คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : CHAP. XIV ϟ benefit
เหตุผลในการเปลี่ยนแปลงความคิดบางอย่าง
มันย่อมต้องมีแรงจูงใจจากอีกอย่างที่ ‘น่าสนใจ’ มากกว่า
----------------------------------------------------
C H A P T E R 14
ชายหนุ่มแต่งตัวด้วยชุทสูทสีดำยี่ห้อดังรูปร่างสูงดูภูมิฐาน เดินขนาบข้างมาด้วยบอดี้การ์ดสองข้างที่เดินตามหลังส่งเสริมให้ดูมีภูมิยิ่งกว่าเดิม เดินตรงมายังสถานที่อโคจรหรูหรายามค่ำคืนชื่อดังของย่าน ชายชุดดำหน้าประตูเมื่อเห็นก็รีบโค้งให้พร้อมทั้งผ่ายมือเชิญด้านในอย่างเอาใจ
ผู้จัดการร้านรีบเดินมาต้อนรับอย่างเอาใจ ไม่ใช่เป็นเพราะว่านี่คือลูกค้าวีไอพีแต่เป็นเพราะชายคนนี้เป็นแขกคนสำคัญของเจ้าของต่างหาก
แสงสีส่องวูบวาบภายในคลุกเคล้าไปกับดนตรีจังหวะเร้าใจที่ดีเจเป็นคนเปิด ปลุกให้เหล่านักเต้นยามค่ำคืนโยกย้ายปลดปล่อยร่างกายไปตามเสียงเพลงอย่างไม่อายใคร หลากหลายสายตาจากเหล่าบรรดาผีเสื้อกลางคืนเผลอแอบมองชายหนุ่มที่ดูสง่าคนนี้ไม่ได้
แต่ไม่มีคนไหนอยู่ในสายตาคมเลยสักคนเดียว ..
“เชิญชั้นสามเลยครับ เจ้านายจัดห้องพิเศษรองรับคุณอยู่” ผู้จัดการผายมือเชิญขึ้นลิฟต์เดินนำแขกคนสำคัญให้เดินไปยังทางสำหรับคนพิเศษ
เมื่อลิฟต์ถูกเปิดออกบรรยากาศต่างจากข้างล่างโดยสิ้นเชิง ไม่มีเสียงเพลงอึกกะทึกครึกโครมจะมีก็เพียงแต่การเป็นห้องเป็นล็อคๆ ไม่เล็กไม่ใหญ่จะเกินไปถูกตกแต่งด้วยของสินค้าราคาแพงทั้งสิ้น
เหอะ ฉากหน้าคือผับชั้นนำของประเทศแต่ข้างในก็ซ่องดีๆ นี่เอง
เซฮุนคิดขณะที่สังเกตบรรยากาศโดยรอบ ถึงจะเป็นเสือผู้หญิงแต่ก็ไม่เคยจนตรอกถึงกับต้องเรียกหาผู้หญิงบริการชั่วคราวอย่างนี้หรือแม้กระทั่งคว้าเอาสุ่มสี่สุ่มห้าเช่นคนส่วนใหญ่ในสถานที่นี้ เขามีปัญญาหาเองได้และต้องการคัดคนที่ถูกใจเองจริงๆ ไม่ใช่หน้ามืดตามัวใครมาก็เอา..
“สวัสดีครับคุณเซฮุนยินดีที่ได้พบกัน” ชายวัยกลางคนลุกขึ้นกล่าวทักอย่างนอบน้อมแม้จะอายุตัวเองจะเยอะกว่าชายหนุ่มตรงหน้าอยู่หลายรอบปี
“เช่นกันครับมิสเตอร์หวัง” เซฮุนว่าพลางส่งมือไปเช็คแฮนด์เป็นการทักทายอย่างเป็นทางการ
“คุณเดินทางมาเหนื่อยๆ หาอะไรผ่อนคลายก่อนดีกว่ามั้ยครับ” นี่ไม่ใช่คำถาม หลังจากจบประโยคก็กวักมือเรียกพนักงานที่ถูกตระเตรียมความพร้อมรอทำหน้าที่อยู่แล้วให้เดินมา
หลังจากที่เครื่องดื่มและกับแกล้มถูกจัดสรรวางไว้เป็นสรรพ สาวสวยพนักงานท็อปเท็นของร้านก็มานั่งบริการขนาบข้างซ้ายขวาชงเหล้าปรนนิบัติจนแทบถึงเกยถึงปาก โดยที่เซฮุนไม่ได้ปัดป้องออกแต่อย่างใด
ผลกำไรจากธุรกิจ
“ไม่ได้กลับมาที่เกาหลีนานเลยนะครับ” ชายวัยกลางคนเริ่มต้นบทสนทนาด้วยหัวข้อเบาๆ
" ก็ดีครับ ช่วงนี้คยองซูรับปริญญาเลยกลับมาอีกอย่างก็ต้องทำธุระด้วย " เสียงทุ้มตอบราบเรียบ เมื่อเห็นทุกอย่างเริ่มจะวุ่นวายทั้งเด็กบริการคอยชงเหล้าที่มานั่งกันเต็มไปหมดอาหารกับแกล้มเสิร์ฟจนเต็มโต๊ะร่างสูงจึงต้องเอ่ยห้ามหลังจากที่นั่งดื่มพอเป็นพิธีมาสักพัก
“ดูเหมือนคุณจะไม่ค่อยถูกใจเด็กๆ เท่าไหร่ เปลี่ยนดีกว่านะ” ท่าทางจากคนอายุน้อยแต่กลับกุมชัยเหนือกว่า ทำเอาชายวัยกลางคนต้องรีบเปลี่ยนวิธีการเอาใจ เพื่อผลประโยชน์ที่มากกว่าซึ่งกำลังจะตามมาหลังการเจรจาในครั้งนี้
“บอกข้อเสนอของคุณเลยดีกว่าครับ “ ร่างสูงเอ่ยอย่างไม่อ้อมค้อมพร้อมทั้งยกแก้วที่มีน้ำสีอำพันขึ้นดื่ม เขาเบื่อที่จะต้องพูดเชิงธุรกิจจะแย่
ชายเจ้าของชื่อมิสเตอร์หวังจึงกวักมือไล่หญิงสาวทั้งหลายให้เดินออกไปราวกับบอกว่าหมดหน้าที่แล้ว พร้อมทั้งบอดี้การ์ดในชุดดำที่คุ้มกันประตูห้องอย่างแน่นหนาขึ้น
“การรวมหุ้นระหว่างคาสิโนของโอกรุ๊ปกับทางเราผมอยากได้ผมต้องการสี่สิบเปอร์เซ็นในต้นสองปีแรก” และประโยคที่หลุดออกมาดูเห็นแก่ตัวจนน่าเหลือเชื่อ ถ้อยคำเอารัดเอาเปรียบซึ่งตรงกันข้ามกับท่าทีน้อบน้อมเสียจนน่าตกใจ
“ผมให้ได้แค่ยี่สิบเปอร์เซ็นเท่านั้น อันที่จริงผมจะไม่ร่วมหุ้นกับหวังกรุ๊ปก็ได้แต่เห็นว่าเราน่าจะได้ผลประโยชน์กันทั้งสองฝ่าย” เสียงเฉียบขาดของเซฮุนทำเอาอีกฝ่ายเงียบไปประมาณห้าวินาที
“แต่ชื่อของผมจะเป็นตัวดึงลูกค้านะครับ” คำพูดซึ่งบ่งบอกถึงความมั่นใจในชื่อเสียงของตัวเองเป็นหนักหนา ทำเอาชายหนุ่มระอาใจไม่น้อย
“ชื่อเสียงจากทางโอกรุ๊ปถึงจะไม่ได้เด่นด้านนี้เท่าของคุณ แต่ผมก็มั่นใจครับว่าสามารถดึงดูดลูกค้าได้เช่นกันแม้จะไม่มากในทีแรก แต่หลังจากนี้นับสามปีผมมั่นใจว่าจะมีชื่อเสียงติดอันดับต้นๆ ของเอเชีย” น้ำเสียงเย็นชา ไม่ลงให้ผู้ต่อรองทำเอาเกิดความเงียบภายในห้องแอร์เย็นเฉียบอีกครั้ง
มือของเจ้าของสถานที่เย็นไม่แพ้กัน ความกลัวแล่นพล่านเข้ามาในจิตใจ ไอ้เด็กนี่มันไม่ได้หัวอ่อนอย่างที่ปรามาสไว้ เมื่อเริ่มมีข้อตกลงที่ไม่ลงรอยกัน มิสเตอร์หวังจึงต้องเป็นคนลงก่อน ก่อนที่เขาจะไม่ได้อะไรจากการตกลงกันในครั้งนี้
“คุยกันแต่เรื่องเครียดๆ เอาเป็นว่าพักผ่อนก่อนเถอะครับไว้พรุ่งนี้เรามาคุยกันอีกที ของขวัญพิเศษจากผมเตรียมต้อนรับคุณแล้วครับ รับรองว่าต้องถูกใจ” รอยยิ้มกรุ้มกริ่มถูกส่งมาให้อย่างมั่นใจ
ของขวัญคืออะไรคงไม่ต้องเดา
ของแบบนี้รู้กันอยู่แล้วในแวดวงธุรกิจ
แม้เซฮุนจะไม่นิยมการบริการแบบนี้สักเท่าไหร่ แต่ในเมื่อเขากำลังเจรจากับเจ้าของแหล่งอโคจรที่ยิ่งใหญ่ บอกปัดไปคงดูเป็นการเสียมารยาทสักนิด รู้ดีแก่ใจว่ามิสเตอร์หวังต้องเอาใจเพราะเหตุใด ความตั้งใจของเขาคือการตอบไม่และมันจะไม่จนตราบเท่าที่เขาพอใจจะไม่เสียผลประโยชน์ไป
.
.
ในทันทีที่เขาเอ่ยตอบรับ ชายหนุ่มในชุดสุภาพผูกโบว์หูกระต่ายสีดำเป็นระเบียบเรียบร้อยก็ผ่ายมือเชิญต้อนรับให้เซฮุนเดินตามไปยังห้องที่ถูกเตรียมไว้ให้ เหล่าบอดีการ์ดร่างใหญ่ที่มาคอยอารักขายังคงเดินตามรั้งท้ายจนกระทั่งมือหนาโบกมือให้รอหน้าห้อง
เวลาส่วนตัวนี่
ชายหนุ่มเดินเข้ามาภายในห้องแอร์เย็นเฉียบ แสงสลัวไปด้วยเทียนหอมที่จุดสร้างบรรยากาศโดยเฉพาะ ภายในห้องมีมินิบาร์ที่มีเครื่องดื่มหลากชนิดวางไว้บริการตลอดแนว ร่างสูงเดินตรงไปยังโซฟาตรงหน้าจอทีวี มือก็ปลดกระดุมถอดเสื้อสูทตัวนอกวางพาดไว้บนพนักพิง
กวาดสายตาสำรวจห้องหรูหรา สายตาคมพลันเหลือบไปเห็นร่างอ้อนแอ้นที่นอนอยู่นอนเตียง ความรู้สึกบางอย่างเล่นวาบเข้ามาภายในใจ
ไม่ มันไม่ใช่รักแรกพบอะไรเทือกๆ นั้น ไม่ได้เข้าใกล้เลยด้วยซ้ำ
ถูกใจ .. นี่คงเป็นความรู้สึกเดียวที่เซฮุนพูดได้ในเวลานี้
เมื่อสัมผัสได้ว่ามีใครบางคนกำลังจ้องมองตัวเองอยู่ร่างเล็กที่สะลึมสะลือดันร่างกายขึ้นมาพร้อมทั้งเพ่งมองคนตรงหน้าให้ชัดขึ้น ท่าทางตรงหน้าสะกดสายตาคมของผู้เข้ามาใหม่ให้อยู่นิ่งในเสี้ยววินาที คำว่าถูกใจมันคงไม่มากพอที่จะอธิบายซะแล้วล่ะ
สีหน้าหวานซีดขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นคนตรงหน้าเดินเข้ามาก่อนจะนั่งลงกลางเตียง แม้จะอยู่ในช่วงมึนงงแต่ก็รับรู้ได้ว่านี่ไม่ปลอดภัย สมองถูกตีกลับไปนึกไปถึงเหตุการณ์ล่าสุดมีหญิงสาวมากมายพาเขาไปขัดสีฉวีวรรณดูแลมากเท่าที่จะมากได้ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ ก่อนจะนำเสื้อผ้าแสนบางพวกนี้มาให้เขาสวมใส่
ร่างเล็กกระเถิบตัวยันตัวเองให้ชิดสุดขอบผนังหัวเตียงด้วยความหวาดหวั่นมือเล็กกำผ้าห่มแน่น อีกฝ่ายที่กำลังหลงใหลในความงามตรงหน้าหาได้สนใจไม่ ขยับเข้าใกล้ขึ้นพลางใช้มือเชยคางคนที่กำลังตัวสั่น
“นายต้องบริการฉันไม่ใช่หรอ” ใบหน้าหวานพยายามจะเบี่ยงให้หลุดจากมืออีกฝ่ายหากทว่ากลับไม่มีแรงมากพอ ดวงตาหวานสั่นระริกกว่าเดิม หยดน้ำในตามากเพิ่มขึ้นจวนจะไหลแหล่ไม่ไหลแหล่ สายคมไล่มองร่างบอบบางตรงหน้าก่อนจะพบรอยฟกช้ำบนผิวกายที่ควรจะนวลเนียน
“ผมทำไม่เป็น” มือหนาที่หยาบกร้านจากการออกกำลังกายตามประสาผู้ชายลุยๆ แตะไปทั่วทุกจุด ทุกบริเวณที่มีรอยช้ำอย่างแผ่วเบา ตั้งแต่ซอกคอขาวแขนไล้ไปเรื่อยๆ แต่เจ้าของร่างกายกลับยิ่งสั่นมากยิ่งขึ้น กลัว..
“ไปโดนอะไรมา คนก่อนรุนแรงหรอ” คำถามตรงไปตรงมาออกจากปากเซฮุน ของดีๆ แบบนี้น่าเสียดายที่ต้องแปดเปื้อนเพราะพวกโรคจิตวิตถาร
“มะ..ไม่ ผมโดนพวกมันจับตัวมา มันบังคับให้ทำนู่นนี่ พอไม่ทำก็ทำร้าย ฮึก” หยดน้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ไหลลงมาในที่สุเ เซฮุนผละสายตาออกจากรอยบนผิวเนียนก่อนจะมองตาร่างบางตรงหน้า
ดวงตาที่สั่นเทาเต็มไปด้วยคราบน้ำตาคงไม่ใช่การโกหกได้แน่ๆ
“บังคับให้นอนกับลูกค้าคนก่อน?”
“ไม่ ผมเพิ่งโดนจับมาคุณเป็นลูกค้ารายแรก ช่วยผมได้มั้ย ฮึก ขอร้องล่ะผมไม่อยากนอนกับ.. กับใครก็ไม่รู้” เมื่อเห็นแสงสว่างรำไรคนตัวเล็กจึงรีบละล่ำละลัก เก็บเสียงสะอื้นไห้ของตัวเองพูดโดยลืมไปว่าชุดที่ตัวเองใส่อยู่มันต้องระมัดระวังขนาดไหน
เสื้อตัวบางที่ติดกระดุมไม่เรียบร้อยนักแหวกลงไปถึงร่องอกเผยให้เห็นยอดอกสีหวานเป็นบางครั้งหากขยับตัวแต่ตอนนี้เขาไม่ได้สนใจอะไรอีกแล้ว ขอแค่ให้ได้ออกไปจากที่นี่ขอแค่นี้เท่านั้นจริงๆ
“นี่เป็นหนึ่งในการแสดงของนายหรอ” เซฮุนถามขึ้น เขาเป็นนักธุรกิจแน่นอนว่ามีคนมากหน้าหลายตาพร้อมจะสร้างกลอุบาย แม้จะค่อนข้างแน่ใจว่าคนตรงหน้าพูดความจริงก็เถอะ ของอย่างนี้เขาต้องกันเอาไว้ก่อน
หลังที่ได้ยินคำถามแบบนั้น มือเล็กลู่ตกลงมาอย่างหมดแรงเหมือนแสงไฟดับวูบลงในทันที
“มะ.. ไม่ใช่ ผมไม่อยากโดนทำอะไรแบบนั้น ไม่อยากจริงๆ” ขาเล็กชันขึ้นมาก่อนเจ้าตัวจะกอดเข่าปล่อยน้ำตาให้ค่อยๆ ไหลลงมา เสียงสะอึกสะอื้นเล็กหลุดออกมาเบาๆ ท่วงท่าที่ไม่รู้ตัวเลยว่าเซ็กซี่น่ามองขนาดไหนของคนตัวเล็กทำเอาเซฮุนถึงกับอุณหภูมิในร่างกายพุ่งขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่
“ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อนั่งดูคนร้องไห้หรอกนะ เงยหน้าขึ้นมา” เซฮุนเชยคางเล็กขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะค่อยๆ ปาดน้ำตาออกจากใบหน้าหวานใส
เขาไม่เคยต้องมาทำตัวอ่อนโยนแบบนี้กับใคร
นี่เป็นครั้งแรก
ครั้งแรกกับเด็กในซ่องเนี่ยนะ?
เสียศักดิ์ศรีเป็นบ้า
“นายชื่ออะไร” เอ่ยถามเมื่อเห็นว่าไหล่เล็กเริ่มหยุดสั่นแล้ว
“ลู่หาน..” เสียงตอบแผ่วหวิวแต่ก็ยังไม่วางขาที่นั่งชันลงจนเซฮุนแทบอยากจะคว้าผ้าห่มมาบังไว้ก่อนที่สติเขาจะเตลิดไปมากกว่านี้
ยั่วยวนกันชัดๆ
“เรียกฉันว่าเซฮุน เอาล่ะ .. เล่ามาซิ นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
“ถ้าผมบอกไปแล้ว.. คุณจะช่วยผมมั้ย” ลู่หานถามย้ำเพื่อความมั่นใจ เกิดเขาเล่าไปแล้วคนตรงหน้านำไปบอกเจ้าของที่นี่เขาไม่ยิ่งซวยสองเด้งหรอ..
เสียงหึในลำคอมาพร้อมกับคำพูดที่ทำเอาลู่หานต้องจิกนิ้วลงไปบนผ้าห่ม
“ก็แล้วแต่ ถ้าไม่อยากเล่าจะเริ่มทำงานของนายตอนนี้เลยก็ได้” เซฮุนจ้องมองตอบยักไหล่พลางปลดกระดุมเสื้อเม็ดบนด้วยท่าทีสบายๆ
“ผะ..ผมจะไปเที่ยวกับเพื่อนแต่สุดท้ายกลับถูกให้กับคนพวกนี้ ผมไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น พอพยายามจะหนีมันก็วิ่งตามมาต่อยท้องมัดผมใส่รถก่อนจะถูกส่งมาที่นี่ มะ..เมื่อวันก่อนพวกมันบอกว่ารอหลังแขกสำคัญเจ้านายมันจะรุมโทรมผม คุณต้องช่วยผมนะ ผมไม่อยากโดนแบบนั้นผมไม่อยากโดนพวกมันข่มขืน ฮึก..” เสียงเล็กรัวลิ้นพูดออกมาอย่างรวดเร็วจนแทบลืมหายใจ เมื่อเห็นความช่วยเหลือทางสุดท้ายกำลังจะมอดแสงไป
“พวกมันขู่แบบนั้นหรอ” เซฮุนขมวดคิ้วด้วยความรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย
“มันทำแน่ ผมเห็นกับตาหลายคนโดนกันมาแล้ว” ยิ่งนึกไปถึงเหตุการณ์ที่ผ่านเข้ามาในสายตาตลอดหลายวันที่ผ่านมา น้ำตาก็ไหลรินลงมาเรื่อยๆ “โดนก่อนจะถูกส่งไปให้ลูกค้าด้วยซ้ำแต่เพราะคุณสำคัญเกินไปเลยพลาดไม่ได้ผมได้ยินมาแบบนั้น ฮึก ขอร้องล่ะช่วยผมด้วยจะแลกกับอะไรก็ได้ ได้โปรดเถอะ” ยิ่งหลับตานึกภาพตามลู่หานก็ตัวสั่นไปด้วยความรู้สึกกลัวจับใจ
เซฮุนนั่งจ้องเรือนร่างอ้อนแอ้นบอบบาง ที่มีเสื้อผ้าตัวบางห่อหุ้มเพียงเท่านั้นอย่างพิจารณา ไม่แปลกใจเลยถ้าหลังจากนี้พวกมันจะไม่ปล่อยไปก็เล่นน่ากินซะอย่างนี้ ขนาดเขาไม่ค่อยชอบของเกรดนี้ยังแทบทนไม่ได้ ใครปล่อยให้หลุดมือก็โง่เกินไปแล้ว!
“แน่ใจนะว่าอะไรก็ได้” หลังจากใคร่ครวญพินิจอยู่ครู่หนึ่งเสียงทุ้มก็เอ่ยถามขึ้น
ลู่หานพยักหน้าถี่รัวและเร็ว อะไรก็ได้ขอแค่ให้รอดพ้นจากขุมนรกนี้ อะไรก็ได้ที่ไม่ต้องอยู่ในนรกบนนี้ โดยที่ไม่ได้สังเกตสายตาชายหนุ่มที่ยื่นข้อเสนอตรงหน้าเลยว่า .. ทอประกายความต้องการไม่ต่างจากใคร
“ฉันจะไปคุยกับมิสเตอร์หวังให้แต่ไม่ยืนยันนะว่าจะช่วยได้” เซฮุนติดกระดุมที่ปลดออกเมื่อครู่ เดินไปยังหน้าห้องออกสั่งบอดี้การ์ดชุดดำหน้าห้องสองสามคำก่อนจะเดินตามกันออกไป ปล่อยลูกกวางตัวน้อยน่าสงสารไว้ในห้อง
เขาเองก็ไม่รู้เหตุผลว่าทำไมต้องลงทุนทำขนาดนี้ ทั้งที่อันที่จริงแม้ไม่ต้องมีข้อต่อรอง ยังไงซะคืนนี้ร่างบอบบางน่าฟัดในห้องก็ต้องเป็นของเขาที่คืนนี้อยู่แล้ว
- - - ♡ t r u s t m e ♡ - - -
“เด็กใหม่ของผมสมคำโฆษณาจนคนระดับคุณต้องออกปากซื้อต่อเลยหรอครับ ฮ่าๆ” ชายหนุ่มวัยกลางคนคนเดิมพูดอย่างอารมณ์ดี เมื่อแขกวีไอพีที่ดูจะเสร็จกิจเร็วกว่าที่คิดไว้มากขอเข้าพบด้วยเรื่องที่ทำเอาเขาเองก็ประหลาดใจอยู่เล็กน้อย
“คงจะเป็นอย่างนั้น” คำตอบนี้เรียกรอยยิ้มเจ้าเล่ห์จากชายวัยกลางคนเจ้าของสถานเริงรมณ์ยามค่ำคืนได้เป็นอย่างดี
“เด็กคนนี้เป็นว่าที่ตัวเต็งคนใหม่ของทางร้านเราซะด้วยสิ ค่าตัวในแต่ละคืนก็ อืม.. หลายล้านอยู่นา” เมื่อเป็นฝ่ายได้เปรียบก็เริ่มพูดจาด้วยวกวนมีชั้นเชิง
“ผมจะพูดตรงๆ ไม่ต้องอ้อมค้อม ถ้าคุณขายเด็กคนนี้ให้หุ้นสามสิบห้าเปอร์เซ็นจะเป็นของคุณ” แม้จำนวนเปอร์เซ็นจะดูน้อย แต่หากเทียบอัตราเป็นเงินที่จะได้รับต่อปีแล้วคงวิ่งอยู่ในธนาคารได้มากพอๆ กับเด็กวีไอพีทั้งเซ็ตของที่นี่!
“ว้าว! น่าสนใจ แต่เผอิญถ้าเด็กคนนี้ถ้าทำรายได้ได้มากกว่า ผมก็ขาดทุนน่ะซี้ อืมม” ทำทีเป็นคิดหนักทั้งที่ดวงตากลับฉายแววเจ้าเล่ห์อย่างเห็นได้ชัด ลากเสียงพูดกวนอารมณ์ก่อนจะยื่นเสนอใหม่ “สี่สิบเปอร์เซ็นโอเคมั้ยครับ”
เซฮุนเกลียดการตกเป็นรอง เขาควรพอสักทีกับการขาดทุนเพราะเรื่องไร้สาระ!
“งั้นก็น่าเสียดายนะครับคิดว่าเราจะมีโอกาสได้ร่วมธุรกิจกันได้มากกว่านี้ซะอีก..” ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงจ้องมองคนตรงหน้าที่เหวอไปชั่วขณะพร้อมทั้งพูดต่อ “ผมจะยอมในส่วนที่คิดว่ารับไหว แต่ถ้ามากเกินไปเกรงว่าคงต้องขอตัว” จัดเสื้อให้เข้าเตรียมผละเดินออกไป
แต่แล้วเสียงจากชายเจ้าเล่ห์คนเดิมดันแทรกขึ้นมา
“ใจเย็นก่อนสิครับแหม” รอยยิ้มที่คิดว่าเหนือกว่ามาตลอดเหือดหาย กลายเป็นรอยยิ้มเอาอกเอาใจดั่งเช่นก้าวแรกที่เซฮุนเหยียบเข้ามาในผับแห่งนี้ “ถือเป็นการเริ่มต้นธุรกิจของพวกเรา ผมจะให้เขาเป็นของขวัญแก่คุณก็แล้วกัน เป็นคนอื่นผมคงปฏิเสธไปแล้ว ตามนั้นครับสามสิบห้าเปอร์เซ็นก็สามสิบห้าเปอร์เซ็น” เอาว่ะ อย่างน้อยก็ยังได้มาเพิ่มมาหลายล้าน ดีกว่าไม่ได้อะไรเลย! ชายเจ้าเล่ห์คิดในใจ
“โอเคตามนั้น ไว้ผมจะนัดวันร่างสัญญาภายหลัง ยินดีที่ได้ร่วมงานครับ” ว่าเพียงเท่านั้นก่อนจะเดินหายลับกลับไปทางห้องเดิมที่จากมา
จากที่เคยยอมลงหรือผ่อนปรนให้ใคร กลับนี่เขาถึงกับต้องยื่นเสนอเปลี่ยนแปลงกับมิสเตอร์หวังเพียงเพราะเด็กคนนั้น เขาล่ะแปลกใจตัวเอง เซฮุนโคลงหัวให้กับความคิดตัวเองอย่างเหนื่อยหน่าย
แม้จะไม่ขาดทุนแต่ที่จะได้รับก็คงน้อยลงไปมากอยู่
แน่นอนว่าเขาไม่ยอมเสียเปล่าแน่
เขาต้องเรียกทดแทนในเงินส่วนที่หายไปหลายล้านคืนจากลู่หาน เอาให้คุ้มเชียวล่ะ J
TALK2
ใครคิดถึงชานแบค คอยไม่นานเกินรอค่า
ให้คู่รักเขาสวีทกันไปก่อนเนอะ ; - ;
TALK1
ตัดภาพมาที่ฮุนฮานอย่างงงๆ
คนที่มีทุกอย่างอยู่ในมืออยู่แล้วจะต้องการอะร๊าย
#ฟิคเชื่อใจ
ความคิดเห็น