fanfic-yulsic-ทาสรัก หนี้อารมณ์ ปฐมบท

ลำดับตอนที่ #1 : เปิดตัวคุณหนูใหญ่ เจสซี่ จอง

บนเกี้ยวหลังใหญ่

สองพ่อลูกพูดคุยกัน

 

 

"ท่านพ่อคะ พวกเรากำลังจะไปไหนกันหรือ" เด็กสาวถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

 

"พวกเรากำลังจะไปซื้อทาสจ๊ะลูก" ท่านพ่อตอบลูกสาวคนโปรด

 

"แล้วทาส....คืออะไรคะ "

 

"ทาสคือคนรับใช้ คนที่จะทำตามคำสั่งเราทุกอย่าง ตอนนี้ที่บ้านเราขาดคนงาน พ่อต้องเข้าเมืองมาซื้อทาส เลยพาลูกมาเที่ยวด้วยไงจ๊ะ"

 

ท่าน พ่อจองผู้มั่งคั่งร่ำรวย รักลูกสาวคนนี้เป็นที่สุด เธอเป็นสวย เธอฉลาดเกินเด็กวัยเดียวกัน เธอเป็นลูกเมียหลวงแต่เพียงคนเดียว เธอมีอำนาจสิทธิขาดทั้งหมด เธอคือว่าที่ประมุขสกุลจอง 

 

 

ถึงโรงค้าทาส
 

 

"ท่านจอง วันนี้อยากได้ทาสสักกี่คนขอรับ" นายหน้าค้าทาสเดินมาต้อนรับ
 

 

"ข้าอยากได้ทาสหนุ่มสัก4-5คนไปทำงานท่าเรือ ทาสหญิงกลางคน3-4คนไปทำโรงทอผ้า"
 

 

"ขอท่านเดินตามข้ามาเลือกทางนี้"
 

 

"เจสซี่ รอพ่ออยู่ตรงนี้นะลูก"

 

เธอพยักหน้าแล้วตอบว่า




"ค่ะ"

มุมหนึ่งไกลๆ

 

"โอ๊ยยย อย่าตีข้าเลย ข้ากลัวแล้ว" เด็กสาวยกมือขึ้นปัดป้องแซ่หวาย

 

"หนอย บอกว่าไม่สบาย ทำไมยังขโมยข้าวกินได้อีกวะ แกอู้งานนี่หว่า "

นายโรงทาสลงหวายที่หลังกลางหลังเด็กสาวคนนั้น

 

"ข้าไม่สบายจริงๆ แต่ข้าก็หิว ถ้าไม่กินข้าว แล้วข้าจะเอาแรงที่ไหนมาทำงาน" เด็กสาวอธิบาย

 

"ไอ้เด็กขี้ขโมย อย่ามาเถียงนะ " เขายังลงหวายไม่ยั้งมือ

 

"โอ๊ย พอแล้ว ข้าไม่กินแล้วก็ได้ พอแล้ว นายอย่าตีข้าอีกเลย ข้าเจ็บ" เด็กน้อยร้องไห้ เลือดไหลเยิ้มไปทั่วแผ่นหลัง



 

เด็กสาวสูงศักดิ์เห็นเยี่ยงนั้นต่อหน้าต่อตา มีหรือจะทนได้
 

 

"หยุดเดี๋ยวนี้นะ" เธอตวาดเสียงดังเพียงคำเดียว
 

 

นายโรงทาสหันตามเสียง มองปราดเดียว แม้จะยังเป็นเพียงเด็ก เขาก็รู้ว่าเธอสูงส่งเพียงใด
 

 

"คุณหนู บอกให้ข้าหยุดตีทาสคนนี้ใช่หรือไม่"
 

 

"ใช่"
 

 

"ทาสที่นี่ เหมือนสินค้า ข้าจะตีจะโบย คุณหนูหรือมิอาจห้ามข้าได้" เขาตอบคุณหนูจอง
 

 

"ข้าต้องทำเยี่ยงไรถึงจะออกคำสั่งมันแทนเจ้า"
 

 

"คุณหนูต้องซื้อไอ้เด็กทาสคนนี้ไปเสียก่อน"
 

 

"ข้าจะซื้อมันเดี๋ยวนี้ "

 

"แล้วคุณหนูมีเงินหรือไม่"

 

"ข้าไม่มีแต่ท่านพ่อข้ามี"

 

"ถ้า เยี่ยงนั้นท่านอาจต้องขอให้ท่านพ่อ .....จ่ายแพงสักหน่อย" นายโรงทาส อ่านเชิงดูแล้ว คุณหนูคนนี้ดูเป็นคนชอบเอาชนะ วันนี้เขากำไรเละแน่ๆ

 

"มีอะไรหรือ เจสซี่" ท่านพ่อเดินมาพอดี

 

"ท่านพ่อ....ข้่าจะซื้อทาสคนนี้" เธอตอบคำเดียว

 

"เจ้าจะซื้อไปทำไม ทาสไม่ใช่ของเล่น นังเด็กทาสนี่ตัวเล็กกว่าเจ้าเสียอีก พ่อจะเอามันไปทำอะไรได้"

 

"ข้าจะเอา" เธอตอบเรียบๆ

 

ท่าน พ่อถอนใจ เจสจองลูกสาวคนโปรด ไม่เคยออกปากอยากได้สิ่งใด มีแต่เขาที่ประเคนให้ทุกอย่าง วันนี้เธอออกปากอยากได้ทาสเด็กนี่ มีหรือเขาจะไม่ยอมซื้อให้

 

"นังเด็กนี่ราคาเท่าไหร่" ท่านพ่อถาม

 

"100 ตำลึง" นายโรงทาสตอบ เขาตั้งราคาไว้สูงเพราะรู้ว่ายังไงท่านจองต้องยอมจ่าย

 

"มากไป ทาสหนุ่มสาวเป็นสิบๆคน ที่ข้าเลือกมาวันนี้ยังมีค่าไม่ถึงครึ่งของมัน"

 

"100 ตำลึง ถ้าท่านไม่ซื้อก็แล้วไป" เขาตอบเหมือนแกล้งยั่วราคา แล้วยังกระชากเสื้อเด็กทาสคนนั้นเหมือนจะโบยหลังอีก

 

"ท่านพ่อ ข้าจักซื้อมันด้วยไอ้นี้" เธอถอดกำไลหยกที่ข้อมือออกแล้วโยนไปให้นายทาส

 

"เจ้ารับไว้ กำไลหยกมีค่าวงละมากกว่า1000ตำลึง บัดนี้เด็กนี่คือทาสของข้า มันคือคนของข้า "



คุณหนูจองประกาศกร้าวกลางโถงโรงค้าทาส
 

 

ท่านพ่อมองลูกสาวคนโตด้วยสายตาชื่นชม
 

 

"ลูกสาวพ่อ เจ้ายังเด็กนัก แต่แก้เกมได้สมศักดิ์ศรีตระกูลจอง พ่อภูมิใจในตัวเจ้ามาก เจสจองลูกรักของพ่อ"

 

 

 

"กลับกันได้แล้วท่านพ่อ เราเสียเวลากับที่นี่มากเกินไปแล้ว"

 

 

คุณหนูจองชำเลืองมองทาสที่เธอเพิ่งประมูลมาด้วยกำไลหยกราคาแพง

 

 

 

เด็ก ผู้หญิงผมยาวรุงรัง ผิวคล้ำ รูปร่างผอม หน้าตามอมแมม ริมฝีปากแห้งแตก เสื้อผ้าขาดวิ่น แผ่นหลัง ท่อนแขน เรียวน่องมีแต่รอยแผลเป็น แน่นอนรองเท้าก็ไม่มีจะใส่

 

 

 

คุณหนูถอนใจแล้วมองไปยังพ่อบ้านประจำตระกูลเหมือนจะบอกเขาว่า ดูแลมันให้ข้าที

 

 

พ่อบ้านโค้งให้เหมือนรู้ใจ เขาเหลียวไปบอกคนงาน

 

 

"เอาตัวทาสเด็กนี่ไปรวมกับทาสที่ซื้อมาใหม่พวกนั้น แล้วบอกคนงานเตรียมเกี้ยวให้พร้อม คุณหนูจองจะกลับบ้านแล้ว"

 

 

 

 

 

 

ตลอดเวลาเดินทางกลับ

 

 

มีสายตาหนึ่งแอบมองลอดม่านหน้าต่างเกี้ยว ไปยังขบวนทาส

-เจ้าเด็กคนนั้นเป็นอย่างไรบ้างนะ-
 

 

 

"เจสซี่ พ่อจะแวะคุยกับท่านขุนนางก่อนสักพัก เจ้านั่งเกี้ยวกลับบ้านไปคนเดียวก่อนได้ไหม" 

 

 

 

"ค่ะ ท่านพ่อ"

 

 

 

 

คุณหนูจองเดินทางไปได้สักพักขบวนเกี้ยวก็หยุด

 

 

 

"เกิดอะไรขึ้น พ่อบ้าน ทำไมหยุดเกี้ยว"

 

 

"คุณหนู..ทาสเด็กคนนั้น หมดสติไปเสียแล้ว ท่านจักทำเยี่ยงไรกับมัน ให้ทาสแบกขึ้นบ่าหรือเอาน้ำสาดให้มันลุกขึ้นมาเอง"

 

 

"เหตุใดมันจึงหมดสติ" คุณหนูถามกับพ่อบ้าน

 

 

"พวก ทาสบอกว่ามันเท้าแตก เดินไม่ถนัด แผ่นหลังมันเต็มไปด้วยแผล เดินทางไกลอากาศร้อน เหงื่อไหลท่วมแผ่นหลังมันปวดแสบยิ่งนัก อีกอย่าง มันคงไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เมื่อวาน อาจหมดแรง เลยหมดสติไปเยี่ยงนั้น" 

 

 

 

"ริยำนัก สักวัน ข้าจะปิดโรงค้าทาสนี่ให้หมด " 

 

 

 

คุณหนูใหญ่ยังเด็ก แต่มีความคิดเกินวัยมากมายนัก พ่อบ้านมองคุณหนูของเขาด้วยความชื่นชม

 

 

"หยุดเกี้ยวก่อน......ขอข้าลงไปดูมันสักหน่อย" 

 

 

 

เธอก้าวเท้าลงไปดู  มันหมดสติหน้าฟุบลงกับดิน  

 

 

 

คุณหนูจองยืนมองอยู่นาน จึงหันไปสั่งพ่อบ้าน

 

 

 

 

"พวกเจ้าแบกตัวมันไปขึ้นเกี้ยวของข้า......"