Fic [Kimetsu No Yaiba] คำสาบานหนึ่งคราจดจำชั่วนิรันดร์

"ข้าจะไปพบพวกเจ้าเมื่อถึงเวลา"ริมฝีปากสีชมพูอ่อนกล่าวขึ้น คลี่ยิ้มเศร้า

เด็กชายผู้มีใบหน้างดงามถอยหลังและวิ่งออกไปไกลจากแสงสว่างของตน เพื่อไปยังความมืด

เฮือก!! มือเรียวราวกับขว้าบางสิ่งไว้ แต่ทุกๆสิ่งนั้นคือความฝัน นัยต์ตาสีฟ้าอ่อนราวกับท้องฟ้าก้มลงตํ่า มองข้อมือที่สร้อยคอมือที่ดูราวกับเด็กทำ พรางลูบเบาๆคะนึงหาผู้มอบให้

ก่อนริมฝีปากสีชมพูอ่อนจะจับกล่องไม้ข้างกายแล้วปาทิ้ง จนผนังกระดาษมีรอยฉีกขาด ของในกล่องไม้ที่มีเครื่องประดับมากมายหล่นออกมา

ความแวววาวของอัญมณีทำให้ร่างบางไม่สมอารมณ์ยิ่งขึ้น

"นายท่านขอรับ..."เสียงของข้ารับใช้คนสนิทกล่าวขึ้นเสียงเบาๆ

"จัดเก็บเสีย"เสียงเย็นชากล่าวขึ้น ใบหน้างดงามนิ่งสงบราวกับการกระทำเมื่อครู่เป็นภาพลวงตา แต่หากความเสียหายนั้นเป็นของจริง

"ซายะ โมโมะ ทามะ หลังทำอะไรเสร็จก็เตรียมของข้าเบื่อที่นี้เต็มทนแล้ว ถึงเวลาแล้ว"ร่างบางในชุดยูกาตะสีขาวเรียบสภาพหลวมโพรง แต่กลับไม่กลบความงดงามกล่าวขึ้น

เส้นผมสีเงินถูกปล่อยยาว ถูกมือของข้ารับใช้อีกคนหวีด้วยหวีไม้ราคาแพงอย่างเบามือ หวีนั้นถูกประดับไปด้วยเพชรพลอย 

"เจ้าจะไปแล้วงั้นรึ ริกุเรียวฮิเมะ"อาซึอิกิ แม่เล้าที่หอแห่งนี้กล่าวขึ้น ด้วยสีหน้าเสียดาย 

"ข้าทำให้เจ้าเป็นถึงโออิรันแต่เจ้ากับทิ้งตำแหน่งนี้แล้วหนีไปง่ายๆ?"อาซึอิกิหน้าเสีย กล่าวด้วยแววตาไม่พอใจ

"ริกุเรียวฮิเมะ? โออิรัน? ที่ข้าทนอยู่ที่นี้มานานก็เพียงแค่ต้องการบางสิ่งเท่านั้น และตอนนี้ข้าก็ได้มันมาแล้ว มันจะมีเหตุผลอะไรที่ทำให้ข้าต้องอยู่ที่นี้ต่อ?" ริคุ มีใบหน้าเย็นชาเมื่อกล่าวจบ

"ข้าไม่ปล่อยเจ้าไปง่ายๆหรอก"

"หากจับข้ามาที่นี้ได้ก็ลองเสียสิ หากจับได้ข้ายอมกลับมาเป็นโออิรันอยู่ใต้อาณัติแม่เล้าเลย"ริคุคลี่ยิ้มบางด้วยแววตาน่าสมเพช มองแม่เล้าที่แก่เข้าโลงแต่ยังโลภมากในอำนาจไม่เลิก

"แสหาเรื่องมากๆสักวันจะตายเร็ว"เมื่อกล่าวจบร่างบางก็เดินออกมาจากห้องนอนส่วนตัวและไม่เหลียวมองกลับ

"รอข้าก่อนนะ ข้าจะไปหาเจ้าแล้วมุอิจิโร่"