แค่เป็นเธอ (JUST YOU) | jaedo

     สวัสดีค่าา ขอแนะนำตัวเอง เราเป็นไรท์มือใหม่ แฮร่ๆ ฟิคเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกในแอคนี้นะคะ555555 ไม่พูดพร่ำทำเพลง เราไปที่จุดเริ่มต้นของเรื่องนี้กันดีกว่าา

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

** นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงนิยายที่สร้างขึ้นเพื่อความต้องการของผู้แต่ง ฉะน้านนนนน โป่ดใช้จักก่ะยานในการอ่านนะคั้บ

.

.

.

.

.

.

.

2 ปีก่อน

     ในคืนที่ฝนตกอย่างรุนแรง ร่างบางๆของเด็กหนุ่มผู้หนึ่ง เดินอย่างไร้เรี่ยวแรงท่ามกลางสายฝน สีหน้าที่ซีดจัดแสดงให้เห็นว่าเขาใช้พลังงานมาเยอะเกินกว่าจะไปไกลเกินกว่านี้ได้ ขณะที่ร่างเล็กกำลังหอบร่างที่กำลังจะหมดแรงของตัวเองไปเรื่อยๆ ก็มีกลุ่มคนไม่น้อยกว่า10คนวิ่งตรงเข้ามา

     ผู้ชายตัวใหญ่นับสิบคนวิ่งผ่านร่างเล็กไป บ้างก็ผลัก บ้างก็ชนจนเด็กหนุ่มล้มลง ไม่แม้แต่จะเหลียวมอง ไม่นานนักชายพวกนั้นก็วิ่งผ่านไป ทิ้งเด็กหนุ่มที่นอนกองอยู่บนพื้นท่ามกลางสายฝนไว้คนเดียว แต่สักพักก็มีเสียงฝีเท้าวิ่งใกล้เข้ามา เป็นกลุ่มคนอีกกลุ่มนึง

     เด็กหนุ่มภาวนาในใจให้ใครสักคน... ใครก็ได้ โปรดเห็นใจเขาที อย่างน้อยก็ช่วยให้เขาผ่านพ้นคืนนี้ไปอย่างปลอดภัย แต่ฝีเท้าพวกนั้นก็วิ่งผ่านไปเช่นเดิม ไม่แม้แต่จะเหลียวมอง... เด็กหนุ่มถอดใจ เขาพลาด เขาพลาดไปแล้ว... ทุกอย่างผิดแผนไปหมดตั้งแต่สภาพอากาศ

     ความหวังกำลังค่อยๆหายไป แต่ขอบคุณพระเจ้า

     มีใครสักคนวิ่งกลับมา

     "คุณครับ คุณ!" ชายหนุ่มคนนึงนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าเด็กหนุ่มที่นอนซมอยู่ พร้อมกับเขย่าตัวเรียกให้เด็กหนุ่มได้สติ

     "ชะ ช่วยผมหน่อย... ได้มั้ย.." เด็กหนุ่มทำได้เพียงเปล่งเสียงแหบพร่าออกไปเบาๆเท่านั้น

     "..."

     "ชะ ช่วย..."

     "ให้ตายเถอะ!" ชายหนุ่มสบถ หลังจากนั้นเขาก็ถอดเสื้อคลุมและนำมันมาคลุมตัวเด็กหนุ่มไว้

     "คุณคลุมนี่ไปก่อน ตอนนี้ผมช่วยคุณมากไม่ได้ถึงจะอยากช่วยก็เถอะ คุณพยายามตั้งสติ อย่าง่วง แล้วพยายามโบกรถดู คุณจะเจอคนใจดีคนนึงที่เขาจะรับคุณไปด้วย แต่ถ้าเขาคนนั้นไม่มาละก็ คุณอย่าไปไหนนะ รอผมอยู่ตรงนี้ ถ้าผมกลับมาแล้วคุณยังอยู่ ผมจะช่วยคุณ"

     ชายหนุ่มกล่าวก่อนจะวิ่งกลับไปทางเดิม เด็กหนุ่มจับใจความได้ไม่มากนัก แต่เขารู้ตัวว่าต้องไปที่ข้างถนนเพื่อเรียกรถ อย่างน้อยเขาก็มีโอกาสรอดชีวิตจากวันร้ายๆนี้

ไม่นานนัก แสงสว่างก็สาดส่องเข้าตาของเด็กหนุ่มอย่างจัง รู้สึกตัวได้ว่าตัวเองยกมือโบกรถไปแล้ว หลังจากนั้นก็... ดับวูบไป..

.

.

.

.

ปัจจุบัน

     "แล้วหลังจากนั้นอ่ะไงต่อๆๆๆ" เสียงเจี้ยวจ้าวของเพื่อนตัวเล็กคะยั้นคะยอให้ 'โดยอง' เล่าต่อ

     "หลังจากนั้นกูก็ตื่นมาอยู่บ้านไอ่เด็กมาร์ค กูเล่าเรื่องที่บ้านให้ฟัง มาร์คกับพี่จอห์นนี่เลยให้กูอาศัยอยู่ด้วยกันก่อน นั่นแหละ เรื่องของกู" 

     "แล้ว เรื่องที่บ้านมึงคือเรื่องไรอ่ะ" 'เตนล์' ถามขึ้นอีกครั้งด้วยประเด็นใหม่ที่โดยองเผลอพูดขึ้นมา

     "555 พอแค่นี้เห๊อะ เนี่ยห้าโมงแล้วเห็นมั้ย กลับบ้านได้แล้ว!!"

     "เดี๋ยวดิ ไหนว่าจะไปกินขนมกันไง"

     "เออลืม ปะๆ ไปกัน" เด็กหนุ่มทั้งสองเดินไปหัวเราะไปอย่างมีความสุข โดยองไม่ได้มีความสุขแบบนี้มานานมากแล้ว ตั้งแต่ย้ายเข้ามา เขาก็ได้ลืมเรื่องราวในอดีตไปจนหมด

     โดยองพึ่งย้ายเข้ามาใหม่เมื่ออาทิตย์ก่อน และก็ถือเป็นโชคดีที่เขาได้เพื่อนใหม่ตั้งแต่วันแรกๆที่เริ่มเรียน แต่ถึงแม้ว่าจะไม่มีเพื่อนเลย เขาก็ยังมีมาร์คที่เรียนอยู่มัธยมต้นในโรงเรียนเดียวกัน อ๋อ ปีนี้โดยองอยู่ม.5แหละ

     คุณว่าชีวิตผมต่อจากนี้จะเป็นยังไงต่อไปหรอ มันจะดี หรือจะร้าย ผมไม่สามารถคาดเดาได้ คุณก็เหมือนกันใช่มั้ยล่ะ แต่ผมน่ะ จะไม่ให้ใครมาพังทลายความสุขที่ผมตั้งใจสร้างขึ้นมาอีกครั้งอย่างแน่นอน

     พลั่ก! อ๊ะ!

     เตนล์ร้องออกมาอย่างดังเมื่ออยู่ดีๆดันมีคนมาเดินชนซะงั้น แต่สายตาของคนที่เดินชนกลับไม่ได้รู้สึกผิดเลยแม้แต่น้อย

     "ขะ ขอโทษครับ" กลับเป็นเตนล์ที่เอ่ยคำขอโทษขึ้นมาก่อน แล้วไอ่นักเรียนคนนั้นก็เดินไปโดยไม่สนใจอะไรเลย

     "เห้ยทำงี้ได้ไง เขาต้องของโทษมึงด้วยดิ"

     "ไม่มึง กู--"

     "เดี๋ยวดินาย!!"

     "กูไม่เป็นไร.... T^T" 

     เสียงตะโกนของโดยองทำให้กลุ่มคนที่กำลังเดินไปหยุดชะงักแล้วหันกลับมา ไม่ใช่แค่พวกเขา แต่เป็นผู้คนรอบๆในระแวกนั้นด้วย 

     เขากำลังจะพังทลายความสุขของตัวเอง

     "นายชนเพื่อนเรา เพื่อนเราขอโทษแล้ว นายต้องขอโทษด้วยสิ!"

     "... พูดกับกู?" 

     "ใช่! พูดกับนายนั่นแหละ!!"

     กลุ่มเด็กนักเรียนตรงหน้านั้นมองหน้ากันแล้วยกยิ้มกันใหญ่ รวมถึงคนที่โดยองพูดถึงด้วย

     "ใช้คำว่า นาย นี่ไม่รู้จักกูงั้นหรอ?" 

     "แล้วนายเป็นใครกันเราถึงต้องรู้จักนาย"

     "ใช้เรากับนายด้วยว่ะ55555" โดยองตอบกลับไปอย่างแข็งแกร่งแต่กลับโดนคนตรงหน้าหัวเราะเยาะใส่ 

     "งั้น.. มึงบอกชื่อมึงมา เพื่อเป็นการทำความรู้จักกัน แล้วกูจะบอกชื่อกู" หมาป่าตรงหน้ายื่นข้อเสนออันแฝงไปด้วยความชั่วร้ายให้กระต่ายน้อยที่ไม่รู้อะไรเลยแต่ก็ยังปากดี และมีหรือที่กระต่ายน้อยปากดีตัวนี้จะไม่รับข้อเสนอ

     "มึง กูไม่เป็นระ-"

     "โดยอง เราชื่อคิมโดยอง" เสียงห้ามจากเตนล์แทบจะไม่เข้าหูของโดยองเลยแม้แต่นิดเดียว

     "เหอะ เด็กใหม่สินะ แต่ไม่เป็นไร เพราะมึงจะเป็นเด็กใหม่คนแรกที่ได้รับสิทธิพิเศษจากกู"

     โดยองยังคงจ้องหน้าของคนตรงหน้าอย่างไม่ลดละ ถ้าเขาหลบตาละก็ ไอ่นี่ต้องหาว่าโดยองกลัวแน่ๆ

     "สวัสดีนะเด็กใหม่ กูชื่อ จอง แจ ฮยอน"

     "!!!" 

     "ยินดีที่ได้รู้จักนะ คิม โด ยอง" 

          แล้วแจฮยอนก็เดินจากไปพร้อมรอยยิ้มชั่วร้ายอย่างที่คนทั้งโรงเรียนลือกัน แน่ล่ะ ถึงจะเป็นเด็กใหม่แต่ก็ต้องรู้เรื่องบุคคลต้องห้ามในโรงเรียนไว้บ้าง แต่ทำไงได้ เขาไม่เคยได้เห็นหน้าแจฮยอนสักครั้งเลยนี่ ใครจะคิดว่าตัวเองจะโดนแจ็คพอตล่ะ!!

          โดยองง นี่แกทำลายช่วงเวลาที่ควรจะมีความสุขของแกเองหรอเนี่ยยยย

TBC.