เล่ห์รัก...บุปผาร้าย

****ชื่อบุคคลสถานที่ต่าง ๆ ล้วนเป็นเรื่องสมมติ และการใช้ชื่อที่มีอยู่จริงก็เพียงเพื่อความสมจริงเท่านั้น ประวัติศาสตร์ เหตุการณ์ บุคคลใด ๆ หากมีสิ่งใดที่เกิดขึ้นจริงก็ล้วนเป็นเรื่องบังเอิญ****

เหลียนฮวาที่เอาแต่หลับตาวิ่งทันใดนั้นก็มีอ้อมแขนของใครบางคนดึงตวัดร่างบางนั้นเข้ามากอดเอาไว้ อารามตกใจเหลียนฮวาออกแรงสู้พยายามเตะขาเบียดตัวหนี

"อย่านะ อย่ามาแตะต้องข้า ไปให้พ้น" นางเอ่ยปากไล่โดยไม่มองหน้า ไม่สนแม้แต่ว่าคนที่กำลังกอดนางนั้นเป็นผู้ใด

"เหลียนฮวา ข้าเอง ข้าเอง เหลียนฮวา ไม่เป็นอะไรแล้วนะเหลียนฮวา"

เย่ไหลเซียงดึงเหลียนเข้ามากอดในอ้อมอกพลางลูบผมของนางแต่นางกลับทุบตีเขาไปหลายครั้ง เขาใช้สองมือประคองหน้าเรียวนั้นจับตรึงไว้ให้หันมา ก่อนจะประกบริมฝีปากลงไปที่ริมฝีปากของเหลียนฮวาทันทีเพื่อต้องการให้นางสงบลง สัมผัสจากลมหายใจและกลิ่นกายของเย่ไหลเซียงทำให้เหลียนฮวาเบิกตากว้าง ค่อย ๆ สงบสติลงเมื่อเห็นว่าผู้ที่จุมพิตริมฝีปากนุ่มนิ่มของนางเป็นใครนางก็ผ่อนคลายความกลัวทันที ก่อนจะยกมือของตนเองขึ้นมาจับมือของเขา เมื่อเห็นท่าทีของนางโอนอ่อนลง เขาจึงค่อย ๆ ถอยริมฝีปากออกอย่างช้า ๆ พลางจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาคู่นั้นของเหลียนฮวา หยดน้ำตาไหลอาบสองแก้มขาว ร่างบางสั่นระริก เสื้อผ้าหลุดลุ่ย หายใจหอบจากการวิ่งหนี เย่ไหลเซียงใช้นิ้วหัวแม่มือทั้งสองข้างค่อย ๆ ลูบเช็ดน้ำตานั้นอย่างแผ่วเบา เหลียนฮวาแนบใบหน้าไปกับฝ่ามือของเขา

"ข้าอยู่นี่แล้ว อย่าร้องไห้ ข้าอยู่นี่ใครก็รังแกเจ้าไม่ได้เพราะฉะนั้นหยุดร้อง น้ำตาของเจ้า ข้าไม่อนุญาติให้ร้องให้ผู้ใดอีกเข้าใจหรือไม่"

สัมผัสอบอุ่นแผ่วเบาของเขาทำให้เหลียนฮวาพยักหน้าพลางยื่นมือไปโอบกอดเอวของเขาแล้วซุกใบหน้าไปที่อกนุ่มนั้นของเย่ไหลเซียง เขายื่นวงแขนไปโอบไหล่ของนางไว้จนแน่นพลางบรรจงจูบแผ่วเบาไปบนผมของเหลียนฮวา