ข้าคือนางผู้นั้น 王位龙意人

  'นาง' เป็นเพียงสตรีที่แสนจะธรรมดาคนหนึ่งเชยชาและนิ่งเฉย สง่างามแต่เยือกเย็นราวน้ำแข็งที่สะอาดบริสุทธิ์ทว่ากลับไม่มีใครอยากจะใกล้ชิด ข่าวลือติดหูว่านางมากบุรุษนั่นมิจริงหรือไม่ยังไม่มีผู้ใดล่วงรู้ 

   'เขา' ผู้นั้นทำให้นางเปลี่ยนความคิดและจิตวิญญาณอันเชยชาไปหมดสิ้น บุรุษผู้สูงส่งมังกรทองครองผืนแผ่นดินแต่เหมือนกับว่าตัวเขานั้นไม่มีความสามารถและหน้าที่เพียงพอสำหรับทำหน้าที่นี้ 

   'สุดท้าย' ใครกันเล่าจะมาสนใจเยื้อใยที่เขาและนางมีให้ต่อกัน ถึงแม้ว่าจะทำดีมากเพียงใดความเย็นเยือกของทั้งสองก็อาจลดเลือนลงได้ 

 "คนเราถ้าไม่ได้รักกันจะอยู่ร่วมทุกร่วมสุขกันได้อย่างไรกันฮองเฮา" 

"ไม่จำเป็นเลยท่านแม่ทัพ เพราะสำหรับข้าแล้วความรักไม่เคยมีอยู่จริง จะมีก็เพียงความแค้นและความหลง"

 "ราคะก็เหมือนดอกไม้ที่ส่งกลิ่นอบอวนไปล่อลวงชายอื่น แต่ข้าจะเป็นดอกไม้ที่ไม่มีกลิ่นนั่นเป็นอันแน่" 

 "ถ้าอย่างงั้นแล้วทำไมข้าถึงได้กลิ่นความหอมหวานนั่นล่ะ หรือว่าท่านะอยากล่อลวงข้า" 

 "ฮึ...มีก็เพียงคนโง่เขลาเท่านั่นแหละที่จะได้กลิ่นดอกไม้ที่ข้าครอบครองอยู่" 

"อ้อ! คงมีแต่ฝ่าบาทสินะที่จะได้กลิ่นหอมหวนของท่าน ช่างน่าขันเสียจริง"

꧁꧂

   "ดอกไม้ช่างหอมหวาน"  คำกล่าวนี้ถึงแม้ว่าจะกล่าวเจาะจงลงไปทำให้จิตใจของคนที่รับฟังอ่อนไหว ทว่านางกลับมีแต่คำเหยียดหยามทำให้ตกต่ำ ใครกันอยากเป็นดอกไม้ของชายไร้ค่าในสายตาของคนทั่วดินแดนแคว้นนับร้อย 

"ข้าไม่เคยเป็นดอกไม้ของคนไร้ความรู้สึกแบบนั้นหรอกนะท่านแม่ทัพ" 

"แล้วท่านต่างจากเขาตรงไหนเล่า" 

   นั่นน่ะสินางเองก็ไม่แตกต่างจากเขาผู้นั้นมากเท่าไหรหรือบางครั้งเหมือนกันซะด้วยซ้ำไป

"ท่านก็กล่าวเกินไปเสียแล้ว แต่ก็จริงที่ว่านั่นแหละแม่ทัพอู่ ข้ากับจวิ้นหยางเราทั้งคู่ก็ไม่ต่างกันเลยเเม้แต่น้อยเพียงแต่ว่าข้าสูงส่งเทียบเขาไม่ได้ก็เท่านั้นเอง" 

........

"แต่ไม่นานหรอก ไม่นานข้าจะเทียบเท่าเขาได้แล้ว"

.......

สวัสดีนักอ่านทุกคนค่ะนี่คือนิยายเรื่องแรกของเราค่ะ ถ้าผิดพลาดประการใดต้องขออภัยมา ณ ตัวนักเขียนด้วยค่ะ จะพยายามเขียนให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้นะคะ

ขอบคุณค่ะ

°• 谢谢您 •°