dream&real ความจริง.ความฝัน.ฉันรักเเต่นาย

..............ฉันเดินเข้าไปในสถานที่หนึ่ง เป็นที่แห่งนึงที่มีแต่แสงสว่าง รอบๆ ไม่มีหน้าต่าง ไม่มีกำแพง ประตู เพดานหรืออะไรทั้งนั้น...

มีเพียงโซฟาสีแดงสดอยู่ตรงหน้าฉัน...ฉันหยุดลังเลว่าควรจะนั่งดีไหม…?

“ นั่งสิครับ...” เสียงที่มีเสน่ห์อย่างน่าประหลาดทำเอาฉันสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงนี้ ข้างๆหูตนเอง...

ฉันรีบหันไปหาต้นเสียงอย่างรวดเร็ว...และทำให้ฉันต้องตกใจเล็กน้อยที่เห็น”เค้า”อยู่ข้างหลัง....

“คุณ…?” ฉันหลุดปากออกมาเมื่อพบเจอหน้าคนที่คุ้นตา...

“ทำไมทำหน้าแปลกใจแบบนั้นล่ะครับ? ” เค้ายิ้มให้ฉัน ด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตรแต่แฝงไปด้วยความลึกลับ...

“ ทำไมวันนี้สถานที่ที่เราเจอกันถึงเป็นที่นี่ล่ะคะ?” ฉันเอ่ยปากถามเพราะไม่คุ้นตากับสถานที่แปลกประหลาดแบบนี้...

“คุณไม่ชอบหรอครับ?” เค้าถามกลับ พลางเปิดขวดแชมเปญบนโต๊ะเล็กๆทรงสูงใกล้โซฟาตัวเดิม

ก่อนหน้านี้...ไม่มีโต๊ะอยู่ตรงนี้นี่? หรือว่าฉันไม่ทันสังเกตนะ? ฉันได้แต่สงสัยในใจแต่ก็ไม่พูดอะไรออกมา...

“คุณคิดถูกแล้วครับ...ก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรนอกจากโซฟาตัวงามนี้” เค้าเอ่ยก่อนจะยื่นแก้วแชมเปญทรงสวยให้ฉัน...

ฉันรับมันไว้ แล้วนั่งลงบนโซฟาอย่างระมัดระวัง...ฉันอดไม่ได้ที่จะตกใจว่าทำไมเค้าถึงรู้อีกครั้งว่าฉันคิดอะไรอยู่...

ใบหน้าเรียวได้รูป จมูกที่โด่งเป็นสัน ดวงตาที่กลมโตและชี้ขึ้นเล็กน้อย คิ้วที่เป็นรูปศร...ช่างเป็นผู้ชายที่หน้าตาดีเหลือเกิน

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์จากริมฝีปากบางๆของเค้าทำเอาหัวใจฉันแทบจะละลายอยู่ตรงนั้น...ดวงตาสีน้ำเงินเข้มตัดกับผมสีเงิน...

ผมที่ยาวลงมาถึงท้ายทอยกับผมประหน้าที่โค้งลอนเล็กน้อยตามทรงที่จัดมาขับใบหน้าเค้าให้เรียบกว่าเดิม...

ผิวที่ขาวแทบจะไร้สี ดูผิดมนุษย์ กับเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดแต่ติดประดุมแค่สี่ห้าเม็ดสุดท้าย

การแขวนแว่นสายตาขอบดำไว้ที่เสื้อเข้ากับกางเกงสีเดียวกันได้ดี...

ฉันพึ่งรู้สึกตัวว่าตัวเองจ้องเค้านานเกินไปเมื่อเค้าฉีกยิ้มให้ฉันด้วยรอยยิ้มเป็นนัยว่า ’จ้องนานไปแล้วมั้งครับ’

แก้มฉันเริ่มแดงขึ้นเล็กน้อยด้วยความเขินอายจากการกระทำที่ไม่สุภาพซักเท่าไรของตัวเอง...

“ คุณจะบอกอะไรฉันหรือเปล่าคะเนี่ย?” ฉันถามขึ้นแก้เก้อ...

“ครับ แน่นอน วันนี้ที่พบเลือกที่นี่เป็นที่พบเจอของเรา เพราะผมมีเรื่องสำคัญจะบอกกับคุณ”

เค้านั่งลงข้างๆฉันพลางเขย่าแก้วแชมเปญที่มีแชมเปญเหลือเพียงหนึ่งส่วนสามของแก้ว...

“การประกวดเรื่องสั้นของโรงเรียนคุณในวันอีกสองวัน  จะเกิดเรื่องร้ายขึ้น...” เค้าพูดต่อ...

“เอ๋?” ฉันตกใจกับเรื่องร้ายที่เค้าบอกมา เพราะฉันคาดหวังที่จะชนะการประกวดมาก 

มันมีผลต่อความฝันในอนาคตของฉันที่อยากเป็นนักเขียน...

ถ้าฉันชนะ ฉันจะมีโอกาสได้เขียนหนังสือเล่มแรกโดยมีโรงเรียนเป็นฝ่ายออกทุน...

“พรุ่งนี้ให้คุณเอาต้นฉบับของคุณมาไว้กับตัวตลอดเวลา...เพื่อไม่ให้’คนๆนั้น’มาขโมยต้นฉบับของคุณไปทำลาย”

ฉันตั้งใจฟังทุกคำพูดของเค้าอย่างเสียขวัญ...แต่สายตาก็จดจ้องอยู่กับแชมเปญในแก้วของตนเองที่ไม่ได้ลดลงไปเลย

“เอาล่ะครับ สิ่งที่ผมจะบอกมีเพียงเท่านี้  แล้วไว้เจอกันนะครับ...”

เค้าเอื้อมมือมาดึงมือฉันข้างนึงให้หลุดจากแก้วแชมเปญแล้วโน้มตัวลงมาจุมพิตที่หลังมือของฉัน

ทำเอาใบหน้าฉันแดงระเรื่อ...

“แล้วเราจะเจอกันอีกเมื่อไรคะ?” ฉันรีบถามเค้าอย่างคาดหวังคำตอบ...

“เมื่อผมมีเรื่องที่ต้องบอกคุณยังไงล่ะครับ” เค้ายิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยนให้ฉันคล้อยไปกับรอยยิ้มนั้น...

และทุกอย่างก็ค่อยๆจางหายไป เหลือไว้แต่ความทรงจำ...

................................................................................................................................................................................