ภาษากายที่ยิ่งใหญ่กว่าคำพูด

เนื้อเรื่อง

วันคล้ายวันเกิด..ปกติแล้วคุณทำวันนี้เพื่อใคร?

ไปเที่ยวนอกบ้านกับเพื่อนฝูง

ซื้อเค้กมาเป่าแล้วตัดแบ่งแจกเพื่อนที่โรงเรียน

ทำบุญตักบาตรตอนเช้า

ไปแจกขนมบ้านเด็กอ่อน เด็กกำพร้า

คุณรออะไรจากใคร?

รอแฟนเซอร์ไพรส์ดินเนอร์คืนนี้

รอของขวัญพิเศษสุดหวานจากคนรัก

รอเพื่อนส่งคำอวยพรมาให้ทางแมสเสจ

รอการ์ดวันเกิดนับร้อย

รอที่จะเดินเข้าไปในห้องทำงาน หรือห้องเรียนที่ปิดไฟมืด แล้วก้าวที่สามมีแสงเทียนสว่างพรึบอยู่บนเค้ก กับเสียงเพลงแฮ็บปี้เบิร์ดเดย์ทูยู

หรือ..จะรอลุ้นตอนแกะกล่องของขวัญสีสวยจากคนรู้จักมากหน้าหลายตาในงานวันเกิดที่จัดขึ้นมาอย่างยิ่งใหญ่อลังการที่สุดในรอบปี

ใช่!

เกือบทุกปีฉันก็อยากทำกิจกรรม และมีความคาดหวังไม่ต่างอะไรกับคำกล่าวข้างต้น

บนพื้นฐานคอนเซ็ปที่ว่า ทำสิ่งที่ดีที่สุดในรอบปีเพื่อตัวเอง และจะได้รับความสำคัญจากคนใกล้ชิดตามลำดับอย่างไรบ้าง

เพิ่งมาปีสองปีนี้เอง

ที่ฉันคิดเปลี่ยนคอนเซ็ปนั้น ให้กลายเป็นการทำอะไรเพื่อคนอื่น และทำสิ่งที่ดีที่สุดเพื่อความประทับใจของผู้ให้กำเนิด

โดยเฉพาะปีนี้ วันคล้ายวันเกิดที่เพิ่งผ่านมา อันที่จริงก็ถัดจากวันนั้นอีกหนึ่งวัน เพราะฉันติดวันธรรมดาที่ต้องเรียนหนังสือ และหอพักอยู่ไกลจากบ้านเกินกว่าจะกลับไปในวันนั้นได้

ฉันคิดทำอะไรเล็กๆ ไม่มีพิธีรีตองมากมาย

แต่เพียบพร้อมด้วยความยิ่งใหญ่ที่ออกมาจากใจจริง

ฉันแค่อยากทำอะไรที่ไม่เคยทำจริงๆจังๆเสียทีในวันนั้น

การกราบพ่อแม่..

ฉันก็เคยทำมาก่อนหน้านี้

การกราบแม่..ก็เคยกราบตอนวันเกิดเมื่อปีก่อน กราบที่หน้าตักก่อนนอน

ส่วนกราบพ่อ..

ด้วยความไม่กล้าพอ ฉันก็ได้แต่แอบเข้าไปกราบท่านตอนที่ท่านนอนหลับอยู่ ไม่กล้ากราบต่อหน้าเพราะฉันไม่เคยทำสิ่งนั้น และด้วยเหตุผลที่ฉันทำตัวใกล้ชิดกับพ่อน้อยกว่าแม่

ปีนี้ฉันจึงคิดทำอะไรที่มันจริงจังมากขึ้น และได้ประโยชน์กับหลายฝ่าย

ฉันคิดซื้อพวงมาลัยดอกไม้สักสองพวง

คิดฉากที่ให้พ่อกับแม่นั่งบนเก้าอี้ตัวติดกัน

คิดมอบพวงดอกไม้อีกอันให้น้องสาว

ก้มลงกราบแทบเท้าด้วยกัน

เพราะฉันคิดว่า..ถ้าฉันกราบท่านทั้งสองโดยมีน้องยืนมองอยู่ห่างๆ

น้องอาจรู้สึกไม่ดีเท่าไหร่นัก

ตอนแรกฉันก็ไม่ได้คาดหวังให้ผลมันออกมาเป็นอย่างที่ต้องการอะไรหรอก

แค่ได้แสดงจากใจให้พ่อแม่ได้รับรู้ว่า..ฉันสำนึกในบุญคุณของท่านที่ทำให้มีวันนี้ได้

เพียงเท่านั้น...

และฉันก็แอบคิดว่า พ่อกับแม่ถ้าได้มาอยู่ในบรรยากาศแบบนั้นด้วยกัน

คงจะเกิดสายใยรักผูกพันแน่นแฟ้น และเข้าใจกันมากขึ้นเมื่อมีลูกมาช่วยเชื่อมโยง

ฉันแอบหวังให้พ่อกับแม่รักกันมากขึ้นด้วย

เมื่อสถานการณ์จริงมาถึง

ฉันก็เตรียมจัดทุกอย่างให้เป็นไปตามต้องการโดยไม่บอกให้ใครได้เตรียมตัวล่วงหน้า แม้แต่น้องสาวของฉัน

วันนั้นพ่อไปรับฉัน และก็พาฉันไปประชุมงานเครียดๆของพ่องานหนึ่ง

กว่าจะกลับก็เย็นได้ที่แล้ว

ฉันสัมผัสได้ถึงความตึงเครียดของพ่อกับงานนั้น

แต่ฉันก็ไม่มีทางละความตั้งใจที่มี

เมื่อวางแผนไว้แล้ว ก็ต้องทำให้ได้ ไม่ว่าบรรยากาศจะอำนวยหรือไม่ก็ตาม

ก่อนไปประชุมฉันบอกให้แม่อยู่รอฉันกับพ่อกลับมาก่อน อย่าเพิ่งหนีขึ้นไปทำงานข้างบน

เมื่อถึงเวลาที่ฉันกลับบ้าน และมีพ่อ แม่ น้องสาว อยู่พร้อมหน้า

ฉันก็บอกให้พ่อกับแม่มานั่งคู่กัน

ทีแรกท่านก็สงสัยกันใหญ่ว่าจะทำอะไร

ฝ่ายแม่ก็บอกว่าทำไมต้องไปเกี่ยวกับพ่อด้วย..คือตอนแรกแม่คิดว่าฉันจะทำอะไรสักอย่างให้ท่านเซอร์ไพรส์ แต่ก็ไม่คิดว่าพ่อจะอยู่ร่วมเหตุการณ์ด้วย

งุนงงกันพักใหญ่ แต่พ่อก็เป็นฝ่ายบอกว่านั่งๆไปเถอะ ลูกบอกให้ทำอะไรก็ทำไปก่อน แต่ก็ไม่วายหันมาถามอย่างระแวดระวังว่า ฉันจะทำอะไร

ฉันไม่พูดพร่ำทำเพลง รีบเข้าไปหยิบพวงมาลัยดอกไม้ที่เตรียมไว้แล้วสองพวง

บอกให้น้องสาวเตรียมตัว น้องก็งงอีกระลอกว่า ให้ทำอะไรอีกนะ

ฉันบอกให้น้องสาวคุกเข่าลงตรงหน้าที่แม่นั่ง ส่วนฉันคุกเข่าลงตรงหน้าที่พ่อนั่ง

ณ ตอนนั้นฉันสัมผัสได้ถึงกระแสความเย็นที่ตลบอบอวลไปทั้งบ้าน

พ่อหัวเราะแบบเก้อๆ แม่ก็ยิ้มแบบเกร็งๆ

ส่วนน้องสาว ถึงแม้จะงงกับแผนการฉุกละหุกปานนั้น ก็ยอมลงนั่งคุกเข่าตามที่ฉันบอกโดยดีแล้วรับพวงมาลัยไปถือ

เราสองคนที่น้องนั่งนิ่งไปพักหนึ่ง

นิ่งไปเพราะว่า..ฉันกำลังคิด

คิดว่าจะชวนน้องก้มลงกราบแทบเท้าพ่อกับแม่เลยดีไหม

แต่จู่ๆ โดยที่ไม่ได้เตรียมการไว้ล่วงหน้า

ฉันยื่นพวงดอกไม้ให้พ่อ พร้อมกับที่น้องยื่นให้แม่เสร็จ ปากของฉันก็โพล่งออกไปพร้อมยกมือขึ้นพนมที่อกว่า..

อะ...แพ็ทพูดตามพี่นะ (นิ่งอึ้งไปอีกยกหนึ่งก่อนพูดต่อ)

“ขอขอบคุณ..ที่ทำให้เราได้เกิดมา..จนเติบโตถึงทุกวันนี้

ขอบคุณที่ช่วยเลี้ยงดู...”

พูดได้เท่านี้ น้องสาวฉันก็หยุดพูดตามไปเสียอย่างนั้น

พ่อก็ถามน้องว่าทำไมไม่พูดตามพี่เขาต่อล่ะลูก

เราก็งงๆจึงหันไปมองหน้าน้อง

พบว่าน้องกำลังยกมือขึ้นปิดปากหน้าแดง ทำท่าจะร้องไห้

วินาทีนั้นฉันรู้สึกเต็มตื้นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

เพราะน้องไม่เคยแสดงท่าทีอะไรตื้นตันให้พ่อแม่เห็นมาก่อน

เพียงพูดตามฉันไม่กี่คำ..ก็ทำให้พ่อกับแม่ได้เห็นถึงความรักที่มีอยู่เต็มล้นใจมานานแสนนาน

ฉันไม่ปล่อยให้บ้านเงียบสงัดอยู่ในกระแสเคล้าน้ำตาของน้องนานนัก ก็ชิงพูดต่อด้วยรอยยิ้ม

“ขอให้พ่อกับแม่มีความสุข...มีสุขภาพแข็งแรง..”

น้องสาวฉันไม่พูดตามฉันไปนานแล้ว

แต่คราวนี้ฉันเป็นฝ่ายหยุดนิ่งไปชั่วขณะเสียเอง

แม่ฉันตาแดงก่ำ เริ่มมีเสียงสะอื้นไห้ตามมา

ส่วนพ่อ..เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นประกายตาที่ต่างออกไป

น้ำตาคลอเต็มสองหน่วยตาของพ่อ

คราวนี้ทั้งพ่อแม่ และน้องก็น้ำตาซึมไปตามๆกัน

ฉันรู้สึกซาบซึ้งใจมาก... ถึงแม้ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาในขณะนั้น

ก็สัมผัสได้ถึงใจที่มีความรักล้ำค่า และความผูกพันที่มอบให้แก่กัน

จนฉันต้องกลั้นน้ำตา และควบคุมเสียงให้เป็นปกติก่อนพูดต่อ

“พวกเรา..จะขอตอบแทนบุญคุณพ่อแม่..ไปจนกว่า..”

คราวนี้เสียงสะอื้นหนักกว่าเก่า

เพราะฉันเองก็น้ำตาคลอ พูดอะไรไม่ออก อยู่เป็นนาน ก่อนจะปิดฉากลงด้วยเสียงสั่นๆ

“จนกว่า..จะตายจากกัน”

จบประโยคนั้นฉันก็ก้มลงกราบแทบเท้าพ่อ น้องสาวก็กราบเท้าแม่

ช่วงเวลาที่ศีรษะของฉันก้มต่ำลงจนหน้าผากชิดสองมือที่พนมไว้บนพื้น

มานะอัตตาของฉันมันลดฮวบลงไปอย่างมาก

ฉันกราบด้วยความเงียบของเสียง แต่ดังกระหึ่มด้วยใจที่นอบน้อมอย่างสุดซึ้ง

จากนั้นก็สลับกับน้อง เปลี่ยนไปกราบเท้าแม่ และให้น้องมากราบเท้าพ่อ

ช่วงเวลาอันแสนมีค่าเสร็จสิ้นลงพร้อมกับคำอวยพรขอพ่อแม่

เป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกถึงช่วงเวลาอันมหัศจรรย์ของชีวิตอีกรูปแบบหนึ่ง

สิ่งที่ฉันไม่เคยทำ

ไม่คิดเลยว่าเมื่อทำแล้ว จะให้ผลทางใจอย่างล้ำค่า หาคำอธิบายได้ยากขนาดนี้

คำพูดมีไม่กี่คำ

แต่ความรู้สึก และกระแสเย็นซึ้งที่หลั่งไหลออกมา มันมีความหมายยิ่งกว่าคำพูดมากนัก

ฉันเชื่อว่าวันนั้นจะเป็นอีกวันที่ครอบครัวฉันจุดคบเพลิงแห่งสายใยรัก และความอบอุ่นร่วมกัน

และเป็นวันคล้ายวันเกิดสุดพิเศษ น่าประทับใจกว่าที่ฉันเคยเจอมาตั้งแต่เล็กจนโต

ทั้งที่วันนั้น ไม่มีของขวัญสำหรับฉัน ไม่มีเค้กวันเกิดก้อนโต ไม่มีงานวันเกิด ไม่ได้ออกไปเที่ยวฉลองเฮฮาปาร์ตี้ที่ไหน

แต่วันนั้น..

จะเป็นวันสำคัญของชีวิตที่ฉันไม่อาจลืมเลือนไปจนกว่าสัญญาจะดับลง

อีกวันแห่งความประทับใจ

๗ สิงหาคม ๒๕๕๓

ศิลาริน พุทธบุตรี