ฟิดกอล์ฟไมค์

เนื้อเรื่อง

    ปี 2532
ณ โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง
“หมอต้องเสียใจด้วยนะครับ คุณได้ลูกแฝดเป็นผู้ชายครับ”
“ได้ลูกแฝดผู้ชายแล้วทำไมต้องเสียใจด้วยค่ะ ดิฉันเองก็อยากได้ลูกชายอยู่ค่ะ”
“ไม่ใช่ครับคือผมยังพูดไม่จบครับ แฝดพี่ไม่หายใจครับ เสียใจด้วยจริงๆครับ”
“อะไรนะค่ะ ละละลูกดิฉัน มะมะไม่หายใจ ฮือฮือ ไม่นะลูกแม่ T_T”
“หมอต้องขอตัวก่อนนะครับ”
“ไม่เป็นไรหรอกคุณ คิดซะว่าเค้าทำบุญมาไม่พอ”
“คุณคะฉันอยากเห็นหน้าลูกอีกคนค่ะ”
“แซนพาน้องมานี้สิ”
“คร๊าบพ่อ” แซนลากเตียงเด็กมาที่เตียงที่แม่นอนอยู่
“แล้วเราจะต้องชื่อเค้าว่ายังไงดีล่ะคุณ”
“พิรัช ดีมั้ยค่ะ”
“เป็นชื่อที่ดีนะ”
“แล้วชื่อเล่นละครับ” แบงค์ถาม
“ชื่อเล่นหรอเดี๋ยวแม่คิดก่อนลูก”
...หนึ่งชั่วโมงผ่านไป...
   เป็นแฟนคนจนต้องทนหน่อยน้อง พี่นี้ไม่มีเงินทอง...(เสียงทีวี)
“แม่ครับแม่คิดชื่อน้องได้ยังครับ” กอล์ฟ
“ยังเลยลูก”
“ผมคิดออกแล้วนะครับ”
“ชื่อไรลูก”
“ไมค์ครับแม่” กอล์ฟตอบแล้วยิ้มแป้น
.....................................
“พยาบาลเดี๋ยวเอาเด็กไปไว้ที่ห้องดับจิตนะครับ”
“ได้ค่ะ” ไม่น่าเลยเด็กน้อยน่ารักจิ้มริ้มอย่างนี้น่าเสียดาย
อะแหว้ อะแหว้ อะแหว้...
“O_Oอุ๊ยแม่….หล่น ผีหลอกกลางวันแสกๆ ซวยแล้ว”
อะแหว้ อะแหว้ อะแหว้...
“>_< อย่ามาหลอกมาหลอนกันเลยเดี๋ยวฉันจะทำบุญไปให้นะ”
อะแหว้ อะแหว้ อะแหว้...
“>_< ว้ากกกกกกกกก  ไม่อยู่แล้ว” แล้วพยาบาลก็วิ่งไปด้วยความเร็วแสง50กิโลเมตร/ชม.
“หมอค่ะหมอค่ะผีเด็กค่ะๆ”
“ผีเด็กอะไรครับคุณ ใจเย็นๆครับค่อยๆเล่า”
“เด็กที่หมอให้ฉันเอาไปไว้ที่ห้องดับจิตค่ะอยู่ดีๆก็ร้อง อะแหว้ อะแหว้ ขึ้นมาค่ะ”
“ไหนพาไปดูหน่อยสิครับ”
“นี้ค่ะคุณหมอค่ะ”
“ไหนล่ะครับ” พยาบาลคนนั้นก็เข้าไปดูที่เตียง
“อ้าวเมื่อกี้ยังร้องอยู่เลย แล้วตอนนี้หายไปไหนแล้วละ หรือว่ายมฑูตจะเอาไปแล้ว”
“คิดมากน่าไปเถอะ”
 =_=!  “ขอโทษค่ะ”

3 ปีผ่านไป
“ม่ามี้ครับไมค์อยากไปเที่ยวจ๋วนจาหนุกครับม่ามี้พาไมค์ไปนะครับ”
“กอล์ฟก็อยากไปครับแม่ไปนะไปนะครับบบบ”
“ไปถามพ่อเค้าสิ”
“ป่ะป๊าครับไมค์อยากไปจ๋วนจาหนุกครับ”
“กอล์ฟก็อยากไปครับพ่อ”
“ไปถามแม่เค้าสิ”
“ก็ม่ามี้ให้มาถามป่ะป๊าครับ”(ไมค์)
“ก็ป่ะป๊าให้ไปถามม่ามี้ไงครับ”
“ครับ”กอล์ฟรับคำแล้ววิ่งไปถามแม่ทันที
“พ่อครับแม่บอกให้มาถามพ่อครับ”กอล์ฟวิ่งกลับมาบอกพ่อ
“เมื่อไรไมค์จะได้ไปจ๋วนจาหนุกครับ”ไมค์บ่น (บ่นตั้งแต่เด็ก)
“ป่ะป่ะงั้นไปตามพี่แซนพี่แบงค์ป่ะ”(พ่อ)
“เย้ๆ”กอล์ฟและไมค์พร้อมกันดีใจ
ณ สวนสนุก
“พี่กอล์ฟเดี๋ยวไมค์ไปซื้อลูกโป่งก่อนนะ”

“พี่บิวครับเดี๋ยวมาร์คไปซื้อลูกโป่งก่อนนะ”
“อืม”กอล์ฟ/บิว

เอาสีไรดีครับลูกโป่งมีหลายสีให้เลือกครับเอาสีไรดีครับ
“เอาสีน้ำเงินครับ”ไมค์/มาร์ค
ซุบซิบๆ “นี้เธอดูแฝดคู่นั้นสิน่ารักจังเลย”
ซุบซิบๆ “คิดจะแอ๊บเด็กซะแล้วเธอนี้”
“O_O เอ๋”ไมค์/มาร์ค
“นายเป็นใครอ่ะ”ไมค์/มาร์ค
“เอ๋จ๋งใจ๋จะเป็นกระจกไปดีกว่า”ไมค์พูดเสร็จ มาร์คเกาหัว
“ไมค์ซื้อเสร็จยัง”กอล์ฟวิ่งมาดึงแขนมาร์คไป
“พี่กอล์ฟถือกระจกไปแล้ว เอ๊ะกระจกเดินได้ O_O สุดยอด !” ไมค์ยืนอึ้งไปสักพัก
“มาร์คไปกันเถอะแม่รออยู่” บิวลากไมค์ไป
“เอ๋”งง O_O! เขินๆ (เพราะสาวจับมือ)

ผ่านไป 13 ปี
กรี๊ดดดดดดดดดดด กอล์ฟ ไมค์  กรี๊ดดดดดดด  พี่กอล์ฟ  พี่ไมค์
Bounce  เข้ามาทักกันหน่อยสิคับ กรี๊ดดดดดดดดไม่ต้องเขินเลยไม่เอาน่ะกรี๊ดดดดดดดจะเข้ามาคุยนิดก็จะดีนะ...
นี้คือภาพ คอนเสิร์ตของคู่ดูโอที่ฮอตที่สุดในตอนนี้กอล์ฟ ไมค์นั้นเองครับ…(เสียงทีวี)
...ญี่ปุ่น...
“แม่ค่ะแม่จะกลับเมืองไทยเมื่อไรค่ะ” บิวถาม
“อืมใช่ครับแม่ผมอยากกลับเมืองไทยครับ” มาร์คพรางกินขนม
“20 มีนาคมอ่ะลูก”
“แม่กลับก่อนวันที่ 18 มีนาคม ไม่ได้หรอค่ะ”บิวพยายามอ้อนวอน
“ทำไมอ่ะลูกจะรีบกลับไปไหนจ๊ะ”
“ก็วันที่ 18 วันเกิดเพื่อนหนู่อ่ะแม่”
“อวยพรย้อนหลังวัน 2 วันป็นไรอ่ะลูก”
“ไม่ได้แม่เพราะวันที่18 เพื่อนหนูจะบินไปเรียนต่อที่อเมาริกาแล้วค่ะ”
“อะอะงั้นกลับวันที่ 17 ก็ได้”
“โกหกชัดๆ”มาร์คพูดเบาๆ
    ป๊าบบบบ บิวตบกลางหลังมาร์คเต็มๆ(มาร์คที่นี้ก็คือไมค์ตัวจริงนั้นเองส่วนไมค์ที่อยู่กับกอล์ฟนั้นก็คือมาร์ค สรุปว่ามาร์คก็คือไมค์ ไมค์ก็คือมาร์ค ไม่ต้องงงค่ะ เพราะดิฉันเองก็งงค่ะ จบ ไม่ค่อยปลื้มเลย)
”เจ็บนะพี่บิวเล่นไรเนี่ย”
“นายอย่าปากโป่งไปบอกแม่นะ ไม่งั้นตายย” บิวพูดแล้วบิดหูมาร์ค (ไมค์ตัวจริง)

“พี่กอล์ฟไมค์เหนื่อยอ่ะ”
“ไม่ได้ซ้อมต่อไป”ยิ่งเต้นยังอ่อนอยู่
“ไม่ไหวแล้วคอนเสิร์ตยังอีกตั้งอาทิตย์นึง”
“เวลาทุกนาทีมีค่าอย่าปล่อยให้มันสูญเปล่าสิ”
“คร๊าบบบ”

18 มีนาคม 2549
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เสียงกรี๊ดดังกระหน่ำอย่างไม่ขาดสาย สาวๆและสาว 80 % กว่า 5000คน มารวมตัวกันที่
Thunder Dome, Muang Thong Thani เพื่อมา Golf Mike let’s Bounce Concert  แน่นอนหนึ่งในนั้นมีพี่บิวพี่สาวตัวแสบของมาร์คด้วย
...แล้วทำไมผมต้องประสบชะตากรรมเลวร้ายเพราะหน้าเหมือนไมค์ด้วยเนี่ย
“กรี๊ดดดดดดดด พี่ไมค์คะ พี่ไมค์ ขอลายเซ็นต์หน่อยค่ะ”
“O_O ผ..ผมไม่ใช้ไมค์ครับ ขอตัวนะครับ” มาร์ครีบวิ่งไปมุมมืด
“มาร์คมานั้งทำอะไรอยู่ตรงนี้” บิวถามด้วยสีหน้าหงุดหงิดสุดสุด
“จู่ๆ ก็มีชะนีมาเรียกผมว่าไมค์ มาขอลายเซ็นต์แถมยังมีบางคน จับโดนจุดเร้นผมเต็มๆ ไม่ได้จับอย่างเดียวนะ ทั้งบีบทั้ง
“พอๆ ไม่ต้องพูดคอนเสิร์ตจะเริ่มแล้ว นี่มาร์คมาช่วยพี่หน่อยสิ”
“ช่วยอะไร”
แท๊นแท้น
O_O
ฉน รัก คน GOLF MIKE
=_=! “ถ้าจะเขียนก็เขียนให้มันถูกหน่อยสิ แล้วทำป้ายมาซะใหญ่เชียว กอล์ฟไมค์เห็น เดี๋ยวก็ได้ขำท้องแตกกลางเวทีหรอก”
“เถอะน่ามาช่วยพี่ถือหน่อย”
..เย้ ฮ่ะฮ่า กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
“กรี๊ดดดดดดด กอล์ฟ ไมค์ ออกมาแล้ว กร๊ดดดดดดด มาร์คชูสูงๆ หน่อยสิ”
..B..Bounce เข้ามาทักกันหน่อยสิครับไม่ต้องเขินเลยไม่เอาน่าจะเข้ามาคุยนิดก็จะดีนะจะว่ายังไงหา
...ผ่านไปชั่วโมงเกือบจะสองชั่วโมง...
... vtr เบื้องหลังการซ้อม...
“นี้มาร์ค คอนเสิร์ตจะจบแล้วไปกันเถอะ”
“อ่าวพี่บิว ไม่ดูให้จบก่อนหล่ะ กลับแล้วหรอ” มาร์คถามด้วยความงุนงง
“ใครว่าฉันจะกลับ”
“อ่าว แล้วจาไปไหนอ่า”
“ตามมาเถอะน่า”
   โถก็นึกว่าจะไปไหนที่แท้ก็มาหลังเวที พี่เรานี่บ้า กอล์ฟไมค์ขนาดนั้นเลย
“พี่บิวไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลยอยู่
“ไม่ต้องพูดมาก เสียค่าบัตรไปตั้งพันกว่าบาท เอาให้คุ้มหน่อยสิ”

“พี่กอล์ฟ โอ้ย ไมค์ปวดท้องง่ะ”
“เฮ้ย อดทนไปก่อนคอนเสิร์ตใกล้จบแล้ว”
“ไม่ไหว โอ้ย ขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” ไมค์รีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำทั้งๆที่เหลือเวลาอีกไม่ถึงห้านาทีเท่านั้น

“พี่บิวมาร์คไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
“เออๆ ไปเหอะ”

O_O “เฮ้ย นาย” ไมค์(มาร์ค)/มาร์ค(ไมค์)
“เอ่อขอโทษครับ” มาร์คตัดบทแล้วรีบเข้าห้องน้ำ
..เมื่อทั้งมาร์คและไมค์ทำธุระเสร็จ...
ซ่า.. เสียงน้ำที่เปิดดังพร้อมกัน ทั้งคู่มองหน้ากันในกระจก เมื่อรู้ว่ามองหน้ากันอยู่ ก็หันมายิ้มให้กัน
“แฮะๆ” ไมค์/มาร์ค
“นายหน้าเหมือนเราเลยเนอะ” (ไมค์) 
“แฮะๆ ก็ว่าอย่างงั้นแหละ ขอตัวก่อนนะ” มาร์คปิดน้ำแล้วสะบัดมือ เดินออกไปจากห้องน้ำ
“โอ้ย..เดี๋ยวนายหยุดก่อน” ไมค์รั้งมาร์คไว้
“มีอะไร ไมค์ใช่มั้ยเนี่ย”
“ไมค์ ฉันคือไมค์”
“อ๋อไมค์ก็คือนายนี่เอง ฉันถึงว่าตอนฉันเดินเข้ามามีแต่คนเรียกไมค์ฉันเลยพลอยซวยไปด้วยเพราะฉันหน้าเหมือนนาย”
“อย่าเพิ่งพูดอะไรเลย โอ้ย นายชื่ออะไรอ่ะ”
“มาร์ค”
“มาร์คนายรู้จัก ทักกี้ สึบะสะ มั้ย”
“รู้จักสิ ที่ญี่ปุ่นเค้าดังจะตาย”
“อ้าวงั้นนายก็อยู่ญี่ปุ่นอ่ะดิ”
“อือ”
“งั้น นายก็ต้องร้อง epilogue เป็นอ่ะดิ”
“อืมเป็นดิ”
“งั้นนายช่วยขึ้น คอนเสิร์ตแทนฉันหน่อยได้มั้ย ฉันปวดท้องมากกก ไม่ไหวแล้ว”
“จะบ้าหรอ แล้วฉันจะไปรู้มั้ยเนี่ยว่าร้องตรงไหนบ้าง อีกอย่างฉันก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย เกิดฉันขึ้นไปแล้วตื่นเต้นจัด ฉี่ราดกลางเวทีจะทำยังไง แล้วเกิดฉันพลาดลืมเนื้อขึ้นมาจนร้องไม่ออกจะทำยัง ...
“โอ้ย พอก่อนพอก่อน ตอนนี้นายไปแต่งตัวก่อนนะ”
“เฮ้ยเอาจริงง่ะ”
“นายไม่สงสารคนป่วยบ้างหรอ โอ้ย ช่วยฉันเถอะน้า”
“แล้วถ้าฉันทำพลาดล่ะ”
“มานี้เดี๋ยวฉันจะบอกวิธีแก้ปัญหาเฉพาะหน้าให้”

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
“ไมค์หายไปไหนแล้วอ่ะ กอล์ฟเห็นไมค์มั้ย” พี่ staff ถามด้วยสีหน้ากังวล
“ไม่เห็นครับ”
“เหลือเวลาอีกไม่ถึงนาทีแล้วนะเนี่ย”
“มะ..มาแล้วครับ”
“อ้าวไมค์มานี้ ทาอายเลนเนอร์เพิ่มอีกนิดนึงนะ”
O_O “ฮ่า” ยังไม่ทันที่มาร์คจะพูดอะไรพี่ staff ก็จับไปทาอายเลนเนอร์แล้ว
“พร้อมนะ กอล์ฟ”
“พร้อมครับ” กอล์ฟตอบด้วยสีหน้ามั่นใจ
“ไมค์ พร้อมนะ”
“เอ่อ ไม่ เอ้ย พร้อมครับ” มาร์คตอบอย่างไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่
ตึ่งตึงตึ้งตึ้งตึ่งตึ่ง กร๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
“ขึ้นได้แล้วไป” พี่สะต๊าบบอก
กร๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
...ท่อนแรกพี่กอล์ฟร้องก่อน
โอวาริโวะทซึเกรูเบรูก้า โบคุรานิฟุริโซโซ้กุ............
"คนนาโทคินิคากิทเท นานิโมเดคินาอีเค้โด”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด 
"เวรกรรม ลืมเนื้อ"
...ถ้านายลืมเนื้อร้องให้ยื่นไมค์ให้แฟนเพลงร้อง

ด้านไมค์
“มาร์คมายืนทำไรอยู่ตรงนี้ไปเร็ว”
“เอ่อ..ผมไมค์ครับไม่ใช่มาร์ค”
"กรี๊ดดดดดดดดดด  ไมค์"
“อุ่ย  ขอโทษค่ะ” บิวต้องรีบวิ่งหนีไปด้วยความหน้าแตก
“เดี๋ยวก่อนครับ” ไมค์รั้งบิวไว้
“อะไรค่ะ”
“รู้จักมาร์คด้วยหรอครับ”
“เค้าเป็นน้องดิฉันเองแหละค่ะ”
“อ้อครับ”
“ไม่ทราบว่าเห็นมาร์คมั้ยค่ะ”
“อ๋อมาร์คก็อยู่บนเวทีไงครับ”
“ฮ้า”

ด้านมาร์ค
“ไมค์นายเป็นไรไปเนี่ย”กอล์ฟถามด้วยสีหน้าหงุดหงิด
“เอ่อ จริงๆแล้วผมไม่ใช่ไมค์ครับ”
“พี่กอล์ฟ”ไมค์เรียก
O_O “ฮ่า” กอล์ฟหันไปดูไมค์และมาร์คสลับกัน
“ฉันคงเครียดจนมึนไปแล้ว โอ่ ไมค์มีสองคน” กอล์ฟพูดด้วยความงุนงง
“ขอบใจนะมาร์ค ตอนนี้ฉันหายแล้ว ขอบใจจริงๆนะที่ขึ้นคอนเสิร์ตแทนฉันน่ะ” ไมค์จับมือมาร์คแล้วขอบคุณอย่างทราบซึ้ง
“นายรู้มั้ยฉันจะฉี่ราดกลางเวทีอยู่แล้ว” มาร์คบอกไมค์มือมาร์คยังสั่นไม่หายเลย
แชะ แชะ แชะ แชะ บิวยังกดชัตเตอร์ไม่เลิก
“พี่บิวรูปที่บ้านก็มีตั้งเยอะตั้งแยะแล้วจะถ่ายอะไรกันนักกันหนา”
“แหม! รูปกอล์ฟไมค์ที่เป็นธรรมชาติน่ะหายากจะตาย ฉันจะเอาไปขาย”
แชะ แชะ แชะ
“กอล์ฟ ไมค์ เพลงสุดท้ายแล้วพร้อมมั้ย O_O” พี่ staff มีอาการไม่ต่างจากกอล์ฟ
“พี่กอล์ฟหายงงยังเพลงสุดท้ายแล้วขึ้นได้แล้วไป” ไมค์ลากกอล์ฟไปทั้งๆที่กอล์ฟยัง งงไม่เลิก
แชะ แชะ แชะ วูบ
“อ่าวแบตหมด เซ็ง เครียดดดดดดดดดดดดด”บิวบ่น
“โอ้ยพอได้แล้ว ไปข้างหน้ากันเถอะ” มาร์คลากบิวไปทั้งที่บิวยังวุ่นวายกับกล้องถ่ายรูปอยู่
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ต ติ๊ด
“ฮัลโหล” บิวรับโทรศัพท์โดยที่ยังไม่ดูเบอร์
(ฮัลโหลบิวอยู่ไหนลูก)
“เอ่อ อยู่ร้านอาหารอ่ะแม่ยังเลี้ยงวันเกิดกันไม่เสร็จเลย”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
(ร้านอาหารอะไรอะลูกเลียงดังจังเลย)
“เอ่อ เสียงทีวีอ่ะแม่ แค่นี้ก่อนนะ”
ตู๊ส
“เกือบซวยแล้วมั้ยล่ะ”
“แม่โทรมาหรอพี่บิว” มาร์คถาม
“เออ”

...หลังจากงานคอนเสิร์ต...
“ไมค์คนนั้นคือใครหรอ”
“คนไหนหรอพี่กอล์ฟ”
“คนที่หน้าเหมือนไมค์อ่ะ”
“อ๋อ เค้าชื่อมาร์ค เค้ามาจากญี่ปุ่น มากับพี่สาวเค้าน่ะ นอกนั้นไมค์ก็ไม่รู่เรื่องอะไรแล้วล่ะ”
“อ๋อ เข้าใจละ”

2 วันผ่านไป
“แม่ได้งานเป็นสไตล์ลิสท์ที่นี้แล้ว แม่ว่าจะอยู่ที่นี้เลย ลูกจะโอเคมั้ย”
“ก็ดีอ่ะแม่หนูเองก็อยากอยู่เมืองไทย ขี้เกียจเจอใต้ฝุ่นแล้ว” บิวเห็นด้วย
“แล้วมาร์คล่ะว่าไง” แม่ถามมาร์คที่กำลังอ่านหนังสืออยู่
“ยังไงก็ได้แม่” มาร์คไม่มีทีท่าอะไร
“อืมงั้นวันนี้แม่พามาร์คไปหาโรงเรียนเรียนเลยแล้วกัน”
“ครับแม่”

“แหม! เพิ่งย้ายมาจากญี่ปุ่นหรอค่ะ มิหน้าล่ะ ถึงได้ข๊าวขาว” อาจารย์พูดแล้วยื่นใบสมัครมาให้มาร์ค
“เอ ครูรู้สึกว่าเธอนี้หน้าคุ้นๆนะจ๊ะ หน้าเหมือน เหมือน”
“เหมือนไมค์หรอครับ”
“เออใช่ใช่ เหมือนจริงๆนะเนี่ย”
“เดี๋ยวพรุ่งนี้เริ่มเรียนได้เลยนะ”
“ครับ”

“นี่มาร์คตื่นได้แล้วลูก”
“อะไร ยังฝันอยู่เลย”
“มาร์ควันนี้หนูต้องไปเรียนแล้ว ตื่นได้แล้ว”
“ครับ”

“ตั้งใจเรียนนะลูกครับ”
“ครับแม่” มาร์คลงจากรถ แล้วเดินเข้าโรงเรียนไป
“เฮ้ยไมค์ ทำไมวันนี้มาเช้าจังวะ” จู่ก็มีผู้ชายที่คิดว่าน่าจะเป็นเพื่อนไมค์เข้ามาทัก
“เอ่อ ผมมาร์คครับ”
“มาร์ค มาร์คไรวะ เมิงไม่ต้องมาอำกูเล่นเลยไมค์”
“เอ่อ ผมขอตัวก่อนนะครับ” มาร์คเดินหนีไปโดยไม่รู้จะไปไหนเพราะเคยมาโรงเรียนนี้เป็นครั้งแรก
“ขอโทษนะครับอาจารย์ไม่ทราบว่าผมอยู่ห้องไหนครับ”
“อ่าวตาไมค์เรียนมาตั้งนานยังไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ห้องไหนอีก”
“ไม่ใช่ครับผมมาร์คครับ”
“อ๋อ ขอโทษนะจ๊ะครูสับสน หน้าเหมือนกันเลย”
“ครับ”
“มาตามครูมาเดี๋ยวครูพาไป”
“ครับ” มาร์คเดินตามอาจารย์ไประหว่างทางมีแต่คนมองมาร์คแปลก อาจเป็นเพราะหน้าเหมือนไมค์
“ถึงแล้วจ๊ะ”
“ครับ”
“ตั้งใจเรียนนะ”
“ครับ”
“แหมน่าเหมือนอีตาพิรัชก็จริง แต่บุคลิคท่าทางกริยามารยาทเนี่ยคนละโยดเลย”
“ครับ”
“ครูไปแล้วนะจ๊ะ”
“ครับ”มาร์คมองไปรอบๆห้องเรียนพยายามหาที่ว่าง
“เฮ้ย นายใช่มาร์คป่าวอ่ะ”ไมค์ถาม
“ไมค์ป่ะเนี่ย”
“อาฮ่ะ นายเพิ่งย้ายมาโรงเรียนนี้หรอ”
“อืม แล้วนายอยู๋ห้องอะไรอ่ะ”
“ห้องนี้แหละ”
“งั้นก็ห้องเดียวกันอ่ะดิ”
         ทั้งคู่สนิทกันขึ้นทุกวันท้ามกลางความมึนงงของเพื่อนๆ มีอยู่ครั้งนึงไมค์เอาไปเล่าให้พ่อแม่ฟังแม่ได้เล่าเรื่องที่ตอนคลอดไมค์แม่ได้ลูกแฝดแต่แฝดพี่ของไมค์ตายตั้งแต่เกิดแล้ว ส่วนมาร์คก็เอาไปเล่าให้แม่ฟังเหมือนกันแม่เลยบอกความจริงกับมาร์คว่าความจริงแล้วมาร์คไม่ใช่ลูกที่แท้จริงของแม่ แม่เก็บมาร์คจากโรงพยาบาลแล้วตอนนั้นแม่เสียใจที่เท้งลูกก็เป็นลูกผู้ชายเหมือนมาร์ค ระหว่างที่เดินไปเข้าห้องน้ำแม่เห็นเตียงเด็กอยู่ที่หน้าห้องดับจิตแม่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามีแรงดึงดูดอะไรที่ทำให้แม่ได้เดินเข้าไปที่เตียงนั้นแม่เห็นเด็กทารกน่าตาจิ้มริ้มน่ารักกำลังร้องอยู่เลยอุ้มมาที่ห้องคิดได้อีกทีว่าจะเอาเด็กไปคืนก็เสียดายเลยเอามาเลี้ยงไว้เอง ทั้งคู่จึงรู้ว่าเป็นพี่น้องกันแม่ขอไมค์เคยจะขอมาร์คมาเป็นลูกแต่ก็สงสารแม่ของมาร์คจึงล้มเลิกความคิด
…ผ่านไป 5 เดือน…
“เมื่อวานพ่อโทรมาบอกว่าจะให้มาร์คไปเรียนต่อกับพ่อที่อเมริกา มาร์คจะไปมั้ย”
“ยังไงก็ได้ มาร์คคิดถึงพ่อเหมือนกัน”
“งั้นพรุ่งนี้ก็เดินทางเลยล่ะกัน”
“แล้วบิวล่ะค่ะ”
“ก็เลือกเอาสิว่าจะเรียนต่อที่เมืองไทยหรืออเมริกา”
พรึมพรำ พรึมพรำ”ถ้าเรียนต่อที่อเมริกาแล้วได้เจอหนุ่มๆหน้าฝรั่ง แต่อยู่เมืองไทยจะได้ใกล้ชิด กอล์ฟ ไมค์ หนุ่มน้อยหน้าฝรั่ง หรือ กอล์ฟไมค์ โอ๊ยเลือกไม่ถูกชอบทั้งสองอย่าเลย”
“ยัยบิวมันจะบ้าผู้ชายเกินไปแล้วมั้ง”
“โห แม่อ่ะ”

“ไมค์พรุ่งนี้เราจะบินไปเรียนต่อที่อเมริกาแล้วนะ” มาร์คบอกไมค์แล้วทำหน้าเศร้า
“อ้าว เพิ่งมาเรียนที่นี้ได้ไม่นานแล้วนายจะไปแล้วหรอ” ไมค์ถามเสียงออดอ้อน 
“อืม”
“แล้วพรุ่งนี้นายไปกี่โมงหรอ”
“5โมงเย็นอ่ะ”
“งั้นเดี๋ยวเราไปส่งนะ”
“อย่าเลยลำบากเปล่าๆ”
“ไม่เป็นไรหรอพี่จะไปเรียนต่อทั้งที”
…airport...
“ไปแล้วนะ”
“บะบาย”
“บาย”

            ถึงจะจบแบบไม่ค่อยประทับใจเท่าไหร
นั้นก็เป็นเพราะ

เราคิดไม่ออกแล้วจริงๆ
จบแล้วจ้า