you're special

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ขอขอบคุณhttp://www.lollie.com/thinkagain.html
ใครที่ต้องการอ่านต้นฉบบับอังกิดก็ตามลิ๊งค์นะคะ

เนื้อเรื่อง

 “คุณเป็นคนพิเศษ”

โดย แม็ค ลูคาโด

(ความจริงมีเวอร์ชั่นภาษาไทย แต่หาไม่เจอ เลยแปลเอง ติชมได้นะคะ)

            “เว็มมิค” เป็นชื่อของเหล่าหุ่นไม้ตัวเล็กๆ เว็มมิคแต่ละตัวถูกสร้างขึ้นมาจากช่างไม้คนหนึ่ง ชื่อว่า”เอลี”

ที่ทำงานของเอลีตั้งอยู่บนเนินเขา สามารถมองไปเห็นหมู่บ้านของชาวเว็มมิคได้   เว็มมิคทุกตัวนั้นมีลักษณะต่างกันไป บางตัวมีจมูกใหญ่ บ้างมีตาที่โต บางตัวก็สูงบางตัวก็เตี้ย บางตัวใส่หมวกและบางตัวใส่เสื้อโค้ด   แต่ทุกตัวล้วนถูกแกะขึ้นมาจากช่างไม้คนเดียวและอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน   ในแต่ละวัน ทุกๆวัน ชาวเว็มมิคจะทำสิ่งหนึ่งเหมือนกันคือ พวกเขาจะมอบสติ๊กเกอร์ให้กันและกัน โดยแต่ละตัวมีกล่อง2ใบ ใบหนึ่งใส่สติ๊กเกอร์ดาวสีทอง อีกใบหนึ่งสำหนับสติ๊กเกอร์จุดสีเทา  ทั่วทุกถนนในเมืองเหล่าเว็มมิคจะให้สติ๊กเกอร์รูปดาวหรือจุดแก่กัน

                เว็มมิคตัวที่น่ารักทำจากไม้ผิวเรียบและตกแต่งอย่างสวยงามมักจะได้รับสติ๊กเกอร์รูปดาว ส่วนตัวที่ไม้ขรุขระหรือสีเลอะหน่อย ตัวอื่นๆจะให้จุดแทน เหล่าเว็มมิคที่มีพรสรรค์ก็ได้รับดาวเช่นเดียวกัน ตัวที่รู้คำศัพท์มากหรือรู้เพลงได้ไพเราะ เว็มมิคอื่นๆก็ให้ดาว

                บางเว็มมิคมีดาวติดทั่วทั้งตัว ทุกครั้งที่เขาได้ดาวมันจะทำให้เขารู้สึกดีและพยายามแสวงหาดาวดวงต่อไป แต่ตัวที่ทำอะไรได้น้อย พวกเขาจะได้รับจุดทีเทา

                พันชิเนโลเป็นหนึ่งในพวกนั้น เขาพยายามที่จะกระโดสูงเหมือนตัวอื่นแต่ก็ล้มเสีทุกครั้ง และเว็มมิคตัวอื่นๆให้จุดสีเทาแก่เขา

                บางครั้งสีไม้ของเขาถลอกเพราการล้ม เหล่าเว็มมิคก็จะให้จุดมากขึ้น เขาพยายามจะอธิบายเหตุผล แต่ด้วยคำพูดโง่ๆ เหล่าเว็มมิคก็จะให้จุดมากขึ้นอีก   ต่อมาไม่นานเขาก็มีจุดสีเทามากมายจนไม่กล้าออกไปข้างนอก  เขากลัวว่าตัวเองจะทำเรื่องน่าโง่น่าอาย เช่นลืมหมวก หรือเหยียบน้ำ แล้วตัวอื่นๆจะให้จุดเพิ่มแก่เขา  ความจริง เขามีจุดเทามากจนเว็มมิคบางตัวโผล่มาให้จุดแก่เขาอย่างไร้เหตุผล   “เขาสมควรได้รับจุดมากๆ” หุ่นไม้ตัวหนึ่งเห็นด้วยกับอีกตัว “เขาไม่ใช่หุ่นไม่ที่ดีหรอก”

            หลังจากนั้นพันชิเนโลก็เริ่มเชื่อพวกเขา “ฉันไม่ใช่เว็มมิคที่ดี”เขากล่าว  เขาออกจากบ้านน้อยครั้งและคบหาแต่กับพวกที่มีจุดมากเหมือนกัน เขารู้สึกดีขึ้นเมื่ออยู่กับพวกนั้น

                วันหนึ่งพันชิเนโลได้พบกับเว็มมิคที่ต่างจากตัวอื่นที่เขาเคยเจอ เธอไม่มีจุดหรือดาวบนตัวเลย เธอเป็นหุ่นไม้ชื่อว่า “ลูเซีย”  ไม่ใช่ว่าไม่มีใครพยายามเอาสติ๊กเกอร์มาติดให้เธอ แต่เพราะว่าสติ๊กเกอร์เหล่านั้นไม่ยอมติดต่างหาก  บ้างก็ชื่นชมที่ลูเซียไม่มีจุดสีเทาเลยและเอาดาวมาติดให้ แต่มันก็หลุดออกไป  บางตัวก็ดูหมิ่นเธอที่ไม่มีดาวเลยและให้จุดสีเทา แต่มันก็ไม่ติดเหมือนกัน   “ฉันอยากจะเป็นแบบนี้แหละ” พันชิเนโลคิด “ฉันไม่ต้องการความเห็นของใคร” เขาจึงถามเว็มมิคตัวที่ไม่มีสติ๊กเกอร์ติดเลยว่าเธอทำได้อย่างไร  “นั่นง่ายมาก” ลูเซียตอบ “ฉันไปหาเอลีทุกวัน”

            “เอลีหรือ?” “ใช่เอลี เขาเป็นช่างแกะไม้ ฉันนั่งอยู่ในที่ทำงานกับเขา” “ทำไมล่ะ?” “ทำไมนายไม่ลองไปดูเองล่ะ? ขึ้นไปบนเนินเขา เอลีอยู่ที่นั่น”

            แล้วเว็มมิคตัวที่ไม่มีสติ๊กเกอรืติดเลย ก็จากไป “แต่ เขาคงไม่อยากพบฉัน”พันชิเนโลร้อง แต่ลูเซียไม่ได้ยิน พันชิเนโลจึงกลับบ้าน  เขานั่งใกล้กับหน้าต่าง มองดูเหล่าหุ่นไม้ คอยมอบจุดหรือดาวให้แก่กัน “มันไม่ถูกต้อง” เขาพึมพำกับตัวเอง และตัดสินใจที่จะไปเอลี เขาเดินไปตามถนนแคบๆขึ้นไปยังยอดเนินเขา และเข้าไปในร้านขนาดใหญ่ ตาของเขาเบิกโพลงกับขนาดของทุกสิ่ง  ม้านั่งนั้นสูงพอๆกับตัวเขา เขาต้องเขย่งถึงสามารถมองเห็นยอดของม้านั่งได้ ค้อนก็ยาวเท่ากับแขนของเขา  พันชิเนโลกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก “ฉันจะไม่อยู่ที่นี่!” ว่าแล้วก็หันหลังกลับ แต่แล้วเขาก็ได้ยินเสียงเรียกชื่อเขา

                “พันชิเนโล ?” เสียงนั้นทั้งลึกซึ้งและมีพลัง พันชิเนโลหยุด “พันชิเนโล !! ดีจริงๆที่ได้เจอ   มา ให้ฉันมองดูเจ้าสิ” พันชิเนโลหันไปช้าๆ และมองเห็นชายไว้เคราตัวใหญ่ “รู้ชื่อผมด้วยหรือ?” เว็มมิคตัวน้อยเอ่ย

                “แน่นอนสิ ฉันสร้างเจ้ามา” เอลีก้มตัว ฉวยเอาพันชิเนโลขึ้นมาวางบนม้านั่ง “อืมมม” เขากล่าวพลางครุ่นคิด เมื่อมองยังจุดสีเทา “ดูเหมือนว่า เจ้าได้รับสติ้กเกอร์แย่ๆมานะ” “ผมไม่ได้ตั้งใจนะเอลี ผมพยายามอย่างหนักแล้ว” “โอ เจ้าไม่จำเป็นต้องหาคำแก้ต่างให้ตัวเองหรอก เด็กน้อย ฉันไม่สนว่าเว็มมิคตัวื่นจะคิดอย่างไร” “ท่านไม่รึ?”

            “ไม่ และเจ้าก็ไม่ควรคิดด้วยเหมือนกัน พวกเขาเป็นใครกันที่คอยให้ดาวหรือจุดแก่คนอื่น เขาเป็นแค่เว็มมิคเหมือนๆกับเจ้า สิ่งที่พวกเขาคิดนั้นไม่สำคัญหรอกพันชิเนโล สิ่งที่ฉันคิดต่างหาก และฉันคิดว่าเธอค่อนข้างพิเศษเลยทีเดียว”  พันชิเนโลหัวเราะ “ผมน่ะหรือ พิเศษ? ทำไมล่ะ? ผมเดินก็ไม่เร็ว กระโดก็ไม่ได้ สีของผมก็ลอก ทำไมผมถึงพิเศษสำหรับท่าน”

            เอลีมองดูพันชิเนโล วางมือลงบนไหล่ไม้น้อยๆของเขา และพุดอย่างช้าๆว่า “เพราะเจ้าเป็นของเรา เจ้าจึงมีความหมายสำหรับเรา”

            ไม่เคยมีใครมองดูพันชิเนโลอย่างเขามาก่อน  ต่างจากผู้สร้างของเขา เขาไม่รู้จะพูดอะไร

                “ทุกวัน ฉันเฝ้าหวังว่าเจ้าจะมา”เอลีอธิบาย

                “ผมมา เพราะได้เจอกับคนที่ไม่มีสติ๊กเกอร์ติด”

                “ฉันรู้ เธอเล่าเรื่องของเจ้าให้ฉันฟัง”

                “ทำไมสติ๊กเกอร์จึงไม่ติดตัวเธอ”

                “เพราะเธอเลือกอย่างนั้นว่า สิ่งที่ฉันคิดสำคัญกว่าสิ่งที่พวกนั้นคิด สติ๊กเกอร์จะติดอยู่เฉพาะเมื่อเจ้าปล่อยให้มันติด”

            “อะไรนะ ?”

                “สติ๊กเกอร์จะติดอยู่ต่อเมื่อเจ้าให้ความสำคัญกับมัน ยิ่งเจ้าวางใจความรักของฉันมากเท่าไหร เจ้าก็จะจดจ่อกับสติ๊กเกอร์เหล่านนั้นน้อยลง”

            “ผมไม่มั่นใจว่าผมเข้าใจ”

            “เจ้าจะเข้าใจ แต่ต้องใช้เวลาหน่อย เจ้ามีสติ๊กเกอร์ติดมากมาย ตั้งแต่นี้ไป จงมาหาฉันทุกวันและให้ฉันตอกย้ำเจ้าถึงความเป็นห่วงของฉัน” เอลีพาพันชิเนโลลงจากม้านั่ง วางลงบนพื้น “จงจำไว้” เอลีเอ่ยขึ้นเมื่อเว็มมิคน้อยกำลังเดินออกประตู “เจ้าเป็นคนพิเศษเพราะฉันสร้างเจ้ามา และฉันไม่เคยทำอะไรผิดพลาด”

            พันชิเนโลไม่ได้หยุด แต่ในหัวใจเขา เขาคิด “ฉันว่า เขาหมายความอย่างนั้นจริงๆ” และแล้วเมื่อเขาคิดเช่นนั้น จุดอันหนึ่งก็ร่วงหล่นลงที่พื้น

 
เอลีเล็งถึงพระเจ้า ผู้สร้างเ้ราทั้งหลายทุกคน
พระเจ้ารักเราเพราะเราเป็นของพระองค์ และไม่ว่าคนอื่นจะมองเรายังไง
ความเห็นของมนุษย์ก็ไม่ได้เปลี่ยนมุมมองของพระเจ้าเลย
คุณเป็นคนพิเศษของพระเจ้า และพระองค์ไม่เคยทำอะไรผิดพลาด