นู๋น้อยหมวกเหล็ก...

ข้อมูลเบื้องต้น

....
..
...
..
...

เนื้อเรื่อง

          กาลครั้งหนึ่ง...ณ โซลโซไซตี้ ก็ได้มีหนูหน้อยคนหนึ่ง ที่ชอบโพกผ้าคลุมศรีษะ หรือหัวกบาลนั่นแหละสีแดงๆ หนูน้อยคนนั้นอาศัยอยู่กับแม่ของเขาและมีคุณยายที่อาศัยอยู่ในป่าลึก...
          
          และแล้ววันหนึ่ง ก็ได้ทราบข่าวว่า คุณยายของหนูน้อยคนนี้ไม่สบาย คุณแม่ของเขาจึงจัดแจงผลไม้ใส่ตระกร้าและนำผ้าลายลูกไม้มาปิดไว้ และได้เรียนหนูน้อยมาพบ...
         
           /"คิสึจัง อยู่แถวนี้มั้ยลูก"/ เสียงของผู้เป็นแม่เรียกหนูน้อยนามว่า คิสึงายะ ที่กำลังฝึกฟันดาบ คาราเต้ เทควันโด้ - -" อยู่ภายในห้องโถงกลางตัวบ้านให้หยุดการกระทำนั้นไว้ก่อนเพื่อไปรับคำบัญชาจากหม่าม้า...

          /"มาแล้วครับคุณแม่"/ เสียงของผู้เป็นลูกกล่าวออกมาแบบนิ่งๆตามแบบของคนเงียบขรึม

          /"คิสึจังช่วยเอาผลไม้นี่ไปให้คุณยายทีนะจ้ะ"/ แม่ของคิสึงายะพูดพลางยื่นตระกร้าหวายที่มีผ้าลายลูกไม้ให้กับเขา 

          /"ครับ..."/ ตอบรับเพียงสั้นๆและรับตระกร้านั้นมาแต่โดยดี

          เจ้าหนูน้อยผู้นี้เดินถือตระกร้าผลไม้ที่จะนำไปให้ยายเดินเข้าไปในบ้านเพื่อที่เขาจะได้ไปหยิบผ้าคลุมหัวสีแดงนั้นมาโพกหัวเอาไว้ก่อนที่จะเดินออกจากบ้านไปพร้อมกับตระกร้าผลไม้เตรียมที่จะเดินทางไปหาคุณยายในป่าลึก..

          แต่หนูน้อยคนนี้จะรู้หรือไม่ว่ามีบุคคลคนหนึ่งแอบสะกดรอยตามเขามาตั้งนานแล้วเพื่อที่จะได้นำหนูน้อยคนนี้มาเป็นอาหาร เอ้ย!! ไม่ใช่ๆ ไม่มีอะไรต่างหากก็เพราะว่าเขาเป็นเพื่อนสนิทของหนูน้อยคิสึงายะงาย... - -

          และบุคคลคนนี้ก็มีชื่อว่า อิจิมารุ งิน นั่นเอง...

          งินได้แอบสะกดรอยตามหนูน้อยคิสึงายะมาจนถึงบ้านหลังหนึ่งกลางป่าทึบและหนูน้อยผู้นี้ก็ได้เข้าบ้านน้อยหลังนั้นไป...และงิน ก้อได้ยินเสียงแบบนี้

          "คุณยายครับผมเอาผล....เฮ้ยยย....คุณยาย...ม....ไม่...." เสียงแปลกๆนี้ดังมาจากในบ้านและคาดว่าน่าจะเป็นเสียงของหนูน้อยคิสึงายะนั่นเอง

          "ทำไมล่ะจ้ะ หลานเองก็น่าจะชินได้แล้ว ยายก็ทำแบบนี้ออกจะบ่อยกับหลายนี่"

          "โถ่คุณยายฮะ วันนี้ผมขอซักวันเถอะนะ เดินทางมาเหนือยมากแล้วคุณยายก็น่าจะเว้นซักวันเถ้อ ไม่สบายก็อย่าฝืนเลยฮะ"

          "ไม่เป็นไรหรอกหลายรัก ยายคิดถึงหลานมากนี่นามาไกล้ๆยายเร็วๆมามะ..."

          "เฮ้ยยยยย....ไม่...."

          งินได้ยินเสียงแบบนี้ก็เกิดอาการฉุนขึ้นมาทันที แต่เขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจาก แอบฟังไปเรื่อย... จนได้ยินเสียงฝีเท้าเล็กๆที่กำลังย่างกรายมาไกล้ๆประตูที่เขากำลังเอาหูแนบอยู่นั่นเอง...

          เมื่องินได้ยินเสียงฝีเท้าเล็กๆนี้ เขาก็ได้วิ่งออกไปไกลเพื่อจะได้แอบตนให้พ้นสายตาของหนูน้อยคิสึงายะ แต่สภาพของคิสึงาที่งินเห็นนั่นก็คือ

          เสื้อผ้าหลุดลุ่ย ผ้าโพกหัวที่เคยโพกประจำก็หายไปแต่กลับมีถังน้ำเหล็กมาคุลมหัวไว้แทน - -"

          งินไม่รอช้า เดินตรงไปยังคิสึงายะทันที นี่มันหมายความว่าไงกัน นายทำอะไรกับคุณยายกันแน่...

          /"คึสึงายะ!!"/ งินตะโกนเรียกหนูน้อยคิสึงายะให้หยุดการเคลื่อนไหว และมันก็ได้ผล หนูน้อยหันกลับมาทางต้นเสียงที่เรียกเขาและเอาถังน้ำที่คลุมหัวออก - -

          /"เอ่อ งินเองหรอ ^^"/ คิสึงายะหันกลับมาตอบรับด้วยรอยยิ้มแห้งๆ และมองเจ้าของผมสีเงินที่มองมายังตนอย่างคาดโทษ

          /"นาย...นาย...ทำอะไรกับ...คุณยายน่ะ"/งินเปล่งเสียงออกมาอย่างยากลำบาก

          /"นาย...ได้ยินด้วยหรอ...เรื่องชั้นกันคุณยายน่ะ..."/คึสึงายะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเล็กน้อย

          /"นาย..กล้าทำคุณยายได้ไง ท่านแก่แล้วนะ!!"/ประโยคที่งินเอ่ยออกมานี่ทำเอาหนูน้อยคิสึงายะอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนที่จะตอบกลับว่า

          /"ไม่ใช่นะ ชั้นไม่ได้เป็นคนทำ คุณยายต่างหากที่เป็นคนเริ่มก่อนน่ะ"/คิสึงายะรีบแก้ตัวในทันใด

          /"นั่นแหละ มันก็เมือนกัน นายยอมคุณยายท่านได้ไง นานเป็นของชั้นคนเดียวนะ"/ประโยคที่เล่นทำเอาหนูน้อยคิสึงายะอึ้งเป็นรอบที่2ก่อนจะรีบพูดดักก่อนที่งินจะคิดอะไรแปลกๆไปมากกว่านี้

          /"นายคิดบ้าอะไรของนายวะ ไม่ใช่อย่างงั้นนะเว่ยยยยย ไอ้หื่นนนน"/

          /"งั้นนายก็บอกชั้นมาสิว่าทำไมหัวนายถึงได้กระเซิงมาซะขนาดนี้"/

          /"ก็คุณยายเค้าแกล้งชั้น ดึผ้าที่โพกหัวของชั้นไปน่ะสิ ชั้นเลยจะแย่งกลับสภาพหัวชั้นก็เลยเป็นแบบนี้ไง"/

          /"แล้วทำไมเสื้อผ้านายถึงได้หลุดลุ่ยแบบนี้ล่ะ"/

          /"ก็คุณยายจะจับชั้นเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ แต่ชั้นไม่เอา ก็เลยวิ่งออกมาทั้งๆที่ยังมีสภาพแบบนี้แหละ"/

          /"แล้วทำไมนายต้องเอาถังน้ำมาคลุมหัวเอาไว้ล่ะ"/

          /"ก็หัวชั้นยุ่งซะขนาดนี้ เดินกลับบ้านไปเดี๋ยวมีคนคิดว่าชั้นไป...มาน่ะสิ"/

          /"อ๋อ เข้าใจแล้ว..."/งินพูดพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมานิดๆ

          /"อื้อ ถ้าเข้าใจก็ดีแล้ว งั้นชั้นกลับบ้านก่อนนะ"/หนูน้อยคิสึงายะพูดจบก้อหันหลังกลับเพื่อที่จะเดินกลับบ้านแต่แล้ว ก็ถูกงินรั้งตัวเอาไว้ซะก่อน

          /"ไหนๆก็ไหนๆแล้ว เพื่อไม่ให้มีคนเข้าใจผิด เราก็ไปทำให้เค้าเข้าใจถูกเลยดีกว่า มามะๆ"/พูดไม่พูดเปล่าแถมลากเจ้าหนูตัวน้อยเดินหายไปในป่าลึกด้วยนี่สิ

          พวกเขาทำอารายกันอยู่น้า....







End...

ใจจริงอยากจาพิมต่อจางเล้ยยย แต่ว่า...
เดี๋ยวหลุด แหะๆๆ....