ พ่อกับแม่ก็ไม่อยู่บ้าน เฮ้อไม่ค่อยว่างเลยต่างหากล่ะ
ผมออกมายืนรอมันจริงๆนั่นแหละ ร้อนหน่อยแต่ดีกว่าโดนเสี่ยวบ่น เทาขับรถเร็ว ในกลุ่มเราก็มีเทานี่แหละที่พอพึ่งพาได้มากที่สุด มันรวยสุด นิ่งสุด อยากได้อะไรขอให้บอกถ้าไม่ยากมากเกินไปมันหามาให้คุณได้ ระหว่างรอผมก็ของส่องกระจกหน่อยดีกว่า เพื่อความมั่นใจว่าหน้าไม่ป่วย อ่าหล่อๆๆๆ ยิ่งส่องยิ่งหล่อ สาวเห็นสาวกรี๊ด
ปริ๊นๆๆๆๆๆ ผมหันไปมองตามเสียง อ่า มันมากันแล้ว
“เร็วๆ เซฮุน ขนของขึ้นรถเลย” แบคตะโกนเรียกผม มันเป็นคนเสียงดังมาก
“เออ ลงมาช่วยกูดิ่สัส หนักนะเนี่ย” ผมบ่น พร้อมกับเดินไปที่รถพร้อมกับกระเป๋าใบโตๆ
“โห่ มึงย้ายบ้านเหรอ? เอาไปขนาดนี้” มันยังไม่หยุดบ่น ผมรีบขนของขึ้นรถก่อนที่บ้านข้างๆเค้าจะออกมาด่า และผมจะไม่ได้กินหมูหัน
“เรื่องของกูสัส มึงเถิบไปเลย เอาสมบัติมึงไปด้วย” ผมโยนซากขนมของมันใส่หัวมัน แล้วก็โน้มตัวไปนั่งเบาะหลังข้างไอ้แบค “เออ เสี่ยว เทา พวกมึงติวเลขให้กูด้วยนะ เอาทุกเรื่องเลย”
“เออๆ ไปกันเหอะ กูอยากเห็นหน้าพี่เขยจะแย่แล้ว” เทาพูด แล้วก็ออกรถอย่างรวดเร็ว ลูฮานหลับไปแล้ว ไอ้แบคนั่งกินขนมอยู่ เสียงดังมาก ผมจะไม่อะไรกับมันเลยนะถ้ามันแบ่งผมบ้างอะไรบ้าง ผมมองหน้าที่ตั้งใจขับรถของเทา แล้วมองออกไปข้างนอก กดโทรศัพท์เพื่อเช็คไลน์กับเพื่อน เห้อหลับดีกว่า
“พวกมึง ตื่นๆๆๆๆๆ” ใครปลุกกูตอนนอน คุณพ่อไม่สั่งสอนเหรอว่าทำแบบนี้ไม่ดีนะ
“ฮุน ตื่นได้แล้ว ถ้าไม่ตื่นคืนนี้นอนในรถนะ” เสียงเสี่ยว อะไรคือนอนในรถ ผมค่อยๆลืมตา ถึงแล้วเหรอ เหมือนหลับไปแป๊บเดียวเองนะ
“ถึงแล้วเหรอ?” ผมถาม
“มากันแล้วววววววววววววววว” เสียงเจ้วิคดังมาแต่ไกล ผมตื่นเลยทันที
“ครับเจ้ คึดถึงจัง กอดหน่อย” เจ้แกวิ่งมาตรงที่พวกผมยืนอยู่แล้วก็กอดน้องแต่ละคน อ่าน่ารักเหมือนเดิมเลยนะ เจ้กอดผมนานมากเราทักทายกันนิดหน่อย
“เข้าบ้านเหอะเจ้ ไหนหมูหันผมอ่ะ?”
“ทางนี้เลยน้องรัก ตามมาๆ”
หลังจากกินข้าว เก็บของเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ก็บ่ายสามกว่าๆแล้ว ผมไปชวนพวกมันไปเล่นวอลเล่บอลดีกว่า ออกกำลังกายฟิตกล้ามซะหน่อย “เห้อ เล่นวอลเล่กัน”ผมถามเสี่ยว เทา “แล้วแบคอ่ะ”
“หายไปกับของกินในครัวอ่ะ เดี๋ยวกูไปตามให้” เทาอาสา
“เล่นที่ไหนอ่ะ ที่นี่ไม่มีสนามนี่” ลูฮานถามผมตาแป๋ว
“หน้าบ้านไง แดดร่มแล้วแหละ”
“แต่บ้านข้างๆร้องเพลงเสียงดังมากเลยนะ เค้าจะไม่ด่าเราเหรอ?”
“ไม่หรอก ไม่ต้องไปเล่นหน้าบ้านมันดิ่ เล่นหน้าบ้านเรานี่แหละ” ผมตอบไปส่งๆ ก่อนจะเดินหาลูกบอล “เดี๋ยวกูเติมลมก่อน ออกมาเจอกูหน้าบ้านนะ บอกพวกมันด้วย”ผมพูดแล้วก็รีบเดินออกมา เพราะผมต้องออกไปหาก่อนว่าไอ้ที่สูบลมรถมันอยู่ตรงไหน พอผมมาถึงหน้าบ้านก็ได้ยินเสียงบ้านข้างๆกำลังร้องเพลง หัวเราะ คุยกันเสียงดังมาก แต่ผมไม่ได้สนใจหรอก ก็ไม่รู้จักนิหน่า หาที่เติมลมดีกว่า ซ้าย ขวา หน้า หลัง ผมมองหาอยู่ประมาณสามสิบแปดรอบก็...
เจอแล้วววววววว
ผมเติมลมเสร็จแล้ว “พวกมึงออกมากันเร็วๆเลย” ผมตะโกนเรียกเพื่อน
“ใครรับลูกไม่ได้ เสียเงิน 5 บาท” ลูฮานพูด
“เออ 50 บาทดีกว่า ได้เยอะดี” เทาพูดเสริม
“โด่ว ส่งไปให้เชี่ยแบคเยอะๆดิ่ แม่งรับไม่ได้หรอก กูว่าเราอิ่มนะเว้ย” ผมเหลือบตาไปมองมัน
“มึงไม่สงสารกูเหรอ? กูตัวเล็กกว่าพวกมึงนะ” มันเถียงแบบหงิงๆ
“ไม่ 555” พวกผมสามคนตอบพร้อมกัน
“พวกมึงมันเชี่ยยยยยยยยยยยยย”
พวกผมเล่นมาได้ซักพักก็รู้สึกว่า เหนื่อยมากแล้วเพราะต้องค่อยวิ่งเก็บลูกที่ไอ้แบคตีเสีย มันตีทีนะไม่มีใครคาดเดาได้ว่าลูกจะไปทางไหน ขำก็ขำนะ เหนื่อยก็เหนื่อย ผมแอบเห็นมันมองกระเป๋าตังค์เป็นระยะๆด้วย สงสัยจะรู้ตัวว่ามึงต้องหมดตัว “เห้ยพวกมึงงงง ลูกสุดท้ายเหอะ กูสงสารเชี่ยแบค จะร้องไห้ละ 5555” ผมสงสารมันจริงๆนะ
“เออๆ กูเหนื่อยละ ง่วงด้วย” เทาพูดแล้วก็หาว
“เอ้า เสี่ยวเสริฟ” ผมโยนลูกไปให้ลูฮานเสริฟ
“เทาตั้งให้แบคตบหน่อย” เสียงลูฮานพูดพร้อมกับส่งลูกไปให้เทา
“แบครับ” พอเทาพูดจบ ไอ้แบควิ่งมารับลูกครับแต่มันวิ่งมาไม่ทัน ลูกเลยโดนที่ปลายมือตอนนี้ลูกลอยโด่งมาก แล้วมันก็พุ่งไปที่บ้านหลังหนึ่งซึ่งไม่ใช่บ้านพี่วิค แต่เป็นบ้านข้างๆที่กำลังสนุกกันอยู่
โครมมมมม
“โอ้ยยยยยย เชี่ย ไรว่ะ” เสียงผู้ชายครับ น่ากลัวมาก
ผมกับเพื่อนรีบวิ่งไปที่บ้านหลังนั้นทันที ผมกับอยู่หน้าบ้านหลังนั้นแล้ว แต่ขอไม่ส่งเสียงดีกว่าเผื่อชิ่งได้จะได้หนีทัน ผมเห็นไอ้แบคเอามือปิดปากตัวเองแน่นเลย สงสัยจะกลัวจริง
“ใครว่ะ ออกมาเดี๋ยวนี้เลย” ผมมองหาต้นเสียง แล้วก็เจอคนผมทองครับ หล่อมากอ่ะ สู้งสูงกำลังยืนมองซ้ายขวาแบบมองหาไรซักอย่าง คนที่กุมหัวอยู่ตัวดำๆแหะ หรือว่ามันมืดแล้วต้องเป็นเสียงไอ้บ้านี่แน่เลย อีกคนที่เห็นก็สูงไม่แพ้กัน หน้าหวาน ตาโตด้วย แต่งตัวดูดีมีอันจะกิน คนสุดท้ายที่ผมเห็นเค้าตัวเล็กมากเลยในกลุ่มนั้น ยืนยิ้มเหมือนขำเพื่อนที่กุมหัวอยู่
นี่มันอะไรกัน ทำไมหล่อจัง...
ผมก็เคยเจอคนหล่อๆมาเยอะนะ แต่ทำไมคนผมทองตัวสูงนั่นหล่อแบบนี้ เห็นแล้วหวั่นไหว ดีนะที่เลิกกับแฟนมาแล้วเลยไม่รู้สึกผิดไร ผมหันไปมองเพื่อนของผม “เอาไงดีว่ะ” ผมถามแต่คำตอบที่ได้กลับมาคือ เงียบ... เออ พวกมันคงงงในความหล่ออยู่เหมือนผมมั้ง
“กูถามว่าบอลลูกนี้ของใคร” ไอ้ดำนั่นมันถามหาอีกแล้ว เอาไงดี
“ของพวกผมเองครับ!” พวกผมหันไปมองหน้าไอ้หมาเตี้ย หาเรื่องให้กูแล้วไง ไอ้ดำนั่น พอได้ยินมันหันมามองทันทีเลย
“ของพวกนายเหรอ” คนตัวเล็กที่สุดในกลุ่มนั้นพูด อ่าพี่ใจดีจังอยากรู้จัก
“ครับ ผมขอโทษครับ คือผมไม่ได้ตั้งใจให้โดนหัวใครครับ คือมันพลาด” ไอ้แบคตอบแบบเบาๆ
“แล้วทำไมไม่ดูให้ดี นี่ไม่ตั้งใจนะถ้าตั้งใจนี่จะให้โดนตรงไหนล่ะ” ไอ้ดำตะโกนใส่เพื่อนผมครับ
“คือ ผม ผม ผม...”
“แล้ว ทำไมต้องตะคอกด้วย เพื่อนผมก็ขอโทษแล้วไง” ผมเถียงกลับไปบ้าง ก็ไอ้หมามันหางตกแล้วเนี่ย พอพูดจบไอ้ดำนั่นแทบจะกระโดดมาคว้าผมไปต่อยเลย ดีที่คนตัวสูงสองคนห้ามไว้ทัน ฟู้วๆ รอดตาย
“อ่าวไมพูดงี้ครับ” มันดิ้นครับ “ปล่อยผมพี่คริส ผมจะไปสั่งสอนไอ้เด็กนั่น ปล่อยกูชาลยอล”
“แล้วจะทำไมล่ะ เอาลูกบอลคืนมาได้แล้วจะเข้าบ้าน” ผมทวงคืน ป่านนี้เจ้ผมต้องเป็นห่วงแน่ๆ
“ไม่ให้โว้ย” ผมเกลียดมัน ดำแล้วไม่เจียม
“ผมขอโทษแทนเพื่อนผมด้วยนะครับพี่ๆ คือว่าพวกผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆครับ ขอโทษนะครับ” เทาพูดขึ้นพร้อมกับก้มหัวเชิงขอโทษ
“อืม ไม่เป็นไรครับพี่ต้องขอโทษแทนน้องชายพี่ด้วยเหมือนกันที่ตะคอกใส่เพื่อนน้อง” พี่คริสพูด โอ้ยคนอะไร ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งหล่อ ใจดี เวลายิ้มทีนี่แทบจะไปฟินแลนด์
“พี่จะไปขอโทษมันทำไม มันปาบอลใส่หัวผมนะ” โอ้ย เชี่ยนี่แม่งเรื่องมาก
“ก็ เค้าบอกว่าไม่ได้ตั้งใจ ช่างมันเหอะน่า” พอพี่คริสพูดจบแล้ว คนตัวเล็กๆขาวๆก็เดินมาเอาลูกบอลมาให้ผมกะเพื่อน ผมเอาลูกบอลให้ลูฮานถือ ผมก้มหัวเชิงขอบคุณ
“วันหลังก็ระวังๆหน่อยนะ” พี่เค้าพูดกับผม
“ครับ พี่...” ผมมองพี่ที่เอาบอลมาให้ เชี่ย โคตรขาว
“ซูโฮ พี่ชื่อซูโฮ” พี่พูดแล้วก็ยิ้มๆ อ่าดูอบอุ่น
“ครับพี่ซูโฮ ผมขอตัวก่อนนะครับ” ผมพูดแล้วก็พาเพื่อนกลับบ้านทันที
“พี่ปล่อยผมก่อน” เสียงไอ้ดำนี่ “นายน่ะ ชื่อไร?” มันพูดพร้อมกับชี้มาที่ผม ผมหันหลังกลับไปมองหน้ามันแล้วก็ส่ายหัว “ไม่บอก” แบร่ ผมแลบลิ้นใส่มันด้วย หมั่นใส้
“เซฮุน ทำไมยังไม่พาเพื่อนเข้าบ้านอีก มันเย็นแล้วนะเดี๋ยวไม่สบายหรอก” ผมหันไปมองต้นเสียง เจ้หางานให้ผมอีกแล้ว “ครับๆ กำลังจะไปครับเจ้” ผมพูดพร้อมกับเดินไปหาเจ้ แบบนี้นั่นมันก็ต้องรู้จักผมแล้วดิ่ เซ็งหว่ะ
“อ่าวไค นายมายืนมองหน้าน้องชายพี่ทำไม เดี๋ยวสีดำก็ตกใส่น้องชายพี่หรอก” เจ้ผมแซวไอ้ดำนั่น รักเจ้จุง พูดได้ดี
“นี่น้องพี่วิคเหรอ? นิสัยไม่เห็นเหมือนกันเลย พี่ออกจะน่ารักทำไมน้อง...”
“น้องทำไม” ผมหันไปชี้หน้าไอ้ดำนั่น “บอกมาว่าน้องทำไม”
“ป่าวนี่” มันตอบ โอ้ย อยากเดินไปต่อยมัน
“พวกนายสนิทกันแล้วเหรอ? รู้จักกันแล้วใช่มั๊ย เซฮุนนานี่ไคญาติของแฟนพี่เองแล้วก็นี่คริส พี่ชายไค ส่วยนี่ชาลยอลกับซูโฮ เพื่อนของไค” เจ้ผมชี้ไปที่คนพวกนั้นเรียงกัน “ส่วนไค นี่น้องชายพี่ ชื่อเซฮุน คนตัวเล็กๆนี่ชื่อ แบคฮยอน ส่วนนี่ลูฮาน นี่เทา พวกนายก็รู้จักกันไว้สิ ฝากน้องด้วยนะ เทอมหน้าก็เรียนที่เดียวกันแล้ว” เจ้ผมพูด
อะไรคือเรียนที่เดียวกัน ไอ้พวกนี้เป็นรุ่นพี่ผมเหรอ? ผมนับถือทุกคนยกเว้นไอ้ดำ
“จริงอ่ะ พี่วิค น้องๆต้องอ่านหนังสือเยอะๆนะ สอบเข้าม.ปลายที่นี่เรียนหนักมากๆเลย” พี่ซูโฮพูดขึ้น “ยินดีที่ได้รู้จักนะ แล้วก็ถ้าเจอกันที่โรงเรียนก็มาทักพี่ล่ะ” ผมได้แต่ยิ้มแห้งๆพอเงยหน้าไปมองที่กลุ่มนั้น พี่คริสก็เหมือนมองมาที่ผมตลอดเวลาเลย หรือมันมองเลยไปหาลูฮานว่ะ
“เจ้เข้าบ้านเหอะ ผมหิว” ผมพูด ผมไม่อยากมองหน้าไอ้ดำนั่นนานกว่านี้ มันจ้องผมเหมือนจะกิน
“อืมพี่ไปก่อนนะ วันอาทิตย์นี้แต่งตัวหล่อๆล่ะน้องๆ แล้วเจอกัน” เจ้ผมบอกลาคนกลุ่มนั้นแล้วเดินออกมาพร้อมกับพวกผม
“เซฮุน” มันเรียกผม “แล้วเจอกัน” อย่ามายิ้มแบบนี้เหมือนกูสู้มึงไม่ได้
“อย่าเจอกันเลยดีกว่า” ผมตอบออกไปพร้อมกับลากไอ้หมาแบคให้เดินไวไว ถ้าผมมองไม่ผิด ผมเห็นที่ตาไอ้แบคมีรูปหัวใจวิ้งๆด้วย เห้อช่างเหอะ คืนนี้ต้องอาบน้ำแล้วกินยานอนดีกว่า เหนื่อยใจแทนเจ้ที่มีบ้านอยู่ใกล้ไอ้ดำนั่น ผมหวังว่าจะไม่เจอมันอีก ขอเจอพี่ชายมันแทนละกัน
Tbc.
ขอบคุณทีมสวยๆจาก Shalunla
ความคิดเห็น