รัก... สีขาว

เนื้อเรื่อง

Love …รัก

ข้าพเจ้าไม่รู้จักความรัก  แต่ข้าพเจ้ารู้จักผู้ที่รู้

ครั้งหนึ่ง ข้าพเจ้าได้มีโอกาสสนทนากับสุภาพสตรีผู้มีฐานะผู้หนึ่ง คุณผู้หญิงท่านนี้ชอบเสื้อผ้าเรียบๆ  มีจี้ทรงกลมแสนสวยที่สวมใส่เสมอ   เธอตอบคำถามของข้าพเจ้าอย่างอ่อนโยน

อันที่จริงแท้ความรักนั้นไม่ได้มีสีสันและหวาบหวาม

ความจริงนั้นมันเรียบง่าย และธรรมดากว่ามาก

“     ไม่เหมือนคำอุปโลกน์ ไม่เหมือนคำพูด รักคือการกระทำ”      เธอยิ้ม

ถ้าทุกสิ่งในโลกสามารถเทียบได้กับสีสัน ความรักคงมีสีขาว

   “     ไม่เหมือนกระดาษรูปหัวใจสีแดงสีชมพู แสนหวาน”   

ธรรมดา ไม่มีอะไร แต่สีขาว เป็นสีที่งดงาม บริสุทธิ์และอยู่นอกเหนือกาลเวลา

เธอรู้จักกับเด็กผู้หญิงเลี้ยงวัวคนหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว ในที่ชนบทยากจน ครอบครัวที่มีกันสองแม่ลูกต้องทำงานหนัก และไม่มีโอกาสได้เรียน  แต่ก็นับเป็นช่วงเวลาที่เธอคนนั้นมีความสุข มาก แค่การได้นอนกอดกับแม่แบ่งปันผ้าห่มกัน เฝ้ารอคอยตอนเช้าของวันใหม่ที่จะมาถึงและก่อกองไฟ ผิงหาไออุ่น...

เมื่อแม่เธอตายสิ่งที่หลงเหลืออยู่คือแค่รูปถ่ายขาวดำใบเล็กๆ ของแม่เท่านั้น

เมื่อเด็กผู้หญิงคนนั้นเติบโต ทำงานและเริ่มเก็บเงินได้  เมื่อรู้สึกตัวเธอก็มาไกลจากจุดเริ่มต้นของเธอมามาก  มีเงินมากพอที่จะเติมเต็มทุกสิ่ง หากเธอปรารถนา 

เธอมักบอกกับใครเสมอ     ๆว่าที่เธอเป็นอยู่ได้ทุกวันนี้ก็เพราะ แม่ 

บ่อยครั้งเมื่อมองรูปถ่าย เธอรู้สึกมีความสุข และอยากร้องไห้ 

สิ่งที่ท้วมท้นคือความรู้สึกคิดถึงที่มากมาย

แต่เธอก็ไม่ได้ร้อง เพราะเธอยังรู้สึก... เธอยังสัมผัสได้

สัมผัสของแม่ที่ไม่มีอะไรหยุดได้ แม้แต่เวลา

“    สิ่งที่เธอคนนั้นไม่ทราบ คือ ความรักของแม่ไม่มีทางที่สื่อ จะให้เธอรับรู้ได้เลย หากเธอไม่ได้รู้สึกที่จะรัก และลืมเลือนมันไป  

     ความรัก เป็นปฎิกริยาที่แปรผัน หากว่าเธอรู้สึกที่จะรัก  เธอจะรับรู้ถึงความรักมากมายที่จะตอบรับกลับมา ด้วยความอบอุ่น”

ภาพขาวดำภายในจี้นั้นเก่า แต่ดูราวกับสตรีวัยกลางคนนั้นกำลังยิ้มอยู่จริงๆ...

ความรักข้ามกาลเวลาไม่ได้

 แต่เวลาไม่อาจลบเลือนความรักจากผู้ล่วงลับถึงผู้เป็นที่รักได้  หากใจเธอยังปรารถนา

..,มันจะยังมาปรากฏ ตลอดไป...