พุดตานสีชาด

ทุกเรื่องราวล้วนเกิดขึ้นในฤดูวสันต์ และจบลงปลายสารทฤดู หนึ่งดาบกวัดไกวเพื่อปกป้องไม่ให้บุปผาต้องบอบช้ำ อาชาทมิฬควบไกลหมื่นลี้ เพื่อนางแล้ว หากอยากครอบครองใต้หล้า เขาย่อมนำมาถวายแทบเท้านาง

จันทร์สกาวอันสุกใสสูงจนเกินอาจเอื้อม พบเจอเพียงคราเดียวกลับติดตรึงในใจนานนับพันคืน ยอดหญ้าแสนต่ำต้อยกล้าดีเช่นไรถึงคิดหวงแหน

โชคชะตาหรือวาสนา หากสวรรค์เห็นใจโปรดอวยพรให้เศษเสี้ยวความหวังนี้เป็นจริง

“ใจที่กำลังสับสนจะทำให้ดวงตาท่านมืดบอด” หมากตัวหนึ่งกำลังถูกวางอย่างไร้กฎเกณฑ์ ในกระดานที่เขามิได้สนใจผลลัพธ์ กลิ่นหอมอบอวลในอากาศดั่งว่ามีดอกเหมยยืนต้นบานสะพรั่ง เสียงใสก้องกังวาลเหมือนลมโบกพัดกระดิ่งลู่ลม

ม่านหมอกหนากำลังมลายจางหายไป

ดวงตากลมโตดั่งลูกกวางแรกเกิดกำลังสบตาเขา ใบหน้าอันเลือนลางชัดเจนจนรับรู้ถึงการเต้นของหัวใจของตน ก้นบึ้งความทรงจำกำลังฟื้นคืนชีวิต

ความหนาวเหน็บเจียนตายของเหมันตฤดู ทำให้เข้าใจว่าแสงแดดของฤดูใบไม้ผลินั้นอบอุ่นแค่ไหน

พื้นน้ำแข็งของทะเลสาปอันเหอละลายลงแล้ว ต้นแปะก๊วยเปลี่ยนจากสีทองอารามเป็นสีเขียว นกยวนยางจากทางใต้พาคู่ของมันบินกลับคืนสู่ต้าฉิน

วันเวลาผ่านพ้นจากวันเป็นคืน ผลัดเปลี่ยนฤดูกาลอย่างไร้สิ้นสุด รับรู้ถึงความอ้างว้างบนผืนแผ่นดินอันไพศาลนี้ฤดูกาลอันทารุณเหน็บหนาวจนเจ็บไปถึงกระดูก กัดฟันมีชีวิตอยู่เพื่อเฝ้ารอใบไม้ผลิที่กำลังมาถึง  

แล้วเหตุใดเจ้าจึงยังไม่ฟื้นคืนชีวิต

เหมันต์ขาวโพลนโปรยปรายอย่างไม่มีจุดสิ้นสุด คราบเลือดแดงฉานเปรอะเปื้อนความบริสุทธิ์ของหิมะ ตั้งแต่เมืองหลวงจรดเขตชายแดนทางเหนือ เจ็ดปีผ่านไปเงียบเชียบและไร้จุดหมาย

ควบอาชาทมิฬไปทั้งยุทธภพเพื่อค้นหาคำตอบที่รู้อยู่แก่ใจ หนึ่งจอกสุราชะล้างความขมขื่นของหยาดน้ำตา