บวชเพื่อความพ้น - บวชเพื่อความพ้น นิยาย บวชเพื่อความพ้น : Dek-D.com - Writer

    บวชเพื่อความพ้น

    สละรักเป็นทาน ลาโลกสู่สิ่งที่ประเสริฐล้ำค่ำ

    ผู้เข้าชมรวม

    760

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    7

    ผู้เข้าชมรวม


    760

    ความคิดเห็น


    1

    คนติดตาม


    0
    หมวด :  จิตวิทยา
    เรื่องสั้น
    อัปเดตล่าสุด :  12 ก.พ. 53 / 21:58 น.


    ข้อมูลเบื้องต้น
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

      วิถีแห่งความจริง

       

      ชีวิตนี้แสนสั้นและใจก็เปลี่ยนแปลงไปตลอดเวลา

      เช้าสายบ่ายค่ำจิตใจไม่เหมือนเดิม กายก็มีทั้งสุขและทุกข์แปรปรวนไปตามธรรมดา

      ชีวิตแต่ละวันจึงแสนจะสั้นและดูแล้วไม่เที่ยงเอาเสียเลย

      จนบางครั้งรู้สึกกลัวว่าจะไม่ได้ทำอะไรก่อนที่ลมหายใจจะหมดไป

      จึงต้องใคร่ครวญคิดคำนึงอยู่เสมอๆ ว่าตั้งแต่เกิดมามีอะไรที่ตัวเองยังไม่ได้ทำบ้าง

      และก็ควรจะใช้เวลาที่เหลืออยู่ของชีวิตนี้เพื่อลงมือทำสิ่งนั้นอย่างจริงจังไม่ใช่แค่คิดและปล่อยทิ้งไว้เฉยๆ

       

      ข้าพเจ้ากลับย้อนไปดูตัวเองตั้งแต่เด็กจนโต

      เท่าที่จำได้ แม้เวลาจะผ่านมาไม่กี่ปีแต่มีหลายเรื่องที่จดจำและจางหาย

      ชีวิตเริ่มต้นด้วยความไม่สมบูรณ์ทางด้านครอบครัวเป็นจุดอ่อนปมชีวิตที่ติดตัวมาตั้งแต่เจ็ดขวบ

      พ่อแม่แยกทางกันและเกือบจะตัดสินใจทำลายชีวิตตัวเองกับแม่

      แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ทำเพราะมีคนมาห้ามปรามไว้

      จนเก็บความทุกข์นี้ไว้กับตัวเองมา ไม่ยอมปล่อย ไม่ยอมวาง

      กลายเป็นเด็กที่เบื่อหน่ายชีวิตเพราะกำทุกข์ไว้

      จนเมื่ออายุสิบสีปีได้เป็นอาสาสมัครทำงานสังคมในชุมชน ทำให้ชีวิตเริ่มเปลี่ยนแปลงไป

      มองตัวเองในด้านบวก เกิดคุณค่าในตัวเองขึ้นมา

      เมื่อคิดถึงความทุกข์ของคนอื่นหลายคนที่ได้ช่วยเหลือแล้ว

      ความทุกข์ของตัวเองเป็นเรื่องเล็กน้อยมาก ทำให้มีแรงใจ พลังชีวิตที่จะทำงานสังคม

      และก่อประโยชน์กับคนอื่นๆ เท่าที่จะทำได้ แม้ว่าตัวเองจะเหนื่อยล้าก็ตามที

       

      ชีวิตดำเนินมาเรื่อยๆ จนพบว่าตัวเองได้เรียนรู้สิ่งต่างๆ มากมาย จากการทำงานทางสังคม

      การเดินทางเส้นทางนี้ก่อให้เกิดความรู้สึกรักและอยากช่วยเหลือให้คนอื่นได้มีความทุกข์น้อยลง

      ไม่ว่าวิธีการใดก็ตาม หัวใจแห่งการทำงานเพื่อให้คนอื่นพึ่งพาตัวเองเป็นสิ่งสำคัญ

      และการพึ่งพาตัวเองที่ดีที่สุดคือ หลักประกันภายในใจ สำหรับเผชิญความจริงต่างๆ ของชีวิต

      ผมยังคิดถึงเด็กเจ็ดขวบคนนั้นเสมอๆ ที่เขาผ่านช่วงเวลาวิกฤตของชีวิตมาได้

      และแน่นอนว่าทุกวันนี้ก็ยังคงมีเด็กและเยาวชนหลายคนที่ต้องผ่านด่านชีวิตต่างๆ มากมาย

      บางคนมั่นคงหนักแน่นไม่หวั่นไหว แต่บางคนก็เหนื่อยล้าท้อแท้และหมดพลัง

      สิ่งต่างๆ เหล่านี้จึงผลักให้ใจได้เห็นและปรารถนาที่จะทำงานภายในกับคนมากมายหลายวัย

      ทั้งเพื่อเยียวยาและสร้างพลังข้างในของแต่ละคนให้มีหลักประกันภายในใจต่อไป

       

      การสร้างหลักประกันทางใจนี้ สามารถทำให้เราเห็นความจริงในแง่มุมต่างๆ ของชีวิต

      โดยมีความทุกข์น้อยหรืออาจจะไม่มีเลย

      และสิ่งต่างๆ เหล่านี้ก็เกิดขึ้นได้ด้วยหลายเหตุปัจจัยตามจริตเรียนรู้

      และการฝึกฝนของแต่ละคน แต่สิ่งที่ข้าพเจ้าพบและได้สัมผัสกับตัวเองนั้นคือวิถีแห่งการเจริญสติภาวนา

      ตามแนวทางที่พระพุทธเจ้าได้ตรัสรู้และได้ก่อเกิดเป็นพระธรรมคำสอน

      ที่อบรมบ่มเพาะกันมานับแต่พุทธกาล

      มีครูบาอาจารย์มากมายทั้งชายหญิงที่นำธรรมที่เกิดจากการเรียนปริยัติ ปฏิบัติ ปฏิเวธ ประกาศต่อสังคม

      โดยท่านเหล่านั้นก็ล้วนทำงานเพื่อประโยชน์ของผู้อื่นเป็นสำคัญ

      ทำให้ทุกวันนี้เรายังพบคำสอนที่ล้ำค่ามากมายที่จะทำให้เราแต่ละคนได้เห็นทางเดินไปสู่ความพ้นทุกข์

       

      จากต้นทุนชีวิตที่ผ่านมาที่ข้าพเจ้าจำได้พร้อมกับการเรียนรู้ในทางธรรมสำหรับการเดินทางข้างในใจนี้

      ก่อให้ใจได้มองเห็นว่าการเกิดเป็นมนุษย์นั้นลำบากอย่างยิ่ง

      และการเกิดมาพบคำสอนของพระพุทธเจ้าก็นับว่ายากไปอีก

      ตลอดจนการได้มาเรียนรู้การเจริญสมถะและวิปัสสนาภาวนาตามหลักสติปัฏฐานสี่ก็ย่อมยากขึ้นอีก

      ฉะนั้นแล้วจึงเห็นว่าชีวิตจะมีค่ายิ่งขึ้นเมื่อได้พบคำสอนและนำคำสอนมาสู่ใจน้อมนำไปสู่การปฏิบัติ

      เพื่อก่อให้เกิดประโยชน์ภายในใจตนและประโยชน์ต่อคนอื่นๆ อีกมากมายที่แสวงหามรรคาแห่งความจริงนี้

      วิถีความจริงเหล่านี้นำมาสู่การตัดสินใจใหม่ของชีวิตข้าพเจ้า ที่จะเปลี่ยนแปลงเส้นทางเดินของชีวิตใหม่

      นั้นคือการแปรสภาพจากฆราวาสเป็นนักบวช

       

      เดิมทีความคิดนี้ไม่ได้มีอยู่ในใจของข้าพเจ้าเลย

      แม้ว่าตอนอายุสิบขวบข้าพเจ้ามีความรู้สึกว่ากายนี้ไม่ใช่ตัวเอง และเราจริงๆ ก็ไม่มี

      และเราอยู่ที่ไหน จะอยู่ต่อไปทำไม จะต้องใช้ชีวิตแบบนี้ไปถึงไหน

      แต่ตอนนั้นข้าพเจ้าเด็กมากที่จะเข้าใจอะไร ว่าสิ่งที่เกิดมีนัยทางใจว่าอย่างไร

      และแม้ว่าตอนสิบสองขวบข้าพเจ้าอยากจะบวชเป็นพระเป็นพระเส้าหลินที่เรียนกังฟู

      แต่นั้นก็เป็นเพียงความคิดที่อยากจะสนุกๆ และหนีไปจากโลกความจริงที่เป็นอยู่

      ต่อมาเมื่อข้าพเจ้าอายุยี่สิบปีกว่าๆ

      ได้มีโอกาสไปเข้าเงียบภาวนาที่สำนักปฏิบัติแห่งหนึ่งในจังหวัดพิษณุโลก

      ตลอดระยะเวลาสิบวันที่ได้เรียนรู้หลักการเจริญสมถะวิปัสสนาภาวนา

      ข้าพเจ้าค้นพบว่าชีวิตนี้มีความจริงบางอย่างที่กำลังรอให้เรากลับไปแสวงหา

      และเป็นความจริงที่เราเคยเดินทางมา แต่หลงทางไปนานแสนนาน

      จิตใจจึงพลิกเปลี่ยน มองชีวิตแบบใหม่ มองโลกแบบใหม่ เกิดความศรัทธาในพุทธศาสนามากขึ้น

      กลายเป็นความเพียรที่จะค้นหาและปฏิบัติตามพระธรรมคำสอนมาเรื่อยๆ

      แม้ว่าตอนนั้นไม่รู้ว่าจะเดินทางไปไหน แต่ก็ขอเลือกเดินเส้นทางนี้ ทำเหตุไปเรื่อยๆ

       

      จนเมื่อวันเวลาผ่านมานับจากวันนั้นจนถึงวันนี้

      ข้าพเจ้าพบแล้วว่าการเดินทางนี้ เป็นการเดินทางตลอดชีวิต

      ซึ่งต้องอาศัยศรัทธา ความหมั่นเพียร ความมีสติสมาธิ ปัญญา

      แม้จะเห็นว่าชีวิตนี้ไม่เที่ยง และมีความดับของธาตุขันธุ์เป็นความจริงที่รออยู่

      ผสมกับความแปรปรวนไม่แน่นอนของชีวิต

      ทำให้ข้าพเจ้าไม่ประมาท ไม่เผลอใจไปกับกิเลส ตัณหา อุปาทาน

      แต่ก็ค่อยๆ เรียนรู้ ทำความรู้จัก ในการปรากฏของสภาวะต่างๆ ที่เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับลงไป

      เป็นการเรียนรู้ ณ ปัจจุบันขณะที่มีความจริงให้เห็นอยู่เนืองๆ

      ซึ่งสิ่งเหล่านี้เป็นตัวแปรสำคัญหลักที่ใจได้เห็นความจริงว่ากายและใจนี้ไม่แน่นอน

      จึงควรหาจุดเปลี่ยนให้กับตัวเองเพื่อทำประโยชน์ต่อตนเองและผู้อื่นต่อไปตามเหตุปัจจัย

       

      ข้าพเจ้าจึงตัดสินใจสละชีวิตทางโลก สละความสุขทางกาม และขอแสวงหาในทางใหม่

      ด้วยใจที่หนักแน่นและมั่นคงนี้ ภายหลังจากที่ทางบ้านได้อนุญาตให้ข้าพเจ้าบวชเพื่อภาวนาแล้ว

      ข้าพเจ้ารู้สึกซาบซึ้งและยินดีอนุโมทนากับคุณพ่อคุณแม่และน้องสาวตลอดจนญาติพี่น้องทุกๆ คน

      ที่อนุญาตไปพร้อมๆ กับความสงสัยว่าจะบวชไปทำไม บวชหนีปัญหาหรือเปล่า ฯลฯ

      คำถามมากมายสารพัดที่เกิดขึ้นท่ามกลางหมู่ญาติเป็นสิ่งดีที่ข้าพเจ้าได้มีโอกาสแบ่งปันและเล่าให้ฟัง

      แต่คนที่ดูจะเข้มแข็งกว่าใครในการตัดสินใจครั้งนี้ก็คงเป็น แม่ ของข้าพเจ้า

       

      สำหรับแม่แล้ว....ท่านเป็นผู้ให้กำเนิด ผู้ดูแล เลี้ยงดู อบรม สั่งสอนและให้ความรักอย่างไม่มีเงื่อนไข

      ไม่ห้ามที่จะทำอะไร และท่านก็ได้ประจักษ์ในผลที่ข้าพเจ้าตัดสินใจและปฏิบัติให้เห็นมาตลอด

      ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการเรียน เรื่องการทำงาน ที่ข้าพเจ้าได้พิสูจน์ให้เห็นว่าข้าพเจ้าเลือกและทำได้จริง

      ข้าพเจ้ารักและผูกพันแม่มากกว่าพ่อ เพราะตลอดชีวิตที่ผ่านมา แม่เป็นผู้เลี้ยงดูข้าพเจ้ามากกว่าใคร

      เราสองอยู่เคียงข้างกัน ตั้งแต่เด็กจนโต ได้อยู่ด้วยกัน แม้ว่าแม่จะแต่งงานใหม่มีน้องสาวต่างพ่อ

      แต่ข้าพเจ้าก็ได้รับความรักจากท่านอย่างเสมอต้นเสมอปลาย

      ทำให้ข้าพเจ้ามีจิตใจที่โอบอ้อม เข้มแข็ง และคล้ายแม่ในหลายๆ ประการ

      ในกรณีนี้แล้ว ท่านคงใช้เวลามาตลอดที่จะยอมเอ่ยปากอนุญาตให้ข้าพเจ้าบวช

      เพราะตลอดระยะเวลาสามปีตั้งแต่ปี 2549 ข้าพเจ้าได้ขออนุญาตท่านอยู่หลายครั้ง

      แต่ก็เพราะมีเหตุที่ยังไม่พร้อมในหลายๆ เรื่องทั้งหน้าที่การงานภาระทางบ้าน

      ข้าพเจ้าจึงตั้งจิตบวชใจมาเรื่อยๆ

       

      จนเมื่อวันเวลาผ่านและหลวงน้าของข้าพเจ้าได้บวชและได้มีโอกาสพูดคุยกับแม่

      เพื่อขอให้ข้าพเจ้าบวชอีกทางหนึ่ง และด้วยเพราะหลวงน้ามักถามข้าพเจ้าเสมอๆ ว่า

      เต้าจะเป็นช่างสร้างเรือนไปอีกนานเท่าไหร่  

      และสุดท้ายเมื่อกาลเวลามาถึงเหตุปัจจัยได้พร้อม

      วันแม่แห่งชาติ ปี 2552 ที่ผ่านมา แม่จึงตอบอนุญาตตกลงใจให้ข้าพเจ้าบวช

      และก็มีเงื่อนไขว่าถ้าถึงเวลานั้นก็ขอให้ได้มีโอกาสมาอยู่ใกล้ๆ พ่อแม่ญาติพี่น้อง

      ซึ่งข้าพเจ้ารับปากและบอกว่าให้เป็นไปตามเหตุปัจจัย

      แต่สิ่งที่ข้าพเจ้ารู้สึกได้จากแม่คือความรักอย่างไม่มีเงื่อนไข

      แม้ว่าลูกจะต้องจากและแปรเปลี่ยนสภาพเป็นอื่น

      แม้ว่าจะไม่ได้กอดกันอีก ไม่ได้นอนหนุนตัก ไม่ได้บอกรักแม่เหมือนทุกๆ ครั้งที่เจอหรือได้คุยกัน

      แต่แม่ท่านเข้มแข็งพอที่จะอุทิศลูกให้กับศาสนาและทำหน้าที่พระตามวิถีพุทธตามเหตุปัจจัย

      ส่วนสายสัมพันธ์ที่เกี่ยวโยงกัน ความสัมพันธ์ที่ต้องเกื้อกูลกัน ยังคงดำเนินไปตามเงื่อนไขชีวิต

       

      นอกจากที่ข้าพเจ้าต้องเตรียมตัวกับร่างกายและจิตใจแล้ว

      คนอื่นๆ ที่เกี่ยวข้องก็ต้องมีการเตรียมพร้อม เตรียมตัว เตรียมใจเหมือนกัน

      เพราะจะได้ปรับความสมดุลของชีวิตได้

      ซึ่งเมื่อได้รับอนุญาตจากแม่ และทางบ้านแล้ว อีกคนหนึ่งที่ควรกล่าวถึงคือคนรัก....

      ข้าพเจ้ากับคนรักได้คุยกันในเรื่องนี้มาตลอด และก็ได้คุยกันอีกครั้งและทำความเข้าใจซึ่งกันและกัน

      เราจึงเห็นว่าจากกันตอนนี้จะเสียใจน้อยกว่าอนาคต และหากไม่จากกันวันนี้วันหน้าก็ต้องจากกัน

      เราสองคนจึงใช้ค่อยๆ ห่างกันด้วยดีและปีติอนุโมทนาต่อกัน

      เธอย้ำเสมอว่าเรากำลังทำประโยชน์ต่อตัวเองและผู้อื่น หากวันไหนที่ข้าพเจ้าพร้อมเธอจะไม่ห้าม

      และแม้ว่าเธอจะต้องเรียนและทำงาน เพื่อเรียนรู้โลก แต่เมื่อวันไหนที่เธอพร้อมปัจจัยเอื้อก็คงจะตามไป

      ความลำบากใจที่เกิดขึ้นนี้ ข้าพเจ้ามีความมั่นคงในทางที่เลือก แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเสียใจและร่ำไห้

      แต่สุดท้ายก็รู้ว่าเราได้ถวายความรักเป็นทานให้กับศาสนาและความจริงที่จะเดินทางไปค้นพบ

       

      ความสะเทือนใจต่อมาที่ปฏิเสธไม่ได้คือเพื่อนร่วมงาน ร่วมเครือข่าย

      ที่ได้พบและได้อยู่ด้วยกันตลอดมาหลายปี

      ความผูกพันของพวกเราที่ทำงานร่วมกันเป็นเสมือนพี่น้องร่วมสายเลือดที่ได้ใช้ใจใช้ชีวิตทำสิ่งดีๆ ร่วมกัน

      ข้าพเจ้าใจหายบ้าง แต่ในความจริงทุกอย่างก็จะดำเนินไปได้ด้วยเหตุและปัจจัยของสิ่งนั้น

      เพื่อนร่วมงานรู้ว่าข้าพเจ้ารู้สึกอย่างไร และทุกคนก็เข้าใจในเจตนารมณ์นี้ดี จึงเข้าใจกัน

      และยังไงก็ตามพวกเราก็ยังร่วมเดินบนเส้นทางการทำงานเพื่อผู้อื่นและสังคมอยู่

      ยังคงพบเจอกันและอยู่ในวิถีทางที่จะสร้างหลักประกันทางใจให้กับคนในสังคมเสมือนกัน

       

      อย่างไรก็ตามกลุ่มที่มีบทบาทช่วยเหลือเกื้อกูลกันมากๆ คือ พี่น้องญาติธรรมหลายๆ คน

      ที่ได้ร่วมแลกเปลี่ยน เรียนรู้ ประสบการณ์ในการเจริญสติภาวนาร่วมกันมาตามช่วงเวลาต่างๆ

      ก็เป็นแรงบันดาลหนึ่งที่ทำให้ข้าพเจ้ารู้สึกไม่โดดเดี่ยว ไม่ท้อแท้ และยิ่งมีความเพียรอยู่เนืองๆ

      เป็นกำลังใจและคอยตักเตือนข้าพเจ้า ในยามท้อ ยามหลงกระเจิง ยามติดหลุมอารมณ์

      หรือแม้แต่บางคนก็ยังได้มีโอกาสไปฟังธรรมเทศนา และปฏิบัติธรรมร่วมกัน

      ตลอดจนร่วมจัดทำหนังสือธรรมทานร่วมกัน ซึ่งถือเป็นวิถีกัลยาณมิตรที่เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ต่อกันและกัน

      นอกจากนี้ ครูบาอาจารย์ ผู้รู้อีกหลายท่าน ก็ถือเป็นกัลยาณมิตร ที่คอยตักเตือน สั่งสอนและแนะนำ

      ในหลายๆ ครั้งที่ติดสภาวะ มีความสงสัย และหลายๆ เหตุปัจจัย ก็ได้ท่านทั้งหลายคอยชี้เตือน

      แต่อย่างไรก็ตามกัลยาณมิตรถือเป็นแสงสว่างภายนอกที่ได้ปลุกให้แสงสว่างภายในใจได้ทำงาน

      เพื่อเรียนรู้ความจริงของชีวิต ในขณะต่างๆ

      และสิ่งที่ต้องไม่ลืมก็คือ วันหนึ่งเราและท่านก็ต้องพรากจากกันเป็นธรรมดาของชีวิตนี้

      ดังนั้นท่านทั้งหลายจึงตักเตือนอยู่เสมอว่าให้พึ่งตัวเองให้ได้ เอาตัวเองให้รอด

      และทำหน้าที่ช่วยเหลือผู้อื่น ตามเหตุ ปัจจัย ตามกาลเวลา ตามความสมควร....

       

      ปัจจัยต่างๆ เหล่านี้ ไม่ค่อยจะหนักแน่นเท่ากับความจริงที่เกิดขึ้นภายในใจดังกล่าวมา

      นั้นคือ ชีวิตนี้สั้นนักและอนาคตเป็นสิ่งที่แน่นอน ปัจจุบันจึงเป็นช่วงขณะเวลาที่สำคัญ

      ที่ควรสร้างประโยชน์ ณ ปัจจุบันให้เกิดเหตุอยู่เนืองๆ

      และขณะเดียวกันประโยชน์แห่งชีวิตที่เดินทางรอนแรมมานานในวงเวียนแห่งวัฏสังสาร

      ซึ่งหลงวนเวียนเกิดเวียนตายไม่รู้จักจบสิ้น ทำให้เกิดความเบื่อหน่าย และกลัวการเกิดร่ำไป

      จึงปรารถนาที่จะพบกับธรรมแห่งความสิ้นทุกข์ในชาตินี้

      ซึ่งไม่รู้ว่าชาติต่อๆ ไป จะเกิดเป็นมนุษย์อีกหรือไม่ หรือจะเกิดมาได้ฟังคำสอนของพระพุทธเจ้าอีกไหม

      และก็ไม่รู้ว่าจะได้มีโอกาสลงมือปฏิบัติธรรมเจริญรอยตามพระธรรมคำสอนอีกหรืออย่างไร

      พร้อมกับไม่รู้แน่ชัดเลยว่ากัลยาณมิตรที่ได้พบเจอกันในชาติหนนี้จะได้พบเจอกันอีกไหม

       

      ความกลัวการเกิด ความเบื่อหน่ายสังสารวัฏ

      และความปรารถนาสู่ที่สุดแห่งทุกข์และการเดินไปในทางวิถีแห่งความจริง

      เป็นปัจจัยสำคัญที่ข้าพเจ้าตัดสินใจเปลี่ยนแปลงวิถีชีวิตใหม่

      แม้ว่าวันข้างหน้าจะไม่แน่นอน จะต้องลำบากและฝึกฝนตนเองอย่างไรก็ตาม

      วันนี้ข้าพเจ้ามั่นคงในหนทางที่เลือกแล้ว และหากวันข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้น

      ก็คงเพราะผลจากเหตุ ณ ปัจจุบันที่ข้าพเจ้าลงมือทำด้วยการเจริญสติภาวนา

      แม้ว่าวันนี้จะตัดสินใจพลาด แต่ข้าพเจ้าก็ดีใจที่ได้ลงมือทำจริงๆ

      จะได้ไม่ต้องรอนแรม หลงทาง อีกนานแสนนาน เหมือนภพชาติที่ผ่านมา.....

       

       

      พันธกุมภา

      9 กุมภาพันธ์ 2553

      ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

      loading
      กำลังโหลด...

      ความคิดเห็น

      ×