คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3
ตอนที่ 3
“ขอเชิญหมายเลข325คุณ อิมยุนอาค่ะ”
.
.
.
ว่าแล้วบนเวทีก็เผยร่างของคนหน้าตาจัดว่าดีมากผิวขาวเดินออกมา พร้อมกับเสียงเชียร์ดังลั่นจากเหล่าแฟนๆ
“อร้ายยย พี่ยุนขาๆทางนี้ค่ะ”
“พี่ยุนอาๆ”
แต่ในทางกลับกันคนบนเวทีกลับไม่สนใจเสียงเชียร์ใดๆพร้อมกับเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงหันหน้ามองคนดูเล็กน้อง . . . . ในที่สุดตอนนี้เสียงเชียร์ก็เงียบลง มีเพียงสายลมอ่อนๆที่ถูกส่งไปให้คนดูในเวลาไม่นานร่างของยุนอาก็ไปถึงยังอีกฝากของเวที
“ดูสิครับ ผมว่าผู้ชมดูแปลกไปนะครับ ทุกคนยังคงจ้องมองบนเวทีอยู่เลย”แจจุงพูดขึ้น
“แอ๊ะ นั่นสิ” ประธานหญิงจึงหันหลังไปมองผู้ชมที่ยังคงจ้องมองไปยังเวที
ประธานหญิง : ‘แค่เพียงท่าทางล้วงกระเป๋าธรรมดาๆ ทำให้รู้สึกเหมือนมีสายลมอ่อนๆพัดมา ก็สามารถสะกดทุกคนให้จองมองดูกันเป็นตาเดียว สะกดคนดู20,000คนได้ ด้วยท่าทางที่ไม่สะทกสะท้านอะไรเลยของเขา’
เซยอง : ‘ภาพที่ฝังใจในสายตายังคงจำร่างที่ดูมีประกายของ ยุนอาเหมือนกับว่าเข้ายังคงเดินอยู่บนเวที เด็กคนนี้ถ้าเป็นนักแสดงคงจะดังได้ไม่ยากหรอก’
“ผมว่าคงตัดสินได้แล้วมั้งครับท่านประธาน ผมไม่คิดว่าจะมีใครที่เดินเด่นไปกว่าเขาอีกแล้วหละ”
“นั่นสิน่ะ ถึงคุณแจจุงจะคิดอย่างนั้นแต่คนที่เหลือก็คงจะต้องให้เดินต่อนั่นแหละค่ะ”
ซูยอง : ‘สุดยอดจริงๆสมกับที่เป็นอิม ยุนอาลองมีคมดังแบบนี้หละก็ ขอโทดจิงๆน่ะสิก้าชั้นไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้ คนไม่มีประสบการณ์อย่างเธอถึงจะพยายามก็คงเทียบกับเขาไม่ได้เลย’
กลับมาที่ห้องแต่งตัว
“เบอร์ 330 ถึง 335 เตรียมตัวข้างเวทีได้แล้วค่ะ” เสียงของสตาร์ฟดังขึ้น
‘ถึงเวลาของเราแล้วสินะ’ เจสสิก้าที่นั่งรออยู่ในห้องรออยู่ในห้องแต่ตัวอยู่นานพอสียงของสตาร์ฟดังขึ้น ความประหม่าก็เข้ามา สีหน้าวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัด
.
.
.
.
“ขอเชิญหมายเลข332คุณจอง ซูยอนค่ะ”
เจสสิก้าตอนนี้อยู่บนเวทีแลแล้ว แสงไฟบนเวทีส่องเข้ามา ‘ขนาดคนที่เคยขึ้นเวทียังเดินไม่ได้ แล้วเราจะทำยังไงดี ต้องกลายเป็นตัวตลกต่อหน้าคน 20,000คนหรอ!!!’
ซูยอง : ‘สิก้าพยายามเข้าน่ะ!!!’ เพื่อนสนิทอย่างซูยองก็เครียดไม่แพ้กันก็ตัวเองเป็นคนสมัคเองหนิ
ตอนนี้เจสสิก้าเดินออกมาอย่างยากลำบากกับขาที่ก้าวไม่ออก เหงือไหลท่วมไปทั้งตัว “กึก..อุ”เสียงอุทานเอาๆที่บอกถึงขาที่เข็งจนก้าวไม่ไปของคนบนเวที
“โถ่ พวกมือสมัคเล่นอีกแล้ว” เสียงของคนนั่งข้างๆซูยองดังลอดเข้าไปในหูของร่างสูง
‘สิก้าขอโทดดด’ ตอนนี้ซูยองเห็นอาการของเพื่อนบนเวที มันคงเป็นความรู้สึกผิดที่สุดตั่งแต่เค้าเกิดมา
.
.
เจสสิก้าก้าวไปอย่างลำบาก ทางบนเวทีเหมือนว่าจะไกลกว่าทางเดินจากบ้านที่ไปโรงเรียนทุกวันเสียอีก จึงแหงนหน้ามองข้างบนเหมือนที่ทำเวลาเรียกสติจากความง่วงๆมึนๆตอนเดินไปโรงเรียนทุกเช้า แต่วันนี้แสงอาทิตย์ที่ปลุกให้ตื่นมากขึ้นกลับกลายเป็นแสงจากหลอดไปที่ส่องสว่างยิ่งกว่าดวงอาทิตในตอนเช้าเสียอีก อาการขาแข็งก้าวไม่ออกของเจสสิก้าลดลง มือที่เคยกำแน่นคลายออก รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาก
เสียงจากบันดาผู้ชมดังขึ้นยิ่งกว่าตอนที่ยุนอาเดินออกมาในตอนแรกเสียอีก
“ในที่สุดก็หยุดสั่นแล้ว อะไรของเขากันนะ”
“ทำไมไม่เห็นขยับตัวเลยอ่ะ”
“สงสัยจะเกร็งจนไม่ไหวไปแล้วมั้ง”
“ไม่ไหวก็เลิกไปเซ่ ไม่อยากดูพวกห่วยแสดงโว้ยจะยืนทื่อไปถึงไหนกัน” เสียงของชายรางใหญ่คนนี้ดูจะดังกว่าคนอื่นๆ จริงๆแล้วดูจะเป็นการตะโกนบอกคนบนเวทีซะมากกว่า
“ลากมันออกไปเลยเอาตัวออกไปเลย” อีกเสียงหนึ่งดังขึ้น
เจสสิก้าที่ยืนนิ่งอยู่บนเวทียังคงแหงนหน้าอยู่ แล้วพอจะเดินตอ เอ๊ะเสียงคนคุยกันเมื่อกี้มัน…หายไปแล้ว มองไปรอบๆไม่เห็นคนดูเลยเห็นแต่แสงกับจากหลอดไปอันเดิมที่สองตัวเข้าอยู่กับทางมืดๆ แต่ไม่นานทางมืดๆนั้นก็เปลี่ยนเป็นทางกลับบ้านที่เข้าเดินกลับบ้านทุกวัน หันไปทางซ้ายก็ร้านไอติมที่ต้องซื้อทุกวันก่อนกลับบ้านอย่างคุ้นเคยหันไปข้างหลังก็โรงเรียนของเธอเอง และมีเพื่อสนิทตัวสูงโบกมือให้เหมือนที่ทำเวลาแยกกันกับบ้านทุกที รอยยิ้มที่แสนน่ารักปรากฏอยู่บนใบหน้าของเจสสิก้าหลังจากที่ความรู้สึกนี้เหมือนกับว่าเค้ากำลังเดินกลับบ้าน ความสุขรออยู่ตรงหน้าจึงหันหน้ากลับไปทางเดิมมองไปเจอเตียงนุ่มๆสีชมพูตั่งอยู่ นั่นไงเจอแล้วจุดหมายของชั้น พลางก้าวออกไปเหมือนเด็กที่กำลังมีความสุข จากนี้ก็ไม่สนใจอะไรอีกแล้วก็เตียงนุ่มๆรออยู่ตรงหน้าแล้วหนิ
เจสสิก้าเริ่มก้าวเดินแต่เสียงโห่ไล่นั้นยังดังอยู่อย่างไม่สนใจคนบนเวที
“ท่านประธานผมว่าเราเอาตัวเข้าลงมาเถอะครับ” เสียงของผู้กำกับแจจุงดังขึ้น หลังจากที่เห็นว่าเสียงโห่นั่นดั่งไม่ยอมหยุด
“ไม่….ไม่ได้” ประธานหญิงตอบกลับ แล้วหันไปหยิบไมค์ที่วางอยู่ข้างขึ้นแล้วพูดว่า
“ฉายสปอร์ตใหญ่ไปที่เด็กคนนั้นเดี๋ยวนี้!!” สียงโห่เงียบลงในทันทีเมื่อทุกคนได้ยินเสียงประธานหญิงแห่งsm
“พี่เซยองดูคนนั้นสิค่ะเค้ากำลังยิ้มอยู่ ท่าทางเขามีความสุขเหลือเกิน”
“อื่อ นั่นสิเนอะ”
“ฟานี่ว่าเค้าตอนยิ้มน่ารักมากๆเลยค่ะดูสิค่ะ เหมือนเด็กกำลังวิ่งไปเอาของเล่นเลยอ่ะ><”
“ฟานี่ดูสิ คนนั้นหน่ะเข้าเหมือนตัวใหญ่ขึ้นเลยเนอะ”
ซูยอง : ‘สิก้า….สิก้า… ท่าทางเธอมีความสุข เหมือนกับตอนที่หลังจากที่ชั้นบ้ายบายให้เธอตอนกลับบ้านหลังโรงเรียนเลิก ท่าทางเธอยิ้มแบบนั้นไม่มีผิดเลย’
ประธานหญิง : ‘ความยิ่งใหญ่… เมื่อเขาเมื่อเขาหลุดออกจากความเครียดของกายและใจทำให้ดูเหมือนว่าตัวของเข้าใหญ่ขึ้น นี่แหละสิ่งที่สำคัญที่สุดที่ชั้นหามานาน คุณ จ อ ง ซู ย อ น’
หลังจากที่ผู้ชมหยุดการโห่ก็ยอมหันกลับมาสนใจเวทีอีกครั้งการตอบรับแตกต่างจากตอนแรกอย่างสิ้นเชิง
“เธอดูสิ เข้าดูเขาเดินอย่างร่าเริงเลย แปลกจังเลยแฮะทั้งๆที่อยู่บนเวทีแท้ๆ”
“นั่นสิเค้าดูมีความสุขจัก ชั้นชอบรอยยิ้มเค้ามากๆเลยแหละ”
ตอนนี้เจสสิก้าเดินมาใกล้เตียงของเค้ามากๆ แต่อยู่ดีๆเตียงนั้นก็หายไป กึก.. ‘เห้ยนี่เราอยู่บนเวทีนี่หว่า นี่มันอะไรกันน่ะ’
.
.
.
“ตอนนี้ก็ได้เสร็จสิ้นแล้วน่ะค่ะ ขอให้ทุกคนพัก20นาที ให้คณะกรรมการตัดสินกัน ท่านสามารถไปทำทุระส่วนตัวได้เรามีบริการอาหารให้ที่ชั้นล่างและการประกาศผมจะมีในอีก20นาที ที่ที่แห่งนี้ค่ะ”
จบแล้วตอนที่3 เป็นยังไงกันบ้างค่ะ
ความคิดเห็น