เรื่องบ้าๆหนึ่งหน้ากระดาษ ตอน เรื่องของเป็ด

ข้อมูลเบื้องต้น

               เป็นเรื่องสั้นประมาณหนึ่งหน้ากระดาษเรื่องที่สองของโปรเจก เรื่องบ้าๆหนึ่งหน้ากระดาษ เรื่องนี้ค่อนข้างใช้คำหยาบคายเยอะ(ทั้งเรื่อง)และดำเนินเรื่องในลักษณะบทสนทนาเป็นส่วนใหญ่(ทั้งเรื่อง) ซึ่งกล่าวถึงเรื่องของการเมือง ซึ่งผู้เขียนขอออกตัวแรงไว้ก่อนเลยว่า ไม่ได้กล่าวอ้างถึงใคร จึงไม่เกี่ยวข้องกับใครทั้งนั้น เป็นเรื่องแต่งขึ้นล้วนๆ เพราะฉะนั้นอ่านกันแบบฆ่าเวลาทิ้งไปงี้นะจ๊ะ อย่าเชื่อมโยงอย่าเปรี่ยบเทียบ และกรุณางดคอมเม้นท์ที่พยายามเกี่ยวโยงกับโลกความเป็นจริง คอมเม้นท์เฉพาะในเรื่องนะจ๊ะ 

               เรื่องสั้นเรื่องต่อไปจะเป็นแนวไหน รอติดตามกันต่อไปจ้า

เนื้อเรื่อง

               “เฮ้ย! จั๊บ! มีงานให้มึงทำว่ะ!”

               ชายหนุ่มอายุ28ปี หน้าตาพอไปวัดไปวาได้ โทรหาเพื่อนสนิทหลังจากเฝ้าติดตามสถานการณ์บ้านเมืองผ่านทีวีและโซเชี่ยวอยู่พักใหญ่

               “งานเฮี้ยไรวะ มึงก็รู้ กูไม่ทำงาน!”

               อีกหนึ่งหนุ่มที่หน้าตาดีสวมแว่นสายตาอายุเท่ากันตอบแบบผ่านๆอย่างไม่สนใจเพราะตนกำลังง่วนอยู่หน้าโน้ตบุ๊ค

               “งานใหญ่งานช้างว่ะ!”

               “กูไม่ทำ!”

               “เมิงกลัวอ่ะดิ่! ฝีมือแฮกเกอร์มึงคงหล่นตกโถส้วมไปแล้วใช่ม๊ะ”

               “เหี้ยมึงพูดงี้! มึงบอกมาเลยไอ้ตั๋น! งานไรกูก็ทำได้ทั้งนั้น มึงนอนเกาพุงรอฟังข่าวดีเลย!”

               หนุ่มที่ชื่อว่าตั๋นยิ้มร่าเมื่อยั่วยุเพื่อนตนสำเร็จ

               “เออ! กูอยากให้มึงแฮกเข้าทุกบัญชีของทั๊กมิ๊ง แล้วขโมยเงินออกมาให้หน่อย”

               เมื่อตั๋นพูดจบจั๊บที่พยักหน้ารับอยู่คนเดียวในคอนโดตัวเองก็ตาโตขึ้นมาทันที เมื่อได้ยินชื่อของอีกฝ่าย

               “เห้ย! ไอ้ตั๋นมึงพูดเล่นใช่มั้ย ทั๊กมิ๊งเนี่ยนะ มึงโกรธไรกูป๊ะเนี่ย อยากเห็นกูโดนยัดลูกตะกั่วเข้าปากหรอวะ!”

               “จั๊บมึงใจเย็น มึงฟัง มึงลองมองออกไปนอกหน้าต่างคอนโดมึง เห็นมั้ย! คนประเทศเป็ดเล้าเราแม่งทะเลาะกันทุกวัน ในโลกโซเชี่ยวก็ด้วย ก็เพราะต้นเหตุมาจากความคิดเห็นไม่ตรงกันเรื่องการเมือง กูเบื่อ กูว่าแม่งต้องแก้ที่ต้นเหตุว่ะ ในเมื่อกฏหมายระบุโทษว่าทั๊กมิ๊งยักยอกเงินของประเทศไป แล้วรัฐบาลของปุ๊งปิ๊งพี่สาวทั๊กมิ๊งไม่ทำตามกฎหมายซักที มันก็ถึงเวลาของคนที่มีความสามารถที่เป็นประชาชนของประเทศเป็ดเล้าต้องลงมือเองแล้ว

               ไอ้จั๊บด้วยความสามารถที่พ่อมึงฝึกฝนมาตลอดชีวิตเกรียนๆของมึง ที่ปล่อยให้มึงแฮกเงินพ่อตัวเองไปใช้ แล้วเพิ่มระดับความยากให้มึงแฮกยากขึ้นเรื่อยๆจนมึงกลายเป็นอัจฉริยะเนี่ย ความสามารถนี้ของมึงถึงเวลาที่ต้องเอามาใช้ให้เกิดประโยชน์กับประเทศบ้างแล้วว่ะ”

               “มึงคิดว่าคนตูดใหญ่ๆสมองคิกคุพวกนั้นจะจับกูไม่ได้รึไง”

               “มึงไม่ต้องห่วงเลยเรื่องนั้น ถ้ารัฐบาลปุ๊งปิ๊งเข้ามาบริหารประเทศด้วยน้ำเงินจริงๆอย่างที่ถูกกล่าวหา มึงคิดว่าคนที่รู้จักใช้แต่เงินจะมีปัญญามาจับมึงได้หรอ มึงเอาเงินออกมาให้เท่ากับที่มันเอาจากประเทศนี้ไป ไม่ขาดไม่เกินส่งเข้าบัญชีประเทศไหนก็ได้ที่ตามไม่ได้ กูรู้เรื่องนี้มึงสบายมาก จากนั้นกูจะรับผิดชอบเอง”

               “โห่! คิดจะเป็นฮีโร่ว่ะ! แต่แม่งใช้กูทำ! เออๆ! กูเตรียมการก่อนรับรองสาวไม่ถึงเงากูแน่! พรุ่งนี้มึงรอฟังข่าวดี”

               “เออ! เพื่อประเทศเป็ดเล้านะจำไว้!”

               จั๊บยอมทำตามที่ตั๋นบอกแต่โดยดีเพราะด้วยนิสัยอยากลองของใหญ่ เรื่องนี้จึงถือว่าเป็นเรื่องท้าทายที่ใหญ่ระดับประเทศอย่างที่ตนไม่เคยทำมาก่อน ซึ่งถ้าไม่ทำตอนนี้ตนคงคาใจนั่งเล่นเกมอย่างไม่เป็นสุขแน่

               และแล้วเมื่อจั๊บได้ลงมือทำไปจริงๆโดยดึงเงินจากหลายบัญชี เข้าบัญชีที่ตนสร้างขึ้นมาซึ่งเป็นบัญชีผีที่สิงอยู่ในธนาคารนอกประเทศแห่งหนึ่ง ตั๋นจึงเริ่มอัดคลิปตัวเองและส่งให้จั๊บทำการดัดแปลงและปล่อยตามโลกโซเชี่ยว ซึ่งตั๋นในร่างท่อนบนที่เปลือยเปล่าและเอาฟางข้าวคลุมหัวตัวเองเอาไว้พูดต่อหน้ากล้องว่า

               “เรา! คือ! ควายตัวหนึ่งในนาของเป็ดเล้า ได้ทำการแย่งเงินของขโมยที่มีนามว่าทั๊กมิ๊งซึ่งวิ่งหนีตำรวจมาไกลเป็นอันสำเร็จแล้ว เราจะรับฝากเงินโจรนี้และส่งมอบคืนให้เจ้าของที่แท้จริงในไม่ช้าไม่นาน บลาๆๆ............”

               เมื่อคลิปนั้นถูกปล่อยและใช้เวลาเพียงชั่วตั๋นต้มบะหมี่สุก คลิปนี้ก็ถูกส่งต่อและออกทีวี โฆษกรัฐบาลปุ๊งปิ๊งก็ออกมาเตือนทันทีว่าการกระทำของผู้ที่เรียกตนว่าควายนั้นถือว่าผิดกฎหมายให้ออกมามอบตัวและคืนเงินให้เจ้าหน้าที่ซะ บลาๆๆ...............”

               ตั๋นที่ซู๊ดบะหมี่ไปโทรคุยกับจั๊บไป ก็หัวเราะจนเส้นออกจมูกและพยายามสูดกลับเข้ากระเพาะตน

               “เฮ้ย! ตั๋นมันบอกว่าผิดกฎหมายว่ะ”

               “เออ! มันต้องดูว่ากฎหมายแม่งอยู่ในมือใคร คนดีหรือคนชั่ว! ถ้าที่มึงทำมันผิด”

               “มึงทำสัด! มึงบอกจะรับผิดชอบ อย่ามาโยนให้กู”

               จั๊บแย้งทันทีเมื่อตั๋นได้ลืมข้อตกลงที่เสี่ยงต่อชีวิตตนไป

               “เออๆ! ถ้าที่กูทำผิดกฎหมายจริง คนที่รัฐบาลต้องดำเนินคดีก่อนก็คือทั๊กมิ๊งไม่ใช่กู”  

               “เออ! มึงเปิดดูในเว็บพันตาหรือเว็บอื่นๆดูดิ่ แม่งเป็นกระทู้ฮอตเลยมึง ครึ่งหนึ่งด่ามึงควาย แต่อีกครึ่งก็เห็นด้วย”

               “กูว่ามึงนั่นแหละที่ด่ากู แต่ก็ช่างใครจะว่ายังไงไม่สำคัญหรอก มันสำคัญอยู่ที่การกระทำว่ะ”

               “แล้วยังไง! จะเอาเงินไปทำไรฮ๊ะ! ไอ้ฮีโร่ควาย! เอาเงินไปโปรยให้ชาวบ้านม๊ะ! เหมือนโรบินฮู้ด! บอกเลยนะกูไม่อิน”

               “มึงไม่อินอยู่แล้วสิ! มึงไม่เคยเดือดร้อนนิ่ พ่อรวย มึงก็ไม่ทำมาหาแดกไร ขโมยเงินพ่อเล่นแต่เกมไปวันๆ แต่กูลูกหลานชาวนา พ่อแม่กูก็เป็นชาวนา มึงไม่เข้าใจหรอกภาษีแค่ไม่กี่บาทมันมีค่ากับชาวบ้านตาดำๆแค่ไหน

               ถึงกูไม่ได้อยู่ไถนาให้พ่อแม่กูที่บ้านนอก แต่ควายอย่างกูก็ถูกสั่งสอนผ่านสายเลือดมาให้ซื่อสัตย์กับผืนนาแผ่นดิน เงินนั่นกูจะไม่แตะแน่นอน”

               “มึงจะเอาเงินนั่นไปคืนให้อีกฝ่ายที่ไม่ถูกกับปุ๊งปิ๊งหรอวะ”

               “ไม่! กูจะดูก่อนว่าใครตงฉินพอที่จะเอาเงินนี้ไปใช้ให้เกิดประโยชน์กับแผ่นดินกับคนเป็ดเล้าจริงๆ คนที่จะไม่โกงกิน”

               “มึงคิดว่าจะมีวันนั้นหรอวะไอ้ตั๋นถามจริ๊ง! มึงรอบอลไทยไปบอลโลกง่ายกว่าม๊ะ!”

               “มีดิ่! ตอนนี้คนเป็ดเล้าเริ่มให้ความสำคัญกับเรื่องบ้านเมืองและเรื่องนักการเมืองแล้ว ต่อไปนี้ใครดีชั่วคนเขาก็จะเห็นจะสนใจ คราวนี้ถ้าใครไม่มีความสามารถไม่ดีจริงก็เข้ามาบริหารประเทศไม่ได้

               แต่ถ้ากูรอนานแล้วยังไม่เห็นแวว กูว่าจะคืนให้พระราชสำนัก เพราะพระราชาประเทศเป็ดเล้าของเราถึงพระองค์ทรงไม่มีอำนาจเรื่องการเมือง แต่พระองค์ก็ทรงงานเพื่อคนเป็ดเล้าตลอดมาและก็ทำให้คนเป็ดเล้าอยู่สุขสบายกินอิ่มนอนหลับได้จริงๆ กูว่ายกเงินก้อนนี้ให้พระองค์ตัดสินพระทัยเองว่าควรทำยังไงต่อไป”

               เมื่อตั๋นพูดจบจั๊บก็เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดตอบด้วยน้ำเสียงที่จริงจังนุ่มนวลขึ้น

               “ทำไมมึงไม่พูดอย่างนี้ตั้งแต่แรก กูจะทุ่มสุดตัวเลยมึง”

               “ฮ้าๆๆๆๆ! กูต้องพูดทำไม กูรู้ว่าลึกๆมึงก็คิดเหมือนกู แล้วค่าตอบแทนงานนี้ มึงพอใจมั๊ยล่ะ!”

               จั๊บที่ได้ยินเรื่องค่าตอบแทนที่ตั๋นบอก ซึ่งไม่มีอะไรที่เป็นรูปธรรมส่งมาให้เขาเลย ก็พอเดาได้ว่าค่าตอบแทนที่ตั๋นพูดนั้น คงเป็นรอยยิ้มและความสุขที่จั๊บได้รับจากเรื่องที่ตั๋นพูดเมื่อสักครู่นี้ จั๊บยิ้มอีกครั้งในความรู้ใจของเพื่อนสนิทตน
               
               “เออๆ! พอใจ!”

               “เออ! ก็ดี อีกเดี๋ยวกูว่าจะไปสืบประวัติค้นแคะดมตูดพวกนักการเมืองต่อว่ะ มึงจะเล่นเกมต่อเลยมั้ยล่ะ”

               จั๊บที่ได้ยินคำถามก็ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง

               “กูจะเก็บไว้เล่นเป็นงานอดิเรก ตอนนี้กูว่ากูจะหางานทำว่ะ!”

               “เลิกเป็นปลิงแล้วเร้ออออ!

               กูอุตส่าห์คิดว่าจะพามึงกลับไปให้พ่อแม่เลี้ยงไว้ดูเล่นในบ่อน้ำซะหน่อย! ฮ้าๆๆๆ!!!!!”

               “หราาาา! ให้กูดูดหน้ามึงตอนไถนามั้ยล่ะ! ฮ้าๆๆๆ!!!!!!”

               แล้วทั้งคู่ก็สนทนาอย่างออกรสไร้สาระเรื่อยเปื่อยกันต่อไป____________________________________________