Bread

ข้อมูลเบื้องต้น

Bread & Life ขนมปัง และชีวิต

                      ณ โรงเรียนแห่งหนึ่ง ในประเทศญี่ปุ่น ตอนช่วงกลางวัน นักเรียนต่างก็กระจายไปยังที่จุดต่างในโรงเรียน และนักเรียนแต่ละคนก็มีจุดประจำของตนเอง

             ไม่่เว้นแม้แต่อาซาชิก็ได้ขึ้นมาบนดาดฟ้าที่เป็นที่ประจำของเขาเพื่อที่จะกินข้าวกลางวันที่เขาทำมาจากบ้าน เขาก็พบเห็นนักเรียนหญิงคนหนึ่งซึ่งบนดาดฟ้าอยู่ก่อนแล้วนักเรียนชายคนนั้นสังเกตเห็นว่าเธอมีพฤติกรรมที่แปลกๆตรงที่สิ่งที่เธอกินเป็นอาหารกลางวัน 

             มันเป็นขนมปังกลม มันก็ไม่แปลกหรอกที่บางคนกินขนมปังเป็นอาหารกลางวัน เพราะทางบ้านไม่มีเวลามาทำข้าวกลางวันให้  ทว่า ยี่ห้อขนมปังที่เธอกินนั้น รสชาติจืดมาก ประมาณว่าหากไม่มีเนย หรือแยมมากินควบคู่กัน ไม่งั้นรสชาติมันจะไม่ได้เรื่องเลย ก็พอๆกับการกินขนมปังเปล่านั้นแหละ แต่เธอกินได้โดยไม่ใช้ เนย และแยมเลย ก็ไม่ใช่ว่าทางร้านไม่ได้ใส่มาให้
                 
            ถึงแม้เธอจะไม่ได้กินแค่อันเดียว เธอก็ยังไม่ใช้ ไม่สิเธอไม่คิดจะแตะมันเลยด้วยซ้ำไป และเธอก็ดูท่าทางกินอย่างเอร็ดอร่อยมากเลยด้วย  อาซาชิสงสัยว่าเธอเพี้ยนไปหรือเปล่า เขาจึงไม่รอช้าเข้าไปถามเธอ

          อาซาชิ: ชอบกินขนมปังยี่ห้อนี้เหรอ
         นักเรียนหญิง: ชอบสิ ชอบมากเลยด้วย

            อาซาชิอึ้งไปสักพักหนึ่ง แล้วถามต่อ
     
           อาซาชิ: นี่เธอน่ะ กินขนมปังจืดๆ แบบนั้นมันอร่อยตรงไหน   
           นักเรียนหญิง: อร่อยสิ

           อาซาชิก็พูดกลับไป – มันไม่อร่อยหรอกจริงๆนะ
 
           ทันทีที่อาซาชิพูดจบ เธอคนนั้นสวนกับทันควันจนอาซาชิถึงกับหน้าชาไปชั่วขณะ
 

        "ความหมายของคำว่าอร่อยมันไม่เหมือนกันในแต่ละคนนะ ดังนั้นคำว่าอร่อยของฉันจึงไม่จำเป็นต้องเหมือนกับคนทั่วไป"      

           อาซาชิเริ่มเหงื่อตก และพูดไม่ออก แม้ว่าเธอจะพูดในเชิงเข้าข้างตัวเอง แต่มันก็ไม่ผิด

         "คนที่อยากทำอาหารอร่อยนั้นมีจุดประสงค์หลักๆ แค่ 3 แบบ
- แบบแรกคือ อยากให้ผู้ที่รับประทานชื่นชมในฝีมือคนทำ และมีความสุขเมื่อได้กิน
-แบบที่สอง คือ เพื่อเงินเพียงอย่างเดียว
กับแบบที่สาม คือเพื่อให้กินง่ายขึ้น จะได้ไม่ต้องทิ้งลงขยะ เมื่อเหลือเศษอาหารไว้  หรือก็คือ ‘เปลือง’ นั้นแหละ"

        "คำว่าอร่อยของคนส่วนใหญ่นั้น ไม่ได้มาจากตัวเองหรอกมาจากคนอื่นพูดต่อกันมานั้นแหละ  กว่าจะรู้ว่าจริงไม่จริงก็คือตอนที่เราลองด้วยตนเองนั้นแหละ ก็เหมือนกับตัวของเธอในตอนนี้ยังไงล่ะ" 

              อาซาชิก็นิ่งขนาดใบ้รับประทาน เมื่อเจอเธอพูดประโยคนี้ และสภาพจิตใจของอาซาชิรู้สึกว่างเปล่าขึ้นมา เหมือนถูกลบล้างทัศนคติเก่าๆออกไป และทำให้เขามองย้อนหันกลับมาคิดใหม่

                       “เธอชื่อว่าอะไรเหรอ?”
 
       จู่ๆเขาก็พูดหลุดปากออกมาไม่ทันตั้งตัว.


                      "ชั้นชื่อ ‘ยูมิ’ยินดีที่ได้รู้จัก แล้วนายล่ะ" 
                      "ผะ......ผม‘อาซาชิ’ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ"
               "ชื่ออาซาชิเหรอ! เธอนี่น่าสนใจดีนะ "
             
                      ยูมิจับประตูกำลังจะลงไปข้างล่าง ทันใดนั้นเธอก็พูดว่า

                  “ฉันจะบอกอะไรนายให้อย่างหนึ่ง ก็เพราะฉันแตกต่างจากคนอื่น ถ้าฉันเหมือนคนอื่นล่ะก็ มันคล้ายกับเค้าและฉันอยู่โลกแห่งความคิดใบเดียวกัน มันก็จะไม่ได้แตกต่างไปจากคนอื่นเลย"

                "คงมีคนไม่กี่คนเท่านั้นแหละที่อยากเลียนแบบคนอื่น เพราะอยากคบหากันหรอก เหตุผลที่พวกนั้นคิด ก็คงมีแต่ มนุษย์เท่านั้นแหละตอบเหมือนกันหมดว่า ‘มาจากใจของตนเอง’ หากเราไม่เปลี่ยนแปลงโลก  โลกจะเปลี่ยนแปลงเราซะเอง”

      ขณะที่อาซาชิตกอยู่ในภวังค์คำพูดของยูมิ อยู่นั้นเอง ยูมิก็ได้หายตัวไปแล้ว.