เพียงรักพรางใจ/วาระวารี

เพียงรักพรางใจ

วาระวารี

               สำหรับ ติสรณ์ เธอคือความตรึงใจ

การได้เป็นเจ้าของ ‘สาวสวยที่มีรอยยิ้มหวานล้ำ’ คือสุดยอดแห่งความปรารถนาของเขาแล้ว

ต่อให้สาวเจ้าขังตัวเองอยู่ในปราสาทที่เต็มไปด้วยหนามแหลม เขาก็ยังจะยื่นมือไปหา แม้ว่ามันจะเสี่ยงโดนหนามตำมือก็ตาม

ต่อให้ใคร่รู้รสรักครั้งแรกแค่ไหน ก็ใช่ว่าจะเกิดขึ้นกับใครก็ได้

โดยเฉพาะกับ ‘แฟนเก่าของเพื่อนสนิท’ ถึงจะเลิกกับเพื่อนเธอแล้ว ก็ยังเป็นคนต้องห้าม

ปิ่นปฐวี ปฏิเสธอย่างไม่มีเยื่อใย แม้ความใจร้ายจะเป็นฝ่ายชนะความหวั่นไหวก็ตาม ก็เขาก็ยังยืนกรานว่าจะตื๊อต่อ...

“ทำไมถึงเลือกสารภาพรักวันนี้”

“เพราะในวันข้างหน้า ถ้าขิมคิดถึงละครเรื่องนี้เมื่อไร ก็จะคิดถึงเรื่องผมด้วย”

เขารู้สินะว่า ฉันจะปฏิเสธ

“ไม่คิดถึง! ไม่มีทาง”

“...ไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยหรือ”

“ไม่ได้!”

เพราะถึงเขาจะ ‘ใช่’ มันก็ ‘ไม่ได้’อยู่ดี

ก่อนหน้านี้มันคือละครหลอกลวง แต่...ถ้ามันกลายเป็นเรื่องจริง...ฉันจะกลายเป็นคนทรยศ

“ขอโทษนะ...ขอโทษ...”