นับสืบอวกาศ ตอน แมวพลิกคดี

ข้อมูลเบื้องต้น

che ery

เนื้อเรื่อง

  “กรุณานั่งรอในห้องนั่งเล่นนี่ไปพลางๆก่อนนะค่ะ”

  แม่บ้านของคฤหาสน์   “มอร์ตัน”   วัยกลางคนเชื้อเชิญให้ผมนั่งเล่นที่เก้าอี้นวมตัวหนึ่งภายในห้องนั่งเล่นอันโอ่โถงและหรูหรา    จากนั้นหญิงสาวท่าทางโศกเศร้าในชุดไว้ทุกข์ก็กล่าวขึ้นต่อไปว่า

   “ตอนนี้คุณหนูกำลังมีแขกค่ะ    ดิฉันจะเข้าไปเรียนให้เธอทราบเดี๋ยวนี้    ว่าแต่...คุณต้องการเครื่องดื่มอะไรดีค่ะ”

   “อะไรก็ได้ครับที่เย็นๆขอบคุณมาก...เอ้อ    เรียนคุณไอรีนด้วยนะครับว่าไม่ต้องรีบร้อน    ผมคอยได้”   ผมตอบอย่างสุภาพและยิ้มให้

   เธอรับคำ   แล้วก็ตบมือขึ้นเบาๆ3ครั้ง    ทันใดนั้นเองเสียงเพลงคลาสสิคก็ดังกังวานด้วยระบบดิจิตอลสเตริชั้นเลิศ   แทรกลึกเข้าไปถึงหัวจิตหัวใจทีเดียว     แล้วคุณแม่บ้านก็เดินออกไปจากห้อง    สักครู่ต่อมาจึงมีหุ่นยนต์ตัวหนึ่งนำน้ำส้มคั้นแช่เย็นจนเป็นเกล็ดในแก้วเจียระไนทรงสูงมาเสิร์ฟให้ผมแล้วก็ออกไป

   ผมหยิบหนังสือ “นิวยอร์ก   เดย์ลี่”   ฉบับวันที่   8    พฤษภาคม    2549    ซึ่งก็คือวันนี้ขึ้นมากางอ่านพลิกไปที่ข่าวไม่เล็กไม่ใหญ่ข่าวหนึ่งตรงหน้าสุดท้าย   ซึ่ง    ณ   มุมหนึ่งนั้นมีรูปภาพผู้หญิงที่ปราศจากชีวิตนางหนึ่งในชุดไนท์กาวน์สีขาวซึ่งชโลมไปด้วยโลหิตแดงฉาน   มีมีดปอกผลไม้เล่มหนึ่งปักติดที่ทรวงอกของเธอ     และก็ยังมีส่วนประกอบในภาพอีกหนึ่งที่ผมสนใจเป็นพิเศษ

   นั่นก็คือ   รูปแมวพันธุ์เปอร์เซียสีขาวขนปุยตัวหนึ่ง    ช่างภาพได้ถ่ายตอนมันนอนหมอบนิ่งอย่างมีความสุขอยู่ข้างๆศพผู้เป็นเจ้าของ     ตัวของมันเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด!!!

   เนื้อหาและภาพข่าวตรงกับที่ผมได้รับทราบทางทีวี    เมื่อวานนี้ที่บ้านพักบนดาวอังคารไม่ผิดกันมันก็น่าจะเป็นข่าวธรรมดาข่าวหนึ่งที่ไม่น่าสนใจ    ถ้าหากว่า....ฆาตกรที่สังหารผู้หญิงคนนี้ไม่ใช้สามีที่เพิ่งแต่งกันได้เพียงปีเศษซึ่งมีชื่อว่า....เดวิด    แม็คครีรี่

   ฆาตกรคนนี้จับได้ทันทีทันควันที่ร้านเหล้าแห่งหนึ่งไม่ห่างจากบ้านมากนักและตำรวจก็มั่นใจเต็มที่ว่าเขาคือผู้ลงมือสังหารแพททริเซีย     มอร์ตัน    จากพยานที่ให้ปากคำและรอยนิ้วมือบนมีดมรณะเล่มนั้นหลักฐานทุกอย่างมัดตัวเขาจนดิ้นไม่หลุด     เป็นที่เชื่อแน่ว่าเขาเป็นฆาตกรตัวจริง   ไม่ผิดแน่

  แต่ว่า....ต้องยกเว้นผมที่เพิ่งจะไปเยี่ยมเดวิดที่เรือนจำกลางเมื่อสักครู่ใหญ่ๆไว้สักคนล่ะ!!!   ผมรู้สึกว่ามีคนเข้ามาในห้องนี้    จึงเงยหน้าขึ้นดุ     แล้วก็เห็นเด็กสาวผมสีทองวัย18ในชุดไว้ทุกข์เดินตรงเข้ามา     พร้อมกับชายร่างใหญ่ในเครื่องแบบตำรวจอีกคนหนึ่งพอผมลุกขึ้นยืนรับ    ชายผู้นั้นก็ปราดเข้ามาจับมือผมทันที

   “ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณคิงส์   โพธิ์ดำ     ผมเคยได้ยินชื่อเสียงคุณมานานแล้ว    ผมคือร้อยตำรวจโท    จอห์น    เวลล์     แห่งสอบสวนกลางครับ”

  ผมยิ้มให้อย่างเป็นมิตร    “เช่นกันครับ   ผมยินดีมากที่ได้รู้จักกับผู้หมวด”

  “ทางกรมส่งคุณมาสืบคดีนี้หรือยังไงครับ”

  “ถ้าผมบอกว่าใช้ล่ะ”    แกล้งตอบกวนๆไป

  “ถ้าใช้ก็เห็นทีจะเสียงเวลาเปล่าครับเพราะคดีนี้ปิดแล้ว    เราจับคนร้ายได้แล้วหร้อมกับมีพยานและหลักฐานพร้อมมูล   ผมกำลังจะให้สรุปสำนวนส่งฟ้องศาลใน2-3วันนี้”

  ผมหัวเราะเสียไม่ตอบอะไร    หันไปแนะนำตัวให้ไอรีน    มอร์ตัน    ทายาทคนเดียวของแพททริเซียเศรษฐีผู้เพิ่งจะวายชนให้รู้จักแล้วจากนั้นเราทั้งสามก็นั่งสนทนา

“ฉันเคยได้ยินนายเดวิดพูดถึงคุณให้คุณแม่ฟังบ่อยๆ”    ไอรีนกล่าว     เธอเรียกพ่อเลี้ยงของเธอว่า ‘นายเดวิด’ อย่างไม่ค่อยเต็มใจเอ่ยถึงด้วยซ้ำ “คุณคงเป็นเพื่อนของเขาใช้ไหมคะ”

  “ครับ    ผมกับเดวิดเป็นนักเรียนไฮสคูลรุ่นเดียวกัน    เคยเรียนอยู่ด้วยกันถึง 6 ปี    เราจึงสนิทกันมาก    แม้จะห่างเหินกันไปนับสิบปีแต่เราก็ยังเป็นเพื่อนรักกันเสมอ”

   “ถ้าเช่นนั้นคุณก็คงจะมาเยี่ยมเขาผิดที่เสียแล้วค่ะ     ตอนนี้เขาอยู่ใน.....”

   “ครับ     ผมทราบ    และได้ไปเยี่ยมเยียนเขาเมื่อก่อนจะมาที่นี่แล้ว”

   ไอรีนแสดงสีหน้าฉงน    “แล้วที่คุณแวะมาที่นี่.....”

   “ในฐานะนักสืบพิเศษของเดวิดไงล่ะครับ”

   “เอ๊ะ   ข่าวก็ออกไปแล้วไม่ใช้หรือว่าคดีมันปิดแล้ว     ยังจะมีอะไรที่ต้องให้คุณมาสืบอีก”    เสียงของไอรีนเข้มขึ้น    ดวงตาจ้องผมเขม็งอย่างไม่พอใจ

    “นั้นเป็นความเห็นของตำรวจแต่ไม่ใช้ความเห็นของผม     เดวิดเป็นเพื่อนสนิทที่ผมมั่นใจที่สุดถึงบางครั้งเขาจะมีอารมณ์โกรธง่าย    แต่เขาไม่มีทางฆ่าใครโดยเด็ดขาดเพราะเขาเป็นคนที่กลัวคุกตะรางและโรงศาล    เขาก็ขอกินอุจจาระสุนัขเสียดีกว่า    และจากการได้สนทนากับเขารวมทั้งวิจารณญาณบางอย่างของผม     ผมมั่นใจว่าเดวิดไม่ใช้ฆาตกร!!!”   ผมเน้นเสียงตอบอย่างมั่นใจที่สุด   “ดังนั้นที่ผมมาที่นี่ก็เพื่อที่จะเรียกร้องความเป็นธรรมให้กับเดวิด”

   “ที่คุณคิงส์พูดคงไม่ใช้หมายความว่าตำรวจไม่ให้ความเป็นธรรมกับผู้ต้องหานะครับ”    ผู้หมวดหนุ่มข่มเสียงที่ชักจะไม่ค่อยพอใจไว้     แต่ผมก็ยิ้มอย่างใจเย็น

   “ผมไม่ได้ว่าอย่างนั้น     ตามวิสัยตำรวจแล้วย่อมต้องการปิดคดีให้เร็ว    และแม่นยำที่สุด     แต่ผู้หมวดคงจะไม่เถียงนะครับว่า   บางครั้งตำรวจก็ยังพลาดจับคนผิดอยู่บ่อยไป”    คำพูดของผมทำให้   ร.ต.ท.จอห์น   นิ่งไป     ผมจึงเริ่มเข้าเรื่องอย่างไม่ยอมเสียเวลา   “ผู้หมวดช่วยบอกได้ไหมครับว่า    หลักฐานอะไรที่ทำให้ตำรวจปักใจเชื่อว่าเดวิดเป็นฆาตกร”

   นายเวลล์มองผมนิ่งเหมือนจะชั่งใจสักครู่ก็ตอบว่า

   “เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเมื่อวานเย็น     ทั้งสองสามีภรรยาได้ไปร่วมงานสังสรรค์ของสมาคมแห่งหนึ่ง   แต่พอกลับมาถึงบ้าน    ก็มีพยานในบ้านหลายคนได้ยินเสียงทั้งสองทุ่มเถียงกันอย่างรุนแรงในห้อง     แล้วต่อมาคุณเดวิดก็ผลุนผลันออกมา     ขับรถออกจากบ้านไปอย่างเร็ว   ทางตำรวจได้รับแจ้งว่าคุณแพททริเซียถูกฆาตกรรม    ก็รีบตามจับคุณเดวิดทันที    และพบเขาหลบอยู่ในบาร์เหล้าแห่งหนึ่ง”

   “เดี๋ยวครับ   เดวิดบอกผมว่าเขาไม่ได้หลบ   เพียงแต่เข้าไปดื่มเหล้าดับอารมณ์เท่านั้น”

  “แต่เราก็พบว่าที่มือเขามีรอยมีดบาดแสดงว่าเกิดการต่อสู้กัน    และภายหลังก็พบว่าที่มีดเล่มนั้นมีรอยนิ้วมือของเขาอยู่เต็มไปหมด”

  “เดวิดก็ให้การไปไม่ใช้หรือครับ    ว่าคุณแพททริเซียหยิบมีดขึ้นมาจะแทงเขา   เขาจึงต้องเข้าไปแย่งทำให้เกิดมีบาดแผลขึ้นหมวดก็รู้นี่ว่าที่มีดนั้นนอกจากรอยนิ้วมือของเดวิดแล้วก็ยังมีของคุณแพทด้วย”

  “ครับ    ก็ใช้    แต่ทำไมคุณเดวิดไม่ให้การว่าเขาทำทุกอย่างไปเพื่อป้องกันตัวจึงเกิดการพลั้งมือ”

   “เรื่องอะไรเขาจะยอมรับเช่นนั้นในเมื่อเขาไม่ได้ทำ    ก็เป็นอันว่ารูปการณ์และปากคำของพยาน    ทำให้ตำรวจปักใจเลยทันทีว่าเดวิดคือฆาตกรแน่”

  “ไม่มีทางเป็นคนอื่นไปได้แน่    นอกจากเขานั้นแหละ”    ไอรีนขัดขึ้นด้วยเสียงกร้าวดวงตาของเธอคลอไปด้วยน้ำตา    “เขาโกรธแค้นที่คุณแม่ปูดเรื่องโสโครกที่เขาเอาเงินไปบำเรอเลขาฯ    ส่วนตัวให้คนอื่นฟังในงานผู้ชายตัณหาจัดคนนั้นยอมรับไม่ได้แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องจริง    อีกอย่างหนึ่งถ้าคุณแม่ตายไปเขาก็จะได้รับเงินประกันถึง   5   ล้านเหรียญที่คุณแม่ทำให้ด้วย”

   “คุณรู้ได้อย่างไรว่ามันเป็นเรื่องจริงในเมื่อเดวิดได้เปิดเผยกับผมซึ่งเป็นเพื่อนที่ไม่เคยปิดบังกันว่า      ทุกสิ่งทุกอย่างคุณแม่ของคุณล้วนแต่ระแวงไปเองทั้งสิ้น     และเรื่องที่เดวิดจะหวังเงินประกันด้วยวิธีนี้มันก็เป็นเรื่องตลกสิ้นดี     บริษัทประกันเขาไม่จ่ายเงินให้ผู้เอาประกันหรอกครับ     ถ้าเดวิดจะทำก็ควรจะทำให้มันแนบเนียนกว่านี้     อย่างน้อยให้ตายเหมือนอุบัติเหตุจะยังสวยกว่า”

   ไอรีนนิ่งเฉยไปทันที     ยกมือปาดน้ำตาบนใบหน้า    หมวดจอห์นกล่าวขึ้นว่า

   “เป็นอันว่าคุณคิงส์มีความเห็นว่าคดีนี้มีมือที่สามอย่างนั้นหรือครับ”

   “ผมคิดเช่นนั้นจริงๆ”    ผมตอบอย่างมั่นใจ      “ไอรีน    ตอบผมซิ    ว่าใครเป็นคนเข้าไปพบศพคุณแม่ของคุณเป็นคนแรก”

  “ฉันกับป้ามาเรีย    (คุณแม่บ้าน)”     เธอตอบค่องข้างห่วน     “อย่าบอกนะว่าคุณกำลังเข้าใจว่าฉันทำมาตุฆาตมารดาตัวเอง”

  “อายังไม่ได้พูดหรือเข้าใจยังงั้นเลยนะหลานสาว”     ผมกล่าวเสียงยิ้ม     “ขอให้อาเรียกหนูอย่างนี้เถิดเพราะอาจจะอ่อนกว่าคุณแม่หนูไม่กี่ปี     อย่างน้อยก็คงแก่กว่าหนูสักเท่าหนึ่ง     ตอบคำถามของอาดีกว่า...หลังจากเดวิดขับรถออกไป     เป็นเวลาเท่าไรก่อนที่หนูจะขึ้นไปพบคุณแม่”

   เธอนิ่งเหมือนจะคิด    “ก็สักสิบนาที   ฉันไม่กล้าขึ้นไปทันทีเพราะกลัวคุณแม่จะไล่ออกมา”

  ผมพยักหน้า   “เวลาสิบนาที    มันเหลือเฟือนสำหรับการสวมรอยเขามาทำฆาตกรรม      หนูบอกได้ไหมว่าในบ้านนี้มีใครท่าทีไม่หวังดีกับเดวิดบ้าง”

   “ทุกคนค่ะ     รวมทั้งฉันด้วย!!!     นายนั้นแต่งงานกับคุณแม่แทนที่จะทำให้คุณแม่มีความสุขกลับมาทำลายความสุขของท่านหมด     ฉันอยากจะฆ่าเขาด้วยมือเดี๋ยวนี้เลยด้วยซ้ำ”

  “ทุกคนล้วนแต่มีคติกับคุณเดวิดทั้งหมด”     หมวดเวลล์บอก    “และมันก็ไม่ช่วยให้อะไรกระจ่างได้หรอกครับคุณคิงส์     คนในบ้านนี้รักและเคารพคุณแพททริเซียทั้งนั้นคงจะไม่มีใครคิดจะแก้แค้นคุณเดวิดด้วยวิธีนี้จริงไหมครับผมว่าอย่าเข้าข้างเพื่อนของคุณเกินไปเลย”

   “แต่ผมยังไม่จนหรอกหมวด     ที่ถามไปทั้งหมดยังไม่ใช้จุดประสงค์ที่แท้จริงของผม      แต่ความตั้งใจของผมที่ตรงจากดาวอังคารมานี่โดยเร็วอยู่ตรงนี้ต่างหาก”    ผมยื่นนิ้วแตะไปที่รูปแมวตัวที่นอนหมอบข้างๆศพของแพททริเซีย   มอร์ตัน    “แมวพันธุ์เปอร์เซียที่เห็นในรูปนี่เป็นแมวที่คุณแม่หนูรักมากใช้ไหม   ไอรีน”

  “ค่ะ    ท่าเลี้ยงมันมาตั้งแต่เล็กให้อาหารเองและให้มันนอนกับท่าน    มันติดท่านมากไม่ค่อยจะยอมอยู่ห่างหรอกค่ะ”    ไอรีนตอบด้วยสีหน้างงๆเล็กน้อย     เช่นเดียวกับหมวดหนุ่มแห่งสอบสวนกลาง

   “แม้แต่ตอนที่เกิดเหตุร้ายเมื่อวานนี้     มันก็อยู่ร่วมด้วยใช้ไหม”

   “ค่ะ”    เธอรับ     แต่น้ำเสียงดูจะไม่ค่อยมั่นคงเหมือนเดิม

  “ขอให้อาดูมันหน่อยได้ไหม”

   แทนคำตอบไอรีนลุกขึ้นออกไปจากห้องสักครู่ต่อมาก็อุ้มแมวขนปุยสีขาวตัวหนึ่งมาส่งให้ผม     ผมรับมาลูบเนื้อตัวมันอย่างปรานี    ดูท่าทางมันหงอยมากเหมือนจะรู้ว่าเจ้าของได้จากไปอย่างไม่มีวันกลับ

   “ตัวของมันยังเปื้อนเลือดอยู่นะคะ    ไม่มีใครกระจิตกระใจจะทำความสะอาดให้มันแต่เจ้าแวนด้ามันก็เหมือนจะรู้ทุกอย่างมันซึมและไม่ยอมกินอะไรเลยทั้งวัน”    ไอรีนบอกให้ทราบ

   “หนูพูดถูก    อาคิดว่ามันรู้ทุกอย่างแน่ๆและมันนี่แหละจะเป็นกุญแจสำคัญที่จะบอกให้เรารับรู้ว่าฆาตกรที่แท้จริงเป็นเดวิดแน่ๆหรือไม่”

   ร.ต.ท.   จอห์นและไอรีนนั่งตะลึง   แทบไม่เชื่อกับคำพูดของผม

   “คุณคิงส์   คุณอย่าบอกนะว่า   คุณมีความสามารถรีดความจริงได้จากสัตว์เดรัจฉานตัวนี้    มันเป็นไปไม่ได้แน่    ถึงมันจะเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างแต่มันพูดออกมาไม่ได้เหมือนคน”    นายเวลล์ร้องลั่น

   “อย่างเพิ่งดูถูกสัตว์สิครับผู้หมวด     จริงอยู่มันพูดไม่ได้    แต่อย่าลืมว่าสัตว์เดรัจฉานมันมีจิตสำนึก    มีอิมพริ้นติ้ง   (ความฝังใจ)   ที่จะจดจำเจ้าของหรือเหตุการณ์ต่างๆ   ได้เพราะมันมีสมองเหมือนคน   แม้จะไม่พัฒนาเท่า   แต่มันก็มีความทรงจำที่ดี   และโดยเฉพาะไม่มีเล่ห์เหลี่ยมเหมือนมนุษย์    ครั้งหนึ่งผมเคยสืบสวนในคดีฆาตกรรมรายหนึ่งซึ่งหาพยานและหลักฐานไม่ได้เลย     แต่ปรากฏว่ามีสุนัขตัวหนึ่งรู้เห็นเหตุการณ์ที่เจ้าของถูกฆาตกรรม    ผมจึงนำมันไปเข้าทดสอบทางจิตด้วยวิธีที่เรียกว่า    “อิมพัลซ์ทรานสเลชั่น”      ซึ่งโปรเฟสเซอร์ท่านหนึ่งที่ดาวอังคารค้นคิดขึ้น    ผลปรากฏว่าเราสามารถดึงคลื่นสมองที่สุนัขมีความฝังใจออกมาเป็นแผ่นฟิล์มได้    เราได้เห็นหน้าคนร้ายและวิธีฆาตกรรมจนกระทั่งจับคนร้ายได้ในที่สุด...นี่แหละผมจึงมั่นใจว่าแมวตัวนี้ช่วยเหลือเราได้    ผมจึงมาเพื่อขอยืมแมวตัวนี้ไปเข้าทำการทดสอบดังกล่าว    หนูจะอนุญาตให้อาได้ไหม  ไอรีน”

   “ถ้าคิดว่าวิธีนี้จะช่วยให้นายเดวิดรอดพ้นคุกตะรางก็เชิญค่ะ    ฉันอนุญาต   แต่ฉันคิดว่าคงจะคว้าน้ำเหลวมากกว่าถ้าหลักฐานที่ได้ไม่ชัดเจน    ก็คงจะป่วยการเปล่า”

   “แต่อาคิดว่าไม่พลาดหรอก    เพราะอาจะไม่ทำงานที่คิดว่าจะไม่สำเร็จเป็นอันขาด”

   ผมสนทนาซักถามอีกสักครู่ใหญ่ๆก็ขอตัวกลับและถามถึงโรงแรมดีๆในละแวกนี้ไอรีนจึงแสดงน้ำใจบอกให้ผมพักอยู่ที่บ้านนี้ก็ได้    ไม่ต้องเสียเวลาหาโรงแรม    ผมใคร่ครวญดูแล้วก็ตกลง   ส่วน  ร.ต.ท. จอห์น    เวลล์   รีบขอตัวกลับที่ทำงาน   เพื่อขอบันทึกการสนทนาที่ได้ในค่ำวันนี้ซึ่งมันคงมีประโยชน์ต่อเขาไม่น้อย

.....................................................................................................................

   ตอนหัวค่ำ   หลังจากร่วมรับประทานอาหารกับเจ้าของบ้านแล้ว    ผมก็ขึ้นมาบนห้องที่จัดไว้ให้หร้อมกับเจ้าแวนด้า     แมวพันธุ์เซียที่ผมอุ้มติดตัวตลอดเวลาและคืนนี้มันก็จะนอนกับผมเพื่อความปลอดภัย     ในระหว่างนี้ผมก็จ้องมองมันอย่างพินิจพิเคราะห์    เอามือลูบขนปุกปุยที่ตอนนี้มีโลหิตเกรอะกรัง    มันดูจะชอบผมไม่น้อยเหมือนกัน    เวลาเอาเกาคางให้มันก็จะหลับตานิ่งอย่างมีความสุขตามประสาแมว

   มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น    ผมลุกขึ้นเดินไปเปิดให้    เป็นแม่บ้านที่ชื่อมาเรียนั้นเอง

  “คุณหนูสั่งดิฉันให้เอาโกโก้เย็นมาให้คุณ   และเอาอาหารแมวมาให้แวนด้าค่ะ”

   “ขอบคุณมากครับ   ฝากบอกคุณหนูด้วยว่าผมขอบคุณ”

   มาเรียว่างแก้วโกโก้ที่โต๊ะ   และเดินไปวางถ้วยใส่อาหารแมวบนพื้นใกล้ๆ  แวนด้า    ส่วนผมยกโกโก้ขึ้นมาจิบพร้อมๆกับสังเกตเห็นมาเรียยิ้มนิดๆอย่างลึกลับพิกลอยู่

   “ราตรีสวัสดิ์นะคะ”    คุณแม่บ้านกล่าวก่อนออกไป    แต่ผมไม่ชอบสิ่งที่แฝงในน้ำเสียงนั้นเลย....

.........................................................................................................................

   แล้วคืนนี้   สิ่งที่ผมคาดการณ์ไว้และเฝ้ารอคอยก็เกิดขึ้นจริงๆ

  โสตประสาทอันว่องไวของผมสัมผัสกับเสียงประตูห้องที่เปิดออกเบาๆแล้วเงาตะคุ่มๆเงาหนึ่งก็ย่างกรายเข้ามาภายในห้องอันมืดสลัวอย่างเงียบกริบ    ร่างนั้นค่อยๆย่องอย่างระมัดระวัง    แต่ก็เต็มไปด้วยความมั่นใจว่าเจ้าของห้องคงไม่มีทางตื่นขึ้นมารับรู้ได้แน่  ซึ่งบุคคลผู้นี้ก็คาดผิดถนัด   เพราะตั้งแต่ล้มตัวลงนอนบนเตียง    ผมก็ไม่ได้หลับเลยแม้แต่งีบเดียว

   ผมรอและรอจนกระทั่งคนผู้นั้นเดินมาถึงเตียงนอน    นิ่งรอจนเห็นว่าลึกลับกลับเอื้อมมือไปที่ตัวเจ้าแวนด้าซึ่งนอนอยู่ข้างๆผมด้วยเจตนาที่ไม่ประสงค์ดีอย่างแน่นอน   ฉับพลันนั้นเองผมก็ฉกมือไปกุมที่ข้อมือกลมกลึงของคนๆนั้นอย่างรวดเร็ว   และเปิดไฟหัวเตียงสว่างจ้าขึ้น

   คนๆนั้นผงะอย่างตกใจไม่คาดฝัน  และพยายามจะหันหน้าหนี   แต่จะมีปะโยชน์อะไร   ในเมื่อเพียงแค่เห็นเงาแวบแรก    ผมก็จำได้ว่าเป็นใคร

  คนผู้นี้ก็คือ   ไอรีน  มอร์ตัน   ทายากคนเดียวของแพททริเซีย  มอร์ตันนั้นเอง!!!

    “คุณ....คุณไม่ได้หลับหรือ   ก็มาเรียบอกว่าคุณทานโกโก้....”เสียงของไอรีนสั่นระรัวเหมือนกับเด็กที่ถูกผู้ใหญ่จับได้ว่าขโมยของยังไงยังงั้น

   “อาจะหลับได้ยังไง   ในเมื่ออาตั้งใจที่จะคอยหนูตลอดคืนนี้”   ผมตอบเสียงยิ้ม   และปลดปล่อยข้อมือเธอเป็นอิสระ   “มาเรียเห็นอาดื่มโกโก้ก็จริงแต่ก็ไม่ทันเห็นอากินยาปลุกประสาทตามไปนี่นา   ไม่เช่นนั้นอาคงไม่ได้เห็นหนูคิดจะเอาแวนด้าไปทำอะไรสักอย่างที่จะหายไปตลอดกาล”

  ไอรีนทรุดตัวลงกับพื้น    และร่ำไห้ออกมาอย่างผู้แพ้

   “จบ....จบสิ้นทุกๆ อย่างแล้ว.....ในที่สุดฉันก็ทำไมสำเร็จ”

   ร.ต.ท.  จอห์น  เวลล์   แห่งสอบสวนกลางคงแทบช็อกทีเดียว   เมื่อผมบอกให้เขาฟังถึงการกระทำเมื่อคืนนี้ของไอรีน   มอร์ตัน   และมาเรีย   แม่บ้านคนสนิท   ในตอนเช้าวันรุ่งขึ้น

  “คุณไอรีนลอบเข้ามาตอนดึกเพื่อลักเอาแวนด้าไป   โดยให้มาเรียวางยานอนหลับ   คุณคิงส์เสียก่อน....”   หมวดหนุ่มทวนคำบอกเล่าอย่างงงงัน    “ถ้าเช่นนั้นก็หมายความว่าทั้งสองมีเจตนาที่จะปิดปากแมวตัวนั้นเพื่อปรักปรำคุณเดวิดไม่ให้หลุดพ้นข้าหา”

   ผมก้มศรีษะเล็กน้อย    “เธอยอมรับเช่นนั้นครับ”

   “แล้วการฆาตกรรมคุณแพททริเซียก็คงเป็นฝีมือ.....โอ   ผมไม่อยากเชื่อเลย....”

   ไอรีนและมาเรียต่างปิดปากเงียบ  ผมจึงหันมายิ้มให้ไอรีน

   “ทำไมหนูไม่บอกความจริงให้ผู้หมวดรู้ล่ะ   จะมีประโยชน์อะไรที่จะรักษาเกียรติคุณแม่ของหนูด้วยวิธียอมนิ่งรับเสียเอง   อาอยากจะให้ทุกอย่างจบลงด้วยดี” 

   “ฉันไม่มีความจริงอะไรจะให้   อยากจะตั้งข้อหาอย่างไรก็เชิญ....”

   “เด็กโง่”    ผมตวาดอย่างชักมีอารมณ์    “ทำไมเธอจะต้องทำสิ่งที่โง่เขลาเช่นเดียวกับแม่ของเธอ    เธอรู้อยู่เต็มอกไม่ใช้หรือว่าเดวิดไม่ได้ฆ่าคุณแม่เธอ   แต่เธอฆ่าตัวเองต่างหาก....”

   “อะไรนะคุณคิงส์   คุณแพททริเซียฆ่าตัวเอง....”ผู้หมวดจอห์นร้องอย่างตกใจ

   “ผมแน่ใจกรณีนี้ตั้งแต่มองเห็นภาพข่าวทางทีวี    และหนังสือพิมพ์แล้วล่ะครับผู้หมวด   บางทีคุณอาจจะไม่เฉลียวใจคิดถึงจุดเล็กๆจุดหนึ่งในคดีนี้ก็ได้   รวมทั้งผมด้วย    ผมเองก็คงปักใจเชื่อเหมือนกันว่าเดวิดเป็นฆาตกร   ถ้าหากว่าไม่มีรูปเจ้าแวนด้ามานอนหมอบอยู่ข้างๆ   ศพคุณแพททริเซีย....”

   “แมวตัวนั้นน่ะหรือครับ”    ดูเหมือนนายเวลล์จะมึนหัวแทบระเบิดทีเดียวตอนนี้

   “ครับ    ถ้าตำรวจสังเกตสักนิดอาจจะเห็นว่าความผิดปกติก็ได้    ที่ผมสังเกตเห็นก็คือ   ทำไมเจ้าแวนด้าถึงได้ทำท่ามีความสุขนักเมื่ออยู่ข้างศพนายของมัน    มองดูจากรูปที่หน้าหนังสือพิมพ์ประกอบด้วยก็ได้    มันได้แสดงท่าทางเหมือนเคลิ้มหลับ   ซึ่งเป็นกิริยาของแมวที่ถูกเจ้าของลูบเนื้อตัวเป็นการกล่อมมัน   และอีกจุดหนึ่งที่น่าสังเกตก็คือ   รอยเลือดที่ปรากฏบนตัวของมัน”

   “ช่วยกรุณาอธิบายด้วยเถอะครับ    ตั้งแต่เป็นตำรวจมา    ผมยอมรับว่าไม่เคยเจอปริศนาที่ซับซ้อนเช่นนี้เลย    สมองผมไม่แล่นเลยจริงๆ”

   ผมหันไปอุ้มแวนด้าที่กำลังนอนเฉยบนเก้าอี้นวมตัวหนึ่งขึ้นมาไว้บนอุ้งแขน   มันร้อง    “แง้ว”   เบาๆ และเอาหัวสีกับแขนของผมอย่างประจบประแจง

   “ถ้าผู้หมวดเลี้ยงแมวก็ลองสังเกตกิริยาของมันเวลาแสดงความรักต่อเจ้าของเถิดครับ    เห็นไหมมันชอบเอาหัวไสกับเจ้าของแบบนี้   ตอนนี้ก็ดูหัวของมันจะเห็นว่ามีรอยเลือดกรังอยู่   แสดงว่าในขณะที่คุณแพทล้มลงกับพื้นแล้ว   มันได้เข้ามาเอาหัวไสกับส่วนที่เปื้อนเลือดเหมือนกับมีคนเอามือเปรอะเลือดมาลูบหลังมัน   ซึ่งก็จะเป็นใครไปไม่ได้เลย    และรอยเลือดที่เปื้อนตัวมันอีกแห่งก็คือ    ที่คางและลำคอของมัน    รอยเหล่านี้แสดงว่าคุณแพทยังไม่สิ้นใจทันที   แต่ยังมีเวลาลูบหลังและเกาคางแมวที่ตัวเองรักจนมันเคลิ้มได้อย่างสบาย”

   “แล้วมันบอกได้ว่าคุณแพททริเซียอัตวินิบาตกรรมได้อย่างไร”    หมวดจอห์นยังไม่หายงง 

   ผมถอนหายใจเบาๆและยิ้มออกมา

   “ผมขอถามผู้หมวดก็แล้วกันครับว่าสมมติถูกใครสักคนแทงและรู้ตัวว่ากำลังจะตาย   ผู้หมวดจะยังมีอารมณ์เย็นถึงกับเอามือไปลูบหลังเกาคางให้แมวแบบเวลาว่างๆไม่มีอะไรทำหรือไม่   ยิ่งสำหรับคุณแพทที่ถูกคนที่เธอเคียดแค้นทำร้าย    เธอจะยังมีอารมณ์ดีก่อนจะสิ้นใจหยอกกับแมวหรือ   ทำไมแทนที่เธอจะรีบช่วยเหลือตัวเอง   กลับไปทำในสิ่งที่ไม่น่าทำ   เว้นเสียแต่ว่ามันเป็นความตายที่เธอเต็มใจจะรับแล้ว    อารมณ์ของเธอถึงได้สดชื่นปานนั้น    แต่คำอธิบายของผมอาจจะไม่ตรงเสียหมดก็ได้   ดังนั้นเธอสมควรที่จะพูดได้หรือยังไอรีนว่าความจริงทั้งเป็นอย่างไร”

   ผมหันไปถามไอรีนด้วยน้ำเสียงปลุกปลอบมากกว่าจะคาดคั้น   และทันใดนั้นเองเด็กสาวก็ร่ำไห้ออกมาอีก   เธอโผเข้ามากอดผมไว้แน่น  และพูดเสียงสะอื้น

   “หนูยอมแพ้แล้วค่ะคุณอา    ทุกอย่างที่คุณอาพูดเป็นความจริง    คุณเดวิดไม่ได้ฆ่าคุณแม่    แต่คุณแม่คิดสั้นฆ่าตัวเองเพื่อแก้แค้นเขา    ถ้าทำให้ใครๆเข้าใจว่าคุณเดวิดฆ่าคุณแม่   เขาก็จะรับโทษและจะไม่ได้เงินประกันแต่บริษัทจะจ่ายให้หนูแทน    ตอนที่หนูกับป้ามาเรียเข้าไป   คุณแม่ยังไม่สิ้นใจ   ท่าน กำลังลูบตัวเจ้าแวนด้าอยู่จริงๆ   ท่านสั่งให้หนูทำตามที่ท่านต้องการก่อนสิ้นใจ   แต่หนูก็ทำไม่สำเร็จ   คุณอาคะ ...    หนูจะต้องติดคุกไหมคะ   หนูกลัวเหลือเกิน” 

   ผมหันมาทาง   ร.ต.ท.  จอห์น   เวลล์  เหมือนจะให้เขาเป็นผู้ตอบ

   “คุณกับมาเรียมีความผิดโทษฐานร่วมมือกันใส่ความบริสุทธิ์และปกปิดความจริงต่อเจ้าหน้าที่กระทงหลังอาจจะแค่ปรับแต่กระทงแรกนั้นรุนแรงมาก    เว้นแต่ว่าคุณเดวิดจะไม่เอาความเท่านั้น”

   “ถ้าเช่นนั้น   หนูไม่ต้องรับโทษหนักหรอก   อาจะพูดเดวิดให้เอง”    ผมหันมาบอกไอรีน

   “แต่เขาจะอภัยให้หนูหรือคะ   ในเมื่อหนูทำกับเขา..........”

   “ไม่มีใครรู้จักเดวิดดีเท่าอาหรอกไอรีน    หมอนั้นเป็นลูกผู้ชายพอตัวทีเดียว   และอาก็รู้ความจริงเขารักคุณแม่ของหนูมากแต่ท่านระแวงไปเองต่างหาก   เดวิดเองก็รักหนูเหมือนลูกในไส้ของเขาเรื่องนี้ไม่มีปัญหาแน่   อารับรอง....เอ้อ   แต่อาขออะไรสักอย่างได้ไหม”

   “ขออะไรคะ”

   “เจ้าแวนด้าไง    อาขอมันไปด้วย   มันอยู่บ้านนี้คงไม่มีความสุขอีกแล้ว”

   “ตามใจเถิดค่ะ    คุณอาจะพามันไปทดลองหาความจริงอีกหรือเปล่าคะ”

   ผมหัวเราะออกมาทันทีด้วยเสียงดังลั่น

   “ไม่มีวิธีบ้าๆ   บอๆ    ที่ไหนที่จะแปลคลื่นสมองแมวมาเป็นภาพได้หรอกไอรีน   อาเพียงแต่วางกับดักเพื่อให้ความจริงปรากฏเท่านั้น    อาจจะเป็นชื่อเสียงของอารวมทั้งเหตุผลที่อายกเมฆขึ้นและชื่อวิธี   “อิมพัลซ์ทรานสเลชั่น”     ที่อาตั้งโก้ๆเองก็ได้   ทำให้หนูหลงกลเข้ามาติดกับ    แต่อย่าโกรธอาเลย    ทุกอย่างที่อาทำไปเพื่อเรียกร้องความยุติธรรมให้ผู้บริสุทธิ์คนหนึ่งเท่านั้นและมันก็ได้ผลที่น่าพอใจ”

    ทั้งผู้หมวดหนุ่มและไอรีนถึงกับตะลึงงันแต่เด็กสาวก็กล่าวมาว่า

   “หนูไม่โกรธหรอกค่ะ   แลยอมรับแล้วว่าคุณอาคือนับสืบที่เก่งที่สุดในจักรวาล...”

   ผมหัวเราะ    แต่ไม่ยอมรับคำชมนั้นหรอกยกมือลูบขนแมวพันธุ์เปอร์เซียเบาๆ    ถึงอย่างไรผมก็ยังต้องขอบใจมันที่ช่วยคลี่คลายคดีสำคัญคดีหนึ่งได้

   และที่สำคัญ    บ้านชายโสดของคิงส์ที่ดาวอังคารก็คงไม่เหงาอีกต่อไปแล้ว

*****จบ****

- -


- -