ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บนเกี้ยวนั่นเขาคุยอะไรกัน
"ไอ้เด็กนั่นล้มไปแล้ว"
ทาสกรูกันมามุงดู ไม่มีใครกล้าแตะต้องตัวมัน
"สกปรก ตัวก็เหม็น ใครจะแบกมันไปวะเนี่ย"
"คุณหนูจะซื้อมันมาทำไมกัน เสียดายเงินตั้งเยอะ"
พวกเขาวิพากษ์วิจารณ์กันไปตามที่เห็น
แต่พอเดินเข้ามา ทุกอย่างก็สงบลง
"เงียบๆนะ คุณหนูมาแล้ว"
"เงียบๆนะ คุณหนูมาแล้ว"
เธอก้มลงดูเจ้าเด็กนั่นใกล้ๆ
แล้วจึงพูดออกไปเบาเบาว่า
แล้วจึงพูดออกไปเบาเบาว่า
"ลากมันขึ้นไปนอน....บนเกี้ยวของข้า"
บ่าวไพร่มองหน้ากันเลิกลั่ก
สายตาพวกเขาเหมือนกับไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
คุณหนูผู้สูงศักดิ์ จะเอาทาสเด็กสกปรกขึ้นเกี้ยวไปพร้อมกัน
พ่อบ้านสกุลจองเดินเข้าไปพูด
"คุณ หนูเจส ทาสเด็กคนนี้ สกปรกมากนัก ผมเผ้ารุงรังมีแต่ตัวเหา เสื้อผ้าเหม็นอับ เนื้อตัวเน่าน้ำเหลือง เลือดและเกลื้อนกลาก ข้าเกรงว่า...."
เด็กสาวผู้สูงส่งยืนเชิดหน้า จ้องตาพ่อบ้านนิ่ง
ไม่พูดอะไร
แต่มีนัยยะอำนาจแฝง
"อ่า....ข้าเข้าใจแล้ว "
พ่อบ้านสกุลจองหันไปตะโกนบอกทาสที่มาด้วยกันว่า
"เด็กๆ มาช่วยกันแบกไอ้ทาสพันตำลึงนี่
ขึ้นเกี้ยวคุณหนู"
........................
ระหว่างทางไม่นาน เด็กทาสคืนสติ
มันหายใจแผ่ว ลืมตาขึ้นมองเห็นภาพลางเลือน
"นางฟ้า...."
คุณหนูผู้สูงศักดิ์เหลียวมอง
"นางฟ้า จริงๆ ด้วย ท่านมารับข้าไปจากนรกนั่นแล้วใช่ไหม"
คุณหนูยังนั่งนิ่ง
"อ่า...ทุกคืน ข้าขอพรให้มีนางฟ้ามารับข้าไปอยู่ด้วย ..
นางฟ้า..ตอนนี้ข้าตายไปแล้วใช่ไหม " มันตบหน้าตัวเองแรง
เด็กสาวสูงศักดิ์จับข้อมือมันไว้
"เจ้าเพ้อเจ้ออะไรกัน"
"ท่านคือนางฟ้าใช่หรือไม่" เด็กน้อยถาม
"หุบปากของเจ้าซะ" นางฟ้าสะบัดแขนมันทิ้ง
มันนั่งจ้องหน้าเธอแล้วก็ยิ้ม
"ห้ามมองหน้าข้า"
มันก็ยังมอง
"ห้ามยิ้ม"
มันก็ยังยิ้ม
"ข้าบอกว่าห้ามมองหน้า ห้ามยิ้มให้ข้า" เธอหน้างอ
"ไม่เคยมีใครกล้าขัดใจข้านะ" เธอขึ้นเสียงใส่
"ไม่เคยมีใครกล้าขัดใจข้านะ" เธอขึ้นเสียงใส่
แต่มันกลับเอานิ้วมาจิ้มที่แขน
"บ้าจริง นี่เจ้าทำอะไรนั่น" เธอลูบตรงรอยที่มันเพิ่งจิ้ม
"ข้าอยากรู้ว่านางฟ้า มีเนื้อมีหนังเหมือนข้าหรือไม่"
เธอเบือนหน้าหนี เขยิบตัวออกห่าง ทำหน้างอ
"อย่ามาจับข้า อย่ามองหน้าข้า อย่ายิ้มให้ข้า "
"ทำไมล่ะนางฟ้า" เขาหน้าซื่อ ตาใส
คุณหนูเม้มปาก สูดลมหายใจเข้าลึก
เธอจ้องตาเขาเหมือนจะเอาจริง
"ข้าต้องตอบคำถามเจ้าด้วยหรือ หุบปากเจ้าเดี๋ยวนี้ ไม่เยี่ยงนั้น ข้าจะส่งเจ้ากลับไปโรงทาสนั่น"
ทาสเด็กกลับกอดอกเอนหลังพิงมุมเกี้ยว
มันตัวสั่นไปหมด
"เจ้่าเป็นอะไรน่ะ" เธอคิดว่าเขากลัวในสิ่งที่เธอพูด
"ข้่าหนาว"
"เจ้าไม่สบายหรือ" นายสาวหมาดๆ เอียงหน้ามองด้วยความแปลกใจ เมื่อกี้เขายังดีๆ อยู่นี่นา
"นางฟ้า ข้าป่วยตั้งแต่คืนวาน ก่อนขึ้นเกี้ยวมา ข้าถึงถามว่าข้า..ตายแล้วหรือ"
คุณหนูสูงศักดิ์ มองหน้าทาสเด็ก แล้วค่อยๆยื่นมือไปอังหน้าผากมันแผ่วเบา
"นี่เจ้าตัวร้อนมากเลย"
เจ้าทาสเหมือนจะหมดสติไปอีกครั้ง
"เดี๋ยว อย่าเพิ่งหลับ ..."
ไม่ทันแล้ว ทาสเด็กฟุบลงแทบเท้าคุณหนู
คุณหนูจองนั่งนิ่ง คิดว่าจะแก้ไขสิ่งที่อยู่ต่อหน้านี้เยี่ยงไร
เด็กทาส วัยน่าจะอ่อนกว่าเธอสัก 2 ปี เส้นผมมันสีดำขลับ จมูกโ่ด่งเป็นสัน แก้มตอบ คางแหลม คอยาวระหงส์
"ทาสสกปรกหรือ..."
คุณหนูเจสก้มตัวไปโอบมันขึ้นมา วางหัวมันลงบนตัก แล้วเธอจึงเทน้ำลงบนผ้าขนหนูราคาแพง บิดหมาดมาเช็ดหน้าให้มัน
"ข้าหนาว" มันร้องคราง
"ถ้าเจ้าไปถึงบ้านข้า เจ้าจะไม่หนาว" เธอลูบหัวปลอบประโลมมันด้วยความสงสาร
"ข้าหิว"
"เดี๋ยวข้าจะหาข้าวให้เจ้ากิน" ทำไมเธอถึงรู้สึกเอ็นดูเจ้าเด็กนี่มากมากนักนะ
"ข้าเจ็บแผล" มันลูบเนื้อตัวที่ระบมไปด้วยรอยหวาย
"เด็กโง่.. เจ้าอยู่กับข้าแล้วใครยังจะมากล้าเฆี่ยนเจ้าได้อีก" เธอยิ้มตาหยี ก็คุณหนูเธอก็ยังเด็กอยู่นี่นา
"นางฟ้า ท่านใจดีจัง" มันลืมตามอง
"ข้าไม่ได้เป็นนางฟ้า ข้าเป็นคนเหมือนกับเจ้า " คุณหนูตอบเรียบๆ
เธอลูบหัวเด็กทาสด้วยความสงสาร
ไม่มีพ่อ ไม่มีแม่ ไม่มีข้าวกิน
ข้าจะดูแลเองนะ
เท่าที่ข้าจะทำได้เลยล่ะ
ไม่มีพ่อ ไม่มีแม่ ไม่มีข้าวกิน
ข้าจะดูแลเองนะ
เท่าที่ข้าจะทำได้เลยล่ะ
"เจ้าชื่ออะไร"
"นายเรียกข้าว่ายูล"
"สกุลเจ้่าล่ะ"
"ข้าไม่มีสกุล ลูกกำพร้าไม่มีสกุล"
"ยูล...." เธอเรียกเหมือนจะประทับชื่อนี้ไว้ในความทรงจำ
"นาง ฟ้าคนสวย ท่านแลกข้าออกมาจากนรกนั่นด้วยกำไลหยกราคาแพงสองวง นางฟ้า สักวันเมื่อข้าเติบใหญ่ ข้าจะหากำไลหยกราคาแพงกว่านั้น วงใหญ่กว่านั้น มาคืนท่านให้ได้ " ทาสเด็กบอกกับนางฟ้าด้วยแววตาที่มุ่งมั่น
"ยูล..." นางฟ้าของมันแค่นหัวเราะ
"เอาตัวของเจ้าให้รอดก่อนเถอะ"
สายตาพร่าเลือนของเด็กทาสสกปรก คงจะไม่ทันมองเห็นรอยยิ้มที่มุมปากของนางฟ้าแสนสวย
มันหมดสติไปบนหน้าตักคุณหนูเจสอีกครั้ง
คราวนี้เธอกอดมันไว้แนบกับอก
คราวนี้เธอกอดมันไว้แนบกับอก
ในความคิด...เธอคิดถึงท่านแม่
"เจ สจอง...เจ้าเป็นลูกสาวคนโต เจ้าต้องได้ครอบครองทุกสิ่งที่นี่ ตระกูลจองต้องเป็นของเจ้า เข้มแข็งไว้ เจ้าอย่าได้แสดงความอ่อนแอออกมาให้ใครเห็น ...
ท่านแม่รู้ดีว่าภาระหน้าที่ลูกสาวคนโตมีมากนัก สกุลจองมีแต่คนจ้องจะฮุบเอาสมบัติ ท่านแม่เป็นห่วงลูกสาวคนเดียวมาก
"ลูก รัก สุขภาพแม่อ่อนแอลงทุกวัน อีกไม่นานแม่คงจากเจ้าไป เจ้าต้องอยู่ให้ได้ เจ้าต้องเป็นประมุขคนต่อไปของตระกูลจอง ที่สำคัญที่สุดคือ เจ้าอย่าได้มีความรัก อย่ารักใคร อย่าผูกพันกับใคร อย่าเชื่อใจใคร จำคำแม่ไว้ ถ้าเจ้าไม่มีรัก เจ้าก็จักไม่เจ็บปวด...เหมือนอย่างที่แม่เป็นอยู่ตอนนี้"
ท่านแม่ตายเพราะเสียใจที่ท่านพ่อมีเมียมาก ท่านไม่เคยยกย่องเพราะเห็นว่าท่านแม่มากจากตระกูลที่ด้อยกว่า
เธอสาบานกับตัวเอง หากเธอมีคนรัก เธอจะปฎิบัติกับเขาอย่างไม่สนใจ ว่าเขาจะมาจากตระกูลสูงเสียดฟ้าหรือต่ำต้อยติดดิน
"ข้า ไม่ใช่คนอ่อนแอ ข้าจะไม่รักใคร จะไม่เชื่อใจใคร ตามที่ท่านแม่สั่งเสียไว้ แต่..เจ้าทาสเด็กคนนี้ ข้าจักเลี้ยงมันไว้ ให้มันเป็นคนของข้า ท่านแม่.....ข้าเชื่อว่ามันจะไม่มีวันทำให้ข้าเสียใจ .......ไม่มีวัน"
สกุลจอง
"แบก มันไปนอนในห้องข้า แล้วไปตามหมอที่ดีที่สุดในเมืองนี้มารักษา พ่อบ้าน..ไปเรียกนางรับใช้มาเช็ดเนื้อเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อเปลี่ยนผ้า แล้วเจ้าไปบอกโรงครัวให้หาข้าวมาต้มให้มันกิน" คุณหนูจองออกคำสั่งลั่นบ้าน
"อะไรกัน....ท่านพี่ ตะโกนโหวกแหวกโวยวายเหมือนอยู่กลางป่าง่าไม้ ท่านลืมไปแล้วหรือไงว่าท่านคือว่าที่ประมุขตระกูลจองน่ะ"
"คริสตัล....เธอกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่"
"เมื่อ ครู่นี้เอง ข้าออกจากท่าเรือ พอถึงบ้านก็รู้จากบ่าวว่าท่านพี่...แลกทาสเด็กมาด้วยกำไลหยกราคาสองพันกว่า ตำลึง....." คริสเดินไปยังทาสที่นอนอยู่บนเตียงสีชมพูนุ่มของว่าที่ประมุขสกุลจอง
"ข้าเพียงอยากมาดูหน้ามันสักหน่อย ทาสราคาพันตำลึง นั้นจะหน้าตาเป็นเยี่ยงไร"
"ไม่เอาน่้าคริส แล้วเธอกลับจากอังกฤษเมื่อไหร่ ทำไมพี่ถึงไม่รู้"
"ฉันแค่อยากจะมาเซอร์ไพรซ์พี่ แต่พี่กลับมีเรื่องเซอไพรซ์ฉันมากกว่า "คริสเดินมาข้างหลังพี่สาว เพื่อจะสวมกอด
คุณหนูจองเบี่ยงตัวหลบ
คริสตัล จองชะงัก
-ใช่สิ ฉันมันแค่ลูกเมียรอง พี่ยังคิดว่าฉันเป็นน้องก็บุญเท่าไหร่แล้ว-
"ได้ข่าวว่าท่านพี่ให้มันนั่งเกี้ยวมาด้วย"
"คาบข่าวกันได้ไวจริง"
"ท่านพี่...จะพูดกับฉันดีๆหน่อยไม่ได้หรือไร"
คุณหนูจองถอนหายใจ
"คริสตัล วันนี้พี่เหนื่อยมาก แล้วดูนี่ กองเอกสารอีกมากมายที่พี่ต้องอ่าน เธออย่าเพิ่งมากวนพี่จะได้ไหม"
"หมายถึงพี่อยากให้ฉันออกไปจากห้องนี้แล้ว" คริสเอียงหน้าถามพี่สาวคนสวย
"พี่ไม่ได้ว่าอย่างนั้น เธออยากอยู่ก็ได้ แต่ห้ามกวนใจพี่ เท่านั้นเอง"
คุณ หนูจองไม่ได้รังเกียจอะไรน้องสาวคนนี้เลย เธอรักคริสมากกว่าน้องๆคนอื่นด้วยซ้ำ ห้องนอนเธอกว้่างขวาง มีทั้งห้องโถง ห้องรับแขกและห้องหนังสือ หากคริสจะนั่งอยู่ด้วยอีกคนเธอก็ไม่คิดว่ามันจะอึดอัดอะไร
"แล้วไอ้เด็กทาสนี่ล่ะ ท่านพี่จะเอามันไปนอนที่ไหน"
"ที่นี่ล่ะ" คุณหนูจองตอบเสียงเรียบ
"หมายถึงห้องนอนท่านพี่..." คริสตะลึง
"อืม..." เธอเริ่มอ่านเอกสารการค้าที่กองอยู่บนโต๊ะทำงาน
"บนเตียงท่านพี่"
"อืมม"
"แล้วท่านพี่จะนอนที่ไหน" คริสตกใจ ถามเสียงสั่น
ท่านหญิงเงยหน้าขึ้นมองน้อง
"คริส พี่ว่าเธอมาเหนื่อยๆ กลับไปพักพ่อนได้แล้วนะ เรื่องของพี่ เดี๋ยวพี่จัดการของพี่เอง" พูดเสร็จเธอก็ก้มลงไปอ่านเอกสารต่อ
-ท่านพี่ไม่เคยสนใจข้าเลย-
เขาอยากพูดอย่างนี้ แต่ไม่เคยกล้าเลยสักครั้ง
"ขออภัยที่รบกวนพี่ท่าน งั้นข้ากลับล่ะ" คริสโค้งให้พี่สาว
"อืมม..." เธอตอบรับ
คริสเดินออกไป เขาเหลียวกลับมามองไปที่ประตูห้อง
"ไอ้ทาสขี้กลาก แกได้นั่งเกี้ยวกับท่านพี่ ได้นอนบนเตียงของท่านพี่ ทั้งที่ข้าเป็นน้องรัก ข้ายังไม่เคย......"
"ท่านพี่....ตั้งแต่เกิดมา ท่านไม่เคยให้ใครกอด ไม่เคยให้ใครเข้าใกล้ แต่ทำไมไอ้ทาสเด็กคนนั้น มันถึงได้รับทุกอย่าง ..."
"ไอ้ทาสพันตำลึง ... เจ้าอยู่ยากแน่ เพราะข้าจะไม่ทน.....นี่ข้าบอกเลย"
"เจ้ากับข้าจะได้เห็นดีกัน...."
"สึด.."
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น