คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : MINE" II - chapter 10
MINE II
Chapter 10
…
ปุ้ง...ปัง แปะๆๆๆ<< เสียงจุดพลุของน้องเซฮุนและเสียงตบมือของเจสสิก้า
“Happy Birthday พี่ชานยอลเย่ๆ วู้ๆ” เด็กสามคนหน้าระรื่น.. เซฮุนจุดพลุอันเล็กๆหลายอันอย่างสนุกสนาน เจสสิก้ากระโดดไปมาตามเก็บกระดาษวิ้งๆที่ลอยอยู่ในอากาศ..
แบคฮยอนใส่ชุดกระต่ายยืนถือเค้กยิ้มยิ้มให้รุ่นพี่ตัวสูง.. ยิ้มเลยผ่านไปให้เพื่อนของตัวเองที่ยืนอยู่ข้างหลังชานยอล และสองพี่น้องนักกีฬาคริส ไค คยองซูและนักกีฬาบาสในทีม
“ฮ่าๆๆๆๆ” เสียงหัวเราะของเพื่อนๆนักกีฬาทำเอาเด็กสามคนหน้าเสียมายืนรวมกันตรงกลาง พร้อมๆกับจับไหล่แบคฮยอนไว้..
“น้องแม่งน่ารักสัสอ่ะ ฮ่าๆมีใส่ชุดกระต่ายด้วย... เด็กมึงเด็ดชิบหาย” ชานยอลหันไปพยักหน้าสองสามที
“แฟนมึงก็น่ารักอ่ะไอ้ไค.. จุดพลุด้วย.. อิจฉาแม่งว่ะ”
รุ่นพี่ยังคงหัวเราะไม่หยุด... ไคและคริสอยากจะหัวเราะบ้างกับภาพตรงหน้าแต่ติดที่เซฮุนและลูฮานที่ชักสีหน้าใส่อยู่.. ก็รู้อยู่บ้างว่าน้องมันจะทำแบบนี้ แต่พอเอาเข้าจริงมันก็น่ารักนะ ขำๆดี...
“น้องแบคทำอะไรครับ ไม่คิดมั้งเหรอว่าพี่จะอายคนอื่นเค้า...” ชานยอลพูดเสียงเรียบ แต่นั้นทำให้เพื่อนๆนักกีฬาที่มาด้วยกันยิ่งขำ
“...”
“ยังไงก็ขอบคุณมากนะครับที่ทำให้พี่ แต่อย่าทำแบบนี้อีกดีกว่าพี่อาย.. ดูเพื่อนพี่สิขำจนยืนไม่อยู่แล้ว...”
“ผมขอโทษครับที่ทำให้พี่อาย...”
แบคอยอนวางเค้กที่ยังไม่ได้เป่าเทียน จนเทียนมันเละหน้าเค้กหมดแล้วไปวางไว้ตรงที่ว่างๆ เดินเข้าไปหยิบกระเป๋าเดินออกมาสวนกับเพื่อนๆที่มาฉลองวันเกิดของชานยอลที่ยังคงขำในความน่ารักของน้องไม่หาย... ก้มหัวให้รุ่นพี่ก่อนจะเดินออกมาข้างนอกโดยมีเจสสิก้าและเซฮุนเดินออกมาด้วย...
เซฮุนหยิบกุญแจรถมาจากมือไค ก่อนจะชักสีหน้าใส่แฟนตัวเองหนึ่งทีงามๆ ก่อนจะขับรถออกไป... เพราะตอนนี้แบคฮยอนร้องไห้ไม่ไหวแล้ว...
เซฮุนขับรถกลับมาที่บ้านของตัวเองเพราะแบคฮยอนยังไม่อยากกลับไปตอบคำถามแทคยอนที่บ้าน ตลอดทางแบคฮยอนก้ร้องไห้สะอึกสะอื้นตัวโยอย่างน่าสงสาร โดยมีเจสสิก้าคอยพูดปลอบและร้องไห้ตามอยู่เงียบๆ เซฮุนจึงทำได้แค่ขับรถกลับบ้านให้ไวที่สุด...
“เราขอโทษนะแบคฮยอน แผนของเรามันไม่เข้าท่าเอง”
“อย่าพูดงั้นดิเจส แผนเจสน่ารักออก ไอ้พี่ชานยอลมันควายเอง.. โง่ๆอย่างมันแม่งไม่น่าเสียแรงไปจัดงานให้แม่งเลย” เซฮุนพูดอย่างหัวเสีย... คนตั้งใจทำให้มันเหนื่อยนะโว้ย
“พวกมึงหยุดพูดเหอะ กูจะร้องไห้อีกรอบแล้วเนี่ย”
“เออๆ”
“ไอ้เหี้ยทำไมวะ ทำไมไม่เป็นกู... ทำไมมันไม่มาเป็นกูบ้าง..พี่เค้าจะรู้มั้ยว่ากูเตรียมอะไรตั้งหลายอย่างให้เค้าดูในงานวันเกิด.. กูจะร้องเพลงแล้วก็ใส่ชุดนี้เต้นให้เค้าดู.. กูไม่เคยคิดจะทำให้ใครดูเลยนะโว้ย กูอยากทำให้เค้าดู... ทำไมแม่งพูดเหี้ยๆแบบนั้นวะ” แบคฮยอนพูดไปร้องไห้ไป..
“...”
“กูรู้ว่ามันน่าอาย แต่กูก็อายนะโว้ย.. แต่กูก็อยากทำให้.. ใครๆเค้าก็บอกกูว่าพี่เค้าชอบกระต่าย แล้วทำไมเค้าไม่ชอบกูวะ กูใส่แล้วมันเหมือนหมูเหรอ..ไอ้เหี้ยฮุน ตอบ!!!”
“แล้วมึงจะมาตะโกนใส่กูทำไมเล่า ฮ่าๆๆ” เซฮุนยิ้มขำในความคิดของเพื่อน..
“...”
“แล้วพวกมึงสองคนร้องไห้ตามกูทำไมเล่าไอ้เหี้ย.. พวกมึงต้องปลอบกูไม่ใช่ให้กูปลอบใจตัวเองคนเดียว...”
“ไปอาบน้ำเหอะเจส อายเลอะหมดละ...เพื่อนกูหมดสวยทั้งคู่เลย เสื้อผ้าอยู่บนเตียง”
“สวยเหี้ยไร กูจะหล่อแล้วสัส” แบคอยอนพูดใส่เพื่อนตัวเองยิ้มๆ แหม่ๆอายที่ตามึงก็เละเหมือนกันแหละ..
“งั้นเราไปอาบก่อนนะ โทนเนอร์อยู่ไหนนะ” เจสสิก้าลุกขึ้นไปอาบน้ำก่อนคนแรก...
....
“ไอ้พี่ชานครับ น้องแม่งจัดงานวันเกิดให้มึงด้วยเหรอวะ” เพื่อนคนหนึ่งพูดขึ้นหลังจากที่ทยอนกันเข้ามาในบ้านชอายอลแล้ว.. ภายในบ้านเต็มไปด้วยลูกโป่ง ขนมต่างๆ
“เออ พวกมึงจะกินเหล้าก็กินกันไป...”
“ไอ้ไค แฟนมึงไปไหนแล้ววะ กูอยากถ่ายรู้น้องเค้าสามคนชิบหาย” พวกคนเมาเริ่มพูดมาก
“ไม่รู้ไอ้เหี้ย.. เออไอ้ยอลพวกกูกลับก่อนนะ” ไคบอกเพื่อนตัวเองที่มันแต่เดินสำรวจห้องที่จัดงานไปเรื่อยๆ ชานยอลหันไปรับไว้แล้วพยักหน้าส่งๆให้เพื่อนตัวเอง
“ไรวะ” ชานยอลสะดุดตากับของขวัญชิ้นหนึ่งที่วางรวมกันอยู่ หยิบมาดูถึงได้รู้ว่าเป็นกระดานขนาดใหญ่ที่มีรูปของชานยอลแปะเป็นรูปหัวใจ ด้านล่างเป็นรูปแบคฮยอนยืนยิ้มชูสองนิ้มตาหยีแล้วก็ข้อความอวยพรวันเกิดทั่วไป..
ชานยอลอ่านไปก็ยิ้มไปเพราะรูปตัวเองนั้นรูปแบบตั้งใจถ่ายก็มี รูปแบบแอบถ่ายก็มีและรูปที่เด่นที่สุดก็เป็นรูปคนตัวเล็กที่สูงแค่ไหล่ยืนยิ้มโดยมีผู้ชายตัวใหญ่ยิ้มฟันเยอะซ้อนอยู่ข้างหลัง... รูปที่แทคยอนถ่าย..
โอ๊ะ!!! น้องหมาตัวเล็กขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย
อ่านคำอวยพรสลับกับดูภาพไปเรื่อยๆก็ต้องสะดุดกับข้อความสุดท้าย...
...สุดท้ายนี้ผมอยากจะบอกพี่ว่า ถ้าพี่ยิ้มผมจะยืนอยู่ข้างหลัง ถ้าพี่ล้มผมจะยืนอยู่ข้างหน้า ถ้าพี่ไม่สบายใจผมจะยืนอยู่ข้างๆพี่ตรงนี้... แต่ตอนนี้ผมขอยืนข้างหน้าพี่ก่อนก็แล้วกันนะ.. พี่จะได้มองผมบ้าง... สุดท้ายจริงๆแล้วผมอยากให้พี่มองผมบ้าง.. เพราะผมมองพี่มานานแล้ว : )
#รักนะคะคนดีของฉันจะวันไหนก็รักเพียงเธอ.. อย่าแอบยิ้มนะ!!! บาย.
“พี่ไปแล้วนะชานยอล.. อย่าดื่มหนักจนไปซ้อมไม่ไหวนะ วันศุกร์นี้จะแข่งแล้ว” พี่คริสบอกลาน้องไปครั้งสุดท้าย ชานยอลวางของทุกอย่างก่อนจะเดินมาส่งคยองซู ไค คริส ลูฮานและเทาที่หน้าบ้าน รอจนทั้งหมดลับสายตาไปแล้วจึงเดินกลับมาฉลองวันเกิดกับเพื่อนตัวเองต่อ...
...
“ไอ้ฮุนไอ้หมาล่ะ” ลูฮานถามถึงเพื่อนอีกคนที่ปกติจะมาพร้อมกัน
“มันไปซ้อมร้องเพลงกับเจส”
“หือ”
“ตามนั้น”
“แล้วมึงกับพี่ไคทะเลาะไรกัน” เทาถามขึ้นเพราะปกติพี่ตัวดำมันไม่เคยพลาดที่จะมาหอมแก้มเพื่อนเค้าก่อนลงสนามซักครั้ง แต่วันนี้เดินเอาของมาวางแล้วลงสนามเลย.. แปลกๆ
“รอกูง้อมั้ง แต่เหอะ กูไม่ง้อหรอก”
“ไรของมึงวะ”
“เมื่อคืนไคพาคยองซูมานอนที่บ้าน บอกว่าไม่อยากให้คยองซูนอนคนเดียว.. ถ้าไม่ติดว่ากูปลอบไอ้แบคกับเจสอยู่กูด่าแม่งละ”
“หือ พาไปนอนบ้านมึงอะนะ” ลูฮานถามอึ้งๆ
“นอนห้องเดียวกันเหรอ” เทาถามอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ
“ไม่รู้เมื่อคืนกูนอนกับไอ้แบคแล้วก็เจส กว่าไอ้แบคจะเลิกฟุ้งซ่านก็ตีสามกว่าละ เหนื่อยมาก”
“อ้อ” ลูฮานพยักน้าหงึกงักก่อนจะวิ่งไปรวมกลุ่มกับคนอื่นในสนามเพื่อซ้อมต่อ เหลือแค่เทากับเซฮุน
“แล้วไอ้แบคเป็นไงบ้าง เจ็บหนักเลยดิ”
“ก็หนัก แต่ก็ดีเลิกชอบไปซะ เหี้ยๆแบบนั้น”
“มึงอินนะ”
“อินดิไอ้เหี้ย งานวันเกิดพี่ชานยอลพวกกูสามคนคิดแล้วคิดอีก กว่าพวกกูจะได้ชุดให้ไอ้แบค หูกระต่ายยาวๆ เค้ก ขนม พลุกากๆพวกกูก็เลือกแล้วเลือกอีก.. เจอแม่งคำเดียว น้องพี่อาย โหไอ้เหี้ย...เอาไม้มาฟาดหน้ากูที”
“...”
“แล้วเมื่อวานกลับกี่โมง”
“พอพวกมึงกลับ ซักพักพวกกูกลับตามเลย”
“อือ แล้วพี่ชานยอลเค้าว่าไรปะหลังจากนั้น”
“ไม่นะ เค้าก็เดินไปรอบๆแล้วก็กินเหล้ากับเพื่อนเค้าแค่นั้น”
“ไม่สำนึกเลยเนอะ”
“ว่าไป พี่เค้าเดินมานู่นละ”
“น้องเทา น้องแบคละ”
“ไม่มาครับ วันนี้ซ้อมร้องเพลงพี่มีไร”
“เปล่าๆ จะบอกว่าได้ของขวัญแล้วน่ารักดี”
“แค่นั้น” เซฮุนเงยหน้ามองรุ่นพี่ตัวสูง
“ครับ แค่นั้น” ชานยอลตอบก่อนจะวิ่งลงสนามไปเพื่อซ้อมต่อ... เซฮุนมองหน้าแล้วถอนหายใจก่อนที่จะฟุบหลับไปเพราะความเพลีย
...
“วันนี้ไอ้ยอลไม่มีคนคอยดูแลโว้ย” ไคแซวเพื่อนตัวเองที่ยืนเอ๋ออยู่ เพราะปกติตอนเลิกซ้อมชานยอลจะได้ผ้ากับน้ำเย็นๆจากน้องหมาน่ารัก แต่วันนี้น้องไม่มาชานยอลต้องเอาแขนเสื้อเช็ดหน้าแทน
“ได้ทีแซะใหญ่เลยนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้กูก็มี”
“หรอ” ไคเดินไปนั่งข้างๆแฟนตัวขาวที่ตอนนี้หลับลึกไปแล้ว.. กลับไปลักหลับดีมั้ยเนี่ย..เสียงคุยดังขนาดนี้ยังไม่ตื่นเลย
“ผมฝากไอ้ฮุนด้วยนะพี่ไค เมื่อคืนมันนอนดึก.. ผมกลับละ ไปเสี่ยวไปซื้อของทำงานต่อ” เทายกมือไหว้พี่ๆก่อนจะช่วยเพื่อนถือกระเป๋า ลูฮานที่ต้องกลับบ้านพร้อมเทาก็ลุกขึ้นตาม
“ไปละพี่ บาย.. ไปแล้วนะพี่คริสเดี๋ยวคืนนี้ผมโทรหา”
“ถึงบ้านแล้วโทรมาด้วย” คริสทักออกไป
“ครับๆ”
ชานยอลมองคนมีคู่ก็พาลไปนึกถึงคนตัวเล็กเข้า มันคงไม่ใช่ความคิดถึงหรอกมั้ง!!! มันน่าจะเป็นความเคยชินมากกว่า...
“มึงคิดถึงน้องแบคอยู่อะดิ” ไคลุกขึ้นสะบัดแขนขาก่อนจะเริ่มเก็บของเพื่อเตรียมกลับบ้าน
“หือ หน้ากูมันบอกมึงหรา”
“เปล่าไอ้เหี้ย.. ของเคยๆแล้วมึงไม่คิดถึงจริงๆเหรอ”
“ไม่ใช่แฟนกูนี่”
“ชานยอลไม่ชอบน้องแบคขนาดนั้นเลยเหรอ” คริสถามขึ้นบ้าง
“ก็เปล่าครับพี่ พี่มีไรเหรอ”
“เปล่าหรอกพี่แค่รู้สึกว่าน้องเค้าทำอะไรเพื่อชานยอลเยอะดี”
“อ่า” ชานยอลครางรับ
“ก็ถ้าน้องเค้าไม่ชอบมากเค้าก็คงไม่ตามขนาดนั้น.. พี่ว่ามันเป็นเรื่องปกติที่รุ่นน้องจะชอบรุ่นพี่นะ แต่ว่าแบบมาทำให้หลายๆอย่าง ถ้าเป็นพี่หวั่นไหวไปละ”
“เหรอครับ”
“ใช่ไอ้ยอล” ไคพยักหน้าก่อนจะเอากระเป๋าไปวางที่เบาะหลังแล้วกลับมาอุ้มเซฮุนที่นอนฟุบอยู่ พอรู้ว่าถูกอุ้มก็สะดุ้งน้อยๆพอรู้ว่าเป็นแฟนตัวเองก็เอื้อมมือไปคล้องคอแล้วก็หลับต่อ
“ไปละพี่เจอกันพรุ่งนี้” ไคบอกพี่ชายตัวเองที่กำลังเก็บของแล้วก็โบกมือลาเพื่อนตัวเองก่อนจะขับรถกลับบ้าน
“พี่ ผมควรทำไง”
“มันก็อยู่ที่ตัวชานยอลเองนั่นแหละ ถามตัวเองดูดีดีบางทีมันอาจจะมีคำตอบยู่แล้วก็ได้”
...
วันศุกร์..วันกีฬาสีโรงเรียนในเครือเพื่อสานสัมพันธ์
เซฮุน เทา เจสสิก้าและแบคฮยอนนั่งรออยู่ที่แสตนข้างสนามบาส วันนี้นักเรียนในเครือมารวมตัวกันเพื่อแข่งกีฬาที่ฝั่งไอ บางส่วนก็ขึ้นแสตน บางส่วนก็เดินว่อนไปทั่วงาน.. บางส่วนก็หลบตามมุมต่างๆอย่างไม่สนใจ..
กิจกรรมในวันนี้จะเริ่มตั้งแต่แปดโมงเช้าจนถึงสามโมงเย็น.. เริ่มจากเดินขบวนพาเหรด กิจกรรมโชว์น่ารักๆ เริ่มต้นแข่งกีฬาเพื่อชิงชนะเลิศ กีฬาคืนสู่เหย้า.. ซึ่งปีนี้จะแข่งบาสและสุดท้ายก็มินิคอนเสริต
“กิจกรรมต่อไปจะเป็นการแข่งขันบาสรอบชิงชนะเลิศระหว่างที่ SWB และ SWI ขอให้นักกีฬาเตรียมตัวให้พร้อมด้วย”
เสียงประกาศดังขึ้นทั่วทั่งฝั่งเพื่อให้รู้กันว่าต่อไปจะแข่งบาส นักเรียนที่สนใจบางส่วนก็ทยอยกันเดินไปที่สนามบาสเพื่อชมอย่างใกล้ชิด.. ซึ่งถ้าไม่ชอบก็เดินเล่นในงานหรือทำกิจกรรมตามซุ้มต่างๆที่จัดได้
“ไปสนามกันเหอะ กูจะไปหาไค” เซฮุนบอกเพื่อนให้ลุกออกจากกองขนมได้แล้ว
“เออ ไอ้เสี่ยวมันจะฝากของด้วย” เทาบอกแล้วลุกขึ้นตาม
“แล้วห้องพักนักกีฬาไม่มีอ่อ” เจสสิก้าถามบ้างพลางถือถุงขนมช่วยแบคฮยอน..
“มันคงกลัวหายมั้ง คนเยอะไปหมด” เทาไขข้อข้องใจก่อนจะเดินนำไปพร้อมกับเซฮุน
“มึงจะไปหาพี่ชานยอลมั้ย” เซฮุนถามเพื่อนตัวเองที่เดินอยู่ข้างหลัง
“ไม่ กูจะไปหาแทคคูมิโก๊ะ มันจะกินโออิชิก่อนลงสนาม..” แบคฮยอนชูน้ำในมือให้เพื่อนดู..
พอเดินมาถึงสนาม นักกีฬาวอร์มแย่งนั่งเป็นสองฝั่ง.. เซฮุนโบกไม้โบกมือให้แฟนตัวเองและเพื่อนตัวเล็กที่กระโดดแตะสลับเตรียมพร้อมอยู่ข้างๆ เทาและเซฮุนหันไปบอกเพื่อนที่เดินตามมาก่อนจะเดินผ่านแทคยอน.. เซฮุนแทคมือกับแทคยอนน้อยๆเพื่อให้กำลังใจก่อนจะเดินไปหาเพื่อนและแฟนของตัวเอง
ชานยอลมองเห็นน้องๆที่คุ้นเคย.. เห็นเซฮุนและเทาโบกมือให้เพื่อนตัวเองก็เลยมาหยุดอยู่ข้างๆเพื่อนตัวดำ มองคนตัวเล็กที่ปกติจะเดินเข้ามาเพื่อคุยเล่นกับเค้า.. แต่ต้องขมวดคิ้วแน่นเมื่อแบคฮยอนหยุดอยู่ตรงฝั่งตรงข้าม มีแค่เซฮุนและเทาที่เดินมาที่ฝั่งของตัวเอง...
“นึกว่าจะไม่มา” ไคเดินไปอ้อนเซฮุนอย่างน่ารักทำเอาเสียงแซวดังไปทั่ว นักเรียนหญิงหลายคนก็กรี๊ดกราดเพราะแอบเล็งไคไว้..แต่ว่าดันมีแฟนแล้วซะนี่...
“ก็มาละนี่ไง” เซฮุนตอบและยิ้มอย่างน่ารัก.. เพราะเวลาตอนนี้กำลังใจสำคัญที่สุด...
“มึงว่ากูจะชูตลงปะ” ลูฮานถามเพื่อนทั้งสองคน “แล้วไอ้หมาละ”
“มันอยู่กับแทคยอนนู่น” เทาตอบส่วลูฮานพยักหน้าหงึกงักอย่างไม่ติดใจ..
“ช่วงนีไม่ได้คุยกับมันเลย คิดถึงแม่งชะมัด” ลูฮานยิ้มเศร้าๆ
“ช่วงนี้มันซ้อมร้องเพลงกับเจสด้วยมั้ง เลยไม่ค่อยได้คุยกับเรา” เซฮุนอธิบายเพราะไม่อยากให้เพื่อนคิดมาก.. ก็ตั้งแต่วันนั้นเจสสิก้าก็ตัวติดกับแบคอยอนมากขึ้น อาจจะป็นเพราะเกิดเรื่องที่สะเทือนใจคล้ายๆกันเลยเหมือนจะทำให้เข้ากันได้ดี...
“แม่งติดเจสสิก้า กูน้อยใจนะเนี่ย” ลูฮานพูดขำๆ
“เห้อ..ทำเป็นหวงเพื่อนไปได้” เทาบอก “ก็นะไอ้ฮุนก็ติดพี่ไค กูกับมึงก็เรียนอีกฝั่ง..ยังดีที่มันมีเพื่อนแหละ”
“กูไม่ได้หวงขนาดนั้น.. แต่กับแทคยอนนี่พี่น้องแท้ๆปะ ถ้าไม่ใช่กูจะยุให้แทคยอนจีบหมา”
“ไม่แท้ มันไม่ได้มีอะไรเหมือนกันเลย” เซฮุนบอก “แค่รักกันเหมือนพี่กับน้องเฉยๆ”
ชานยอลที่นั่งวอร์มไปเรื่อยๆ คุยกับเพื่อนในทีมเรื่องแผนการเล่นบ้างแต่หูก็แอบฟังรุ่นน้องสามคนคุยกันบ้าง และก็เหลือบมองแบคฮยอนบ้างว่ากำลังทำอะไร
และเมื่อถึงเวลาก็ลงสนามไปวอร์มกับทีม
...
“นึกว่าจะไปหาพี่ชานยอล” แทคยอลทักน้องตัวเองที่เดินมาหาเค้าแบบล่องลอย
“ไปหาทำไม ไม่ใช่แฟน”
“เมื่อก่อนก็ไปหาทุกวัน”
“อย่ามากวนได้ปุ๊ เดี๋ยวตบให้เตี้ยเลย” แทคยอนกระโดดไปหลบหลังเจสสิก้าและทำหน้าแต่แบบกลัวสุดชีวิต
“ไรวะ เจส.. เราบอกเธอแล้วนิ ว่าให้พาหมาไปฉีดยา”
“ก็ไปแล้วแต่เชื้อมันแรง”
เมื่อรู้สึกว่าตัวเองโดนรุมแบคฮยอนจึงทำตัวเป็นหมาบ้าแล้ววิ่งไล่กัดเพื่อนทั้งสองคนแท้ จนคนมองอมยิ้มไปความน่ารักนั้น...
จนแทคยอลลงไปวอร์มกับเพื่อนในสนามพร้อมๆกับรอยกัดที่แขนแทน...
...
ครึ่งแรกผ่านไป ฝั่งบีเอาชนะด้วยสกอร์ 30-27 นักกีฬาออกมาพักที่ข้างสนาม บรรยากาศการแข่งขันค่อนข้างเป็นกันเองทำให้นักกีฬาฝั่งบีหลายคนมานั่งกินน้ำตรงที่นั่งฝั่งไอ.. เพราะมีทีมงานดูแลค่อนข้างดี
“เล่นยังไงให้แพ้” แบคฮยอนปาผ้าเช้ดหน้าใส่หน้าพี่ตัวเองก่อนจะเดินไปนั่งกับเจส
“อ้าวหมา ไปวิ่งมั้ย.. ขอบใจเจส” เจสสิก้าส่งน้ำให้เพื่อนตัวเองและคนอื่นๆในทีม... การที่เจสสิก้ามานั่งฝั่งไอทำเอานักกีฬาหลายคนมีแรงขึ้นมาทันที น้องน่ารักนะ
“เธอมันกากเองมากกว่า ลุกสุดท้ายก็ชูตไม่เข้า”
“แขนมันล้าเว้ยเห้ย อยากให้ชูตลงก็มานวดแขนให้พี่หน่อยมา”
“นี่ๆๆๆๆ” แบคฮยอนทุบแขนแทคยอนจนคนตัวโตเบ้หน้า แบคฮยอนมือเบาซะที่ไหน...
“แบคเธอไปตีแทคแบบนั้นเดี๋ยวก็ชูตไม่ลง รับลูกไม่ได้พอดี” เจสเตือนเพื่อนตัวเองขำๆ
“อย่าไปเข้าข้างมันนะเจส ตัวใหญ่อย่างงี้อย่ามาแอ๊บแบ๊ว!!”
“เจสๆๆๆ หมาน้อยว่าเค้าอีกแล้ว” แทคยอนกัดปากแล้วเดินเข้าไปเขย่าแขนเจสอย่างขอความเห็นใจ
“อย่าว่าแทคนะแบค เค้ารับใช้สังคมอยู่”
“หึหึ ถ้าเราแพ้พนันนะไอ้อ้วน เราจะเอาเงินค่าขนมเธอไปจ่าย”
...
“พี่ชานยอลบีบแก้วทำไมครับ แก้วบิ่งมีน้อยๆอยู่” เทาทักรุ่นพี่ตัวเอง
“เปล่าๆขอน้ำเย็นๆหน่อย” ชานยอลเอาน้ำเย็นราดหน้าตัวเองเพื่อลบภาพคนสองคนที่คุยเล่นกันสนุกสนาน...
“มึงไหวปะ กูเห็นมึงตามแทคยอนอย่างเดียวเลย” ไคถามเพื่อนตัวเอง เพราะตอนอยู่ในสนามหันไปทีไรไอ้ยอลมันไม่เคยประกบแทคยอนได้เลย หลุดตลอด...
“ไหวๆ ถ้าหล่อๆอย่างกูไม่ลงแล้วใครจะลง หล่อน้อยกว่ากูทั้งนั้น”
“จะเล่นโชว์ใครละ สนามนี้หล่ออย่างเดียวไม่ได้นะมึงลีลาต้องดีด้วย”
“ไม่ต้องโชว์ใครหรอก กูหล่อขนาดนี้เค้าก็มองกูคนเดียว”
“กูว่าเค้ามองคนที่ได้ลูกมากกว่าไอ้เหี้ย”
“หือ”
“คนไหนได้วิ่ง ได้ลูก..ทำแต้มได้ เค้าก็มองคนนั้นแหละ”
ประโยคธรรมดาของไค แต่ทำลายความมั่นใจของเพื่อนตัวเองได้ดีทีเดียว... มันก็จริงในสนามแบบนี้คนที่ได้ครองลูกเท่านั้นแหละที่จะถูกมอง...
...
“มึงเป็นแบ็ควิ่งมาข้างหน้าทำไม” ไคถามเพื่อนตัวเอง ตอนนี้กำลังขอเวลานอก...
“กูก็วิ่งได้” ชานยอลตอบอย่างหงุดหงิด ยิ่งวิ่งตามลูกยิ่งเหนื่อย..
“มันไม่เป็นทีมไอ้เหี้ย..”
“แต่กูวิ่งได้”
“งั้นชานยอลไปเป็นวิ้งซ้าย ส่วนลูฮานก็ไปเป็นแบคนะ” คริสอธิบายแผนการเล่นใหม่เมื่อน้องมันอยากวิ่งก็วิ่งซะให้สมใจ.. แต่ถ้าให้คนตัวเล็กแบบลูฮานไปเป็นแบคก็อาจจะแย่เพราะน้องตัวเล็กเกินไป เวลาที่อีกฝั่งบุกอาจจะหยุดลูกไม่ได้...
ไคมองหน้าชานยอลอย่างหงุดหงิดเพราะเวลาแข่งจริงเราจะต้องรักษาตำแหน่งไว้ ถ้าปล่อยให้เกิดช่องว่างลูกจะหลุดได้ง่าย ในสนามมีแค่ห้าคนถ้าวิ่งไปทั่วแบบนี้เวลาลูกหลุดหลังเราจะดึงกลับมาไม่ทัน.. ถ้าเอาลูฮานไปเป็นแบคอย่าหวังว่าจะตัดลูกได้..ตัวเล็กแบบนั้นเหมาะจะเป็นวิ่งไม่ก็เซนเตอร์มากกว่า
“น้องลูฮานไม่ไหงหรอกพี่” ชานยอลตอบจากความจริง
“งั้นพี่เป็นแบคเอง ลูฮานไปเป็นเซนเตอร์แทนพี่นะ ไหวมั้ย” ลูฮานส่ายหน้าพรืดเพราะเซนเตอร์นี่แบบพี่คริสเหมาะสุดละนะ จะมาเปลี่ยนทำไมให้วุ่นวาย..
“เอาตามนี้ชานยอลกับไคเป็นวิ้ง ลูฮานเป็นเซนเตอร์ พี่เป็นแบคส่วนแทมินก็หน้าที่เดิมนะ” คริสสรุปก่อนจะเดินนำเข้าไปในสนาม ตามด้วยนักกีฬาคนอื่นๆท่ามกลางเสียงเชียร์มากมาย..
“พี่เชื่อว่าเราทำได้ ไอ้ไคมันจะไม่ปล่อยให้เราตัน วิ่งไปข้างหน้าหาช่องว่างรับลูกจากไคและเล็งดีดี” ลูฮานพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะเดินเข้าสู่ตรงกลางของสนามเพื่อแย่งลูกกับแทคยอน ทั้งคู่ยิ้มให้กันก่อนจะเริ่มปัดลูกเพื่อแข่งเกมส์ต่อไป...
บรรยากาศรอบๆเริ่มกดดันมากขึ้นเมื่อเห็นเซนเตอร์ของทั้งสองทีมลงสนามแบบชัดๆ ฝั่งไอกล้ามเป็นมัดๆในขณะที่ฝั่งบีมีแค่พองามและขนาดตัวที่แตกต่างกันเกินไปเล่นเอาคนเชียร์แอบเข่ว...
และเมื่อกรรมการโยนลูกเพื่อให้ทั้งคู่ปัดด้วยความสูงที่แตกต่างทำให้แทคยอนปัดลูกส่งให้ทีมตัวเองอย่างง่ายดายในขณะที่ลูฮานก็กระโดดปัดแต่ว่าหน้าดันไปโดนศอกของอีกคนจนล้มแทน รู้อีกทีก็ตอนที่กรรมการเป่าแล้วเลือดออกจมูกนั่นแหละ...
“เห้ย” เสียงดังไปทั่วแต่คงไม่ทันคริสที่เดินมาอุ้มน้องออกจากสนาม
...
กลับมาแล้ว..ครบแล้วค่ะ
ตอนนี้พี่หยอยโดนเต็มๆเลยน่าสงสาร
555555555
ขอบคุณที่เม้นให้ฝนนะค่ะ กิกิ
#จุบเหม่งรัวๆ
ความคิดเห็น