คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : CHAP. XV ϟ tease
เราไม่มีทางรู้หรอก ว่าการตัดสินใจในแต่ละครั้ง
อาจเปลี่ยนแปลงชีวิตได้ทั้งชีวิต
----------------------------------------------------
C H A P T E R 15
ทันทีที่แผ่นหลังกว้างเดินหายลับไปจากห้อง ลู่หานก็นั่งชันเข่าเอนหลังพิงกับหัวเตียงอย่างคนคิดไม่ตก ภายในใจปั่นป่วนไปหมด ลุ้นซะยิ่งกว่าลุ้น อนาคตเขาตอนนี้ขึ้นอยู่กับเซฮุนเพียงเท่านั้น
จนกระทั่งในที่สุด .. ลู่หานก็ตัดสินใจเดินลงจากเตียงเดินไปยังหน้าประตู
หมุนไปหมุนมา เดินวนไปวนมาอยู่ตรงนั้น แต่ไม่กล้าเปิดออกไปข้างนอก ความสับสนและความลังเลเกิดขึ้นในใจอย่างหวั่นวิตก ไม่รู้ว่าจะมีอะไรอยู่ข้างนอกบ้าง ..
สูดหายใจเข้าลึกๆ นับหนึ่งถึงสาม ให้กำลังใจตัวเอง ก่อนจะค่อยๆ แง้มประตูมองซ้ายมองขวาเมื่อสังเกตสิ่งรอบด้าน แต่แล้วก็ต้องฉงนเมื่อไม่พบใครสักคนเดียว ต่างจากเมื่อหลายวันก่อน ตลอดที่ผ่านมาไม่ว่าตัวเขาจะไปที่ไหน ทำอะไรก็ต้องมีคนคอยเฝ้าและจับตามองอยู่เสมอตลอดเวลาไม่เคยเลยสักครั้งที่เขาจะถูกปล่อยให้อยู่เพียงลำพัง
อาจจะเพราะการ์ดที่ยืนคุมหน้าทั้งหมดไปอยู่ห้องที่เซฮุนกำลังไปก็เป็นได้ ..
จะหนีออกไปตอนนี้เลยดีมั้ยนะ
ลู่หานขบปากล่างอย่างใช้ความคิดหนักขึ้น ในที่สุดก็ตัดสินใจหมุนกลอนประตูย่องเบาไปทางบันไดหนีไฟ ยังไงก็ตามไปให้พ้นจากตรงนี้ก่อนคงดีที่สุด สองขาก้าวเดินย่องมือจับผนังทุกอย่างเป็นไปอย่างระมัดระวังค่อยๆ เดินลงมาได้หนึ่งชั้น
แต่แล้วเขาก็ต้องหยุดชะงัก .. เมื่อได้ยินบทสนทนาต่อรองของน้ำเสียงที่คุ้นเคยกับใครบางคนที่คาดว่าน่าจะเป็นเจ้าของสถานที่นรกแห่งนี้ ลู่หานชะเง้อคอแอบมองลอดผ่านกระจกใสของประตูหนีไฟก็พบการ์ดของเซฮุนอยู่เต็มไปหมด
เหมือนที่คาดไว้ไม่ผิดเลยแฮะว่ามาอยู่ที่นี่กันหมดนี่เอง
“ผมจะพูดตรงๆ ไม่ต้องอ้อมค้อม ถ้าคุณขายเด็กคนนี้ให้หุ้นสามสิบห้าเปอร์เซ็นจะเป็นของคุณทันที” น้ำเสียงดุดันองเซฮุนดังขึ้นซื้อขายเขาราวกับผักปลา ลู่หานรู้สึกเกลียดชังคนที่ทำให้เขาต้องตกอยู่ในสภาพนี้เข้ากระดูกดำ
ในใจก็ภาวนาให้การเจรจาครั้งนี้ผ่านไปได้ด้วยดีเถอะ
“ว้าว! น่าสนใจ แต่เผอิญถ้าเด็กคนนี้ถ้าทำรายได้ได้มากกว่า ผมก็ขาดทุนน่ะซี้ อืมม สี่สิบเปอร์เซ็นโอเคมั้ยครับ” เขาล่ะเกลียดน้ำเสียงนี้สุดหัวใจ!!!!
“งั้นก็น่าเสียดายนะครับคิดว่าเราจะมีโอกาสได้ร่วมธุรกิจกันได้มากกว่านี้ซะอีก ผมจะยอมในส่วนที่คิดว่ารับไหว แต่ถ้ามากเกินไปเกรงว่าคงต้องขอตัว” เมื่อเห็นว่าเซฮุนลุกขึ้นยืนพร้อมพูดด้วยคำพูดราวกับไม่สนใจ ไม่ตกลงในข้อเสนอ คนตัวเล็กก็หัวใจแทบตกไปที่ตาตุ่ม
นี่จะทิ้งเขาไว้ที่นี่จริงๆ งั้นหรอ ..
“ใจเย็นก่อนสิครับแหม ถือเป็นการเริ่มต้นธุรกิจของพวกเรา ผมจะให้เขาเป็นของขวัญแก่คุณก็แล้วกัน เป็นคนอื่นผมคงปฏิเสธไปแล้ว ตามนั้นครับสามสิบห้าเปอร์เซ็นก็สามสิบห้าเปอร์เซ็น”
ลู่หานหัวใจเต้นแรงกู่ร้องไปด้วยความยินดี
นี่มันหมายความว่าเขาจะรอดใช่มั้ย ..
สองขาเล็กเลือกไม่ถูกคิดลังเลอย่างหนักหน่วง เขาจะแอบหนีไปด้วยย่องออกทางบันไดหนีไฟแล้วชิ่งออกเลยหรือควรกลับขึ้นไปรอผู้มีพระคุณด้านบนดีนะ ..
แต่ถ้าไปกับเซฮุนลู่หานก็ไม่รู้ว่าจะมีข้อแลกเปลี่ยนอะไร .. อาจจะเป็นเงินมหาศาลที่ไม่มีจ่ายหรืออย่างอื่นที่ไม่อาจคาดเดา แต่ก็อย่างว่านั่นล่ะ ถ้าไปเองอาจไม่พ้นประตูทางออกปลอดภัย มีสิทธิ์ถูกจับขึ้นมารับโทษเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ถ้าหากเซฮุนโกรธจนยกเลิกสัญญาคนซวยมันก็เขาเต็มๆ
คิดได้ดังนั้นสองขาเล็กก็ก้าวขึ้นไปยังห้องเดิมที่จากมา
ยังไงซะ .. ไปกับเซฮุนก็ย่อมต้องอุ่นใจกว่า
หากทว่า .. ลู่หานไม่เคยรู้เลยว่าตัวเองน่ะคิดผิดมหันต์ หนีเสือปะจระเข้หลังจากนี้คงได้ซาบซึ้งถึงใจ
30%
ร่างสูงเปิดประตูเข้าไปในห้องที่ยังคงมีกลิ่นหอมของเทียนหอมและมีใครบางคนรออยู่ เหล่าการ์ดเองก็ตามขึ้นมายืนรอหน้าห้องดังเดิม เขาสาวเท้าเดินไปจนถึงโซฟาจึงเห็นคนตัวเล็กในห้องนั่งหอบสั่น ดูเหนื่อยกับการทำอะไรซักอย่างมาร่างสูงเลิกคิ้วมองอย่างแปลกใจ
เท่าที่จำได้ เขาเพียงแค่เพียงให้รออยู่ในห้องเฉยๆ นี่
“ทำไมถึงหอบขนาดนั้น” ลู่หานซึ่งนั่งกอบโกยอากาศอย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่ถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ พลันหันขวับไปมองคนตัวสูงที่อยู่ทางด้านหลังก่อนจะโดนตั้งคำถาม “ไปทำอะไรมา”
“เอ่อ..”
เซฮุนยิ่งขมวดคิ้วด้วยความเอะใจ เมื่อคนตัวเล็กข้างหน้ามีท่าทีอ้ำอึ้ง
หรือว่า..
“นายออกไปข้างนอกมาหรอ” ใบหน้าหวานที่ซีดเผือดลงอย่างเห็นได้ชัด ขบปากล่างตัวเองแน่นราวกับเด็กทำผิดที่ถูกจับได้ เป็นหลักฐานชิ้นดี
“..”ร่างสูงพ่นลมหายใจออกมาระบายความหงุดหงิดใจที่ก่อตัวขึ้น
“เอาเถอะ พักผ่อนซะพรุ่งนี้ค่อยว่ากันอีก” ว่าเสร็จก็ดึงแขนลู่หานซึ่งนั่งอยู่บนโซฟา ให้ลุกเดินตามไปบนเตียง ดันร่างเล็กให้นอนลงก่อนจะห่มผ้าให้เสร็จสรรพด้วยความอ่อนโยน
การกระทำราวกับสุภาพบุรุษที่เกิดขึ้นกับเขา ลู่หานใจสั่นกับมันเหลือเกิน ..
ตั้งแต่ถูกจับมา ไม่เคยกล้าคิดว่าจะได้รับการดูแลทะนุถนอมแบบนี้ หัวใจเต้นแรงเป็นจังหวะที่เขาไม่อาจควบคุมได้ แม้ภายในสมองจะมึนงงเล็กน้อยที่เซฮุนไม่เอ่ยถึงข้อแลกเปลี่ยนในทันทีที่เห็นหน้าเขา ไม่ได้บอกเล่าว่ามันสำเร็จหรือไม่
ลู่หานเองก็ไม่กล้าที่จะเอ่ยปากถามก่อน กลัวจะโดนสวนกลับมาด้วยคำพูดที่ตอบกลับไม่ถูก สิ่งที่ทำได้ในตอนนี้มีเพียงนอนตามแรงกดของอีกฝ่าย กำชับผ้าห่มที่ถูกห่มโดยมือหนาไว้แน่น ส่งสายตาทอดยาวมองแผ่นหลังกว้างซึ่งปลดกระดุมอีกครั้งเดินหายลับไปทางห้องน้ำ
ใช้เวลาอยู่ภายในห้องน้ำเพียงเวลาไม่นาน ร่างสูงที่เปลือยเปล่าท่อนบนมีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวปกปิดช่วงล่างก็เดินออกมาโดยมีหยดน้ำเกราะพร่างพราย สายตาดุเหลือบหันไปมองบนเตียงจึงพบว่ามีตาแป๋วคู่หนึ่งถูกส่งออกมาจากคนที่นอนอยู่บนเตียงผ้าห่มคลุมถึงจมูก
“ยังไม่นอนอีกหรอ” เสียงเรียบเอ่ยถามโดยที่ไม่ได้หันไปมองหน้าผู้สนทนาเพราะกำลังจัดการตัวเองหน้ากระจก
ลู่หานผู้ซึ่งหลุบตาหนีไม่ทัน โดนจับได้ว่าแอบมองเขาจึงตอบเสียงอ่อย
“ผม .. นอนไม่หลับ”
ให้พูดกันตรงๆ .. ใครจะหลับในสถานการณ์แบบนี้ได้กันล่ะ
ชายหนุ่มไม่ได้ว่าอะไร ขยี้ผมอยู่สองสามทีจนน้ำกระเซ็นเล็กน้อย สวมใส่เสื้อสบายๆ ที่การ์ดนำมาให้จากในรถซึ่งมีติดไว้อยู่ตลอด ก่อนจะเดินเข้ามาหาคนที่มองมาจากบนเตียง
คนตัวเล็กกำผ้าห่มในมือแน่นขึ้นจนเห็นได้ชัด
“กลัวหรอ” เสียงนุ่มถามกลับไปอย่างเห็นดูทั้งที่คนอย่างโอเซฮุนไม่เคยต้องมานั่งใส่ใจความรู้สึกใครกลับต้องมาอ่อนโยนให้กลับเด็กตัวเล็กๆ ในซ่องแบบนี้ช่างน่าขายหน้าจริงๆ
“คืนนี้ฉันไม่ทำอะไรนายหรอก นอนซะ” ลู่หานพยักหน้ารับคำแต่ดวงตากลมยังคงไม่ปิดลง ในใจก็ยังคงพะวงไปถึงคำพูดเมื่อครู่ของอีกฝ่าย
ไม่ทำอะไรในคืนนี้งั้นหรอ .. มันหมายความว่ายังไงกันนะ
เซฮุนขึ้นนั่งบนเตียงเกลี่ยปรอยผมที่ตกลงมาดูเกะกะในสายตาเขาให้คนตัวเล็กมือหนากำผ้าห่มแน่นมากขึ้นคนตัวสูงยิ้มมุมปากอย่างนึกสนุก
“จะนอนไม่นอน? ไม่นอนจะทำอย่างอื่นนะ” ข่มขู่ด้วยคำพูดทีเล่นทีจริงตามถนัดเพียงเท่านั้น ร่างบางบนเตียงก็จัดการยกผ้าห่มคลุมโป่งหันหน้าไปอีกทางทันที
เซฮุนหัวเราะชอบใจอย่างขำขันในท่าทีที่ดูน่าเอ็นดูเสียเหลือเกินของคนตัวเล็ก
ก็น่ารักดี
คิดเพียงเท่านั้นจึงล้มตัวลงนอนเคียงข้างคนที่หันหลังไปอีกทางหนีกลบความเขินอาย
“แบ่งผ้าห่มมาบ้างสิ” ว่าพลางใช้มือดึงๆ อยู่สองสามครั้งลู่หานจึงปล่อยแขนที่หนีบผ้าห่มอยู่ออกโดยไม่หันหน้ากลับมามองเลยสักนิด
เวลาผ่านไปสักพักเหลือเพียงลมหายใจสม่ำเสมอภายในห้อง ลู่หานที่นอนไม่หลับแต่ไม่กล้าขยับตัวนักเพราะกลัวโดนกระทำอย่างที่ถูกขู่ไว้ จึงค่อยๆ พลิกตัวเองกลับมาอย่างระมัดระวัง นอนจ้องหน้าอีกฝ่ายที่คงเหนื่อยกับการทำงานหลับไปก่อนอย่างไม่รู้ว่าควรทำยังไงต่อไปดี
“ขอบคุณมากนะครับ”
ว่าเพียงแค่นั้นก่อนจะผล็อยหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย นี่คงเป็นการหลับที่สบายใจที่สุดรอบอาทิตย์ของลู่หานเลยล่ะ ..
70%
- - - ♡ t r u s t m e ♡ - - -
เช้าวันใหม่แบคฮยอนนอนอยู่ภายใต้อ้อมกอดแขนของชานยอล เขาเพิ่งจะได้นอนไปเพียงแค่สี่ชั่วโมงด้วยซ้ำ ปวดร้าวไปหมดทั่วทั้งร่างกาย แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าท่ามกลางความเจ็บแปลบในเสี้ยววินาทีเขาเองมีความสุขมากเช่นกัน..
คิดแล้วก็อดหน้าแดงให้กับความทะลึ่งของตัวเองไม่ได้
มีความสุขอะไรกันล่ะ L
แบคฮยอนค่อยๆ ผละตัวออกมาจากอ้อมแขนของชานยอลเบาๆ อย่างเกรงว่าอีกคนจะตื่นขึ้นมา ประสบการณ์เมื่อครั้งก่อนยังคงติดอยู่ในความทรงจำแม้ว่ามันจะผ่านมาถึงหกปีแล้วก็ตาม ชานยอลยามที่ถูกทำให้ตื่นนั้นน่ากลัวยิ่งกว่าสิ่งใด
‘มากกว่านี้.. อื้อออ’
‘อ๊ะอ๊า ตรงนั้น ตะ..ตรงนั้นอีก’
‘รู้สึกมะ..เหมือนจะตายเลย’
เมื่อคืนนั่นมันอะไรกัน .. นี่เขากลายเป็นคนหน้าด้านใจกล้า ร้องขออย่างไม่อายแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่! ยิ่งนึกถึงก็ยิ่งอาย ร่างเล็กยกมือขึ้นลูบแก้มที่ตอนนี้ระเรื่อไปด้วยสีแดงจากสูบฉีดของเลือด
ขึ้นทำไมถึงได้หน้าไม่อายขนาดนี้นะแอลกอฮอล์ช่วยให้มีความกล้ามากขึ้น แต่ไม่เห็นจะช่วยให้ลืมเหตุการณ์เมื่อคืนได้ตรงไหนเลย.. จำได้แทบทุกฉากทุกตอนทั้งการร้องขออีกฝ่ายด้วยตัวเองการครวญครางอย่างสั่นสะท้านใต้ร่างชานยอลใครบอกกันว่าคนเมาจำอะไรไม่ได้หรอก ..
โอ้ย! ลืมไปเดี๋ยวนี้เลยนะ ลืมให้หมด ฮือ
ก่อนที่ความคิดจะเลยเถิดไปมากกว่านั้น แบคฮยอนจึงรีบเปลี่ยนสรรหาอย่างอื่นมาแทนที่การปล่อยให้ตัวเองคิดฟุ้งซ่าน คนตัวเล็กเลือกที่จะก้มใบหน้าคมที่นอนอยู่เคียงข้างตลอดทั้งคืน ใช้มือปอยปัดผมที่บดบังใบหน้าหล่อเหลาอย่างเบามือ
เวลานอนก็ดูเป็นผู้ชายธรรมดาไม่ได้ทรงอำนาจดูมีอะไรหนักหนาวางบนไหล่อยู่หรอก แต่ทำไมเวลาตื่นถึงได้คนละขั้วเลยนะ คนละขั้วจนเขาแม้จะยืดมือไปคว้าจนสุดตัวก็ยังไม่ถึงอยู่ดี
ขอเพียงแค่ชานยอลจะเป็นคนธรรมดาในเวลานี้ ในเวลาที่ไหล่แคบของบยอนแบคฮยอนสามารถเดินเคียงข้างได้ แค่นี้เขาดีใจมากพอแล้ว ..
โน้มใบหน้าเล็กเตรียมจะจุมพิตคนที่ยังคงหลับอยู่อย่างรักใคร่ แต่ยังไม่ทันได้ทำอย่างที่ตั้งใจไว้ ดวงตาคมของคนที่คิดว่าหลับอยู่กลับลืมขึ้น ทำเอาแบคฮยอนสะดุ้งผละออกแทบไม่ทัน
แต่ก็ไม่ทันจริงๆ นั่นล่ะ
“จะลักหลับฉันหรอ” น้ำเสียงแหบพร่าตามประสาคนเพิ่งตื่นนอนถามขึ้นพร้อมคว้ามือเล็กไว้ในกำมือตัวเอง
“ปะ..เปล่าซะหน่อย” สีหน้าแดงก่ำเมื่อถูกจับได้พร้อมกับคำแก้ตัวแบบข้างๆ คูๆ เรียกรอยยิ้มของมุมปากของชานยอลได้เป็นอย่างดี
ร่างสูงยังคงนอนเหยียดตัวอยู่บนตัว เลิกคิ้วมองราวกับบอกว่าไม่เชื่อเด็ดขาด
“โอเคๆ ผมก็แค่อยากมองหน้าคุณให้ชัดๆ เท่านั้นเอง..” แบคฮยอนปฏิเสธด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา พยายามบิดมือข้อมือตัวเองออกจากการเกาะกุม เขาอายจนแทบจะเป็นบ้าอยู่แล้วนะ!
คนแกล้งนอนหัวเราะอย่างชอบใจคำตอบ ดึงแขนแบคฮยอนให้เข้าใกล้พร้อมทั้งผลักร่างเล็กนอนราบไปบนเตียงพร้อมทั้งขึ้นคร่อมตาม สบสายตาเข้ากับจอมซนยามเช้าอย่างมีความหมาย รับรู้ได้โดยไม่ต้องบอก ว่ากิจกรรมต่อไปคืออะไร..
“เมื่อคืนยังไม่พออีกหรอไงครับ อื้ออ” แบคฮยอนร้องถามทันทีที่ถูกเอารัดเอาเปรียบตามด้วยเสียงครางหวานในลำคอเมื่อคนตัวโตซุกไซร้ไปตามลำคอเล็ก
“อีกยาวไกลครับคนดี” ว่าเพียงเท่านั้นกิจกรรมยามเช้าก็ถูกเริ่มขึ้นอีกครั้งอีกครั้งและอีกครั้งไปจนตลอดทั้งช่วงสายของวัน เล่นเอาหมดแรงกันไปข้าง แบคฮยอนไม่มีแรงแม้แต่จะลุกขึ้นมาทานอาหารเที่ยง
การเดินทางทุกอย่างถูกเลื่อนออกทั้งหมดแค่เพราะเหตุผลเพียงว่า ..
ชานยอลยังคงโงหัวจากแบคฮยอนไม่ได้ซักที
TALK1
ตอนนี้เป็นอีกหนึ่งตอนหวานๆ
ก่อนที่เสือเซฮุนจะเขี้ยวงอกตามเพื่อนรักไป 5555
เราเป็นคนหนึ่งที่ไม่ได้ชอบอ่านฉากเอ็นซี
แต่ชอบเหตุการณ์หลังจากนั้นมากกว่า ก็หวังว่าความน่ารักของแบคฮยอน
จะทำให้คนอ่านยิ้มบ้างเหมือนพี่ชานในฟิคบ้าง T_T
ขอบคุณที่ยังติดตาม
#ฟิคเชื่อใจ
รักที่สุดเลยค่ะ <3
สุขสันต์วาเลนไทน์น้า ใครโสดอยู่กับเราได้ 5555
ฝากชอตฟิควาเลนไทน์ด้วยค่ะ
แต่งไว้เมื่อนานมาแล้วภาษาและการดำเนินเรื่องอาจจะง่อยเล็กน้อยถึงมากโคตร
แต่ยังไงก็พาวทูพรีเซ้นต์นะเออ 5555555555555555
http://my.dek-d.com/lilopop/writer/viewlongc.php?id=732851&chapter=5
ความคิดเห็น