My Dear

เนื้อเรื่อง

 เธอคือคนๆหนึ่งที่ในสายตาของคนทั่วไปมองเธอเป็นเพียงแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง
เท่านั้น เพราะเธอไม่มีอะไรที่โดดเด่นมากนัก แต่เธอที่มองดูผาดๆนี้ไม่มีอะไรที่ "เด่น" กว่าใครเขา
แต่กระนั้นผมก๊ยังคิดชอบเธอได้ นั้นเป็นเพราะเธอมีบางสิ่งบางอย่างที่ไม่เหมือนใครๆ สิ่งนั้นมันทำให้ผมชอบเธอได้
  สิ่งนั้นคืออะไรนะ?
                 ถึงตอนนี้ผมก็คงจะบอกอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้ เพราะผมยังไม่พบสิ่งที่ทำให้ผมเกิดชอบเธอขึ้นมา
ผมรู้แค่ว่าผมชอบเธอ ชอบแววตาของเธอ มันเป็นแววตาที่บ่งบอกถึงความเป็นตัวของเธอ  เวลาที่เธอมุ่งมั่น
แววตาของเธอจะดูเด็ดเดี่ยว พร้อมที่จะเผชิญกับปัญหาทั้งปวง  แต่ในยามใดที่เธอรู้สึกเหงา เศร้าหมอง 
แววตาของเธอก็จะดูเหม่อลอย เหมือนดั่งจะปล่อยให้ความคิดล่องลอยไป
 แต่บางขณะผมก็รู้สึกว่าเธอก็เป็นคนที่โดดเด่นมากทีเดียว เธอมีดีในตัวหลายอย่าง
เพียงแต่อาจไม่มีใครสนใจเธอ คิดว่าเธอเป็นเพียงแค่เด็กผู้หญิงธรรมดาๆคนหนึ่งเท่านั้นแต่ถ้ามองให้ลึกลงไปแล้ว
อาจพบความธรรมดาที่ไม่ธรรมดานั้นได้  และผมก็คิดว่า ผมน่าจะได้ค้นพบบางส่วนแล้วล่ะ
แต่บางส่วนก็ยังไม่ถูกค้นพบ แต่ผมเชื่อ..ว่าในอีกไม่ช้านี้แหละ  ผมต้องพบตัวตนที่แท้จริงของเธอให้ได้
 เธอ...เมื่อเจอผมเธอมักจะทำเป็นไม่สนใจ จนผมจำเป็นที่จะต้องเรียกร้องความสนใจจากเธอบ้าง
บางทีก็ด้วยการล้อบ้าง  แกล้งบ้าง ซึ่งผลก็คือ เธอจะหันมาทำหน้ายุ่งแล้วตวาดผมเสียงดัง  แล้วเธอก็หันไปพูดคุยกับเพื่อนเธอต่อ
แต่บางที ผมก็โดนเธอเล่นงานเอาซะเจ็บตัวเหมือนกัน ผมก็ยังไม่แน่ใจว่าทำไมผมจึงได้รู้สึกเป็นสุขอย่างบอกไม่ถูก อาจเป็นเพราะว่า
เธอยังแสดงออกว่าเธอยังสนใจผมอยู่ก็เป็นได้ เวลาเรียน ผมมักจะลอบมองไปทางเธอเสมอ และหวังในใจลึกๆว่า
เธอจะหันมามองผมบ้าง แต่ส่วนใหญ่จะมีเพียงผมเท่านั้นที่มองเธอเพียงฝ่ายเดียว และดูเหมือนว่าเธอจะไม่เคยรู้สึกตัวเลย
ว่ามีคนแอบมองเธออยู่ มองอยู่ด้วยหัวใจที่หวังว่า จะมีสักครั้งที่เธอหันมามองคนๆนี้บ้าง
 ผมรู้...ว่าผมและเธอต่างกันเพียงไร...เธอดีเพียบพร้อม เธอเก่ง นิสัยดี มีน้ำใจ แถมยังมีเสน่ห์ในตัวลึกๆ
ส่วนผมเป็นแค่เด็กผู้ชายเกเรคนหนึ่ง การเรียนก็ไม่สนใจ นิสัยผมก็ไม่ใช่ว่าจะดีซักแค่ไหน หน้าตาก็แค่พอไปวัดไปวาได้
กีฬาผมก็ไม่ค่อยเก่ง
 ในเมื่อผมรู้ตัวอย่างนี้ ก็เลยทำทุกอย่างให้เธอสนใจผมบ้างในบางครั้ง ผมทำเป็นเรียนไม่รู้เรื่อง
ผมก็เพียงแค่เดินเข้าไปหาเธอ แล้วบอกว่าผมไม่เข้าใจตรงไหนบ้าง เธอก็จะยิ้มให้ผมและเริ่มอธิบายในสิ่งที่ผมไม่เข้าใจ
ทั้งๆที่ทุกครั้งที่เราเจอหน้ากัน ผมก็คอยล้อเลียนเธอเสมอ แต่เธอก็ยังมีน้ำใจที่ช่วยอธิบายให้ผมได้  ผมคิดว่า...การที่ผมทำอย่างนี้ทุกวัน
มันจะทำให้ผมเข้าไปมีส่วนร่วมในชีวิตของเธอบ้าง แม้จะไม่นานเท่าไหร่แต่ผมก็มีโอกาสที่จะได้ใกล้ชิดเธอด้วย แค่นี้มันก็ทำให้ผมสุขใจแล้ว
 แต่หากผมบอกเธอเล่า .. ว่าผมรู้สึกยังไงกับเธอ  เธอจะปฏิเสธผมไหม เธอจะเกลียดผมไหม จะสอนหนังสือให้อยู้ไหม จะคอบทุบตี
หรือทำหน้านิ่วใส่ผมไหมเวลาที่ผมแกล้งเธอ    เธอ....จะเป็นเหมือนเดิมไหม
 เธอไม่จะเป็นต้อง "รัก" คนๆนี้ก็ได้ แต่ขอเพียงให้ผมได้มีความสำคัญกับเธอบ้าง  ได้อยู่ในสายตาบ้าง ได้คุย ได้เล่น ได้สนุก ได้หัวเราะ..ไปพร้อมๆกับเธอ
  แม้ว่าเธอจะมีใครคนอื่นที่สำคัญกว่าผมคนนี้   แต่วันไหนที่เธอร้องให้เจ็บปวด  ขอให้นึกถึงผม  ผมจะไปซับน้ำตาให้เธอเอง
 และแม้ว่าคนที่เธอรัก เขาจะหมดรักเธอไปแล้ว แต่จงจำไว้ว่าฉันจะรักเธอตลอดไป ตราบเท่าที่ยังมีลมหายใจ และจะไม่มีใครมาแทนที่เธอได้
    ฉันให้สัญญา   ว่า.. "ฉันรักเธอ"

                    ด้วยหัวใจทั้งดวงของคนที่มันภักดีต่อเธอเพียงผู้เดียว